ตอนที่524ในที่สุดก็พบตัวเธอ

ตอนที่524ในที่สุดก็พบตัวเธอ เตชิตหยิบปืนพกและเดินตรงเข้าไปในภูเขาเขาค่อยไต่ขึ้นไปตามไหล่เขายิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งรู้สึกตื่นตัวทุกอย่างตรงหน้าเต็มไปด้วยหมอกสีขาวปกคลุมไปทั่วร่างวิสัยทัศน์เห็นได้ไม่เกินยี่สิบเมตร สำหรับภูเขาที่ซับซ้อนลูกนี้ไม่ใช่เรื่องดียิ่งในวันฝนตกหนักด้วยแล้ว เตชิตดำเนินการเพียงคนเดียวเขาไม่ได้พกอุปกรณ์การสื่อสารใดๆไว้ด้วยเลยทั้งหมดล้วนตัดสินใจด้วยประสาทสัมผัสและสัญชาตญาณของตัวเองล้วนๆ ตลอดทางที่ขึ้นไปเสื้อผ้าส่วนใหญ่บนร่างกายก็เปียกชื้นเขาเดินเท้าไปตามต้นไม้ใหญ่ที่หนาทึบเป็นการดีที่จะบดบังร่างกายของตนเองอีกทางก็เป็นการดีสำหรับการทำสัญลักษณ์อ้างอิง เมื่อผ่านไปสิบกว่านาทีหูเขาก็ค่อยๆได้ยินเสียงสายน้ำไหลเขาอยู่ใกล้แม่น้ำแล้ว เมื่อทราบเช่นนั้นเตชิตก็หยิบปืนพกออกมาเขาก้าวขาช้าลงเฝ้าดูทุกสิ่งรอบตัวด้วยความระมัดระวังพยายามไม่ส่งเสียงแม้ว่าใบไม้จะแค่เคลื่อนไหวเขาก็ยังสามารถได้ยินได้ เมื่อเข้าสู่การต่อสู้ผู้คนมักจะมีประสัมผัสที่ไวอยู่เสมอเขาก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นเมื่อเดินไปถึงกลางภูเขาบรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปเงียบสงบมากเขาหยิบหินก้อนใหญ่ขึ้นจากหัวแม่เท้าของเขาและโยนมันลงในพุ่มหญ่าสีเขียวสูงราวหนึ่งเมตร “ปัง” “ตุ๊บ” เสียงนุ่มๆสองเสียงดังขึ้นที่ในหูเขาคุ้นเคยกับเสียงนี้มากเป็นเสียงของปืนพกต่อให้ได้ยินอีกเป็นหมื่นครั้งก็ไม่มีทางทายผิด ในพุ่มหญ้านั้นมีคนอยู่！ เตชิตใช้ที่มั่นปกปิดร่างกายของเขาไว้สายตาสอดส่องดูความเคลื่อนไหวดูทิศทางและขนาดของการก่อนจะตัดสินใจว่าพื้นที่นั้นน่าจะสามารถรองรับได้เพียงหนึ่งหรือสองคนเขาเคลื่อนตัวไปในทิศทางนั้นจากต้นไม้นี้ไปยังต้นไม้ต้นถัดไปใช้ความเร็วเป็นเวลาเพียงสองวินาที เขาหายใจเข้าลึกๆเดินเข้าไปอย่างผิดขั้นตอน วินาที่ที่พุ่งออกจากต้นไม้พื้นดินใต้ฝ่าเท้าถูกกระสุนระเบิดใส่โคลนสีเหลืองโคลนกระเด็นใส่เต็มกางเกงของเขาอีกนิดเดียวก็จะถูกเจาะผ่านเข้าถึงกระดูก ดวงตาของเตชิตดุร้ายขึ้นมาระยะห่างเหลืออีกแค่นิดเดียวในมือเขามีกระสุนอยู่เพียงแปดนัดเขายกปืนพกขึ้นโดยไม่ลังเลและยิงออกไปสองนัดที่กอหญ้าแห่งนั้น เมื่อไม่ได้ยิงถูกเป้าหมายตามที่คาดไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายต้องถูกบีบให้โผล่ออกมาอย่างแน่นอนเมื่อเป้าหมายเปิดเผยตัวก็ไม่สามารถหลบหนีต่อไปได้อีก และนั่นเองในวินาทีถัดไปคนคนหนึ่งก็ค่อยๆออกมาจากกอหญ้าอีกฝ่ายพยายามออกมาเพื่อหันหลังชนก้อนหินใหญ่น่าเสียดายที่นอกจากส่วนหลักๆของร่างกายแล้วก้อนหินก็ไม่สามารถปกปิดส่วนทั้งหมดของร่างกายได้ เสื้อสีดำโผล่ออกมาเตชิตเหนี่ยวไกอย่างต่อเนื่อง “ใคร！?”เขาลดเสียงและถามฝ่ายตรงข้าม เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียงเขาก็ตกตะลึงขึ้นมาทันทีจากนั้นก็โผล่ครึ่งหนึ่งของร่างกายออกมาเห็นเขายืนอยู่คนเดียวหลังต้นไม้เธออดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!?” สายตาของเตชิตกำลังจ้องไปที่หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการดูเหมือนในเวลานี้ทุกคนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นก็ตั้งสติขึ้นอีกครั้งโดยเฉพาะหัวหน้าหน่วยสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการก็คือเห็นเงาของเตชิตในเขาลูกนี้ ไม่มีเวลาพูดคุยไม่มีเวลาตรวจสอบสาเหตุทั้งสองเข้าร่วมด้วยกันทันทีคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ช่างร่างสูงร้อยแปดสิบเซนไม่ได้ส่งเสียงใดออกมา “คุณถือนี่ไว้”กัปตันหยิบปืนยาวทางด้านหลังกระเป๋าของเขาออกมาโยนไปที่ขาของเขา“ในนั้นมีกระสุนทั้งหมดสิบห้าลูกกระสุนที่ผมพกมาไม่พอแล้วคุณใช้ประหยัดหน่อย” เตชิตหยิบปืนขึ้นมาในทันทีและยืนอยู่ด้านหลังเขา“อื้อ” “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” “Hawkไหวตัวทันพานัชชาหลบหนีไปแต่ที่เกิดเหตุไม่พบร่องรอยอื่นคนยังต้องมีชีวิตอยู่แน่นอน”เขาเคลื่อนตัวไปตามแม่น้ำระหว่างทางปะทะมือกับชาวYสองสามคนแขนถูกกระสุนเฉี่ยวโดนโชคดีที่ไม่ร้ายแรง“คุณใส่เสื้อกันกระสุนรึเปล่า” เตชิตมองไปที่แขนซ้ายของเขานัยน์ตาดำมืดเขาหายใจเข้าลึกๆและไม่ละสายตามองสภาพแวดล้อมทั้งสี่ด้าน“ใส่แล้ว” “Hawkควรที่จะอยู่บนเส้นทางนี้ตอนบนและตอนล่างล้วนมีบุคลากรของเราอยู่เขาไม่มีที่หลบซ่อนแล้วพวกเราล้อมภูเขาเอาไว้หมดแล้วถ้าเขาไม่มีปีกบินแล้วล่ะก็ก็ไม่สามารถหนีพ้นไปได้สิ่งสำคัญตอนนี้ก็คือค้นหาว่าเขาอยู่ที่ไหน” ภายใต้ภูเขาอันกว้างใหญ่ภายใต้ผืนฟ้านี้แต่ว่าต้องหาคนเพียงแค่สองคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายนอกจากนั้นHawkเองก็ค่อนข้างเขี้ยวลากดินความสามารถในการหลบหลีกจากการลาดตระเวนนั้นเช่นมืออาชีพต้องระวังให้มากขึ้นถ้าไม่ระวังเขาอาจจะโผล่ขึ้นมาทางด้านหลัง เตชิตและหัวหน้าคุยแลกเปลี่ยนสถานการณ์ของทั้งสองด้านแน่นอนว่าไม่ได้ตัดสินใจที่จะดำเนินการร่วมกันแต่ตัดสินใจเลือกวิธีการก่อนหลังหัวหน้าจงใจที่จะส่งเสียงดังต่อหน้าเขาเพื่อดึงดูดศัตรูและเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ที่ไม่ไกล ตลอดทางในบริเวณนี้ชาวYทั้งสองเดินโซเซล้มลงกับพื้นเดินทางเป็นระยะทางไกลก็ยังไม่พบร่องรอยของHawk หัวหน้าโผล่ออกไปเป็นคนแรกเหงื่อเย็นปรากฎขึ้นบนร่างกายหากสถานการณ์ไม่เร่งด่วนใครเลยจะยอมเต็มใจเปิดเผยตนเองในทางกลับกันเขาก็ได้เห็นว่าหัวหน้าไว้วางใจเขาแค่ไหน ทั้งสองยังคงเดินต่อไปด้านหน้าในที่สุดเมื่อสุดทางของแนวป่าหัวหน้าก็รีดรุดเดินไปทางเบื้องหน้ากระสุนบินมาชนที่ท้องของเขา แรงปะทะมหาศาลทำให้ตัวของหัวหน้าหน่วยส่ายไปมาเขารีบหลังตัวเพื่อซ่อนอยู่หลังต้นไม้ทางด้านหลังกระสุนดังขึ้นตามมาอีกสี่ห้านัดราวกับจะยิงเขาให้พรุน หัวหน้าลูบไปที่ท้องของเขาโชคดีที่สวมเสื้อกันกระสุนไม่อย่างนัดกระสุนนัดนั้นคงได้หมายถึงชีวิตของเขา บรรยากาศเงียบสงัดลงอีกครั้งเตชิดมั่นใจมากถึงทิศทางที่กระสุนบินมาบริเวณนั้นเป็นพื้นที่หน้าสั้น เมื่อเป็นพื้นที่หน้าสั้นและในความเป็นจริงมันอยู่ต่ำกว่าพื้นที่ที่พวกเขายืนอยู่เพียงครึ่งเมตรสูงพอที่จะทำให้สามารถมองเห็นพื้นที่ด้านล่างแต่ขณะที่โผล่ออกไปมองนั้นก็จะทำให้ที่มั่นถูกเปิดเผย ภูมิประเทศเช่นนี้ไม่มีปรากฎอยู่ในภูเขาลูกนี้หากไม่มีใครขุด“หลุม”นี้เอาไว้ทำให้เกิดพื้นที่หน้าสั้นเพื่อที่จะทำให้พวกเขาโจมตีได้สะดวกยิ่งขึ้น สายตาของเตชิตจ้องไปที่ขอบดินโคลนเขารู้ว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นคือHawkอย่างแน่นอนคิดว่านัชชาก็อยู่ตรงนั้นด้วยเขาพยายามรักษาใจให้สงบตลอดกระบวนการแต่ตอนนี้มันไม่สามารถสงบได้อีกแล้วเขาต้องพยายามต่อสู้กับเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้เขาอยากจะชกหน้าผู้ชายคนนั้น หัวหน้าหน่วยมองดูเขามองไปทางด้านหลังของพื้นที่หน้าสั้นนั้นจากที่นี่หากต้องเดินย้อนกลับไปต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบห้านาทีและพวกเขาทั้งสองก็ต้องแยกจากกันเป็นไปได้ที่จะโจมตีHawkจากทั้งทางด้านหน้าและหลัง เขาพยักหน้าในเวลาเดียวกันนั้นกับที่หัวหน้ากำลังจะก้าวออกนั้นที่พื้นที่ด้านล่างก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสองนัด เมื่อกระสุนบินออกเตชิตก็หลับตาลงและกำลังจะคุกเข่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในระยะไกล “อ๊ะ...” เป็นความเจ็บปวดของผู้หญิงเขาคิดว่าตัวเองกำลังฝันไปในสิบวันนี้นับไม่ถ้วนในความฝันของเขาในที่มืดมิดดังก้องอยู่ในภาพลวงตาเสียงนั้นไม่ว่าจะผ่านไปนานหลายสิบปีเขาก็ไม่มีวันลืม เตชิดปิดเปลือกตาแน่นจากนั้นก็เปิดดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตนิ้วทั้งห้าสั่นไหวด้วยแรงอันมหาศาลนี้ คือนัชชาคือนัชชาของเขา