ตอนที่527ระเบิดโดยไม่คาดคิด

ตอนที่527ระเบิดโดยไม่คาดคิด ทุกอย่างเปลี่ยนไปภายในเวลาไม่กี่วินาที“ปัง”ร่างสูงของHawkกำลังสั่นไหวตามการออกแรงทางกายภาพของเขากระสุนพุ่งเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขาไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตเขาสามารถแก้เค้นได้ หัวใจของเตชิตถูกบีบรัดแน่นหน้าอกเจ็บแปล็บขึ้นมาเขาร้องออกมา“นัชชา!” นัชชารู้สึกถึงลมกระสุนพัดผ่านไปที่ด้านข้างของใบหน้ามือใหญ่ที่จับเธอไว้ก็ผ่อนแรงลงครึ่งร่างของเขาพิงไปบนไหล่ของเธอกลิ่นเลือดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ หัวหน้าคิดว่าการตอบสนองของเขาไม่ทันเวลาจึงได้ลั่นนัดที่สองออกไปร่างของนัชชากับบดบังเอาไว้สิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็คือHawkเหนี่ยวไกพรากชีวิตของเธออย่างไรก็ตามอย่างไม่คาดหมายในไม่กี่วินาทีนั้นHawkก็ทำปืนตกลงคนทั้งหมดหมอบลงกับพื้น หัวหน้าเข้าไปรับได้ทันเวลาเขาใช้ร่างของเขากดคนลงบนพื้น นัชชาไม่มีการตอบสนองต่อสิ่งใดๆที่เกิดขึ้นเป็นตายเท่ากันสถานการณ์กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วประโยคนี้ว่าไว้ไม่ผิด เตชิตก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ณที่นั้นได้ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขามือทั้งสองโอบราวกับจะฝังร่างทั้งตัวของเธอไว้ในตัวเขาลมสั่นเล็กน้อยอยู่ในลมหายใจของเขา“ดีเหลือเกินที่คุณปลอดภัยแล้วผมมาช้าเองผมขอโทษ” ฟ้าเท่านั้นที่รู้เมื่อหัวหน้ายิงออกไปเขาแทบจะเป็นลมถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยในชาตินี้ โชคดีที่เธอไม่เป็นไรโชคดีที่เขายังมีโอกาสกอดเธออีกครั้ง ใบหน้าของนัชชาดำคล้ำจากโคลนและทรายสกปรกไปทั้งเนื้อทั้งตัวทันใดนั้นก็ถูกช่วยเหลือความจริงยังตั้งสติไม่ค่อยได้เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยเธอเฝ้ามองดูอย่างระมัดระวังและไม่แน่ใจจนทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดใจ“เตชิตหรอ” “ผมเองผมมาแล้ว”เตชิตก้มหัวลงและจูบบนหัวของเธออย่างหนักเขาไม่พูดอะไรสักคำและปล่อยเธอออก“คุณไปหลบที่หลังหินตรงนั้นอีกครู่หนึ่งผมจะตามไปหาคุณ” หัวหน้ายังคงต่อสู้กับHawkซึ่งบาดเจ็บไม่ใช่เวลาที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของความรัก นัชชากุมมือของเขาเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างภายใต้สถานการณ์นี้พูดอะไรก็ดูไร้ประโยชน์ท้ายที่สุดก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ“อย่าบาดเจ็บสัญญากับฉัน” เตชิตดึงรอยยิ้มออกมาฝ่ามือยกจับไปที่แก้มและจูบปากของเธออย่างรวดเร็ว“วางใจเถอะ” นัชชารู้ว่าในเวลานี้คงไม่ลำบากเขาพูดขณะที่เธอกำลังเดินไปที่หลังหิน“คุกเข่าลงบังทั้งตัวเอาไว้” หลังจากที่เตชิตเห็นเธอเดินไปแล้วเขาก็เดินไปที่ด้านข้างของหัวหน้าหน่วยพื้นดินสีน้ำตาลเข้มมีเลือดสีแดงเข้มจำนวนมากทิ้งร่องรอยอยู่เลือดนี้เมื่อผสมกับสีของดินก็จะเห็นกลายเป็นสีดำ Hawkถูกบดขยี้ไปทั้งตัวอาการบาดเจ็บที่ไหล่ซ้ายทำให้เขาปวดและซีดถึงอย่างนั้นเมื่อเห็นเตชิตเดินมาเขายังกัดฟันและพยายามดึงมีดออกจากเอวของตัวเองเขาอาศัยจังหวะที่หัวหน้าไม่ทันระวังแทงเข้าที่ต้นขาของหัวหน้า คมมีดปักลงบนเนื้อใบมีดมีคลื่นฟันราวกับเลื่อยชิ้นเนื้อหัวหน้าหน่วยส่งเสียงคำรามในพื้นที่นี้Hawkหยิบปืนขึ้นไว้ในมือเขาถือมีดสั้นโดยใช้หลังมือจ่อไปที่เส้นเลือดใหญ่บริเวณลำคอของหัวหน้าสายตาเขามองเห็นเตชิตที่กำลังจะเดินเข้ามา“หยุดอยู่ตรงนั้นเข้ามาอีกก้าวผมจะฆ่าเขา!” ตัวประกันเปลี่ยนจากนัชชาเป็นหัวหน้าหน่วยเตชิตริมฝีปากเย็นเฉียบเอ่ยปากสาบานต่อท่าทีคนไม่ใช่คนผีไม่ใช่ผีของเขา“ยอมแพ้เถอะคุณเป็นเหมือนสุนัขที่จนตรอกแล้ว” สายตาของHawkดำทมิฬเพราะคำพูดของเขาใบมีดเจาะเข้าไปในเนื้อของหัวหน้าเลือดไหลออกมาราวกับดอกไม้สีแดงเห็นแล้วตกอกตกใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันเขายิ้มออกมาเหมือนคนบ้า“สุนัขจนตรอกกัดคนเจ็บที่สุดนะ!” เตชิตมองดูอาการคลุ้มคลั่งของเขาอย่างเย็นชาไม่นานตำรวจก็ล้อมรอบเอาไว้หมดการต่อสู้ของเขาไม่มีผลอะไรเลยแต่กลับเป็นการยืดเวลาตายออกไปเท่านั้น “คุณลักพาตัวประกันไปแต่ไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับผมคนเดียวอย่างนั้นหรอ” เมื่อได้ยินHawkก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาดวงตาของเขากลมมนจ้องไปที่เตชิตอย่างมึนตึง“แม้แต่ผู้หญิงของคุณเองคุณยังดูแลให้ดีไม่ได้มีหน้าอะไรมาสอนผม!” เตชิตเจ็บแปล็บที่หัวใจมือที่ถือปืนนั้นเต็มไปด้วยพละกำลังเขารู้ว่าอีกฝ่ายจงใจยั่วยุให้ตนเองโกรธดังนั้นเขาจึงสงบนิ่ง ชีวิตของหัวหน้าหน่วยยังอยู่ในกำมือของเขาเขาไม่สามารถกระทำการโดยไร้เหตุผลได้ “ได้ตัวเธอไปด้วยการขู่บังคับแล้วยังไงความจริงที่ว่าเธอเป็นผู้หญิงของผมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”เตชิตไม่หลงเหลือคำกล่าวอ้างหรือการปกปิดอะไรให้กับเขาอีก“แต่คุณกลับเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด” “ผมไม่ใช่!”Hawkตะโกนร้องแม้แต่นัชชาที่ซ่อนอยู่หลังหินที่ห่างออกไปร้อยเมตรก็ยังได้ยินเขาไม่ค่อยพูดเสียงดังยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสียงตะโกนอย่างไร้การคุมคุมอย่างในตอนนี้ เธอนั่งคุกเข่าลงบนพื้นสองมือจับที่หัวเข่าเมื่อโค้งร่างกายเล็กน้อยก็สัมผัสถูกสิ่งที่หนักและถูกพันรอบร่างกายสิ่งนั้น นัชชาเลิกเสื้อผ้าขึ้นสายตาเธอเห็นกล่องสีดำนั้นก่อนนี้ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนักแต่ตอนนี้ได้เห็นชัดเจนแล้วแม้ว่าถูกมัดไว้แน่นมากแต่ว่ามีหัวเข็มขัดเพียงแค่อันเดียวเท่านั้นและมันก็ไม่ได้เป็นเงื่อนตาย เธอตกใจและหยุดชะงักระเบิดดังกล่าวไม่จำเป็นต้องเป็นทีมงานมืออาชีพที่สามารถทำได้แม้แต่เธอเองก็สามารถถอดได้ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้มันยังไม่ได้เริ่ม นัชชามองไปที่คนทั้งสามซึ่งอยู่ไม่ไกลในวินาทีถัดมาเธอเริ่มแกะสิ่งต่างๆบนร่างกายของเธอออก สายวงจรที่ดูซับซ้อนแต่มีสายหลักเพียงสองเส้นหนึ่งเส้นคือรอดอีกหนึ่งเส้นคือตายมันง่ายที่จะบอกได้เช่นนั้น เตชิตมองไปที่Hawkซึ่งเดิมต้องการทำให้เขาโมโหแต่ตอนนี้กลับถูกเขาทำให้โมโหซะเองเขามองดูหัวหน้าหน่วยอย่างเงียบๆสิบวันนี้สร้างความมองตาก็รู้ใจให้กับพวกเขาไม่ต้องมีคำพูดใดในขณะนั้นแต่ในใจพวกเขาเข้าใจกันแล้ว อาจเป็นเพราะไม่มีทางไปอารมณ์ของHawkมีความผันผวนมากนี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับหัวหน้าหน่วย หัวใจของเตชิตสงบลงแต่ใบหน้ายังคงแสดงท่าทีโกรธเอาไว้“ถ้าคุณไม่ใช่คนขี้ขลาดอย่าซ่อนอยู่หลังคนอื่นเข้ามาสิตัวต่อตัวกับผมคุณกล้ามั๊ย!” “คุณนั่นแหละขี้ขลาด!”ตาHawkเต็มไปด้วยเส้นเลือดมันเคยเป็นสิ่งทำให้ผู้คนทนไม่ได้เขาแพ้ไม่ได้ไม่ได้อย่างแน่นอน! หัวหน้ารู้สึกว่าปลายมีดที่คอห่างออกมิลลิเมตรเมื่อเกิดไฟฟ้าสถิตย์เขาไม่ลังเลเลยที่จะดึงแขนของHawkด้วยพละกำลังในทันที ไหล่ซ้ายของHawkได้รับบาดเจ็บแม้ว่าแขนขวาจะมีแรงมากกว่าแต่ก็ไม่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งของหัวหน้าหน่วยได้ พละกำลังที่ปล่อยออกมาในช่วงที่สิ้นหวังเพียงพอสำหรับเขาที่ทำให้ลืมความเจ็บปวดแม้ว่าจะถึงขั้นตอนนี้แล้วเขาก็ยังปฏิเสธที่จะยอมแพ้หลบซ้ายขวาหลีกเลี่ยงการโจมตีของหัวหน้าหน่วยเขาไม่ลืมที่จะเอาร่างกายเข้าไปพัวพันทำให้เตชิตไม่สามารถเล็งยิงได้ หัวหน้าหน่วยต้องการที่จะควบคุมตัวเขานำตัวคนกลับไปสอบสวนแต่ว่าคนหลบเลี่ยงไปมาความอดทนในใจก็ลดน้อยลงทีละนิดเอากดที่บาดแผลที่เลือดออกอย่างแม่นยำและรัดเอาไว้ แม้แต่คนธรรมดาก็ไม่สามารถทนได้ยิ่งกว่านั้นนี่คือเลือดใบหน้าของHawkเจ็บจนไม่มีสีเลือดความแข็งแกร่งของมือหายไปหมดหัวหน้าทุกกำปั้นไปที่ท้องของเขาและกระแทกมัน Hawkเห็นเขายืดกำปั้นออกมาราวกับคิดอะไรบางอย่างเขาพยายามที่จะหลบแต่ว่าช้าไปหนึ่งก้าว… หลังจากเสียงอู้อี้Hawkก็ล้มตัวลงขณะที่เขาล้มตัวลงได้มีเสียงระเบิดขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่หลังก้อนหิน เตชิตรีบวิ่งไปข้างหน้าและหยุดลงหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาได้กลิ่นไหม้จากทางด้านหลังเขาหันตัวกลับไปมองเห็นเป็นชิ้นส่วนสีดำขนาดใหญ่ “นัชชา!”เขาตะโกนร้องออกมาแน่นหน้าอกจนไม่สามารถทรงตัวยืนอยู่ได้มีเลือดกระอักออกมาจากปากเขาคำหนึ่ง