ตอนที่529เป็นหนี้เธอจะใช้คืนอย่างไร

ตอนที่529เป็นหนี้เธอจะใช้คืนอย่างไร นัยน์ตาดำขลับกำลังจ้องไปที่หญิงสาวตัวน้อยบนเตียงเธอนอนอยู่ที่นั่นร่างกายส่วนบนถูกเปิดเผยออกนอกผ้าห่มมีชั้นของผ้าพันแผลบนร่างกายผ้าก๊อตสีขาวมองเห็นรอยเลือดอยู่นิดๆหน่อยๆเต็มไปหมดทุกที่ที่น่าตกใจก็คือผมยาวที่อ่อนนุ่มถูกตัดออกทั้งหมดเหลือความยาวเพียงแค่สองนิ้วดวงตาขนาดใหญ่ที่มีขนาดเท่าดวงดาวถูกปิดอยู่ทั้งสองข้างหากไม่ใช่ลมสีขาวในหน้ากากออกซิเจนแล้วเขาไม่สามารถมองออกได้ว่าผู้หญิงบนเตียงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เตชิตยืนอยู่ตำแหน่งหัวเตียงบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงลมหายใจช่างน่าหดหู่หดหู่กว่าฉากของนักโทษ หลังจากเงียบไปนานประตูห้องถูกผลักจากทางด้านนอกอีกครั้งแพทย์ผู้รับผิดชอบการรักษาครั้งนี้ได้เข้ามา “คุณตำรวจ…” หมอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกขัดจังหวะด้วยมือของหัวหน้าหน่วยเขาเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายทำคิ้วย่นแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ต้องการให้พูดอะไรมาก เตชิตดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นปรากฎตัวของบุคคลนี้เขาจ้องมองคนที่เตียงอยู่เป็นเวลานานสีหน้าเขาแย่มากส่วนใหญ่แล้วสายตาจะจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวเท่านั้นแต่ไม่สามารถขยับสายตาไปมองส่วนของร่างกายที่ใต้คอของเธอเขากลัวว่าถ้าเขามองแล้วเขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ผ่านไปนานก็ได้ยินเสียงของตัวเองขึ้นอีกครั้งแหบและเย็นชาเปิดปากถามถึงอาการเจ็บป่วยแต่ก็ลังเลที่จะได้ยินคำตอบนี้“ตอนนี้สถานการณ์ของเธอ….เป็นอย่างไร” หมอถูกถามด้วยความร้อนใจเขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก“บอกตามตรงไม่ดีเท่าไรเมื่อเกิดระเบิดแม้ว่าผู้ป่วยจะโยนระเบิดทิ้งไปแต่ก็ยังมีส่วนที่กระทบเธอด้วยแรงกระแทกเราเพิ่งทำความสะอาดเสร็จแต่หลังจากนี้แผลอาจจะอักเสบหรือไม่ก็ได้ยังไม่สามารถรับรองได้สำหรับอวัยวะภายในนั้นไม่มีปัญหาใหญ่อะไรมีน้ำอยู่ในปอดมีผลกระทบกับสมองเล็กน้อยแต่ไม่หนักหนานักส่วนสำคัญคือแผลไฟไหม้…” “...” ในบรรดาความเจ็บป่วยทั้งหมดแผลไฟไหม้คือบททดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคนที่ต้องทนต่อความเจ็บปวดทั้งกับผู้ป่วยและกับครอบครัวของผู้ป่วย แพทย์ทนไม่ได้ในฐานะคนนอกอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากปลอบโยน“ในความเป็นจริงเมื่อเกิดการระเบิดผู้ป่วยทำได้ดีมากแล้วดูจากการบาดเจ็บของเธอเธอได้ปกป้องตำแหน่งศีรษะของเธอไว้ดังนั้นระดับการบาดเจ็บที่ใบหน้าและลำคอจึงน้อยมากเธอขดตัวดังนั้นแผลที่หน้าอดและหน้าท้องก็มีไม่มากนักมีเพียงด้านหลังและส่วนขาที่จะโดนมากหน่อย” เตชิตเมื่อได้ฟังคำของหมอก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจมากนักเมื่อคิดถึงเธอพยายามที่จะปกป้องตัวเองก่อนที่อันตรายจะมาถึงหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำกรดมันยากที่จะจินตนาการถึงฉากนั้นเธออยู่ในความทุกข์ทรมานเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่ตรงนี้ เตชิตไม่ได้พูดอะไรต่อใบหน้าของเขาซีดเซียวหัวหน้ายกมือขึ้นตบไหล่ของหมอเบาๆ“ออกไปข้างนอกเถอะ” ไม่มีความโกรธใดในจินตนาการเขายืนอยู่ตรงนั้นพูดอะไรไม่ออกสักคำดูเหมือนจะสูญเสียบุคลิคต่อคนทั้งโลก หัวหน้าไม่กล้ามองดูนัชชาตั้งแต่ต้นจนจบมีบางอย่างในใจของเขาที่ทำให้ไม่กล้าเผชิญหน้า มองดูเตชิตที่หมดอาลัยตายอยากงานเสร็จสมบูรณ์แล้วแต่กลับนึกถึงความอยู่รอดของนัชชาหัวใจของเขาก็รู้สึกบิดเบี้ยวสำหรับหัวหน้าหน่วยเตชิตไม่ได้เป็นเพียงแค่บุคคลหลักที่ร่วมในภารกิจครั้งนี้นอกจากนี้เขายังเป็นบุคคลที่ตัวเขาเองชื่นชมมากๆเป็นคนที่หายากยิ่งพวกเขาทั้งสองเพิ่งตกลงปลงใจเมื่อไม่นานมานี้ว่าจะแต่งงานกันแต่ในพริบตาทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นตามที่คิดไว้ หัวหน้าหน่วยก้าวสองเท้าไปข้างหน้าหันหน้าเข้าหาเขา“ถ้าหากว่าคุณรู้สึกทุกข์ใจก็ระบายออกมากับผมได้” เตชิตรู้สึกราวกับได้ยินเรื่องตลกเขาต้องการพูดหยอกล้อเหมือนที่เขาเคยทำแต่พบว่าปากนั้นเหมือนมีน้ำหนักสิบปอนด์ติดอยู่“ระบายยังไง” “อยากด่าอยากทุบตีแล้วแต่คุณเลย” “ด่าคุณทุบคุณแล้วเธอจะดีขึ้นรึเปล่าล่ะ”เมื่อเห็นนัชชาเช่นนี้เตชิตหมดเรี่ยวแรงเหมือนร่างกายไม่มีจิตวิญญาณอยู่ “แค่ให้คุณได้ระบายออกเล็กน้อยก็ยังดี”ดวงตาของหัวหน้าแดงขึ้นเขายกมือทุบหน้าอกของตัวเอง“ผมรู้ว่าคุณโทษผมเอาเลย!” “ทุบตีคุณรึ”ในที่สุดเตชิตก็มองไปที่เขาครู่หนึ่งอย่างไรก็ตามมีระดับของการปฏิเสธอยู่ในรูม่านตา“ผมกลัวว่าจะรบกวนความฝันของเธอ” หัวหน้าหน้านิ่วเขารู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงคำพูดความจริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการลงมือ แทนที่จะเป็นเช่นนั้นเขาคิดว่าเขาจะสามารถระบายความโกรธได้โดยไม่ลังเลอย่าให้เขารู้สึกผิดเลย “ออกไปเถอะครับผมขออยู่กับเธอเพียงลำพังสักครู่” แววตาของหัวหน้าลึกลงรู้ว่าเขาจะไม่ทำเรื่องอะไรเขาหันตัวออกจากห้องผู้ป่วยคืนพื้นที่ให้กับคนทั้งคู่ เตชิตนั่งที่เก้าอี้ถัดจากเตียงเขายกมือขึ้นเพื่อกุมมือน้อยของเธอไว้ปราศจาคความอ่อนนุ่มเช่นเคยแห้งมากสิ่งสกปรกในเล็บถูกทำความสะอาดออกไปแผ่นเล็บซีดมากก่อนนี้เธอมีชีวิตชีวาและสดใสอยู่เสมอตอนอายุยี่สิบสี่เธอได้เข้ามาในชีวิตของเขาทั้งสดใสและมีชีวิตชีวาต่อมาเธอได้ให้กำเนิดธีมนต์เธอมีความอ่อนโยนมากขึ้นสำหรับคนเป็นแม่มีความเข้าใจต่อโลกภายนอกมากขึ้นและหัวใจที่อบอุ่นกลับไม่ลดน้อยถอยลง แต่ตอนนี้เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงเหมือนกับตายแล้วขยับไม่ได้พูดไม่ได้แม้ตาก็ไม่สามารถเปิดได้ เธอยังไม่ตายทุกคนปลอบใจเขาแต่ไม่รู้ถ้าเมื่อไหร่เกิดการติดเชื้อขึ้นมาเตชิตไม่สามารถสงบจิตใจได้แม้่ว่าจะรักษาหายแล้วหลังจากแผลไฟไหม้ครั้งใหญ่นี้เธอก็ไม่สามารถกลับไปมีลำขาที่เนียนเรียบได้เธอจะเผชิญหน้ากับแผลเป็นของตัวเองได้อย่างไรหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา เธอรักสวยรักงามขนาดนั้นรักสวยรักงาม… เตชิตก้มหัวลงใช้แก้มลูบไปที่มือของเธอประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาถูกปกคลุมด้วยความโศกเศร้าเขายินดีที่จะให้คนที่นอนอยู่ตรงนั้นเป็นตัวเขาเขาเต็มใจเป็นคนที่ต้องทุกข์ทรมานจากเรื่องทั้งหมดนี้ “อย่าได้รับบาดเจ็บ” ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุเธอยังไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเขาแต่เมื่อตอนที่เขาหันหลังกลับไปเธอก็ได้กลายเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะไม่เกลียดตัวเองได้อย่างไรกัน ประเทศพังทลายขุนเขาสายน้ำยังคงอยู่เธอคือประเทศของเขาเธอยังมีชีวิตอยู่แต่ได้รับบาดเจ็บเสียหายจนไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ผิดจริงๆตั้งแต่เริ่มต้นเขาน่าจะฟังที่เธอห้ามเอาไว้ออกไปให้พ้นทางอย่างน้อยก็สามารถทำให้เธอปลอดภัย อุดมคติอะไรความทะเยอทะยานอะไรข้างหน้าเธอไม่มีอะไรนอกจากกระดาษเปล่าแผ่นเดียวจนตอนนี้เกือบจะต้องสูญเสียเธอไปให้เขาเสียใจอย่างไรก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเขาสัญญาจะปกป้องดูแลเธอเห็นได้ชัดว่าเขาสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอตกอยู่ในอันตรายแต่เขาก็คืนคำเกลียดHawkเกลียดหัวหน้าหน่วยและยิ่งกว่านั้นก็คือเกลียดตัวเอง ชายคนนั้นฝังหน้าตัวเองอยู่ระหว่างฝ่ามือของเธอน้ำตาร่วงหล่นลงมาจากเปลือกตาสำหรับความเสียหายที่เธอได้รับนับจากวันนี้เป็นต้นไปเขาจะชดใช้ให้เธอได้อย่างไร