ตอนที่530ตื่นขึ้นมาพร้อมความจำเสื่อม

ตอนที่530ตื่นขึ้นมาพร้อมความจำเสื่อม “เธอเข้าใจว่ามันจะต้องเป็นเช่นนี้”ปรัณปลอบโยนเขากลัวว่าความไม่แน่นอนเล็กน้อยจะส่งผลกระทบกับเตชิตในเวลานี้“อาเตสู้ๆสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็คือคุณข้างกายเธอมีแต่คุณเท่านั้นหากคุณท้อคุณจะเผชิญหน้ากับเธอหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร” “ผมรู้”เขาหายใจลึกๆพยายามสะกัดกั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อขึ้นมา“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกเสียใจเสมอทำมันครั้งแล้วครั้งเล่าแม้ว่าจะลงทุนลงแรงมากกว่านี้ผมก็ยินดีผมมักคิดว่าชีวิตนี้มีเพียงแค่ไม่กี่คำนี้ยึดมันในผลลัพธ์เมฆลมนั้นเบาบางแต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิดการที่เห็นเธอนอนไร้ชีวิตอยู่บนเตียงทุกนาทีทุกวินาทีผมรู้สึกเสียใจมากจนอยากที่จะตายจากไป” คราวนี้เขาเสียใจเพราะว่าในเวลานี้ราคาที่ต้องจ่ายกลับเป็นความปลอดภัยของเธอเขาไม่สามารถจ่ายได้ คำพูดของเขาทุกคำช่างหดหู่มากดูเหมือนจะพยายามโทษตัวเองในทุกเรื่องปรัณกำเสื้อบนบ่าของเขาไว้แน่น“อาเตผมจะพูดอีกครั้งนะเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่คุณก่อขึ้นคุณไม่ผิดนัชชาก็ไม่ผิดคุณทำในสิ่งที่ทุกคนไม่กล้าทำทั้งกล้าหาญและยอดเยี่ยมถ้าหากนัชชาได้ยินคุณพูดเช่นนั้นเธอคงจะผิดหวัง” “แต่เรื่องทั้งหมดนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้มันเป็นความเย่อหยิ่งของผมความทนงตนของผมที่ทำร้ายเธอเธอพูดเองว่าไม่อยากให้ผมเสี่ยงเธอไม่รู้ว่าผมจะปกป้องเธอได้มากแค่ไหนผมสามารถถอนตัวได้แต่ในที่สุดผมกลับยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่เป็นอันตรายแต่ว่าเธอกลับ…” เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาไม่สามารถพูดต่อไปได้อีกไหล่ที่อยู่ภายใต้นิ้วทั้งห้าของปรัณสั่นไหวเล็กน้อยเขาไม่ได้ร้องไห้เพียงแต่สะกดตัวเองเอาไว้อย่างสิ้นหวังเพื่อให้ร่างกายมีแรงสั่นสะเทือนที่ไม่สามารถควบคุมได้เล็กน้อย ขณะนี้เนื่องจากความขัดแย้งของคนทั้งสองเขารู้ธนัทเองก็รู้เตชิตยืนกรานกับเขาการต่อต้านของนัชชาไม่เป็นผลในใจของเธอก็อยากจะบอกให้เขาปกป้องเธอให้ดีก่อนรับคดีพวกเขาล้วนเป็นนักกฎหมายสำหรับกฎหมายแล้วพวกเขามีจรรยาบรรณอยู่ในใจสำหรับอาชญากรพวกเขารายงานความยุติธรรมตามที่ควรเป็น “แม้ว่าจะกลับไปตอนแรกอีกครั้งเธอก็จะยังคงตอบตกลง”ถึงแม้ปรัณจะติดต่อกับนัชชาเป็นการส่วนตัวน้อยครั้งแต่ก็พบหน้ากันมาหลายปีมีความเข้าใจในตัวเธอ“เธอเป็นคนดีจะไม่ปล่อยให้คุณไปได้อย่างไร” ใช่แล้วเขาทำไม่ได้ แต่ทำไมเธอถึงต้องกายเป็นเช่นนี้ สำหรับเรื่องนี้เตชิตไม่รู้ว่าจะตำหนิใครHawkก็ถูกจับกุมแล้วยกที่จะสงบจิตใจ ปรัณเป็นหมอมาหลายปีเห็นคนไข้นับไม่ถ้วนที่เดินไปจนสุดทางเขาไม่เคยมีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะต้องการเปลี่ยนแปลงอะไร อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขากลับคิดอยากช่วยเหลือให้นัชชากลับไปเหมือนเช่นดังเดิมแม้ว่าจะต้องบีบบังคับก็อยากจะบีบบังคับให้ได้มา “ผมจะเข้าร่วมในการรักษาเชื่อผมสิผมจะคืนภรรยาที่สุขภาพแข็งแรงให้กับคุณ” …. การเข้าร่วมทีมของปรัณทำให้ทีมแพทย์มีขวัญและกำลังใจอย่างไม่ต้องสงสัยการมาถึงของเขาหมายถึงการมาของผู้เชี่ยวชาญในทุกสาขาเป็นโอกาสในการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยมและยังทำให้ทุกคนมีความมั่นใจอีกด้วย ในความประทับใจของทุกคนเขาทำให้รู้สึกว่าในโลกนี้ยังมียาที่สามารถรักษาเขาสามารถเปลี่ยนผู้คนให้รู้สึกปลอดภัยได้ ปรัณเป็นคนที่เอาใจใส่มากมาดูผู้ป่วยที่ห้องทุกวันเขาตรวจสอบบันทึกเสมอสองวันติดต่อกันแม้คนไข้บนเตียงจะไ่ม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อผ่านไปแต่วันเตชิตก็ลดความผันผวนทางอารมณ์ลงได้บางเขารู้สึกร้อนใจ ทำไมยังไม่ฟื้นล่ะ หลังจากเปลี่ยนยาปรัณเดินไปที่เตียงผู้ป่วยเขาถอนหายใจเล็กน้อย“พี่ชายผมพยายามสุดความสามารถแล้วแต่เธอยังไม่พร้อมที่จะฟื้นขึ้นมาอย่าทำให้พี่ชายผมอกตายตายได้หรือไม่ครับ” อาจจะเป็นเพราะว่าความจริงใจของเขาวินาทีถัดไปคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆเปิดตาออกช้าๆ ไม่มีการเตือนล่วงหน้าไม่ให้ได้ตั้งตัวแม้แต่สุวีราที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ยังตกใจ“นี่นี่เธอตื่นขึ้นมาแล้ว” ผู้หญิงคนนี้ก็นะถ้าไม่ตื่นแล้วจะเรียกว่าอะไร หัวใจของปรัณมีความสุขมาก“ดีจริงๆตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชายผม…” ยังพูดไม่ทันจบทันใดนั้นด้านข้างของร่างกายก็ถูกกระแทกออกไปสุวีราเห็นร่างเขาโซไปเซมาเธอก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจับเขาไว้“คุณโอเคมั๊ย” ปรัณตื่นเต้นจนใบหน้าเป็นสีแดงทั้งร้องไห้และหัวเราะ“เคสผมฟื้นตัวแล้ว” เตชิตยกมือขึ้นลูบใบหน้าเล็กๆนั้นดวงตากลมโตนั้นการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นเขาถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“นัชชาคุณฟื้นแล้วรึ” นัชชาค่อยๆเลื่อนตามองจ้องไปที่ใบหน้าของทุกคนเธอรู้สึกมึนงง “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนรึ” “...” “ปวดหัวรึเปล่าเจ็บหน้าอกรึเปล่าหายใจได้ไหม” “...” ชุดคำถามคล้ายกับการเปิดตัวของปืนกลคนที่ถามเป็นห่วงปรัณทนฟังไม่ได้จึงยกมือขึ้นหยุดเขาไว้“คุณไม่ต้องพูดอะไรมานัชชาตื่นขึ้นมาแล้วคนที่เพิ่งฟื้นก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร” เตชิตมองไปที่ดวงตาของเธอเขาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าที่จะกระตุ้นมากเกินไป“นัชนัชคุณมองเห็นผมไหม” นัชชาต้องการพยักหน้าอย่างไรก็ตามเมื่อออกแรงก็ไม่สามารถทำได้เธอขยับสายตาของเธอลงเล็กน้อยถึงได้รู้ว่าตัวเองนอนอยู่ในท่าคุกเข่า “ฉัน…”เธอพยายามที่จะเปิดปากเมื่อเห็นนัยน์ตาสีดำจ้องไปที่เธอเธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด เมื่อเตชิตเห็นหัวใจก็ถูกยกให้สูงขึ้นเขาหันไปมองปรัณที่ด้านข้างราวกับต้องการจะกัดกินคน“เกิดอะไรขึ้น!” เตชิตรู้เขาปกป้องความรู้สึกของภรรยาเตชิตไม่อยากจะต่อความยาว“ระหว่างการระเบิดได้สูดดมก๊าซที่ทำให้ระคายเคืองเข้าไปแค่พูดก็จะทำให้เจ็บอย่างแน่นอนปรับตัวสักพักก็จะดีขึ้น” เตชิตถึงวางใจลงแต่คิ้วก็ยังยับอยู่เป็นเวลาสองวินาทีเมื่อคิดว่าเธอจะเจ็บเขาก็ทุกข์ใจ “คุณพูดให้น้อยหน่อยอยากได้อะไรบอกผมผมจะช่วยหยิบให้คุณ” นัชชาหลับตาลงครู่หนึ่งเธอมองเห็นเขาแตะไปที่หน้าผากของเธอและยังแก้มอีกการกระทำนั้นทำด้วยความระมัดระวังราวกับกำลังสัมผัสสมบัติล้ำค่ากลัวว่าเธอจะเจ็บตรงไหน มีหมอหลายคนยืนอยู่ข้างหลังเขาพวกเขาสวมเสื้อคลุมสีขาวมองตาเธอด้วยรอยยิ้มดูเหมือนจะพูดว่า“ยินดีต้อนรับกลับมา” “นัชนัชคุณได้ยินไหม”เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ตอบสนองใดๆเตชิตเป็นห่วงว่าการระเบิดจะมีผลกับการได้ยินของเธอรึเปล่า ใครจะรู้ในวินาทีถัดไปคำพูดของนัชชาจะทำลายความสุขของเขาทั้งหมด สายตาของเธอกลอกกลิ้งไปมาเธอมองไปรอบๆและกลับมาหยุดที่เขาอีกครั้งไม่มีความรู้สึกใดๆให้เห็นในแววตาเต็มไปด้วยความราบเรียบ“คุณ...คือใคร”