ตอนที่ 11 ต้อนรับเธอเป็นอย่างดี (1)

ต๭นที่ 11 ต้อนรับเธอเป็นอย่างดี (1) “หรือว่า เธอได้เฝ้าห้องนี้อ้างว้าง พอคุณปู่กลับมา เธอก็อยากจะให้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเกิดขึ้นอีกใช้คุณปู่มาบังคับให้ผมกลับมานอนกับเธอ?” ให้เกิดขึ้นอีกครั้ง? ในใจของขวัญก็งุนงง ก็รีบพูดอธิบายขึ้นมา “ฉันไม่ได้ทำ……” พึ่งพูดไปไม่ถึงสามคำขวัญที่ไม่เข้าใจความหมายที่ฐีรวัฒน์พูดก็หยุดพูดลง เธอมองฐีรวัฒน์ มืดมัวเเละลังเล ไม่รู้ว่าควรเริ่มอธิบายจากที่ไหน ความลังเลของเธอ อยู่ในสายตาของฐีรสัฒน์ ก็ยิ่งดูเหมือนขาวเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “ไม่ได้ทำ?” ฐีรวัฒน์หัวเราะออกมา “ดีมาก เดี๋ยวนี้เริ่มโกหกทั้งๆที่มีหลักฐานเเล้วหนิ!” มือของเขาที่จับผมของเธอไว้ ก็เเรงขึ้น“งั้นก็ดี เธอก็รู้ว่าผม สร้อยข้อมือหายตอนไหนไม่หาย ทำไมต้องหายที่บ้านเก่า? เธอบอกผมมาสิ ทำไมคุณปู่ถึงมาคืนสร้อยข้อมือให้เธอเอง เเล้วก็รู้ว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ผมไม่เคยกลับมาบ้านเลย?” พอขวัญได้ยินถึงที่นี้ ก็เริ่มรู้เเล้วว่ามีสามเหตุมาจากอะไร ที่จริงเเล้วคุณปู่รู้ว่าตั้งเเต่ที่เขาไปที่ไหหลำ ฐีรวัฒน์ก็ไม่เคยกลับบ้านเลย … เเต่ว่าคืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือว่าบ้านเก่า เธอก็โกหกกับคุณปู่ไว้เเล้ว…เพราะฉะนั้นคุณปู่รู้ได้ยังไงไ? เเค่เพียงเวลาเเค่ชั่วครู่ ขวัญก็รู้เเล้ว คือพ่อบ้าน… ในบ้านนี้มีเเค่เธอกับพ่อบ้านเท่านั้น นอกจากเธอเเล้ว พ่อบ้านก็คือคนที่รู้เกี่ยวกับเธอเเละฐีรวัฒน์ที่สุด เธอไม่ได้บอกกับคุณปู่ เช่นนั้นก็คงเป็นพ่อบ้าน…ก็ไม่เเปลกที่เมื่อสักครู่พ่อบ้านวิ่งขึ้นมาบนตึก เเววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด…… “ทำไมเงียบไปเลย เมื่อกี้ยังยืนยันอยู่เลยว่าเธอไม่ได้ทำ?” ดูเหมือนฐีรวัฒน์จะโมโหมาก เลยหัวเร่ะขึ้นมา“ได้ เธอ ดูไม่ออกจริงๆว่าเธอก็มีสมอง รู้ว่าผมจะไม่ยอมกลับบ้านกับเธอ ก็เลยตั้งใจทิ้งสร้อยข้อมือไว้ที่บ้านคุณปู่ ทำให้คุณปู่มาที่นี่?” ขวัญขมิบปาก สุดท้ายก็ทนไว้ ไม่ได้พูดอะไร ในสมองของเขา ก็คิดไว้เเล้วว่าเรื่องนี้เธอเป็นคนทำ ถึงเเม้เธอจะบอกกับเขา เธอไม่ได้ตั้งใจทิ้งสร้อยข้อมือไว้ที่บ้านเก่า เขาก็คงไม่เชื่อเธอหรอก? ในเมื่อเขาไม่เชื่อ เเล้วเธอจะพูดทำไม? พอสุดท้าย เขาอาจจะพูดคำที่หยาบคายกว่านี้มาว่าเธอ “เรื่องคืนนี้ทำได้ดีมาก ดีมาก…… ” ฐีรวัฒน์ทำเหมือนกับกำลังชมเธอ ปล่อยขวัญอย่างรุนเเรง ปรบมือขึ้นเองสองครั้ง พอเสียงปรบมือครั้งที่สามจบลง เเววตาของฐีรวัฒน์ก็เต็มไปด้วยความเกลียด รอยยิ้มบนหน้าค่อยๆหายไป เสียงที่พูดก็เย็นชาลง “ในเมื่อเธอลงทุนขนาดนี้เพื่อให้ผมกลับมาบ้าน ผมก็จะต้องบริการคุณอย่างดี!” ในขณะที่พูด เขาก็ยื่นมือออกมา ดึงเธอมาอยู่ตรงหน้า กดเธอไว้บนเตียงอย่างห่ามๆ เขาดุเดือดเเละรุนเเรงมาก เหมือนจะฆ่าเธอทั้งเป็น ทำให้เธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นเมื่อเดือนก่อน ถึงเเม้เธอจะชอบเขา เเต่มันก็ไม่ได้เเสดงว่าเธอจะชอบการที่ถูกเขากลั่นเเกล้ง เธอก็ต่อต้าน ดุเดือดเเค่ไหนก็ต่อต้านกลับไปเท่านั้น เเต่พอเธอยิ่งต่อต้านเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรุนเเรงขึ้น ผ้าปูเตียงต่างๆก็ยับยู้นี้หมด หมอนในนึงอยู่บนเตียง อีกใบอยู่บนพื้น เเรงของเธอก็สู้เขาไม่ไหว เธอก็ไม่ใช่คู่เเข่งของเขา โดนเขากดไว้เเน่นๆ ขยับไม่ได้เลย เหมือนกับปลาที่รอโดนฆ่าบนเขียง