ตอนที่ 37 อดีตของเขาและเธอ(7)

ต๭นที่ 37 อดีตของเขาและเธอ(7) ขวัญไม่ได้บอกชื่อของธีรวัฒน์ออกไป เพียงแค่ใช้คำว่า “เขา” แม่บ้านมึนงงไปชั่วครู่ถึงจะเข้าใจ “ได้ครับ คุณหนู” เพราะว่าขวัญใส่ผ้าปิดปากเสียงพูดเลยไม่ค่อยชัดเท่าไร “อาการเมาค้างคงจะรับมือยาก แน่นอนว่าต้องมีอาการปวดหัว พ่อบ้านก็ชงชาน้ำผึ้งให้เขาหน่อยนะคะ ดื่มแล้วจะสบายขึ้น” “คุณหนู ดิฉันจำได้หมดแล้วค่ะ” แม่บ้านตอบกลับไปก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่านี่ยังเช้าอยู่มาก จึงถามออกไปอีกว่า “คุณหนู ออกไปทำงานเช้าขนาดนี้งานคงยุ่งมากสินะครับ” เธอจะเอางานที่ไหนมายุ่ง เธอแค่กลัวว่าธีรวัฒน์ตื่นขึ้นมาเห็นเธอแล้วจะโมโหขึ้นมา...ขวัญไม่ได้ตอบกลับไปเพียงแค่พยักหน้าและส่งเสียงออกมา “อือ” แม่บ้านเชื่อว่าคุณหนูของเขานั้นยุ่งจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นคุณหนู มีอะไรจะฝากให้ดิฉันทำอีกไหมคะ” ขวัญคิดอยู่ชั่วครู่ก็มั่นใจแล้วว่าตัวเองได้พูดในสิ่งที่พูดไปหมดแล้วจึงส่ายศีรษะเบาๆ เธอรู้ว่าแม่บ้านนั้นอยู่กับธีรวัฒน์มานานหลายปี ต้องเข้าใจในตัวของธีรวัฒน์มากกว่าเธอและแน่นอนว่าดูแลเขาดีกว่า แต่ว่าขวัญส่ายศีรษะก็ยังไม่สบายใจจึงพูดเสริมว่า “ฝากดูแลเขาด้วยนะคะ” “วางใจเถอะครับคุณหนู” ขวัญก้มหน้าลงเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรอีก แม่บ้านชี้ไปยังห้อง “งั้นดิฉันขอตัวเข้าไปก่อนนะคะ” “ค่ะ” ขวัญตอบรับกลับไป เมื่อแม่บ้านเปิดประตูเธอก็ตะโกนเรียกอีกครั้ง เธอรู้ว่าแม่บ้านจะหันกลับมามองตัวเอง เธอไม่ได้มองกลับไปที่แม่บ้านกลับมองไปที่ดอกเก็กฮวยสีขาวบานสะพรั่งกลางสวนบ้าน เงียบไปสักพักจึงพูดออกมา “อย่าบอกเขานะคะ เดี๋ยวหนูกลับมาค่ะ” แม่บ้านประหลาดใจ พูดขึ้นมาว่า “ทำไมละคะ” ขวัญในเวลานี้ อยากจะขอบคุณผ้าปิดปากและแว่นตาบนใบหน้าจริงๆ ที่ซ่อนสายตาอันอ้างว้างและเศร้าใจของเธอได้ เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เหมือนกับพูดภาษาต่างประเทศที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง พูดออกมาเสียงเบา “เพราะว่าถ้าข้าวรู้เขาไม่ยอมทานข้าวต้มค่ะ” แม่บ้านรู้มาตลอดว่าธีรวัฒน์นั้นเกลียคุณหนูขวัญมากแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ได้ยินคุณหนูพูดจากปากแบบนี้ ทำให้เธอคิดถึงตอนแรกที่คุณหนูเปิดปากพูดกับเธอว่าต้องการยาคุมกำเนิดเหมือนกับตอนนั้น เธอยืนอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าต้องกลับไปอย่างไร ดูเหมือนว่าพ่อบ้านจะหมดหนทาง ขวัญยังคงยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น เธอทิ้งไว้เพียงคำว่า“ขอบคุณค่ะ” และหมุนตัวจากไป ----- ขวัญออกไปไม่นานเท่าไร ธีรวัฒน์ก็ตื่นขึ้น การเมาค้างทำให้เขาปวดหัวอย่างหนัก เขาลืมตาขึ้นมาพยุงตัวขึ้นนั่งบนเตียงสักพักถึงจะลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ได้อาบน้ำอุ่นธีรวัฒน์ก็รู้สึกสบายตัวมากขึ้น เขาเข้าไปหยิบชุดอยู่บ้านที่ห้องแต่งตัวสวมชุดเตรียมตัวเดินออกจากห้องนอน ฉับพลันก็คิดขึ้นมาได้ลางๆว่าเมื่อวานเย็นเหมือนเขาจะอาเจียนออกมา ธีรวัฒน์หยุดฝีเท้าเดินไปดูที่เตียง ผ้าปูที่นอนกับพรมนั้นสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบไม่หลงเหลือคราบอาเจียนเลยสักนิด หรือว่าเขาจะจำผิดนะ ธีรวัฒน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึงสายตากลับมา เปิดประตู เดินลงไปข้างล่าง