ตอนที่ 41 แผนแตก(1)

ต๭นที่ 41แผนแตก(1) “พี่พรรณนารา?” สงสัยจะเป็นเพราะขวัญหันหลังอยู่ คนที่ตะโกนเรียกชื่อเธอจึงไม่ค่อยมั่ใจเท่าไร น้ำเสียงลังเลอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้เธอคิดอยากจะออกจากตรงนี้ไปให้ไกล ยิ่งยากที่จะออกละ? พอได้ยินเสียงนี้ ขวัญก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา แทบจะไม่มีอะไรให้ลังเลจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เร่งเท้าให้เร็วขึ้น พยายามออกจากพื้นที่เจ้าปัญหาตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ว่าคนที่เรียกเธอ ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ออกไป จึงเพิ่มเสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง “พี่พรรณนารา” จากนั้นก็ใส่รองเท้าส้นสูงเดินตามมา เดินตามมาใกล้แล้วก็รู้ว่าคงจะหลบไม่พ้น....ขวัญขมวดคิ้ว จากนั้นเธอจึงหันกลับมาพร้อมเหยียดริมฝีปากมองไปทางผริตาที่ตามเธอมา “ผริตา” “พี่พรรณนารา เป็นพี่จริงๆด้วย ตะโกนเรียกพี่ตั้งหลายครั้งก็ไม่สนใจฉันเลย ฉันก็นึกว่าจำคนผิด” ผริตาพูดไป พลางแสดงสีหน้าท่าทางน้อยใจไปด้วย ขวัญได้พูดคุยกับผริตาหลายครั้งแล้วในคราบของพรรณนารา ขวัญเข้าใจผริตาว่าเมื่อเธอเห็นพรรณนาราก็กระตือรือร้นจะเข้าใกล้ แน่นอนว่าต้องการจะจับจุดอ่อนบางอย่างและต้องการให้พรรณนารากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขวัญในใจก็คิดว่าสองพี่น้องคู่นี้ช่างไร้สาระน่าขันเสียจริง พลางใบหน้าก็ยิ้มแย้มแจ่ใสให้กับผริตา “ในห้องคนเยอะนะ วุ่นวายเสียงดังไปหมดพี่เลยไม่ได้ยิน” ขวัญนึกว่าผริตาจะเล่นลูกไม้เรื่องที่เธอไม่ได้ยินที่ผริจาตะโกนเรียก พูดประโยคที่กวนใจต่อสองสามประโยค คาดไม่ถึงว่าครั้งนี้ผริตาจะพูดด้วยดีขนาดนี้ “แบบนี้นี่เอง...เพียงแต่ว่า ในห้องก็วุ่นวายจริงๆนั่นแหละ” พูดไปผริตาก็ลากแขนขวัญเหมือนกับกลัวว่าเธอจะปฏิเสธ ลากเธอไปทางกลุ่มคนที่เพิ่งจะพูดคุยไป “พี่พรรณนารา ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ทุกคนคิดถึงพี่นะคะ มาทางไปคุยกับทุกคนกันดีกว่า” เดินเข้าไปใกล้แล้วขวัญเพิ่งจะรู้ว่ากลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้วยกันที่กำลังพูดคุยถึงสามีของตัวเอง “เมื่อไม่กี่วันก่อนสามีฉันไปฝรั่งเศสมาแล้วเขาก็ซื้อกระเป๋ากลับมาให้ฉันด้วย ใบใหญ่มาก ดูสิ ใบนี้ละ เธอบอกว่าผู้ชายทุกคนรสนิยมเหมือนกันทุกคนหรอ” หญิงสาวร่างอวบที่ยืนตรงข้ามขวัญกำลังชี้ไปที่กระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ออกใหม่เดือนนี้ พูดเหมือนกับไม่ชอบแต่ที่จริงแล้วคือกำลังพูดอวดคนอื่น “ฉันก็นึกว่ามีแค่บ้านของพวกเราที่รสนิยมไม่ค่อยดีเท่าไร ที่แท้ทุกคนก็มีรสนิยมแบบนี้เหมือนกัน เธอดูสร้อยคอเส้นนี้ของฉันสิ เพชรเม็ดงามใหญ่อะไรเช่นนี้ ไม่เข้ากันเลยสักนิดเนาะ” ผู้หญิงที่ดูอายุน้อยกว่ายกมือขึ้น ลูบคลำไปที่สร้อยเพชรบนคอและหยุดตรงเพชรสีน้ำเงินส่องแสงระยิบระยับ หญิงสาวที่ยืนชิดติดกับขวัญ ทำหน้าลำบากใจแล้วพูดออกมา “....จริงๆแล้วแบบนี้ ทุกครั้งที่เขาไปทำงานต่างที่กลับมาก็ต้องมีอะไรติดมือกลับมาเป็นของขวัญเสมอ ก็เหมือนกับรองเท้าคู่ที่สวมอยู่ตอนนี้ของฉัน ราคาหกตัวนะ น่าเสียดายที่เข้าคู่กับเสื้อผ้าได้ยาก” “แบบนี้นี่เอง บ้านของฉันก็เป็นเหมือนกันจ่ะ....”