ตอนที่ 46แผนแตก(6)

ต๭นที่ 46แผนแตก(6) ป้าฝนมึนงงอยู่ชั่วครู่ ทันใดก็ตระหนักขึ้นได้จึงเดินถือถาดชาและน้ำตาลทรายปดงไปทางธีรวัฒน์ ธีรวัฒน์ได้ยินคำบอกเล่าจากปากฝนก็กวาดสายตามองไปทางปฎิภาณ คุณปู่กำลังถือไม้เท้าหัวเราะพูดคุยอยู่กับคนอื่นอยู่ สบสายตากันโดยบังเอิญ ชัดเจนเลยว่าการกระทำของเขากำลังถูกคุณปู่จับตาดูอยู่ ธีรวัฒน์จับสายตาของปฎิภาณได้ ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งไม่ได้แสดงออกมามากจนเกินไป เขากลับหลังจ้องมองไปยังชาขิงร้อนในมือของแม่บ้าน จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นรับฟังคำบอกเล่าอันยาวเหยียดของคุณแม่บ้านแต่กลับไม่เข้าหูเขาสักนิด เขาถือแก้วชาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน ตั้งแต่เธอต้องแสดงเป็นพรรณนาราก็ไม่เคยได้อาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลภัทร์ชโยชาเลยสักครั้งถึงแม้จะเตรียมห้องนอนไว้ให้เธอและธีรวัฒน์เป็นพิเศษแต่นี่เป็นครั้งของเธอที่ได้เข้ามาในห้องนอนนี้ อยู่ในคนเดียวในห้องก็เลี่ยงไม่ได้ถึงความน่าเบื่อ ขวัญสวมหูฟังพิงกับหัวเตียงอดไม่ได้ที่จะมองดูห้องที่หรูหราฟู่ฟ่านี้ นี่น่าจะเป็นห้องของธีรวัฒน์ตั้งแต่สมัยเรียน เรียงรายไปด้วยถ้วยรางวัลและใบประกาศนียบัตรที่มีตั้งแต่เด็กจนถึงระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ในห้องของเขาดูเหมือนจะไม่มีรูปภาพเลยสักรูป ขวัญหาอยู่หลายรอบจนมาถึงตู้บนหัวเตียงก็เห็นรูปภาพใบหนึ่ง เป็นภาพของธีรวัฒน์ตอนเรียนจบม.ปลายร่วมกับเพื่อนๆ ขวัญมองเห็นธีรวัฒน์ยืนอยู่ตรงกลางแถวสุดท้ายท่ามกลางชุดนักเรียนที่เหมือนกันสี่สิบกว่าคน ผิวของเขาเดิมทีนั้นขาวซีด แล้วยิ่งในรูปจบการศึกษาถ่ายกับพื้นหลังสีขาว ดูแล้วผิวเขานั้นเหมือนกับจะส่องแส่งออกมา นักเรียนทุกคนในภาพต่างก็หัวเราะให้กับเลนส์กล้องตรงหน้า มีแค่เขาคนเดียวที่หันมองทางด้านซ้ายไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าของเขาเหมือนกับตกอยู่ในภวังค์ เห็นเขาในภาพนี้ทำให้ขวัญนึกถึงครั้งแรกที่เขามาส่งเธอที่บ้าน เธอพูดตอบเขาไปอย่างตะกุกตะกัก ตะกุกตะกัก “คุณ มะรืนนี้คุณว่างหรือเปล่า ฉัน ฉัน ฉันอยากจะ...ชวนคุณไปดูหนัง....” หลังจากนั้นรอเขาตอบกลับมา ตอนนั้นเขาคงจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนั้นออกมา เขาหยุดชะงักกึก และหลังจากที่เธอพูดจบถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมาฉับพลัน ตอนนี้เธอเหมือนคนโง่ เธอจ้องมองไปที่เขาตรงๆจนลืมถอนสายตาออกมา เธอจำเขาได้ชัดเจนในตอนนั้นเหมือนกับในรูปถ่ายจบการศึกษาทุกอย่าง ก้มหน้ามองพื้นเหมือนกับกำลังตกอยู่ในวังวน คงไม่รู้ว่าความเงียบระหว่างเขาและเธอในตอนวัยรุ่นนั้นผ่านมานานเท่าไร เธอจึงค่อยๆดึงสติกลับมา จากนั้นก็ก้มหน้าเขินอายและรู้สึกหมดหนทาง เธอตื่นเต้นจับชายเสื้อตนเองไว้แน่น ได้แต่รอไปสักพัก เห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะพูดออกมาใจของเธอก็เริ่มค่อยจมดิ่งลงไป เธอถูกเขาปฏิเสธหรอ? มันเจ็บปวดจนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้เธอตาแดงๆขึ้นมาฉับพลันเตรียมที่จะหันหลังแล้ววิ่งเข้าตึกไป เขาที่ยืนนิ่งราวกับภาพวาดก็กระพริบตาแล้วพูดออกมาว่า “กี่โมง