ตอนที่ 52 จะไสหัวไปไหนก็ไป (2)

ต๭นที่ 52 จะไสหัวไปไหนก็ไป (2) ขวัญตกอยู่ในความอัปยศและความกลัวมานานแสนนาน ทันใดนั้นตื่นขึ้นมา สภาพจิตใจล่องลอย เวลาผ่านไปสักพัก ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หันศีรษะที่มึนงงมองไปทางฐีรวัฒน์ เธอร้องไห้มาเป็นเวลานานแล้ว ถึงแม้ว่าจะใช้เครื่องสำอางที่กันน้ำ แต่เครื่องสำอางก็ยังหลุดล่อน แต่ทว่าก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับดวงตาของเธอ ที่ทั้งใหญ่ทั้งกลม เพราะว่าผ่านการร้องไห้มาแล้ว ตอนกลางคืนปรากฏให้เห็นเป็นพิเศษถึงหยดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากหางตา ลักษณะของเธอแบบนี้ สดใสเรียบร้อย และมีความบริสุทธิ์ ความใสซื่อบริสุทธิ์ทำให้ไฟในใจของเขารุนแรงมากขึ้น รุนแรงจนเขวี้ยงบุหรี่ที่อยู่ในมือของเขากระทบเข้ากับกระจกด้านหน้ารถ พร้อมทั้งพูดว่า “ฉันไม่ได้บอกให้เธอไสหัวออกไปหรอ? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ? ” ด้วยคำพูดที่โหดร้ายของเขา ทำให้ขวัญเข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขาปล่อยเธอไป ไม่ได้แตะต้องเธออีก “ยังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่นี่อีก อยากรอให้ฉันกลับไปนอนกับเธอหรอ? ”ได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายของขวัญก็สั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่าฐีรวัฒน์จะกดร่างกายตัวเองภายใต้ร่างกายของเขาอีกครั้ง ยื่นมือออกไปผลักเปิดประตูรถ กระโดดลงจากรถอย่างรีบร้อน เห็นปฏิกิริยาที่เธอต้องการที่จะหายไปในทันที น้ำเสียงของฐีรวัฒน์ก็เย็นยะเยือก พูดพร้อมทั้งกัดฟัน “จำคำพูดที่เธอพูดไว้ให้ดี หลังจากนี้ถ้าเจอฉัน ก็ให้รีบไสหัวไปให้ไกลและก็อย่ามายั่วโมโหฉันอีก” เบื้องหลังขวัญชะงักเล็กน้อย เม้มริมฝีปากไม่ตอบฐีรวัฒน์ ปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว และรีบเดินถอยหลังไปสองก้าว เธอยกเท้าครั้งที่สองยังวางไม่ถึงพื้น รถของฐีรวัฒน์ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มองผ่านกระจกมองหลัง ฐีรวัฒน์เห็นผู้หญิงที่ลงจากรถ ยืนชะงักอยู่บนถนนใหญ่ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอถูกเขาฉีกขาดแล้วหลายที่ ทั้งที่ไหล่ หน้าอก แผ่นหลัง พื้นที่ขนาดใหญ่เผยให้เห็นถึงผิวของเธอ ฐีรวัฒน์ขมวดคิ้ว เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน เขาควานหาบุหรี่อีกมวน คาบไว้ในปาก หาไฟแช็กจุดไฟ ทันใดนั้นก็พ่นควันออกมา และเปิดประตูรถลงรถ เขาเหวี่ยงประตู และเดินไปหาเธอทางด้านหลังรถที่ห่างไกลออกไป เขายกแขนขึ้นขณะที่เขากำลังเดิน และปลดกระดุมชุดสูทที่อยู่บนร่างกายของเขา เมื่อเธออยู่ห่างออกไปอีกสองเมตร เขาก็หยุดเดิน และถอดชุดสูทออก โยนทิ้งไปทางที่เธออยู่ โดยไม่พูดอะไรสักคำ ก็หันหลังเดินกลับไปทางรถของตัวเอง ฐีรวัฒน์เดินออกไปได้ไม่ถึงสองก้าว ทันใดนั้นข้างหลังของเขาก็ได้ยินเสียงขอร้องตะโกนของเธอ น้ำเสียงที่รู้สึกเป็นกังวล “ฐีรวัฒน์” ฝีเท้าของเขาค่อยๆหยุดลง ไม่ได้หันกลับไป เตรียมพร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นก็มีมือที่แข็งแรงผลักไปที่หลังของเขา ไม่ได้มีการป้องกันใดๆจากเขา ผลักไปข้างหน้าด้วยความแข็งแรงหลายเมตร ฐีรวัฒน์เซไปสองก้าว ถึงจะสามารถหยุดร่างกายไว้ได้ หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังของเขา“โครม”