ตอนที่ 54 จะไสหัวไปไหนก็ไป(4)

ต๭นที่ 54 จะไสหัวไปไหนก็ไป(4) ขวัญลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ราวกับรูปปั้นที่ไร้การตอบสนองของฐีรวัฒน์ สายตาของเขา ค่อยๆมองจากสูทตัวนอก จนไปถึงร่างกายของขวัญ เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอถูกเขาฉีกขาดและผ่านการเสียดสีของพื้นดิน ทำให้เสื้อผ้ายิ่งฉีกออกเป็นชิ้นๆ ผิวขาวๆที่เปลือยออกมาของเธอ คราบเลือดที่เป็นจุดๆ แทบจะไม่มีที่ไหนที่ไม่เสียหายเลย แม้กระทั่งเลือดที่อยู่บนพวงลูกปัด ไหลไปจนถึงขาซ้ายท่อนล่างของเธอ ถึงแม้ว่าคนขับรถจะประคองเธอไว้ แต่เธอก็เดินได้อย่างช้าๆ ขาซ้ายเดินกะเผลกๆ มือของฐีรวัฒน์ ม้วนเข้าหากันคล้ายเป็นกำปั้นโดยไม่รู้ตัว เหมือนว่าเขาถูกอะไรเข้าสิง จ้องมองไปที่เงาของเธอ ในหัวของเขามีเสียงดังสะท้อนของเธอขึ้นมา“ฐีรวัฒน์” ช่วงที่เธอกำลังเรียกชื่อเขาอยู่นั้น เขาก็เข้าไปหาแล้วใช่ไหม? แล้วตอนที่เธอผลักเขาออกไปอย่างรุนแรง คิดไหมว่าตัวเองจะได้รับอันตราย? และในขณะที่กำลังคิด ก็ปรากฏเข้าไปในความคิดของเขา เขารู้สึกว่าหน้าอกของเขาเหมือนถูกอะไรบางอย่างปะทะเข้าอย่างรุนแรงและมีการหดตัวอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นยืนทันที สามก้าวสองก้าวที่เดินไปข้างหน้าและจับไปที่แขนของขวัญ ใกล้เข้ามาแล้ว เขาถึงมองเห็นได้ชัดเจนว่าสีหน้าของเธอขาวซีดเป็นพิเศษ สภาพร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส ริมฝีปากของเธอสั่นที่เล็กน้อย เม็ดเหงื่อที่โผล่ออกมาจากหน้าผาก เขากัดริมฝีปากจนแน่น ไม่พูดอะไร เพียงแต่ย่อตัวลงไปอย่างรวดเร็ว เปิดกระโปรงของเธอและจับไปที่ขาข้างซ้ายของเธอ มือของเขาร้อนผ่าว ตัวของเธอสั่นเล็กน้อยและทันใดนั้นจิตสำนึกของเธอก็ทำให้เธอขยับถอยหลัง เขาค่อยๆเพิ่มแรงเล็กน้อย ห้ามไม่ให้เธอขยับ หลังจากนั้นตะแคงศีรษะ มองไปที่น่องขาของเธอ แผลค่อนข้างลึก เนื้อเปิด น่าจะถูกหินที่แหลมคมทำให้ได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลไม่หยุด ฐีรวัฒน์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและยกมือขึ้น ออกแรงฉีกชายเสื้อของตัวเอง พร้อมด้วยเสียง“แคว๊ก”ฉีกออกเป็นแผ่นสี่เหลี่ยม มัดไปที่บาดแผลของขวัญ พันแผลห้ามเลือดด้วยวิธีง่ายๆ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้น ไม่ได้ถามความเห็นใดๆเลยสักคำและอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร ก้าวเท้าเดินไปที่รถของตัวเอง เปิดประตูและยัดเธอเข้าไปในรถ ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ขวัญและฐีรวัฒน์ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฐีรวัฒน์ไปส่งขวัญที่แผนกศัลยกรรม ขณะกำลังรอผลตรวจ CT ขวัญก็คิดไปคิดมา แล้วก็หยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาไปรยา บอกกับเขาว่าเธอประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล หลังจากส่งข้อความสำเร็จ ขวัญก็จ้องมองไปที่โทรศัพท์ เม้มริมฝีปากไปมา เงยหน้าขึ้น พูดกับยังฐีรวัฒน์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้าต่าง “ฉันส่งข้อความหาไปรยาแล้ว อีกสักพักเธอก็คงมาถึงที่นี่ คุณ...ถ้าคุณมีธุระ คุณก็ไปทำธุระก่อนเถอะ”