ตอนที่ 57 จะไสหัวไปไหนก็ไป (7)

ต๭นที่ 57 จะไสหัวไปไหนก็ไป (7) “และถ้าฉันจำไม่ผิด ก่อนนาราจะออกไป เขาบอกเธอแล้วใช่ไหม แค่ดูแลปฏิภาณให้ดีให้ก็ดีก็พอแล้ว ฐีรวัฒน์ ตรงนี้ ทางที่ดีคุณไม่ต้องเข้าไปยุ่ง” ได้ยินเสียงนี้ ขวัญก็เข้าใจแล้ว วันนี้ไปรยาไปโรงพยาบาล เห็นฐีรวัฒน์ เธอกลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอและฐีรวัฒน์จะส่งผลกระทบต่อตำแหน่งของนายหญิงพรรณนารา “คุณเข้าใจผิดแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของปฏิภาณ ช่วงที่ฉันและฐีรวัฒน์ไปฉลองวันเกิด พบเจออุบัติเหตุ ฉันช่วยเขาไว้”เธอแค่หยิบประเด็นออกมาพูด ไปรยาพยักหน้า เสียงดัง“โอ้”ผ่านไปสักพัก หันหน้าไปปะทะกับขวัญและฉีกยิ้มอย่างอบอุ่น “ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็แค่อยากจะเตือนสติเธอ อย่าลืมนัดแรกของเราแล้วกัน และก็อย่าลืมหละว่าบ้านของพวกเธอเป็นหนี้นอกระบบ ทุกๆเดือนต้องเอาเงินจากฉันและนาราไปใช้หนี้” คำพูดของไปรยาที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนและอบอุ่น ขวัญรู้ ในความเป็นจริงของคำพูดแต่ละบรรทัดเป็นการเตือนเธอทั้งหมด   ถ้าเธอกับฐีรวัฒน์มีอะไรกันจริงๆ อย่างนั้นเธอไม่ต้องคิดถึงเงินในมือที่หาได้จากเธอและพรรณนารา ปลายนิ้วที่งอเล็กน้อยของขวัญ พยักหน้าอย่างใจเย็น “ฉันรู้” หยุดไปได้สักพัก ขวัญก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าไม่มีธุระแล้ว ฉันลงจากรถก่อนนะ” “โอเค แล้วเจอกัน” “แล้วเจอกัน” ขวัญปิดประตูรถ ไม่ได้รอให้ไปรยาขับรถออกไป ก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้านพักตากอากาศของฐีรวัฒน์ อารมณ์แปรปวนขึ้นๆลงๆตลอดทั้งคืน บวกกับการบาดเจ็บที่ร่างกาย ทำให้ร่างกายของขวัญไม่มีแรง กลับไปที่ห้อง เพราะไม่สามารถอาบน้ำได้ เธอกินยาที่โรงพยาบาลให้ ล้มหัวลงนอนบนเตียงและหลับไป บาดแผลบนร่างกาย มันเจ็บตลอดทั้งคืน ยากที่ขวัญจะนอนให้หลับ หลับๆตื่นๆ กลิ้งไปมาหลายครั้ง จนถึงกลางดึก เธอถึงนอนหลับไปในที่สุด แล้วในความฝัน เธอฝันถึงวันเก่าๆอีกครั้ง ประโยคนี้จะพูดยังไง? คาดหวังมากแค่ไหนก็ผิดหวังมากแค่ไหน ขวัญคิดว่า ประโยคนี้ไม่จริงเลยสักนิด มีวันหนึ่งเธอกับฐีรวัฒน์นัดกันไปดูหนัง เป็นวันหยุด และก็เป็นวันที่ร้อนที่สุดในฤดูร้อน นัดกันบ่ายสามโมง บ่ายโมงตรงขวัญก็ออกจากบ้านแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของวันในฤดูร้อนนี้ เมื่อเธอมาถึงโดยรถสาธารณะ มันเป็นเพียงเวลาบ่ายโมงสี่สิบห้านาที ยังเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาทีถึงจะถึงเวลาที่นัดกับฐีรวัฒน์ โรงภาพยนตร์ไม่มีตั๋วแล้ว ไม่อนุญาตให้เข้าไปเข้าใน เธอไม่แน่ใจว่าฐีรวัฒน์จะดูหนังเรื่องไหน ก็หาที่ร่มรื่นนั่งรอ อากาศร้อนมาก เหงื่อเธอไหลออกมา แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน เมื่อเวลาผ่านไปใกล้ถึงเวลาบ่ายสามโมง ความรู้สึกทั้งหมดของเธอก็มีความสุขมากขึ้น ความตื่นเต้นเพิ่มขึ้น จนกระทั่งถึงเวลาบ่ายสองโมงห้าสิบนาที เธอกำลังคิดว่าจะได้เจอฐีรวัฒน์ในเร็วๆนี้ หน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง