ตอนที่ 2 คุณขี้อิจฉา

ต๭นที่ 2 คุณขี้อิจฉา ฝ่ายชายขมวดคิ้วไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากเธอกำลังรบกวนฝันของเขาอยู่ เขารู้สึกหงุดหงิดมาก “กี่โมงแล้ว” ทันทีที่เขาพูดออกมาเสียงของเขาฟังดูเป็นเสียงแหบแห้งและฟังดูลื่นหูมาก “ตีหนึ่ง” “ยังไม่เช้าหรอกหรอ” เขาพูดพร้อมหลับตาลงอีกครั้ง ทั้งยังดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วถามขึ้นว่า “ครั้งนี้คุณต้องถ่ายภาพยนตร์อยู่ข้างนอกนานเท่าไหรหรอ？” แพรวามองหน้าเขาแล้วยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “หนึ่งเดือนกับอีกเจ็ดวัน” เขาหัวเราะขึ้นมาพร้อมทั้งพูดว่า “คุณจำมันได้แม่นมาก” “แน่นอน！จะรีบกลับมาเจอคุณน่ะ” เขายื่นมือมาจับคางของเธออย่างทะนุถนอมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่นนวนว่า “คิดถึงผมหรอ？” แพรวาตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ “ โคตรคิดถึงอ่ะ” เขาดูพอใจกับประโยคที่ได้ยินเมื่อกี้มาก ใบหน้าของเขาดูอิ่มเอม พร้อมทั้งเอื้อมมือไปบีบจมูกของเธอแล้วพูดว่า “แล้วทำไมคุณถึงรีบไล่ผมไปหล่ะ” “แล้วคุณไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง” แพรวายิ้ม ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เพียงความอ่อนโยนนี้และดูเหมือนว่าเป็นความตั้งใจ อีกทั้งยังทำให้คนรู้สึกว่างเปล่าแต่ปิยะวัฒน์เองก็ไม่เคยค้นพบว่าทำไม ในสายตาของผู้หญิงที่รักและเคารพในความรัก ที่จริงแล้วมันเป็นเครื่องมือวัดว่าผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์มากน้อยแค่ไหน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครที่จะไม่ชอบ “พวกเขาไม่กล้าหรอก” เขาจับมือของเธอไปกดลงบนหน้าอกของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “นอนกับผมอีกซักครู่น่ะ” แพรวายังคงนอนคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา ฟังเสียงหายใจที่สงบของเขา ตัวเองกลับนอนไม่หลับ เธอไม่ได้ถามเรื่องเกี่ยวกับรูป เพราะเธอรู้ว่าต่อหน้าปิยะวัฒน์เธอควรพูดหรือไม่ควรพูดอะไร นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้ยินจากปากของเธอ ตีสาม ปิยะวัฒน์ดึงผ้าห่มออกแล้วลุกออกจากเตียง แพรวาเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ จากนั้นเธอก็จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา ปิยะวัฒน์เป็นคนที่หุ่นแซบมาก ไหล่ของเขาหนาและกว้าง กล้ามเนื้อขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา บั้นท้ายของเขาจะเห็นได้อย่างชัดเจนเมื่อเขาโน้มตัวลงไปหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ รูปร่างของเขาถือว่าเพอร์เฟคไม่น้อยเลยทีเดียว แพรวานึกถึงหนังสือเล่มที่เธอเคยอ่านพูดถึงรูปร่างในลักษณะนี้ของผู้ชาย ทุกอย่างล้วนแล้วจะแข็งแกร่ง เธอนั่งทบทวนอยู่พักนึง ในที่สุดเธอก็ได้คำตอบแล้วอุทานออกมาว่า เออว่ะ! แข็งแกร่งจริง！ “ทำไมคุณมองผมอย่างนั้นหล่ะ มีอะไรไม่พอใจหรือเปล่า？” เสียงแหบห้าวของร่างหนาดังขึ้น แพรวาเพิ่งสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเดินมาหยุดที่ข้างๆเตียง แพรวายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรค่ะ” เป็นประโยคตั้งใจที่จะปฏิเสธแต่เมื่อร่างหนาได้ยินกลับเปลี่ยนเป็นความเสน่หา เขาขึ้นคร่อมร่างเล็กและประกบปากของอีกฝ่ายด้วยความดูดดื่มจากนั้นบทรักอันร้อนแรงก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แพรวาพยายามผลักเขาออกแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องไปแล้วหรอ” ร่างหนาเปิดผ้าห่มออกมาแล้วพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ผมทำธุระของผมเสร็จแล้วผมค่อยไป” …… สักพักแพรวาก็ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด เวลาผ่านไปในราวๆหนึ่งชั่วโมง ร่างบางเกร็งกระตุกน้ำหวานใสผสมเมือกขาวทะลักล้นออกมา จากนั้นร่างบางก็หมดเรี่ยวแรง เมื่อเสร็จภาระกิจปิยะวัฒน์ก็ได้ลุกจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม แพรวาสวมชุดนอนแล้วก็ลุกขึ้นมาช่วยเขาผูกเนคไท แล้วหยิบกระเป๋าส่งให้กับเขา ปิยะวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองเธอ นี่คือผู้หญิงที่สวยมากคนนึง เธอมีผิวขาวเนียนนุ่ม ดวงตาคมเรียวดูเป็นธรรมชาติ เพียงแค่เธอเคลื่อนย้ายร่างกายของเธอเพียงเล็กน้อยก็สามารถปลุกความหื่นกระหายของเหล่าบรรดาผู้ชายได้ไม่น้อย ผู้หญิงในลักษณะนี้เป็นที่ฮอตฮิตมากในหมู่ผู้ชาย ในตอนนั้นอะไรกันน่ะที่ทำให้เลือกเธอ？อันดับแรกน่าจะเป็นเพราะว่าเธอสวย เหตุผลที่สองคือเธอหัวอ่อน ผู้หญิงที่อ่อนโยนแถมสวย ไม่มีผู้ชายคนไหนปฎิเสธได้ลงหรอก ดังนั้นถึงแม้เวลาจะผ่านไปสามปี เขาก็ไม่ก็เคยดิดจะเอาใครมาแทนที่เธอเลย ทันใดนั้นเขาได้นึกถึงภาพที่โลดแล่นอยู่ในโลกออน์ไลน์ แล้วเขาก็ยื่นมือออกมาบีบคางของเธอ แล้วถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “การถ่ายทำภาพยนตร์ครั้งนี้ทำไมมันถึงมีฉากจูบหล่ะ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงมันเลย？” แพรวายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “มันเป็นแค่มุมกล้อง ไม่ได้จูบจริงซะหน่อย” เธอพูดพลางดึงเนคไทของเขาให้เขาโน้มศรีษะลงมา จากนั้นเธอเขย่งปลายท้าวขึ้นไปปะกบกับริมฝีปากของเขา แล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆว่า “ทำไมหรอ หรือว่าคุณอิจฉา？” เขาเอาเนคไทออกจากมือของเธอแล้วจัดให้เรียบร้อย จากนั้นผู้ด้วนน้ำเสียงนอยด์ๆว่า “ไม่ได้อิจฉา ผมแค่ไม่อย่างให้คนอื่นมายุ่งกับของของผม เดี๋ยวมันจะสกปรกเอา” แพรวาจูบตรงริมฝีปากของเขา “ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะโดนคนแย้งไป คุณก็ต้องทำสัญลักษณ์ไว้สิ” “สัญญาลักษณ์อะไร？” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและยิ้ม “คุณวัฒน์ เราแต่งกันเถอะ” เขาหันมามองหน้าเธอด้วยความตกใจ จากนั้นเขาขยี้หัวเธอ แล้วพูดว่า “เมื่อก่อนแสดงบทบาทโง่ๆมาเยอะเหรอ？ตอนนี้ก็ยังคงโง่เหมือนเดิม” น้ำเสียงของเขานิ่งมาก แต่แพรวากลับได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน ปิยะวัฒน์เดินไปที่ประตู เขาหันกลับมาพูดกับเธอว่า “คุณรู้ไหมผมไม่ชอบผู้หญิงที่ได้คืบจะเอาศอก” จากนั้นเขาก็เดินออกไป แน่นอนว่าแพรวาเธอรู้ว่าจุดอ่อนของปิยะวัฒน์อยู่ที่ไหน ไม่อย่างนั้นเธอกับเขาคงไม่คบกับเขานานขนาดนี้หรอก เธอเป็นคนที่จดจำเรื่องราวในอดีตได้ทุกอย่าง เธอรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตที่สงบสุข แม้กระทั่งปิยะวัฒน์ เธอยื่นนิ่งอยู่สักพักจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน เธอตื่นขึ้นมาใน 10 โมงเช้าในวันที่สอง เธอลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงด้วยความสับสน จากนั้นเธอก็สวมชุดคลุมเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ แปลงฟันยังไม่ทันเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอรีบเช็ดปากแบบลวกๆแล้วรีบวิ่งออกมารับโทรศัพท์ “แพรวา เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับปิยะวัฒน์ ทะเลาะกันใช่ไหม？” จิตราถามขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เปล่าน่ะ ไม่ได้ทะเลาะ” แพรวาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฉันแค่ขอให้เขาแต่งงานกับฉัน” “ขอแต่งงาน?” น้ำเสียงของจิตราดังขึ้นเป็นแปดเท่า “หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น？” “แล้วเธอคิดว่าเกิดอไรขึ้นหล่ะ?” แพรวาเอนหลังนอนลงไปบนโซฟา จากนั้นก็พูดว่า “ สิ่งที่คาดไม่ถึงอาจจะเกิดขึ้น ฉันกับเขาอาจจะต้องเลิกกันจริงๆแล้วมั้ง” ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่แพรวาก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะไม่รู้ว่าประโยคที่เขาพูดนั้นมันหมายความว่าอะไร จิตราตะคอกออกมาอย่าโมโห “ฉันว่าแล้วไอ้หมอนี้มันทำไมถึงใจดีขนาดนั้น ตามให้เธอไปถ่ายโฆษณาของบริษัทเอส.อา ที่จริงมันก็แค่ค่าจ้างในการเลิกกัน! เธอกับเขาคบกันมาสามปี เขาก็แค่ให้โฆษณาตัวเดียวเพื่อให้เธอตายใจ เธอเสียเวลานอนกับเขามาสามปีช่างไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริง ทำไมถึงชั่วได้ขนาดนี้เนี่ย！ ดวงตาของเธอเหม่อลอยแล้วพูดว่า “ไม่นับว่าเป็นการเสียตัวฟรีๆหรอก เธอพูดเองไม่ใช่หรอว่าเขาให้โฆษณามาตัวนึง” จิตราเงียบไปซักพัก จากนั้นเธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคืองๆว่า “เธอบ้าไปแล้วหรอ ในช่วงสามปีทีเธอผ่านมาถ้าเธอยอมรับถ่ายงานเหล่านั้น เธอจะมีชีวิตที่เลวร้ายเหมือนทุกวันนี้ขนาดนี้หรอ เธอโง่หรือป่าว？” “อะไรที่มันเสียไปแล้วก็เสียไป จะไม่นึกเสียดายมันอีกแล้ว” แพรวากลับมีใบหน้าที่ดูผ่อนคลายขึ้น “ค่าตัวพิธีกรเท่าไรหรอ？ถ้าเกินห้าล้านล่ะก็……….ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้คุณ” จิตรา….. “ฉันพูดว่า…..คุณต้องการที่จะเลิกคบกับเขาแล้วใช่ไหม？” ตอนที่รักกันใหม่ๆก็รักกันจนจะเป็นจะตาย ตอนนี้เลิกกันแล้วทำไมมันถึงได้เงียบสงบอย่างนี้ “ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ฉันสามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองตอนแก่ได้อย่างสบายๆ” จิตรา….. “ฉันยังไม่เห็นสัญญา ผู้ช่วยจรณ์โทรมาให้เธอไปคุยด้วยตัวเอง ที่อยู่ฉันจะส่งให้เธอทางวีแชทก็แล้วกัน อย่าลืมห้ามแต่งตัวหล่อแหลม ห้ามให้นักข่าวเจอตัวหล่ะ และอีกอย่างก็คือตอนที่เจรจาต่อรองคืออย่าใจอ่อน นอนกับเขามาแล้วสามปี สิบล้านของเขามันถือว่าน้อยมาก” “รับทราบค่ะ ผู้จัดการ” วางโทรศัพท์เสร็จ แพรวาก็เหวี่ยงโทรศัพท์ไปอีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน กลับออกมาอีกครั้งเธอก็เปลี่ยนเป็นใส่เสื้อโค๊ชสีเทา สวมหมวกแก๊ป วันนี้เธอแต่งหน้าจัดจ้านพร้อมทั้งสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ ดูรวมๆแล้วเหมือนผู้หญิงสายดาร์ก ด้วยรูปร่างที่ดูดีของเธอลุคนี้มันช่างดูเผ็ดเหลือเกิน ในปากของเธอเคี้ยวหมากฝรั่ง จากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วเดินออกจากประตูไป จรณ์เป็นคนที่ทำงานให้กับปิยะวัฒน์ เขาเลือกห้องที่มีอากาศดี เมื่อแพรวาเดินเข้ามาเธอหันหน้าไปที่ระเบียงก่อนถามขึ้นว่า “สัญญาหล่ะ”