ตอนที่ 4“ทำไมถึงเป็นคุณ”

ต๭นที่ 4“ทำไมถึงเป็นคุณ” “ท่านประธานกำลังมองอะไรอยู่หรอครับ？” ลูกค้าที่ดื่มเหล้ากับเขาเมื่อกี้มองไปที่เขาแล้วยิ้มพร้อมทั้งพูดว่า “ปลาติดเบ็ดของธีทัตอีกแล้ว หวังว่าคราวนี้จะไม่เล่นถึงชีวิตน่ะไม่อย่างนั้นพ่อของเขาอาจจะเล่นงานเอาได้” ปิยะวัฒน์หันหน้ามามองแล้วขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?” “ก็เมื่อกี้ผู้ชายใส่แว่นที่อุ้มสาวสวยออกมา เขาชื่อว่าธีทัต พ่อของเป็นรองประธานบริษัทคู่การค้ากับผมมาก่อน เด็กคนนั้นอาจดูจะไม่มีพิษสงอะไร แต่ที่จริงเขาเป็นคนที่มีบ้ามาก ผู้หญิงทั้งผู้ชาย คนที่รู้จักเขาแล้วก็ต่างพากันหลีกเลี่ยง คนที่ดีกับเขาก็เพราะประจบเพื่อหวังผลประโยชน์ผมยังจำมันได้ขึ้นใจตอนที่อยู่พาราไดซ์ช้อปปิ้งก็มีคนถูกเขาฆ่าตาย เด็กคนนี้ไม่เพียงแค่ชอบทำอะไรที่ตื่นเต้นๆแล้วเขายังชอบเล่นยา ประเมินค่าความสวยของผู้หญิง…….โอ้ว มันเยอะเหลือเกินผมไม่รู้จะพูดยังไงหมด อีกฝั่งยังไม่ทันได้พูดจบ สีหน้าของปิยะวัฒน์บูดบึ้งจากนั้นเขาลุกเดินออกไป “จิตรา” นิรมลดึงแขนของจิตราด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน แล้วพูดขึ้นวา “แพรวาอยู่ไหน?” “อะไรน่ะ？” จิตราตกใจ แล้วหันไปมองหาแพรวาแต่ไม่เจอแม้เงา สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอวางแก้วในมือลงจากนั้นก็เดินออกไป นิรมลก็กระวนกระวายใจไม่แพ้กัน ตั้งแต่ออกมาจากไฮดริ๊งก์ แพรวาก็หมดสติไป ธีทัตพยายามเอาตัวเธอเข้าไปในรถ แล้วดึงเนคไทของตัวเองออก จากนั้นยิ้มด้วยมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมพูดว่า “ที่รัก ผมจะไม่ให้คุณต้องรอนาน ผมขอเตรียมของก่อนนิดหน่อย” แพรวาสับสน อ่อนแรงเหมือนลูกแกะที่กำลังจะโดนเชือด และนี้เป็นสิ่งกระตุ้นความต้องการ ของเขาที่จะทำมิดีมิร้ายกับเธอ ธีทัตเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น “เธอเห็นชัดใช่ไหม ว่าเป็นรถคันนั้น?” จิตรามือของเธอยังคงจับพวงมาลัยรถ ปากก็ถามนิรมลที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ “น่าจะใช่แหละ ตอนที่ออกมา พวกเขาขึ้นรถไปแล้วฉันก็เลยไม่ค่อยแน่ใจ” “ ยังไงก็เถอะ เราตามไปดูให้แน่ใจก่อนหล่ะกัน” เมื่อรถมาถึงโรงแรมสตาร์ริเวอร์ ธีทัตจอดรถ หลังจากนั้นก็อุ้มแพรวาเข้าไปในโรงแรม เป็นเพราะว่ารถติดไฟแดง หลังจากสิบนาทีผ่านไปจิตราจึงตามหารถคันนั้นเจอ ภายในรถว่างเปล่า เพราะว่าคนที่อยู่ในรถเข้าไปในโรงแรมเรียบร้อยแล้ว เธอไม่รู้ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นใครเธอจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เมื่อเกิดอะไรขึ้นจะส่งผลไม่ดีต่อแพรวาได้ เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วหันไปพูดกับนิรมลว่า “เธอรออยู่ในรถน่ะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูเอง” จิตราเดินเข้าไปในโรงแรม แล้วตรงไปยังเคาน์เตอร์เซอร์วิส แล้วถามพนักงานด้วนน้ำเสียงที่สุภาพว่า “คุณคะ ช่วยดิฉันดูแขกที่ป้ายทะเบียนรถxxxxหน่อยได้ไหมคะว่าเขาพักอยู่ห้องไหน?” พนักงานหญิงกล่าวขอโทษอย่างสุภาพก่อนที่จะพูดว่า “มันเป็นข้อมูลส่วนตัวของแขกค่ะ ทางเราไม่สามารถให้ข้อมูลกับคุณผู้หญิงได้ค่ะ” “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ ผู้ชายที่เพิ่งจะอุ้มผู้หญิงขึ้นไปคือสามีของดิฉันเอง ถ้าคุณไม่บอกฉันหล่ะก็ ฉันก็จะได้บอกกับตำรวจว่าโรงแรมของพวกคุณมีการลักลอบค้าประเวณี” พนักงานสาวกำลังคิดว่า นี้มันไม่ใช่เรื่องโกหกใช่ไหม？ เมื่อเธอทราบเลขที่ห้องแล้วเธอก็ขึ้นลิฟท์หลังจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่191 ฮาโหล!สถานีตำรวจใช่ไหมคะ ฉันขอแจ้งความค่ะ ที่โรงแรมสตาร์ริเวอร์ห้อง1204มีการแอบลักลอบค้าประเวณีค่ะ……..” เมื่อเข้าไปในห้อง ธีทัตก็ไม่รอช้าที่จะวางแพรวาลงบนเตียง แล้วหยิบอุปกรณ์ต่างๆของเขาออกจากกระเป๋าแล้วก็คิดว่าจะให้อุปกรณ์อะไรกับเธอก่อนดีทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมีคนมากดออดหน้าประตูห้อง เขาขมวดคิ้วแล้วเอาผ้าห่มคลุมตัวเองแพรวาไว้ เขาจัดเสื้อผ้าหน้าผมของเขาให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินออกไปเปิดประตู “มีอะไร………..” ยังพูดไม่ทันขาดคำ ก็โดนชกเข้าไปที่หน้า ได้ยินเสียดัง “ปั๊ก” ดูเหมือนว่าดั้งของเขาจะหัก ธีทัตร่วงไปที่พื้นแล้วให้มือจับจมูกของตัวเอง เลือดสีแดงสดไหลออกมาราวกับมีคนเปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้ ปิยะวัฒน์มองหน้าเขาแล้วเดินข้ามร่างของเขาเข้าไปในห้องนอนพบว่ามีแพรวานอนหมดสติอยู่บนเตียง เขาถอดหายใจออกมา เขาพยุงตัวเธอขึ้นมา แพรวาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เมื่อมองเห็นคนตรงหน้าจึงถามออกไปด้วยความสับสนว่า “ ทำไมถึงเป็นคุณ?” ความโกรธของปิยะวัฒน์หวนกลับมาอีกครั้ง เขาบีบคางของเธอ แล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “ถ้าไม่ใช่ผม แล้วคุณคิดว่าจะเป็นใครไปได้หล่ะ?” เมื่อเขาพูดลมหายใจของเขามากระทบที่ต้นคอของเธอ ทำให้แพรวารู้สึกจั๊กกะจี้ เธอจึงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอใช้มือจับที่ท้ายทอยของเขา แล้วประกบปากลงไปบนริมฝีปากของเขาอย่างดูดดื่ม ทำให้เธอหวนกลับไปนึกถึง เธอคว้าเนคไทของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนว่า “หนึ่งคืนคิดเท่าไหร่ค่ะ?” ปิยะวัฒน์รู้สึกโมโห เขาก็อยากจะตบเธอแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามากอดไว้ แพรวาเกาะเขาเอาไว้แน่นอย่างกับปลาหมึก เหมือนลูกแมวที่กำลังคลอเคลียอยู่ข้างๆหูของเขาจากนั้นพูดขึ้นว่า “ฉันแซบน่ะ คุณจะไม่เสียใจเลย” ในตอนนี้ปิยะวัฒน์ดูท่าทางจะโกรธมาก ช่างไม่กลัวที่จะพูดเล่นลิ้นกับเขา เมื่อก่อนแพรวาเป็นหญิงสาวที่สวยเปรียบดังเสมือนดอกไม้สีขาวที่บริสุทธิ์ เรื่องระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายเขาก็เป็นคนสอนเธอกับมือ เขาไม่รู้หรอว่าเธอทำอะไรได้บ้าง? เขาเริ่มเกิดความอยาก เขายื่นมือจับคางของเธอ ริมฝีปากของแพรรวาถูกประกบเขาอย่างจัง “จะแซบแค่ไหนกันเชียว?” แพรวารีบประกบปากเข้ากับริมฝีปากของเขา มือน้อยๆของเธอสอดลงไปปลดเข็มขัดของเขา “ก็ลองดูสิจะได้รู้ว่าแซบขนาดไหน” ปิยะวัฒน์รู้สึกไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่สามารถห้ามให้เธอหยุดการกระทำของเธอได้ เขาคิดคิดดูว่าผู้หญิงที่กำลังอยู่ในสายตาเขาตอนนี้เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน ลับหลังเขาที่จริงแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่ แพรวาก้มหัวต่ำลงสำรวจเข็มขัดของเขาใช้มือคลำที่เข็มขัดของเขา เธอออกแรงชีกเสื้อผ้าของเขาออก อุณหภูมิต่ำอากาศเย็บ ปิยะวัฒน์……….. แพรวา……… รอบๆตัวกลับกลายเป็นความเงียบ เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ มีทั้งความอาย ใบหน้าของแพรวาแดงระเรื่อไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเป็นเพราะความเขินอาย ปิยะวัฒน์เมื่อสักครู่เพิ่งจะรู้สึกอึดอัดใจไปแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกโล่งใจ และกำลังจะอ้าปากพูดกับเธอ ก็ได้ยินเสียงแพรวาพูดขึ้นมา “เออ” เธอหันไปชี้ที่เขา แล้วถามด้วยความไร้เดียงสาของเธอว่า “คุณคิดไหมว่าตัวเองกับคนอื่นไม่เหมือนกัน ถึงได้โกงราคาฉันเยอะไปหน่อย?” เธออยู่ใต้ร่างของเขา เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอกดไว้ อีกมือหนึ่งของเขาบีบเข้าที่หน้าของเธอ แล้วพูดว่า “คุณมีแรงแค่นี้เองหรอ？ แพรวาพยายามยกคอขึ้น “ฉันทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด” ปิยะวัฒน์สูดลมหายใจเข้าแล้วมองไปที่สีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจของเธอและยังไม่มีท่าที่ที่จะอ่อนข้อ ไฟร้อนในร่างกายสูงขึ้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความโกรธเปลี่ยนไปเป็นความแค้นตอนนี้เขาแค่ต้องการกอดเธอไว้ใต้ร่างของเขา เขาด้วยความเจ็บปวด ผู้หญิงโง่เขลาคนนี้ที่ไม่เข้าใจเหตุผล “คุณเข้ามายุ่งเองต่างหาก！” เธอกัดฟันด่าออกมาหนึ่งประโยคแล้วก้มหัวลงกัดเข้าไปตรงริมฝีปากของเขา เขากำลังจะดึงเสื้อผ้าของเธอ ก็ได้ยินเสียง “ปั้ง…”ประตูถูกดันเข้ามาจากข้างนอก “ห้ามขยับ นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ”