ตอนที่ 5 คุณตำรวจคะเขาเป็นคนบังคับฉัน

ต๭นที่ 5 คุณตำรวจคะเขาเป็นคนบังคับฉัน ห้ามขยับ นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ” ทันใดนั้นแพรวาก็ยกมือขึ้นแล้วตะโกนออกไปว่า “คุณตำรวจคะผู้ชายคนนี้เขาจะขืนใจฉัน” คุณปิยะวัฒน์……. เจ้าหน้าที่ตำรวจจ้องมองไปที่ปิยะวัฒน์ แล้วตะโกนออกไปว่า “มีพลเมืองดีแจ้งว่าที่มีการลักลอบค้าประเวณีสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินตามพวกเรามา” แพรวาน้ำตาไหลก่อนที่จะพูดว่า “คุณตำรวจคะ…..” เจ้าหน้าที่ตำรวจมองดูชุดของแพรวา และยังไม่ได้พูดอะไรก็เห็นเสื้อคลุมของปิยะวัฒน์พลาดอยู่บนไหล่ของเธอ มีน้ำเสียงที่ดุดันพูดออกมาว่า “หุบปาก” แพรวาหดไหล่เข้าแล้วขยับตัวเข้าไป เพื่อต้องการความคุ้มครองจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ ปิยะวัฒน์ลากตัวเธอกลับไปหาเขา “ถ้าคุณขยับอีกหล่ะก็ผมจะโยนคุณออกไปนอกหน้าต่างแน่!” เจ้าหน้าที่ไม่ได้พูดอะไร สองคนนี้เค้ารู้ไหมว่าที่จริงแล้วพวกเขามาจับคนค้าประเวณี หรือว่าเป็นเรื่องที่รู้เห็นเป็นใจกัน “ได้โปรดให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ด้วย” ปิยะวัฒน์เหลือบไปมองที่เขา “ฉันขอคุยโทรศัพท์แปบนึง” ตำรวจอ้วนที่ยื่นอยู่ข้างๆไม่พอใจ ผลักปิยะวัฒน์ แล้วตะโกนออกไปว่า “คุณนึกว่าคุณอยู่โรงแรมหรอ? ยังต้องการโทรศัพท์อีก มันสมควรไหม? ส่งมาให้ฉัน” โทรศัพท์ของปิยะวัฒน์ร่วงลงกับพื้น สีหน้าของเขาตอนนี้ดูไม่ดีสักเท่าไหร่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ปล่อย!” มือของตำรวจอ้วนสั่น สักพักก็หายเป็นปกติ “คุณจะลองดูอีกสักครั้งไหมหล่ะ?” ปิยะวัฒน์เป็นคนที่ดูมีราศีมาก ดูแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นคนร่ำรวย สถานการณ์ข้างในนั้นที่จริงมันเกิดอะไรขึ้นไม่มีใครรู้ เพียงแค่พวกเขารับโทรศัพท์รายงาน “ถ้าหากว่าทำอะไรผิดพลาดไป พวกเราได้งานเข้าแน่” เจ้าหน้าตำรวจท่านหนึ่งดูท่าทางเป็นกลาง พูดด้วยน้ำเสียวสุภาพว่า “ลืมมันไปเถอะครับ คุณตำรวจเสือ” เมื่อเขาพูดเสร็จก็ก้มลงเก็บโทรศัพท์ที่อยู่บนพื้นมาส่งคืนให้กับปิยะวัฒน์ “คุณครับ เชิญคุณไปกับพวกเราเพื่อสอบปากคำด้วยครับ เมื่อถึงเวลาจำเป็นพวกเราสามารถติดต่อไปที่คนที่บ้านของคุณได้ครับ" ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไร เขาลากแพรวาลงจากเตียงแล้วเดินออกไป จิตราที่แอบอยู่ตรงบันไดรอดูสถาณการณ์นั้น เธอรอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจออกมา เธอต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีปิยะวัฒน์เดินออกมาด้วย ในห้องเกิดอะไรขึ้น ทำไมปิยะวัฒน์ถึงมาอยู่ที่นี้ได้? เธอจินตนาการคิดไปล่วงหน้า เธอกังวลว่าตัวเองกำลังจะทำให้คนอื่นดูออกว่าเป็นแพรวา ในสมองของเธอตอนนี้วิตกกังวลยิ่งนัก ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาแล้วรับสาย “จิตรา เมื่อกี้ฉันเห็นนักข่าวหลายคนกำลังเข้าไปที่โรงแรม มีอะไรเกิดขึ้นกับแพรวาหรือเปล่า?”นิรมลผู้ด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล “นักข่าวงั้นหรอ?” สีหน้าของจิตราซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดแล้วพูดเสียงเบาๆ “ฉันต้องวางสายก่อนน่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน” แพรวาและปิยะวัฒน์ได้นำตัวไปขึ้นลิฟท์ จิตราขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นได้โทรหาจรณ์ “เจ้านายของคุณเที่ยวผู้หญิงจนโดนจับแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงแรมสตาร์ริเวอร์ข้างล่างตึกเต็มไปด้วยนักข่าวคุณรีบไปหาคนมากันไว้เลยไม่อย่างนั้นได้งามหน้ากันแน่” หลังจากที่เธอพูดจบ ยังไม่ทันรอให้จรณ์ตอบกลับ เธอก็ได้วางสายไปแล้ว ข้างล่างตึกนักข่าวเยอะมากแฟลชกล้องราวกับแสงแดดตอนกลางวัน ปิยะวัฒน์หลับตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว หลังจากที่เห็นฉากข้างหน้าหน้าของเขาซีดเผือดลง คนอายุสามสิบไม่เคยอับอายขายขี้หน้ากับเรื่องแบบนี้มาก่อน มิหนำซ้ำคนที่ทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าจะต้องมาหลับอยู่บนอ้อมแขนของเขา ที่จริงปิยะวัฒน์อยากที่จะจับตัวเธอโยนออกไป แต่เขาอดไม่ได้ที่จะจับใบหน้าของเธอหันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก “คุณปิยะวัฒน์คะ พวกเราได้ยินข่าวว่ามีคนแอบลักลอบค้าประเวณีกันที่นี่ คุณมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมคะ?” “คุณปิยะวัฒน์ครับขออนุญาตถามน่ะครับว่า คุณกับผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของคุณตอนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน? สะดวกเปิดเผยไหมครับ?” “คุณปิยะวัฒน์ครับ ทำไมคุณต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้ด้วยครับ เป็นเพราะว่าเธอเป็นคนในวงการบันเทิงหรือเปล่าครับ？” “คุณปิยะวัฒน์……” เนื่องจากมีระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรมตลอดเส้นทาง จนในที่สุดนักข่าวก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวได้ แต่ถึงกระนั้นข่าวคืนนี้ก็อื้อฉาวมากพอหล่ะ ลูกชายคนโต ผู้บริหารระดับCEOของบริษัทเอส.อา เปิดห้องภายในโรงแรมแห่งนึงถูกจับตำรวจจับในข้อหาลักลอบค้าประเวณี พาดหัวข่าวของวันพรุ่งนี้ สถานีตำรวจ “ผมขอถามอีกรอบ คุณชื่ออะไร? ทำงานที่ไหน คุณกับผู้หญิงที่เปิดห้องด้วยมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?” หลังจากสอบปากคำผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่สามารถเค้นคำตอบจากปากขอกปิยะวัฒน์ได้เลยดึกมากแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดี ฆ่าคน ค้ายาเสพติวว่าปากแข็งแล้วยังไม่เท่าคดีลักลอบค้าประเวณีคดีนี้เลย ปากแข็งทำให้ให้คนเดาทางไม่ถูก ปิยะวัฒน์มองดูนาฬิกาข้อมือด้วยความใจเย็นจนทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนึงรู้สึกโมโห เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มคนนึงวิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของปิยะวัฒน์ “กูถามทำไมไม่ตอบ！” ปิยะวัฒน์ค่อยๆยกเปลือกตาขึ้น ดวงตาของเขาสีดำขลับจ้องมองไปที่ตำรวจคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาแต่กลับทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าหวาดกลัว ตำรวจหนุ่มไม่ยอมรับว่าถูกสายตาคู่หนึ่งตะหวาดใส่จนทำให้เขากลัว เขาโกรธมาก ทันใดนั้นประตูห้องสอบสวนก็ถูกเปิดเข้ามา คนที่เข้ามาก็คือผู้กำกับซันที่ถูกแต่งตั้งขึ้นมาใหม่ เขาเดินมาพร้อมกับกับผู้ติดตามอีกหลายคนจึงทำให้ดูน่าเกรงขาม ตำรวจหนุ่มไม่คิดว่าผู้กำกับจะมาปฏิบัติงานคืนนี้ เขารู้สึกตื่นเต้นละกังวลในเวลาเดียวกัน จากนั้นเขาก็ก้มลงเพื่อทำความเคารพ “ผู้กำกับสวัสดีครับ!” ผู้กำกับซันไม่ได้มองไปที่เขาแม้แต่น้อย เขาเดินไปหยุดที่ด้านหน้าของปิยะวัฒน์ จากนั้นเขาก็โค้งตัวลงเพื่อทำความเคารพ “นายน้อย ผมก็พึ่งจะทราบข่าว คนในบังคับบัญชาของผมเขารู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงไปกล่าวหาท่าน” เมื่อเขาพูดจบก็เหลือบตาไปมองที่พนักงานสอบสวนแล้วพูดว่า “มัวบื้ออยู่ทำไมหล่ะ รีบปล่อยตัวท่านเดี๋ยวนี้” ตำรวจหนุ่มรู้สึกงง แต่เขาก็รีบทำตามคำบัญชา ทันใดนั้นเขาก็ปลดล็อกกุญแจมือให้กับปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์ยืนขึ้น แล้วสบัดข้อมือ แล้วถามขึ้นว่า “ผู้หญิงที่มากับฉันหล่ะ?” ผู้กำกับหันไปถามซ้ำอีกครั้งว่า “ผู้หญิงที่มากับท่านหล่ะอยู่ไหน?” ตำรวจหนุ่มรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย เป็นทั้งหัวหน้าโรงพัก นี่มันเกินไปแล้ว มันจะรังแกกันเกินไปแล้วน่ะ! เขาตอบออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก “นอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอกครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นปิยะวัฒน์ก็รีบเดินออกไป ผู้กำกับซันกำลังจะเดินตามไปแต่จรณ์ห้ามไว้ก่อน จรณ์ยิ้มก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผู้กำกับไม่จำเป็นต้องรีบไปจัดการกับเรื่องที่มีคนโทรไปโกหกตำรวจให้กับท่านหรอครับ?” “แน่นอนครับ” จมูกของผู้กำกับซันตอนนี้มีเหงื่อไหลออกมาเป็นเม็ดๆ”ภายในสามวัน ผมจะสามารถให้คำตอบกับท่านได้อย่างแน่นอน” “สามวัน?” จรณ์ขมวดคิ้ว แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เห็นด้วย ผู้กำกับซันรีบตอบออกมาอย่างเร็วว่า “ วันพรุ่งนี้ก่อนมืดผมจะให้คำตอบกับท่าน” “งั้นคงต้องรำบากผู้กำกับหน่อยแล้วหล่ะครับ” จรณ์ยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว “ไม่ๆไม่รำบากครับ” หลังจากที่ส่งจรณ์เสร็จ ผู้กำกับซันจึงกล้าที่จะเอื้อมมือขึ้นไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเองแล้วพูดว่า “ทำงานไปเหอะ เรื่องของเย็นวันนี้ ระวังปากระวังคำกันนิดนึง” “นายน้อยคนนั้นเขาเป็นใครกัน ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนั้น?” ตำรวจหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งเมื่อผู้กำกับซันเดินออกไปแต่ก็ได้แค่บ่นพึมพำออกมา “เขาเป็นหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของหัวหน้าตระกูลกปิตถาน่ะ พวกคุณนับว่าโชคดีมาก เห็นตำรวจเสือนั้นไหมไม่เคารพท่านดังนั้นจึงโดนให้ไปวิ่งรอบสนาม ถ้ายังไม่เช้าก็ห้ามหยุดวิ่ง” ตำรวจประจำการที่เพิ่งเข้ามากับผู้กำกับซัน พูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ยออกไปว่า “ตำรวจเสือคงกะจะวิ่งให้ข้าวที่กินเข้าไปเป็นปีๆอ้วกออกมาละมั้ง” ตำรวจหนุ่มขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ขนาดเจ้าชายทำผิดยังต้องถูกลงโทษเหมือนประชาชนคนทั่วไป แล้วท่านประธานปิยะวัฒน์ใหญ่มาจากไหนกัน ถึงต้องสั่งลงโทษตำรวจเสือทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” ตำรวจประจำการยิ้มพร้อมกับตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ แล้วพูดว่า “เธอมันยังเด็กน้อยเกินไป”