ตอนที่12แฟนเก่ากลายมาเป็นน้องเขย

ต๭นที่12แฟนเก่ากลายมาเป็นน้องเขย “คุณปิยะวัฒน์ทำไมคุณไม่เห็นพูดอะไรเลยคะมีแต่ฉันที่พูด” ปิยะวัฒน์ไม่ใช่เพียงไม่พูดแต่กลับไม่กินอะไรเลยฝ่ายนั้นนั่งอยู่อย่างนั้นอย่างกับรูปปั้นจะมีบางครั้งมีเพียงอาการก้มดูนาฬิกาเท่านั้นที่พอจะทำให้รู้ว่าเขายังมีชีวิตแพรใจนัดดูตัวมาก็หลายครั้งแต่ปิยะวัฒน์เป็นคนที่ถูกใจแพรใจมากที่สุดทั้งหล่อและรวยแถมยังเป็นหลานคนโตของทัตเทพคุณสมบัติเพียบพร้อมก็กลัวจะหาแบบนี้คนที่สองไม่ได้อีก พอได้ยินแพรใจพูดปิยะวัฒน์ถึงจะพูดตอบกลับมาว่า“คุณกินอิ่มหรือยังครับ” “เอ่อ”แพรใจชะงักไปคิดว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ชอบที่เขาพูดมากรีบยืดตัวตรงพูดเสียงนุ่มนวลว่า“ฉันอิ่มแล้ว” ปิยะวัฒน์ยกมือเรียนพนักงานเช็คบิล แพรใจทำหน้างงนี่แบบนี้ก็เสร็จแล้วหรอไม่พูดอะไรสักคำแล้วก็จบแบบนี้เลยแพรใจรู้สึกไม่อยากยอมแพ้ตั้งแต่ต้นจนจบปิยะวัฒน์แค่มองยังไม่มองเขาเลยแต่แม่เขาบอกมาว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นคนเลือกรูปแพรใจเองจากจำนวนสิบใบก็ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์เมินเฉยได้ขนาดนี้ไหม ปิยะวัฒน์จ่ายเงินเรียบร้อยกำลังจะเดินออกไปแพรใจรู้สึกร้อนรนรีบคว้าเสื้อเขาไว้หน้าแดงรู้สึกตื่นเต้น“คุณปิยะวัฒน์คะ...ฉัน” ปิยะวัฒน์มองมือที่จับแขนเสื้อตัวเองย่นคิ้วเหมือนจะบีบแมลงวันตัวนึงให้ตายได้ “ปล่อยมือ”เสียงของเขาค่อนข้างเย็นชาแพรใจตกใจรีบปล่อยมือทันทีปิยะวัฒน์จ้องไปตรงที่ถูกเธอจับสายตาดูเหมือนจะรังเกียจ “คุณปิยะวัฒน์ฉันไม่ได้ขับรถมาคุณไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ”แพรใจใช้น้ำเสียงพูดขอร้อง “บ้านคุณอยู่ที่ไหน” แพรใจแสดงหน้าตาดีใจรีบบอกที่อยู่ออกไป ปิยะวัฒน์มองเธอนิ่งแล้วพูดน้ำเสียงดีขี้นมานิดหน่อยว่า“เอาที่อยู่นี้ไปบอกคนขับรถแท็กซี่คนขับก็จะไปส่งคุณเอง” แพรใจทำหน้างงอีกหนึ่งครั้ง ปิยะวัฒน์ไม่กลับมามองเธออีกเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงในการกินข้าวเป็นเพื่อนผู้หญิงคนนี้ที่นี่ก็มากพอที่จะให้เขารำคาญใจแล้วตอนนี้เขาแค่ต้องการอยากรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ยังเดินไปไม่ไกลเท่าไหร่ก็มีสายเข้ามาเขารับโทรศัพท์คุยประโยคเดียวหน้าตาดูเคร่งเครียดแล้วก็วางสายไปแล้วหันกลับมาเดินไปด้านหน้าแพรใจอ้าปากค้างนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่ออะไรจึงตัดสินใจข้ามขั้นตอนนี้แล้วพูดออกไปว่า“สมัยนี้ไม่เหตุการณ์ไม่ค่อยสงบผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวไม่ปลอดภัยผมไปส่งคุณละกัน” เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านดวงจักรแพรใจยังไม่อยากจะเชื่อว่าปิยะวัฒน์มาส่งเธอกลับบ้านแบบนี้มันก็เป็นได้ว่าการพบกันคืนนี้เขาก็ค่อนข้างพอใจมันก็แสดงให้เห็นพวกเขามีโอกาสที่จะพัฒนาพอคิดถึงตรงนี้แพรใจก็หน้าแดงมองสายตาของปิยะวัฒน์แล้วก็รู้สึกเขินประหม่า ปิยะวัฒน์ไม่ได้สนใจความสนใจเขาถูกดึงไปที่ผู้หญิงที่กำลังลากกระเป๋าเดินทางอยู่ไกลๆ “ทำไมแพรวามาอยู่ตรงนี้ได้”ปิยะวัฒน์พูดอยู่ในใจเขาบิดคิ้วขึ้นไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรแพรใจเรียกเขาสักพักเขาถึงมีสติกลับมา “คุณปิยะวัฒน์ฉันถึงบ้านแล้วคุณอยากจะเข้าไปดื่มชาสักหน่อยไหม” ปิยะวัฒน์จ้องไปที่ประตูนั้นสักพักถึงพูดขึ้นว่า“งั้นก็ขอขอบคุณสำหรับการต้อนรับ” เพราะว่าแพรวากลับมากะทันหันห้องยังเก็บไม่เรียบร้อยพรรษิษฐ์จึงให้คนย้ายของของแพรวาไปที่ห้องรับแขกชั้นหนึ่ง “แพรวาวันนี้หนูก็เอาแบบนี้ไปก่อนนะพรุ่งนี้ห้องก็น่าจะเก็บเรียบร้อย” “ไม่เป็นไรค่ะมีที่ให้อยู่ก็ดีแล้ว”เพราะว่ายังไงเธอก็ไม่คิดที่จะอยู่นานถ้าหาห้องที่ถูกใจได้ก็จะไป ญาญินีเหลือบมองแพรวาพูดแบบไม่ทุกข์ร้อนว่า“คำพูดนี้ก็พูดแค่ในบ้านนี่แหละเพราะถ้ารู้ถึงคนข้างนอกคนอื่นก็จะหาว่าฉันไม่ดูดำดูดีแกกับแก” แพรวาไม่พูดต่อคำอะไรพอวางกระเป๋าลงก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาเรียก“คุณท่านคุณหนูรองพาเพื่อนมาค่ะ” พรรษิษฐ์ประหลาดใจนิดหน่อยรีบบอกให้รีบไปชงชาแล้วก็ยกผลไม้เข้ามา แพรวาอาศัยช่วงที่คนอื่นๆยุ่งกันเข้าไปในห้องก่อนเธอจัดเก็บของเรียบร้อยยังไม่ได้กินอะไรทั้งเหนื่อยทั้งหิวกำลังจะไปทำธุระที่ห้องน้ำสักครู่แพรวาตั้งใจจะไปห้องครัวหาอะไรกินสักหน่อยปรากฏว่าได้เห็น ปิยะวัฒน์นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ห้องรับแขกของเขาข้างๆก็มีสาวสวยราวกับหยกซึ่งก็คือแพรใจนั่งเคียงข้าง เธองงอยู่ไม่กี่วินาทีก็เบนสายตาออกไปคิดว่าจะกลับห้องแต่ว่าก็มีคนไม่อยากให้แพรวาสงบสุข “พ่อคะพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะนั่น”ถึงแม้ว่าแพรใจจะเรียกแพรวาว่าพี่แต่ว่าภายในคำพูดนั้นแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งคนฟังยังฟังไม่ออกถึงความเคารพ พรรษิษฐ์หันไปพยักหน้าเรียก“แพรวาลูกอย่าพึ่งเข้าเลยห้องออกมานั่งตรงนี้มา” แพรวาเดินสาวเท้าเข้ามาทำหน้าให้เป็นธรรมชาติพูดออกไป“สวัสดีค่ะพ่อสวัสดีค่ะคุณอาญาญินี” พรรษิษฐ์พยักหน้าแล้วก็แนะนำว่าคุณปิยะวัฒน์คนนี้คือแพรวาพี่สาวของแพรใจลูกสาวคนโตของผมที่ผมพึ่งจะพูดถึงเมื่อกี้ ปิยะวัฒน์เหลือบตาขึ้นมองกวาดตาดูแพรวาเงียบๆวางแก้วงลงถามว่า“คุณแพรวาดูหน้าคุ้นๆเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ” บรรยากาศในห้องรับแขกอึมครึมขึ้นมาทันทีสีหน้าของแพรใจก็ดูซีดไปอาการโกรธพร้อมถลึงตาใส่แพรวาเหมือนกับจะกินหัวเธอเข้าไป ปฏิกิริยาแพรวากลับนิ่งสงบคลี่ริมฝีปากแย้มยิ้มน้อยๆ “น่าจะไม่เคยนะคะคุณปิยะวัฒน์เป็นคนมีชื่อเสียงถ้าเคยเจอกันมาก่อนฉันต้องจำได้แน่นอนค่ะ ถ้าคุณปิยะวัฒน์รู้สึกว่าหน้าฉันคุ้นๆก็อาจจะเป็นเพราะเคยดูละครของฉันที่ไหนสักที่มั้งคะ” เธอพยายามที่จะแสดงให้เห็นถึงว่าทั้งสองคนไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆกันมาก่อนแล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอีกเรื่อง ปิยะวัฒน์มองช้อนตาขึ้นใช้ตาสองดวงมองนิ่งไปที่ตัวแพรวาเหมือนกำลังคิดตามคำพูดของเธอหรือว่าอยากจะสร้างบรรยากาศเพื่อทำให้ทุกคนระทึกไม่กี่นาทีเขาถึงพูดออกมา“อาจจะใช่ครับ” พรรษิษฐ์รีบพูดขึ้นมาทำลายบรรยากาศ“ลูกสาวคนโตของผมถ่ายละครอยู่ข้างนอกหลายปีไม่ค่อยมีเวลาไปสุงสิงกับเพื่อนคุณปิยะวัฒน์เป็นคนกว้างขวางถ้ารู้จักคนที่ดูเข้าท่าหน่วยก้านดีรบกวนแนะนำให้แพรวาเค้าสักคนด้วยนะครับ” ปิยะวัฒน์จิบชาแต่ไม่พูดอะไร ญาญิณีถึงกับเอาเท้าที่อยู่ใต้โต๊ะสะกิดไปที่พรรษิษฐ์เรื่องของแพรใจยังไม่ได้พูดถึงสักคำแล้วเวลานี้จะมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไมกัน พอดีกับที่แม่บ้านเข้ามาบอกว่าข้าวต้มเม็ดบัวต้มเสร็จเรียบร้อยแล้วญาญิณีจึงพูดต่อ“วันนี้จังหวะพอดีห้องครัวต้มข้าวต้มเม็ดบัวเรียนเชิญคุณปิยะวัฒน์อยู่กินสักถ้วยช่วยบำรุงกระเพาะอาหารและม้ามตอนกลางคืนจะได้หลับสบาย” แพรวาคิดว่าตาคนนี้จะต้องปฏิเสธแน่แพรวารู้นิสัยของปิยะวัฒน์เป็นอย่างดีเวลากินข้าวไม่ชอบกินตอนคนแปลกหน้าอยู่ด้วย