ตอนที่16คุณไม่รู้จริงๆหรอว่าฉันไม่ได้เจาะหู

ต๭นที่16คุณไม่รู้จริงๆหรอว่าฉันไม่ได้เจาะหู เพื่อที่จะให้เข้ากับชุดราตรีวันนี้แพรใจยอมลงทุนไปย้อมสีผมให้เป็นสีน้ำตาลอมเทาปล่อยผมยาวสยายลงมาที่ไหล่ชุดเสื้อผ้าเข้ารูปทำให้ร่างกายของแพรใจดูวิจิตรมีส่วนเว้าส่วนโค้งมีเสน่ห์ดึงดูดน่าสนใจเมื่อแพรใจมาถึงอันดับแรกที่ทำคือทักทายปิยะวัฒน์ไม่ใช่ทักพี่สาวก่อนอย่างแพรวาก็พอที่จะทำให้แพรวารู้ว่าณเวลานี้ตัวเองไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ความจริงแล้วแพรวาก็ไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้ในบรรยากาศแปลกๆกับปิยะวัฒน์จึงลุกขึ้นเพื่อที่จะไปนั่งข้างหลังจู่ๆปิยะวัฒน์ก็กดมือไว้ที่หัวเข่าของแพรวาขณะที่สายตามองไปที่แพรใจ “ผมมาไม่มาผมจำเป็นต้องรายงานคุณด้วยหรอ” สีหน้าแพรใจดูค้างไปรอยยิ้มดูฝืน “คุณปิยะวัฒน์ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...ฉัน” “ถ้าไม่ได้สนใจการประมูลก็สามารถออกไปได้ไม่ควรมากีดขวางคนอื่น”ปิยะวัฒน์พูดแทรกขึ้นมาน้ำเสียงเรียบๆแต่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย แพรใจโมโหเดือดดาลถลึงตาใส่แพรวาแต่ก็ไม่อยากไปที่อื่นก็เลยนั่งที่นั่งด้านข้างของแพรวาอยู่ตรงกลางและถูกขนาบข้างแบบนี้แพรวารู้สึกละเหี่ยใจเป็นอย่างมาก ด้านปิยะวัฒน์นั้นก็พอยังชั่วเพราะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาหลายปีก็น่าพอจะรับมือได้ส่วนแพรใจนั้นไม่ใช่คนที่จะยอมรามือง่ายๆส่งสายตามาที่แพรวาเหมือนกับเหมือนกับจะยัดแพรวาลงไปในอุโมงค์เวลาพูดก็พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดๆ “พี่แพรวานักแสดงหน้าใหม่ของบริษัทพี่เค้าบริจาคสร้อยไข่มุกหนึ่งเส้นแล้วพี่บริจาคอะไรหรอคะ” แพรใจพูดยิ้มแย้มแต่สายตาค่อนข้างดูถูก“แต่ว่าไม่ว่าจะบริจาคอะไรก็ไม่เป็นอะไรหรอกคุณพ่ออยู่ด้วยคงไม่ทำให้การประมูลของของพี่ดูไม่ดีจนเกินไป” ใบหน้าของแพรวาดูสุขุมยิ้มแล้วพูดว่า“ก็เครื่องประดับที่เหมือนแบบนี้ก็ไม่มีดังนั้นก็เลยบริจาคเงินอย่างเดียวไปห้าล้านพูดออกไปราคาก็ไม่ถือว่าขายหน้าเท่าไหร่หรอก” แพรใจกัดฟันตัวเองยิ้มแบบปลอมไม่ธรรมชาติแล้วพูดว่า“พี่เป็นคนฉลาดหลักแหลมจริงๆ” “ชมเกินไปแล้ว” แพรวายิ้ม“เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณคุณปิยะวัฒน์ที่ให้โอกาสพี่ได้งานโฆษณาของบริษัทเอส.อา” พูดแล้วก็หันไปที่ปิยะวัฒน์รอยยิ้มยิ่งยิ้มยิ่งสว่างสดใส“คุณว่าไงคะใช่หรือเปล่าคะคุณปิยะวัฒน์” ปิยะวัฒน์จ้องไปที่แพรวาที่ดูพออกพอใจที่ก่อเรื่องไห้ในใจมีอาการคันยิบๆปิยะวัฒน์ยิ้มดึงมุมปากก็แสดงถึงเป็นการตอบรับ สีหน้าแพรใจทั้งตกใจและโมโหสลับไปสลับมาดูบิดเบี้ยวน่ากลัว แพรวาพูดแซะไม่กี่คำก็รับไม่ได้แล้วถ้ารู้ว่าแพรวากับปิยะวัฒน์เคยอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้วคงจะโกรธแทบกระอัก “มีเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนบนใบหน้าแพรใจยิ้มเกร็งๆคุณปิยะวัฒน์ก่อนหน้านี้คุณบอกไม่ได้รู้จักกับพี่สาวของฉันมาก่อนทำไมจู่ๆถึงให้เธอเป็นพรีเซนเตอร์ของบริษัทได้” ปิยะวัฒน์ยิ้มมุมปาก“ก็ได้สักระยะหนึ่งแล้วหรือว่าแพรวาไม่ได้บอกคุณหรอ” แพรวาได้ฟังก็เริ่มหนักใจปิยะวัฒน์จงใจพูดคลุมเครือไม่ชัดเจนทำให้แพรใจเข้าใจว่าหลังจากที่พบกันกับแพรใจในวันนั้นปิยะวัฒน์กับแพรวาก็เริ่มใกล้ชิดกัน เป็นจริงอย่างที่คาดสีหน้าของแพรใจเริ่มดูไม่ได้ยิ้มไม่ธรรมชาติ“เป็นอย่างนี้นี่เองพี่แพรวาปิดได้มิดจริงๆ” แพรวากวาดสายตามองปิยะวัฒน์ปิยะวัฒน์กระตุกยิ้มหัวคิ้วคลี่ออกเห็นได้ชัดว่าพอเห็นแพวาถูกบีบให้ยอมจิตใจเขายิ่งดูเบิกบานจริงๆ แพรวาด่าปิยะวัฒน์ในใจว่าเด็กแล้วก็อธิบายเรียบๆง่ายๆว่าก็แค่ติดต่อกันเรื่องงานเท่านั้นไม่มีความจำเป็นต้องพูดถึง เสียงพูดเพิ่งจบจรณ์ผู้ช่วยของปิยะวัฒน์ก็เดินเข้ามาโน้มตัวลงพูดกับปิยะวัฒน์ว่า“ท่านครับยังต้องการจะประมูลของอย่างอื่นอีกหรือเปล่าครับ” ปิยะวัฒน์โบกมือปฏิเสธแล้วนำกล่องกำมะหยี่ฝีมือประณีตงดงามจากมือของผู้ช่วยแล้วก็เปิดออกส่งไปด้านหน้าของแพรวา “ในฐานะที่เป็นพรีเซนเตอร์ของบริษัทโป๋ลุ่ยแค่เครื่องประดับสักชิ้นยังไม่มีใส่พูดออกมาแล้วก็ดูขี้ริ้วขี้เหร่เกินไปอยากให้ผมสวมให้คุณไหมคุณแพรวา” คำพูดของปิยะวัฒน์ก็ดูปกติแต่ว่าปลายเสียงดูมีนัยอะไรสักอย่างไม่ว่าใครได้ยินก็ฟังออกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นต้องไม่ใช่แค่เรื่องงานธรรมดาแน่นอน ในที่สุดแพรใจก็ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้วก็ลุกขึ้นเดินหน้าตึงออกไป แพรวาหลุบตากวาดมองไปที่วางต่างหูเพชรจู่ๆก็พูดขึ้นมา“หรือว่าคุณไม่รู้จริงๆว่าฉันไม่ได้เจาะหู” ปิยะวัฒน์ชะงักนิ่งไปแต่แพรวานั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป สาเหตุที่แท้จริงแล้วเพราะว่าเคยเจาะหูอยู่สามครั้งทุกครั้งก็อักเสบครั้งที่หนักที่สุดทำให้เส้นประสาทส่วนหน้าไม่สามารถกระดิกได้หลังจากนั้นมาก็ไม่กล้าเจาะหูอีกเลยก็เลยใช้ต่างหูปลอมที่มีลักษณะพิเศษจุดนี้แม้กระทั่งแฟนคลับยังรู้กลับกันคนที่อยู่ด้วยกันมาสามปีอย่างปิยะวัฒน์ไม่เคยรู้อะไรเลยมันน่าหัวหัวเราะจริงๆ เมื่อสักครู่แพรวายอมรับว่าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ที่จริงก็เลิกกันแล้วไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมคนที่ไม่สนใจเราแม้จะพูดเป็นร้อยรอบก็ยังคงจำไม่ได้ไม่รู้ว่าแพรวาคาดหวังอะไรอยู่ แพรวาอยู่ในงานแค่ไม่นานก็ออกมาจากงานประมูลแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำจึงโทรหาจิตราให้ไปเรียกรถมารอที่ข้างล่าง กลับถึงหมู่บ้านเขตพญายมเวลาก็ใกล้จะสี่ทุ่มแล้วยังไม่ได้เข้าบ้านก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้มาเป็นระยะๆแพรวารู้สึกไม่เป็นสุขคิ้วชิดกันรบอยู่ข้างนอกเสร็จยังต้องกลับมารับมือที่บ้านอีกแพรวาเริ่มรู้สึกคิดผิดจริงๆที่ย้ายกลับมา นวดขมับอยู่ด้านนอกแค่ไม่กี่วินาทีแพรวาถึงผลักประตูเข้ามา เพิ่งจะเดินเข้ามาก็มีของลอยมาแพรวาหลบไม่ทันจึงถูกของกลมๆแหลมคมกระแทรกมีรอยแตกที่หัวทำให้แพรวาซวนเซเดินถอยไปสองก้าวเกือบจะล้มลงไปที่พื้น “แพรใจทำอะไรน่ะ”ได้ยินเสียงพรรษิษฐ์ตำหนิแพรใจดังขึ้นมาที่ข้างๆหู แพรวายืนได้มั่นคงแล้วถึงได้เห็นของที่กระแทกตัวเองมันคือที่เขี่ยบุรี่คริสตัลรูปปริซึมมุมขอบแหลมคมมากถึงแม้ว่าหน้าผากจะไม่ถูกกระแทกแตกแต่ว่าก็ทำให้เกิดรอยแดงๆผิวของแพรวาค่อนข้างขาวทำให้คนเห็นตกใจได้ “เป็นอะไรหรือเปล่า”พรรษิษฐ์ถามแต่ไม่ได้เดินออกมาตรวจดูความเป็นจริงแล้วสีหน้าของพรรษิษฐ์ดูไม่ดีเอามากๆมองไปยังสายตาของแพรวาเหมือนจะค้นหาและสงสัย “มันจะเป็นอะไรได้”แพรใจนั่งลงที่โซฟาสายตาเหมือนมีดกรีดลงไปที่แพรวา “มันอ่อยคุณปิยะวัฒน์ลับหลังหนูคุณปิยะวัฒน์ให้มันเป็นพรีเซนเตอร์ของบริษัทพ่อคิดดูว่าดีไหมมันสบายดีจนไม่รู้จะสบายดียังไงแล้ว”แพรใจกัดฟันกรอดแทบอยากจะเอากระดูกไปทำลายให้เป็นผง ญาญิณีไม่พูดอะไรเอากระดาษค่อยซับปลอบใจแพรใจพรรษิษฐ์ยืนอยู่ด้านข้างใบหน้าบึ้งตึงเขาเม้มปากมองไปยังแพรวา“แพรวาลูกรับงานพรีเซนเตอร์จากบริษัทเอสอาจริงๆหรือเปล่า” แพรวาเงยมองขึ้นมามองเงียบๆไปที่พรรษิษฐ์ปากขยับและพูดว่า“ใช่” “ดูสิมันเองยังยอมรับหนูก็อุตสาห์มีน้ำใจแนะนำให้รู้จักกับหวินเจ๋อแต่มันกลับไปอ่อยคุณปิยะวัฒน์พ่อคะพ่อเห็นแล้วใช่ไหมนี่มันคือนิสัยจริงของมันแต่ก่อนเป็นเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่” “หุบปาก”พรรษิษฐ์ดุแพรใจแค่ประโยคย่นคิ้วแล้วมองไปที่แพรวา “แพรวาเรื่องนี้จริงๆลูกก็ทำเกินไป” พอได้ยินประโยคนี้เข้าจู่ๆแพรวาก็ยิ้ม