ตอนที่18ผู้หญิงของประธานปิยะวัฒน์บางครั้งก็มีความต้องการ

ต๭นที่18ผู้หญิงของประธานปิยะวัฒน์บางครั้งก็มีความต้องการ แพรวาเดินตามจรณ์ออกไปประตูรถถูกปิยะวัฒน์เปิดออกอีกมือยืนออกมาดึงตัวแพรวาเข้าไปในรถ แพรวาถูกกระแทกจนมึนหัวตาลายวินาทีต่อมาก็ถูกรีมฝีปากของปิยะวัฒน์จู่โจมเข้ามากัดแพรวาย่นคิ้วทำให้แผลบนหน้าผากเจ็บขึ้นมาทนไม่ไหวจนต้องร้องเสียงเจ็บเบาๆออกมา ปิยะวัฒน์อาศัยจังหวะที่แพรวาอ้าปากก็ใช้ลิ้นนุ่มแทรกลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากตะหวัดรัดพันลิ้นก่อกวนไปทั่ว แพรวากดที่ไหล่พยายามที่จะปฏิเสธแต่กลับทำให้ปิยะวัฒน์จู่โจมรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม “มันแตะต้องตรงไหนบ้าง” เสียงพูดเคร่งขรึมดังขึ้นที่ข้างหูเสียงสูดลมหายใจรุนแรงที่ข้างหู แพรวากัดฟันแน่นไม่ยอมพูดสายตาของปิยะวัฒน์ยิ่งเข้มขึ้นอ้าปากขบที่ติ่งหูเล็กๆของแพรวา ใช้แรงไม่หนักและไม่เบาจนเกินไปทำให้ให้ใบหูของแพรวาแดงขึ้นมาเสียงหายใจหอบแรงอยู่ไม่กี่นาที“ตรงนี้มันเคยแตะไหม” แพรวายังคงไม่พูดอะไรแล้วปิยะวัฒน์ก็ขบเม้มไปที่คอของแพรวาอีก“ตรงนี้ล่ะ” แพรวาก็ยังคงไม่พูดอะไรสีหน้าของปิยะวัฒน์ก็ยิ่งเข้มขึ้นไปอีกมือของปิยะวัฒน์ขยับเข้าไปในกระโปรงของแพรวาแล้ววางไว้ที่ด้านข้างต้นขา“ตรงนี้ล่ะ” แพรวารู้สึกอายขึ้นเรื่อยๆเหมือนจะยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ออก“ท่านประธานปิยะวัฒน์กำลังหึงดิฉันหรอคะ” ปิยะวัฒน์หยุดชะงักไปยิ้มที่มุมปากอย่างเยียบเย็นและล้อเลียน“เธอคิดว่ายังไงล่ะ” ความคิดที่อยู่ในใจของคุณปิยะวัฒน์ดิฉันคงไม่กล้าคาดเดาได้แพรวาลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างสงบเงียบ“สิ่งที่ฉันอยากพูดก็คือในเมื่อพวกเราก็เลิกรากันไปแล้วคบหากับใครนั่นก็เป็นเรื่องของฉันก็ผู้หญิงอ่ะนะบางครั้งก็มีอารมณ์ต้องการบ้างหรือจอมเผด็จการอย่างประธานปิยะวัฒน์ยังคงเก็บรักษาตัวไว้ให้ดิฉันไว้เป็นอย่างดี” หลังจากปิยะวัฒน์ฟังแพรวาพูดเสร็จก็ยิ่งทำให้หน้าดูเข้มขึ้นดุดันมากยิ่งขึ้นกล้ามเนื้อหน้าบริเวณที่แก้มกระตุกเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่ากำลังโมโหจนถึงที่สุด ปิยะวัฒน์หรี่ตามองน้ำเสียงกดต่ำถึงที่สุด“เธอรู้ไหมในช่วงที่ยังอยู่ในสัญญาในฐานะที่เป็นพรีเซนเตอร์ของบริษัทเอฟซีการมีข่าวเสียหายกับนักแสดงชายจะทำให้ส่งผลกระทบใหญ่แค่ไหนต่อบริษัท” แพรวาหยุดการกระทำชั่วคราวเม้มปากแล้วมองปิยะวัฒน์“ในสัญญาไม่ได้ระบุข้อนี้ไว้นะคะ” “ก็เพิ่งเพิ่มเข้าไป” แพรวาอึ้งไป “มันคือหนึ่งในสัญญาถ้าฝ่ายหนึ่งสามารถทำตามที่บริษัทต้องการได้ในสถานการณ์ที่ไม่ก่อให้เสียผลประโยชน์ทั้งสองฝ่ายก็สามารถเพิ่มเติมแก้ไขเนื้อหาในสัญญาได้” แพรวาสูดหายใจเข้าลึกๆพูดปนลังเลว่า“ฉันจะระมัดระวังค่ะ” ไม่กี่วินาทีที่ปิยะวัฒน์มองจ้องไปที่แพรวาจู่ๆเขาก็ดึงแว่นกันแดดออกมาจากใบหน้าของแพรวา แพรวาหยุดการกระทำของปิยะวัฒน์ไม่ทันแผลบนหน้าผากจึงปรากฏให้ปิยะวัฒน์ได้เห็น แพรวาสยายผมพยายามที่จะบังไว้แต่ปิยะวัฒน์จับมือแพรวาไว้ย่นคิ้วและจ้องไปที่แผลบนหัวหน้าขรึมลง ”พูดใครทำ” แพรวาผลักมือของปิยะวัฒน์ออกไปแย่งแว่นตากันแดดคืนมาแล้วสวมเข้าไปใหม่และตอบออกไปว่า“ตอนอาบน้ำไม่ทันระวังก็เลยหกล้มค่ะ” สีหน้าของปิยะวัฒน์เคร่งขึมขึ้นมาไม่กี่วินาทีแพรวากำลังโกหกเขารอยแผลนั้นมันชัดเจนว่าไม่ใช่แผลที่เกิดจากการที่หกล้ม “ฉันไปได้หรือยังคะ”สีหน้าของแพรวาทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรแต่นั่นยิ่งทำให้ปิยะวัฒน์รู้สึกเกรี้ยวโกรธ “ไปให้พ้น”ผู้หญิงคนนี้ทำให้คำพูดของปิยะวัฒน์ถูกหยุดไว้ซ้ำแล้วซ้ำอีกอารมณ์ของปิยะวัฒน์โกรธจนถึงขีดสุดเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่แยกแยะอะไรไม่ออกจริงๆอวดเก่งที่สุด แพรวาตอบรับคำสั่งเปิดประตูโดดลงจากรถแล้วก็จากไปปิยะวัฒน์มองไล่หลังแพรวาไปเขามองดูแพรวาที่กำลังขึ้นรถแท็กซี่ถึงจะถอนสายตากลับมา “ท่านประธานกลับบริษัทเลยหรือเปล่าครับ”จรณ์ขึ้นมาบนรถแล้วถาม ปิยะวัฒน์นวดคลึงที่หว่างคิ้วผ่านไปสักพักจึงพูดว่า“แกช่วยไปสืบว่าแผลที่หน้าของแพรวาเกิดจากอะไร” “ครับผม” “เดี๋ยวก่อน”ปิยะวัฒน์เรียกจรณ์ไว้ครุ่นคิดไม่กี่วินาทีแล้วก็โบกมือบอก“ช่างเถอะไม่ต้องไปสืบแล้วกลับบริษัทเลย” แผลนั้นได้มายังไงสำหรับปิยะวัฒน์แล้วมันไม่สำคัญเขาไม่ควรเอาเวลาของตัวเองมาคิดเรื่องอะไรแบบนี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเขาจะจัดการความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแพรวาให้มันชัดเจนมากยิ่งขึ้นตอนนี้ก็เลิกกันแล้วควรจะตัดให้เด็ดขาดไม่ให้มีอะไรมาเกี่ยวข้องกันได้อีก แพรวาไม่ได้กลับบ้านแต่กลับไปที่บ้านของจิตราแทนแพรวากินข้าวแล้วนอนงีบใบหน้าของจิตรานั่งจ้องมองหน้าแพรวาอยู่ด้านข้างทำให้เธอตกใจตื่นขึ้นมา แพรวารู้สึกตกใจการพอสติกลับมาจึงเอามือจับหน้าอกตัวเองแล้วพูดหลุดออกมาว่า“แหมคุณผู้จัดการส่วนตัวอย่าทำอะไรที่ให้คนตกใจแบบนี้ได้ไหม” จิตราเลิกคิ้วถาม“แผลที่หน้าผากมันมาได้ยังไง” แพรวาลุกตัวขึ้นหยิบโยเกิร์ตจากโต๊ะวางชุดชงชาดื่มโยเกิร์ตไปด้วยแล้วก้พูดเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้จิตราฟังหนึ่งรอบ เมื่อได้ฟังเรื่องราวก็ทำให้สีหน้าของจิตราดูไม่ดี“ไอ้ปิยะวัฒน์ไอ้คนเลวตอนที่แกคบกับมันมันก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับแกตอนนี้เลิกกันแล้วเพราะว่ามันถึงทำให้แกต้องมารับเคราะห์เพราะมันเองดูแกสิหน้าตารูปร่างก็ดีทำไมนะทำไมไม่ดูดีดี” “สงสัยจะตาบอด” แพรวาลุกตัวขึ้นเอาขวดโยเกิร์ตไปวางไว้บนโต๊ะชุงชาหันมายิ้ม“คุณผู้จัดการส่วนตัวหาห้องให้ฉันหน่อยสิฉันอยากจะรีบย้ายออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” แพรวาพูดเสร็จก็เดินไปเข้าห้องน้ำ จิตรานั่งอยู่ที่เดิมทำหน้าตารับไม่ได้กับเรื่องที่เพิ่งฟังมา แน่นอนแพรวาคบกับปิยะวัฒน์เป็นเวลาสามปีแต่ว่าในสามปีนั้นปิยะวัฒน์ไม่แม้แต่จะช่วยทำให้แพรวาลำบากน้อยลงเลยสักนิดแพรวาขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้ได้ทุกคนล้วนคิดว่าแพรวาไม่ได้คิดเรื่องความก้าวหน้าของตัวเองมีแค่แพรวาที่รู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เพื่อที่จะปกปิดความสัมพันธ์ลับๆของพวกเขาสองคน พอนึกถึงเรื่องหลังจากที่เลิกกันก็มีเหตุการณ์ที่ปิยะวัฒน์ให้คนมาแย่งบทของแพรวาไปจิตรารู้สึกว่าหลายปีมันไม่คุ้มกันเลยกับที่แพรวาเจอมา พักผ่อนเป็นเวลาสามวันในที่สุดแผลบนหน้าผากก็จางไปแพรวาก็เริ่มกลับไปทำงานทันที แต่อย่างไรก็ดีงานโฆษณายาสีฟันมีคนไปทำงานแทนแล้วเพราะว่าแพรวาลาป่วยพนิตก็เลยรับงานโฆษณาชิ้นใหม่ไว้ให้เพียงแค่จิตราเห็นงานที่ถูกกำหนดไว้ให้สีหน้าก็ดูไม่ดี แพรวาเห็นสีหน้าแบบนั้นของจิตราก็เลยชะโงกไปดูถึงเข้าใจสาเหตุที่ทำให้สีหน้าของจิตราเปลี่ยนไป งานโฆษณาที่พนิตรับไว้ให้นั้นคืองานโฆษณาชุดชั้นในก่อนหน้านี้ก็เคยเอามาให้จิตราเลือกแต่ถูกจิตราคัดออกไปในเวลานั้นก็ไม่เห็นพนิตจะพูดอะไรนึกไม่ถึงว่าครั้งนี้ยังจะเอามาใส่เข้ามาอีกมิน่าล่ะสีหน้าของจิตราเลยดูไม่ดี ตามปกติแล้วละครที่มีฉากจูบแพรวาก็ไม่รับแต่ตอนนี้มันเกินไปมีกระทั่งงานโฆษณาชุดชั้นในแบบนี้มันเหมือนตบหน้ากันชัดๆเป็นคนอื่นก็ไม่มีใครเค้าดีใจกันหรอก “เดี๋ยวฉันจะไปหาเขาเอง” จิตรามีสีหน้าหน้าเคร่งขรึมแล้วลุกขึ้นจะไปหาพนิต แพรวาขวางเธอไว้พูดเรียบๆว่า“ไม่มีประโยชน์หรอกถึงแม้เขาจะยกเลิกงานอันนี้ได้แต่เดี๋ยวก็คงหาเอาอันที่คล้ายๆประเภทนี้มาอีกอยู่ดีพนิตจงใจจะทำอะไรเราก็รู้ดีเขาก็แค่อยากให้ฉันทนไม่ไหวแล้วออกไปแต่ว่าฉันจะไม่ทำให้เขาสมหวังหรอกแพรวากระตุกยิ้มวางสัญญาโฆษณาไว้ที่บนโต๊ะทุกวันข่าวในวงการบันเทิงเกิดขึ้นมากเกินไปไม่มีใครจะอยู่แถวหน้าได้ตลอดไปหรอกระยะเวลาจะทำให้เรื่องพวกนี้มันผ่านไป” สีหน้าของจิตรายังคงไม่ดีขึ้น“จะใส่ร้ายคนสักคนน่ะมันง่ายแต่จะทำให้ตัวเองบริสุทธิ์มันไม่ง่ายเลยโฆษณาเรื่องนี้ถ้าเกิดว่ารับไปแล้วคาดว่าชื่อเสียงของเธอก็คงจะฉาวไปอีกเป็นปี” แต่แพรวาไม่ใส่ใจ“อาชีพของพวกเรานี้มันก็วัดกันที่ความดังไม่ใช่หรอไม่ว่าจะเป็นสีอะไรถ้ามันแค่ทำให้ดังก็พอที่จะทำให้มีละครเข้ามาหาเอง” จิตราถอนหายใจ“ดูแกสิทำไมจิตใจคิดแต่แง่บวกขนาดนี้”