ตอนที่20มีไหมแค่สักวินาทีที่คุณชอบฉันบ้าง

ต๭นที่20มีไหมแค่สักวินาทีที่คุณชอบฉันบ้าง จิตรายิ้มเย็นบรรยากาศบริเวณรอบๆเริ่มกลับมาคุ ถ้าไม่ตาบอดทุกคนก็มองออกว่าแม่นางแบบคนนี้จงใจจะหาเรื่องแพรวา ถึงแม้ว่าแพรวาจะไม่ใช่ดาราระดับแถวหน้าแต่ว่าทุกๆปีจะต้องมีละครสองสามเรื่องออนแอร์อีกทั้งใบหน้าที่งดงามที่เป็นที่รู้จักก็เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีในกลุ่มผู้ชมคนทั้งในสตูนี้หรือคนอื่นๆไม่มากก็น้อยล้วนรู้จุดนี้ดี แต่ว่าปีวราคิดว่าตัวเองเป็นใครถ้าวันนี้ไม่มามาถ่ายรูปฟิตติ้งใครจะไปรู้ว่าปีวราคือใครก็แค่นางแบบที่ไม่มีชื่อเสียงยังไม่ทันดังก็จะมาเบ่งใส่รุ่นพี่ที่อยู่ในสายอาชีพเดียวกันมันเป็นการกระทำที่โง่ที่สุด “คุณปีวราเรื่องการแต่งหน้าถ้าคุณไม่พอใจคนที่ไม่ใช่มืออาชีพอย่างนั้นเอาแบบนี้ไหมผมจะติดต่อช่างแต่งหน้าไว้ให้คุณพรุ่งนี้ค่อยมาถ่ายเพิ่มใหม่วันนี้เรื่องเสียเวลาและก่อให้เกิดความเสียหายมากมายยังไงทางบริษัทของเราจะรับผิดชอบทั้งหมดคุณคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง” คุณเอดาวัตเป็นคนฉลาดยิ้มแสดงความขอโทษหาทางออกให้แก่ปีวรา ถ้าเป็นคนที่รู้เรื่องสักหน่อยก็จะรับความคิดนี้ไว้แล้วก็ทำตามทางออกที่ว่าเพื่อที่จะรักษาหน้ากันไว้ทั้งสองฝ่าย “พรุ่งนี้หรอพวกคุณไม่รู้หรือไงว่าคิวครึ่งเดือนของฉันเต็มหมดแล้วถ้าคุณเอางานวันนี้เลื่อนไปพรุ่งนี้อีกถ้างั้นคิวงานของฉันทั้งหมดก็จะเลื่อนออกไปหมดเหมือนกันฉันจะไปพูดกับเจ้าของงานอื่นๆอย่างไรกันล่ะ” ปีวราแอบมองและกวาดสายตามองไปที่ปิยะวัฒน์เห็นเขาดูจะไม่ขัดข้องก็ยืดเอวแข็งตรงขึ้น“ฉันไม่สนใจแล้วถ้าไม่หาคนมาแต่งหน้าให้ฉันงั้นก็ไม่ต้องถ่าย” แพรวาไม่ใช่คนของบริษัทโฆษณาใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้แพรวาแต่งหน้าให้ปีวราได้การแสดงอำนาจวางท่าใส่คนอื่นถึงแม้ว่าบริษัทโฆษณาอยากจะได้งานนี้มากแค่ไหนแต่ก็ไม่คิดที่จะไปมีปัญหากับใคร คุณเอดาวัตคิดแผนอะไรไม่ออกแต่ในเวลานี้กลับได้ยินแพรว่าพูดออกมา“ถ้าคุณปีวราไม่รังเกียจฝีมือของดิฉันฉันก็ยินดีจะช่วย” จิตราคิ้วขมวดเลิกคิ้วขึ้นมองแพรวา“นี่ยังไงทำไมต้องกระโจนเข้าไปในกองไฟ” แพรวาใช้สายตาปลอบใจไปให้แก่จิตราฉีกยิ้มมุมปากสีหน้าสงบนิ่งกิริยาท่าทางสง่าเหมือนได้รับการอบรมมากกว่าปีวราเป็นกองยิ่งไปกว่านั้นยังช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้แก่บริษัทโฆษณานั่นเองที่จะทำให้เพิ่มความประทับใจในตัวแพรวาขึ้นมาอีกทันที ในที่สุดปิยะวัฒน์ก็ขยับเขามองไปยังแพรวาลูกตาดำลึกล้ำเหมือนมีอะไรซ่อนเร้นอยู่ แพรวาสบตาปิยะวัฒน์ไม่กี่วินาทีก็หลบสายตาไป ปีวราฉีกยิ้มเยาะในสายตาแสดงออกว่าถูกอกถูกใจ มีคนจำนวนมากที่ไม่รู้ว่าก่อนที่แพรวาจะเข้าวงการแพรวาเรียนการวาดภาพมาก่อนเพราะว่าพื้นฐานอันนี้จึงทำให้เรื่องการแต่งหน้าไม่ใช่เรื่องยากอะไรสับหรับแพรวา แพรวาถือแปรงแต่งหน้าตอนที่แพรวาแต่งหน้าให้ปีวรานั้นปีวราก็กำลังพินิจพิเคราะห์แพรวาอยู่ แพรวานั้นเองก็ยังไม่ได้แต่งหน้าการที่ปีวราดูระยะใกล้ขนาดนี้ทำให้เห็นว่าผิวของแพรว่าดีมากรูขุมขนบนใบหน้าก็มองไม่เห็นมีสีผิวขาวกว่าดาราผู้หญิงทุกคนที่ปีวราเคยเจอมาขนตางอนเหมือนกับพัดเล็กเรียวและหนาเทียบกับใบหน้าตัวเองที่ทำมาก่อนหน้านี้แล้วนั้นแพรวานั้นสวยสมบูรณ์ทำให้คนอิจฉาเป็นที่สุด “สวยธรรมชาติไม่ได้ปรุงแต่งผิวพรรณเกลี้ยงเกลามิน่าตอนแรกคุณดนพเลยให้บทฉันเป็นฉันเป็นนางร้าย” ถึงแม้ว่าปีวราจะอาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับปิยะวัฒน์ถึงทำให้เข้าไปอยู่ในกองละครได้แต่ไม่สามารถทำให้ผู้กำกับชอบได้คุณดนพคนนี้ตอนที่ถ่ายทำแต่ไหนแต่ไรมาจะสั่งสอนอย่างไม่ไว้หน้าใครเรื่องรักเล่ห์ทะเลสีครามเรื่องนี้ฉากสำคัญของเรื่องอยู่ที่บทระหว่างนางร้ายปะทะกันกับนางเอกตรงนี้เป็นที่ส่วนสำคัญในการดำเนินเรื่องทั้งหมดแต่ปีวรานั้นเป็นแค่นางแบบมาก่อนไม่เคยได้เข้ารับการฝึกซ้อมเทคนิคอย่างถูกวิธีมาก่อนไม่สามารถจะแสดงอินเนอร์ของบทบาทนางร้ายที่โกรธเกรี้ยวออกมาได้ทุกครั้งก็จะเป็นเพราะปีวราทำให้ต้องคอยสั่งคัทอารมณ์โมโหของผู้กำกับดนพทั้งหมดจึงมาลงที่ปีวราแม้กระทั่งบอกให้ปีวราไปดูการแสดงของแพรวาให้เยอะๆพยายามหาวิธีแน่นอนในใจปีวราอดไม่ได้ที่จะเก็บไว้ในใจแล้วเอามาลงที่แพรวาแทน “ในใจของเธอคงจะเกลียดฉันมากสินะ” ปีวรากระตุกยิ้มเชิดหน้าขึ้นสูง“ที่จริงบทละครตัวนี้จะต้องเป็นของเธอ” มือของแพรวาไม่ได้หยุดแต่งหน้ายกคิ้วโค้งขึ้นยิ้มแล้วพูดว่า“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงถ้าเกลียดก็ต้องใช้ความรู้สึกความหมายก็คือเธอน่ะไม่มีค่าพอที่จะให้ฉันต้องมาเสียความรู้สึกด้วยหรอกนะ” คนที่สวยแต่ไม่มีสมองนั้นกลับกลายเป็นตัวปีวราเองปีวรานั้นไม่เคยที่จะตามทันความคิดของแพรวาได้เลยสักครั้งคิดเอาเองว่าตัวเองสามารถข่มแพรวาได้ริมฝีปากเธอขยับขึ้นสูง “ผู้กำกับให้ฉันไปดูละครที่เธอแสดงฉันก็หาเวลาดูดูไปสองเรื่องเธอก็ดูสวยนะแต่ว่าในวงการบันเทิงคนสวยมีอยู่เต็มไปหมดอยากจะแย่งที่ก็ต้องดูตัวเองหน่อยนะว่ามีความสามารถพอหรือเปล่า” แพรวาถอนลมหายใจผู้หญิงความคิดแบบนี้ปิยะวัฒน์ทนคบไปได้ยังไง แพรวาปัดแป้งที่เหลือออกจากหน้าของปีวราถอยออกมาสองก้าวแล้วก็ชี้ให้มองไปที่กระจก “ลองดูก่อนสิคะว่าถูกใจหรือเปล่า” ปีวราหันไปดูชะงักเล็กน้อยเลียริมฝีปากสักพักเหมือนไม่อยากจะพูดแต่ก็ตอบไปว่า“ก็พอดูได้” แพรวากระตุกมุมปากส่งงานที่เหลือให้ฝ่ายเสื้อผ้าแล้วตัวเองก็เดินไปที่ห้องน้ำ ล้างมือเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอหน้าปิยะวัฒน์ยืนรออยู่ แพรวาพยักหน้าไปทางปิยะวัฒน์ก็เหมือนการทักทายทั่วไปแล้วก็จะเดินผ่านเขาไปใครจะไปคิดว่าจู่ๆปิยะวัฒน์จะดึงมือเธอไว้ แพรวากลัวว่าคนอื่นจะมาเห็นเธอเองก็ถือเป็นคนสาธารณะคนนึงเมื่อทรงตัวได้แล้วก็เลยสะบัดมือของปิยะวัฒน์ออกไปจากตัว ท่าทางรังเกียจนั้นทำให้สีหน้าของปิยะวัฒน์เครียดขรึมขึ้นมาทันที แพรวาเห็นที่ระเบียงไม่มีคนอื่นถึงพูดออกมา“ท่านประธานมีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่า” ปิยะวัฒน์หน้าขรึมจ้องไปที่แพรวาผ่านไปหลายวินาทีถึงกัดฟันเปิดปากพูด“ประโยคนี้ผมควรเป็นคนถามคุณถึงจะถูกคุณปรากฏตัวได้บังเอิญประจวบเหมาะต่อหน้าผมหลายต่อหลายครั้งติดต่อกันคุณแพรวาคุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่” แพรวามองลึกเข้าไปที่ดวงตาของปิยะวัฒน์เม้มปากแล้วพูดออกมา “แล้วถ้าฉันบอกว่ามันบังเอิญจริงๆล่ะคุณจะเชื่อไหม” ใครจะมีความสุขได้ล่ะจะมีหรือไม่มีเรื่องอะไรก็มักจะเจอแฟนเก่าแพรวาไม่ใช่คนที่จะมาสนใจเรื่องไร้สาระขนาดนี้ ปิยะวัฒน์สีหน้าดูถูกแสดงให้เห็นว่าไม่เชื่อแพรวา แพรวาเอามือสยายผมไม่พูดจาอยู่ครู่หนึ่งจู่ๆก็เงยหน้าถามว่า“คุณปิยะวัฒน์ฉันขอถามอะไรคุณสักประโยคได้ไหม” ปิยะวัฒน์มองแพรวาโดยไม่ได้พูดอะไร แพรวาเลียริมฝีปากถามเสียงเบาๆกลับไป“สามปีมานี้คุณเคยมีสักวินาทีที่เคยชอบฉันไหมคะ” เมื่อถามประโยคนี้เสร็จจู่ๆเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในวงการแพรวาก็ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มานานเพราะนักแสดงนั้นถ้าตื่นเต้นจนเกินไปจะทำให้ฝีมือในการแสดงไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่แพรวาอยู่บนเวทีละครได้ฝึกซ้อมฝีมือการแสดงกับความรู้สึกขณะอยู่บนเวทีเรื่องความตื่นเต้นนั้นแพรวาไม่มีติดตัวมานานแล้วแต่ตอนนี้พอถามคำถามนี้ออกไปแพรวากลับรู้สึกตื่นเต้น ในช่วงเวลาที่รอคำตอบจากปิยะวัฒน์แพรวาตื่นเต้นเหมือนถูกเข็มทิ่มมาทีหลังฝ่ามือมีเหงื่อชื้นเหมือนกำลังทำผิดรอตัดสินประหารถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังหวังว่าจะมีปาฏิหารย์ ใช้เวลาอยู่นานปิยะวัฒน์ก็ยิ้มออกมาแพรวาได้ยินเสียงของเขาชัดเจนมันต่ำและทุ้มมากและยังเยียบเย็น ปิยะวัฒน์พูด“ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนถ้าบอกว่ามันมีเรื่องความรู้สึกชอบใครจะเชื่อล่ะ”