ตอนที่ 27 เลิกกันแล้ว ก็รักษาตัวให้เหมือนดั่งหยก

ต๭นที่ 27 เลิกกันแล้ว ก็รักษาตัวให้เหมือนดั่งหยก หลังจากอ่านบทจบถึงหน้าสุดท้าย แพรวาก็พับหนังสือบทเข้าหากัน เธอนั่งไขว่ห้างจิบน้ำผึ้งมะนาวอยู่บนโซฟา ต้องยอมรับเลยว่าบทที่ธนชัยส่งให้เธออ่านนั้นดีที่สุดเท่าที่เธอเคยอ่านมาภายใน2ปีนี้ ดียิ่งกว่า《รักเล่ห์ทะเลสีคราม》ซะอีก บทหนังชื่อว่า”โชคชะตา”เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับฆาตกรกับสาวสวย คืนหนึ่งเมื่อ12ปีก่อน พนักงานขับรถบรรทุกคนหนึ่งอายุเพิ่งครบ20ปีบริบูรณ์ เขาเหนื่อยล้าจากการขับรถเป็นเวลานาน จนทำให้ชนเข้ากับรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่ง ตอนนั้นมีผู้บาดเจ็บสาหัสบนรถ2คน คนขับรถบรรทุกเป็นเด็กกำพร้า ในบ้านมีแค่ยายคนเดียวเท่านั้นที่เลี้ยงเขามา เขากลัวจะถูกโทษประหารชีวิต และจ่ายค่าชดเชย เขาเลยชับรถบรรทุกทับไปบนมอเตอร์ไซต์แล้วชับหนีไป 20ปีที่แล้วไม่มีกล้องวงจรปิด บวกกับช่วงนั้นมีพายุเข้าหลายวัน ฝนที่ตกลงมาล้างร่องรอยหลักฐานไปจนหมด ทำให้คดีถึงทางตันไม่มีการเคลื่อนไหวตลอด2เดือน ผู้คนมากมายที่ติดตามข่าวตั้งแต่เกิดเรื่องก็เริ่มหายไปจนไม่มีใครสนใจเรื่องนี้แล้ว ผู้ตายคือสามีภรรยาคู่หนึ่ง วันที่เสียชีวิตพวกเขาเพิ่งจะกลับมาจากงานศพพ่อของฝ่ายชาย ก็ดันเกิดเรื่องประสบอุบัติเหตุเข้า ทั้งคู่มีธุรกิจเล็กๆ และมีลูกสาวที่อายุยังไม่ถึง 5ขวบเต็ม เนื่องจากพ่อแม่เสียชีวิต ลูกสาวจึงกลายเป็นเด็กกำพร้าโดยทันที สังคมในปีนั้นใช้ชีวิตแบบครอบครัวใครครอบครัวมัน ไม่มีใครยอมช่วยเหลือรับเด็กกำพร้าไปเลี้ยงฟรีๆ เวลาดำเนินไปครึ่งเดือนสุดท้ายลูกสาวก็ถูกส่งตัวไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า 1เดือนผ่านไป มีชายหนุ่มคนหนึ่งรับเธอออกไปเลี้ยง 20ปีผ่านมา ลูกสาวได้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นสาวสวยราวกับหยก ได้เข้าศึกษาโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมือง ได้เป็นถึงครูสอนศิลปะ ชายหนุ่มคนนั้นก็อายุเข้า 40 ถึงวัยกลางคนแล้ว เขาทำงานซ่อมรถที่อู่กลางเมือง ดูดบุหรี่ผอมบาง ทำงานที่เหนื่อยที่สุดเพื่อประทังชีวิต แต่ในใจเขากลับมีความสุขกว่าคนอื่นๆ เพราะว่าเขามีลูกสาวที่สวยกว่าใครๆ เรื่องราวได้เริ่มขึ้นจากสองคนหลักนี้ ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างผิดแปลก ความรักที่ฝังลึกลงไปในกระดูก หนึ่งครั้งที่ไม่สามารถหันหลังกลับ เรื่องทั้งหมดก่อให้เกิดเรื่องราวที่โศกเศร้าในตอนจบ โชคชะตา เลือกใช้คำได้อย่างเหมาะสม แค่เพียงได้อ่านแค่บทใจของเธอก็อินไปนาน ธนชัยคัดเลือกและจัดการได้เป็นอย่างดี แพรวามองออกว่าเขาคงจะพุ่งไปที่รางวัลกวางสีทองตอนต้นปีแน่ๆ ถ้าหากว่าเลือกคนมาเล่นบทพ่อเลี้ยงได้ดีละก็ คงจะได้รับรางวัลนี้อย่างแน่นอนเลยแหละ เธอไม่เจอกับบทดีๆแบบนี้น้อยครั้ง นี่ทำให้เธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ บังเอิญว่าชนัตตกลงมาจากสลิง จิตราเลยจำเป็นจะต้องไปเฝ้าเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ข้างกายเธอไม่มีผู้จัดการคอยช่วยตัดสินใจ เธอจึงยังไม่ได้ตอบตกลงใดๆ “กริ๊ง!” เสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แพรวาวางแก้วในมือลงพลางหยิบมือถือขึ้นมากดที่ปุ่มรับสาย “สวัสดีครับคุณแพรวา” จรณ์พูดสายด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกอย่างมีมารยาทเหมือนเคย “อีกสักครู่สะดวกมาที่บริษัทเอส.อาสักครู่ไหมครับ มีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับเรื่องพรีเซ็นเตอร์น่ะครับ” “ตอนนี้เลยหรอคะ?” แพรวาแปลกใจ บริษัทใหญ่โตขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีการนัดล่วงหน้าตามตารางเวลา แต่นี่เรียกเธอเข้าไปอย่างกะทันหัน เธอตอบไปอย่างลังเล “แต่ว่าผู้จัดการไม่ได้อยู่กับฉันในตอนนี้” จรณ์หัวเราะออกมา”ไม่เป็นไรครับ จากความสัมพันธ์ของคุณแพรว่ากับคุณปิยะวัฒน์ เขาไม่ทำให้คุณเสียเปรียบหรอกครับ” แพรวากระตุกยิ้มมุมปาก”เลขาจรณ์คิดว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียเปรียบจริงๆหรอคะ?”เธอถามกลับ จรณ์นิ่งไป แพรวาตอบกลับมาอีกทีว่า “งั้นอีกครึ่งชั่วโมงถึงค่ะ” จรณ์เก็บมือถือลง พลางหันไปรายงานกับปิยะวัฒน์”คุณปิยะวัฒน์ อีกครึ่งชั่วโมงคุณแพรวาจะมาถึงครับ” ปิยะวัฒน์ไม่ได้ตอบอะไร เขานั่งจ้องอยู่ที่รูปถ่ายมืออย่างเหม่อลอย ในรูปนั้นคือแพรวา แต่ไม่ใช่แพรวาอย่างปกติที่เธอเป็น นี่เป็นรูปถ่ายภาพ Portrait หญิงสาวจอเงินที่อ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ในชุดชั้นในตัวบางเซ็กซี่ โพสต์ท่าโชว์เรือนร่างล่อใจ พูดง่ายๆว่ายั่วยวน นี่เป็นรูปที่ถ่ายตอนไปถ่ายที่บริษัทโฆษณา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นหมาหวงก้าง หวงแบบไม่มีเหตุผล หลังเลิกกันแล้วอีกฝ่ายยังคงรักษาร่างกายไว้ให้เขาดั่งหยก ไม่ว่าแพรวาจะรับงานอะไร ถ่ายอะไร ไปคบกับใคร ตามจริงแล้วไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ต้องเห็นรูปพวกนี้ หรือไม่ต้องไปเจอแพรวาที่ไปกินข้าวกับธนชัยกันสองคนด้วย เขาคิดแบบนี้ แต่ว่าวันนี้เขาเห็นรูปภาพพวกนี้ของเธอ มันทำให้ไฟในอกของเขาแทบจะประทุออกมา เขาไม่คิดเลยว่าสักวันหนึ่งผู้หญิงของเขาจะรับงานถ่ายแบบนี้เหมือนคนอื่นๆ เปลื้องผ้าแล้วขายยิ้มหน้ากล้อง เขาสูดหายใจลึกพร้อมหลับตา ถึงลืมตาขึ้นมา “อีกสักครู่พาเธอเข้ามาที่ห้องทำงานฉันได้เลย” “ครับ” ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แพรวามาถึงหน้าบริษัทตรงเวลา เธอเพิ่งลงมากรถแท็กซี่ก็เห็นจรณ์ยืนรอรับเธออยู่ที่หน้าตึกอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกวักมือเรียก แพรวาดึงหมวกลงมาปิดหน้าตัวเอง มือทั้งสองข้างยัดเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อ พร้อมเดินก้าวยาวเข้าตึก เมื่อเดินตามจรณ์มาถึงหน้าลิฟต์เธอถึงถอดหน้ากากออก “ไม่ใช่ว่าเลขาจรณ์ยืนรอฉันอยู่ที่หน้าตึกตลอดเลยนะ” จรณ์ยิ้ม “คุณแพรวาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของบริษัทเรา ผมต้องไม่ให้คุณรอนานอยู่แล้วครับ” แพรวายิ้ม “เลขาจรณ์ยังรู้จักพูดเหมือนเดิมเลยนะคะ” เมื่อพูดจบ ลิฟต์ก็จอดพอดี เลขาจรณ์ยื่นมือออกไป “เชิญครับ”แพรวายังไม่ทันได้ปรับตัว เธอก็เดินออกไปก่อนแล้ว ตอนที่เธอคบอยู่กับคุณปิยะวัฒน์ ทั้งคู่ไปมาหากันตลอด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แพรวามาที่นี่ ในตึกตกแต่งอย่างโอ่อ่า พื้นสะอาดจะแทบสะท้อนเงาเหมือนกระจก พนักงานที่เดินไปเดินมมาต่างก็ทักทายเลขาจรณ์กันอย่างเรียบร้อย นี่สินะที่เขาเรียกว่าวัฒนธรรมบริษัท เดินผ่านกระจกใสตรงทางเดินที่ทอดยาวไป จรณ์ก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงาน เขาหันมาพูดกับแพรวา “เชิญครับคุณแพรวา” แพรวามองไปที่ป้ายหน้าประตูพลางหัวเราะออกมา”เดี๋ยวนี้คุณปิยะวัฒน์ใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยแบบนี้แล้วหรอคะ?” ระหว่างที่เดินทางมาเธอคิดมาตลอดว่าเรื่องวันนี้คงไม่ชอบมาพากล เมื่อหยุดนืนอยู่ที่หน้าห้องทำงานของเขาเธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่า เรื่องพรีเซ็นเตอร์นี่เป็นแค่เรื่องหลอก เรื่องจริงคือเขาเรียกตัวมาเจอ ราวกับจรณ์ไม่ได้ยินคำพูดจิกกัดของแพรวา เขาหันมาพูดกับแพรวาซ้ำอีกว่า”เชิญครับคุณแพรวา” ไหนๆก็มาถึงแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรให้หันหลังกลับ อีกทั้งตามนิสัยของปิยะวัฒน์แล้วเธอคงจะปฏิเสธเขาไม่ได้หรอก แพรวายิ้มพลางลูบมือของตัวเองหนึ่งทีก่อนจะผลักประตูเข้าไป ในห้องยังทำงานกว้างขวางยังคงสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม ในห้องมีเพียงโต๊ะทำงานหนึ่งตัว ตู้หนังสือกับ โซฟาหนึ่งชุดเพียงเท่านั้น การตกแต่งแบบนี้เป็นไตล์ของผู้บริหารใหญ่อย่างคุณปิยะวัฒน์จริงๆ และเจ้าตัวที่เรียกเธอมาเจอนั้นก็นั่งตรวจเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานตรงมุมห้อง