ตอนที่ 29 พึ่งตัวเอง

ต๭นที่ 29 พึ่งตัวเอง ปิยะวัฒน์ยิ้มเย็นๆออกมา พร้อมเดินไปกดดันเธอ “มีนัด?มีนัดกับใคร คนรักเก่าธนชัยน่ะหรอ?” แพรวา… เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แพรวาจึงต้องถอยออกจนแผ่นหลังไปติดกับโต๊ะทำงาน ไม่สามารถถอยหนีได้อีก ปิยะวัฒน์จับเข้าที่คางของเธอ พร้อมพูดด้วยความเยือกเย็น”ธนชัยนั่นมันเลี้ยงเธอไม่ไหวหรือยังไง ถึงต้องให้ออกมาถ่ายอะไรแบบนี้?” เขากดดันเธอไปเรื่อยๆจนแพรวาไม่สามารถสู้เขากลับได้ จนสุดท้ายทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมา “ผู้กำกับธนชัยมีเงินหรือไม่มีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน ตอนที่ฉันคบกับคุณก็ไม่ได้ให้คุณเลี้ยง เงินที่ฉันใช้จ่ายก็เป็นเงินที่ฉันหามาเอง พึ่งตัวเองทั้งหมด คุณปิยะวัฒน์มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ทำนู่นทำนี่” “พึ่งตัวเองหรอ?” ปิยะวัฒน์ยิ้มเยือกเย็น”พึ่งตรงไหน ร่างกายหรอ?” แพรวารู้สึกเหมือนถูกแทงใจดำ เธอรู้สึกเจ็บแปล๊บๆขึ้นมา ที่แท้เธอไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เธอคิด จะต้องมีบางคน คำพูดบางคำที่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด จี้จุดที่เธออ่อนแอเสมอ คำที่พูดออกมาทำให้ปิยะวัฒน์ควบคุมตัวเองได้ เขาเลิกคิ้วขึ้น ความผิดหวังแวบผ่านดวงตา คำพูดที่โหดร้ายแบบนี้ไม่ควรออกมาจากปากเขา “เหอะๆ” แพรวาหัวเราะออกมาเบาๆ “ต่อให้เป็นร่างกาย นั่นก็เป็นของฉัน เอามาแลกกับกระดาษสัญญาพรีเซ็นเตอร์หนึ่งใบ การซื้อขายนี้ถือว่าคุ้ม” เธออธิบายความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นเพียงการค้าผิวหนังร่างกาย คำพูดที่ดูไม่แยแสอะไรของเธอ ทำให้สีหน้าของปิยะวัฒน์ยิ่งจมลงไป แพรวาไม่มีกะจิตกะใจจะคาดเดาความคิดของปิยะวัฒน์ ตอนนี้เธอคิดเพียงแค่จะหนีออกจากห้องนี้ไปให้ได้ เธอถอยหลังไปอีกก้าว พลางสูบหายใจเข้าลึกๆแล้วตอบกลับมาให้ดูปกติ”ถ้าคุณปิยะวัฒน์ไม่ได้ตั้งใจจะคุยเรื่องพรีเซ็นเตอร์งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คราวหน้าค่อยนัดกันใหม่” เธอพยายามจะทำให้ตัวเองสงบลง ไม่ยอมเผยความอ่อนแอออกมาต่อหน้าของปิยะวัฒน์เป็นอันขาด “ภาพ Portrait พวกเราให้เธอราคาเท่าไหร่” แพรวายังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ได้ยินคำพูดที่ปิยะวัฒน์พูดออกมาทำให้เธอตัวชา เธอกำมือตัวเองแน่น จนทำให้เล็บที่เธอเพิ่งทำมาจิกเข้าที่อุ้งมือของเธอเต็มๆหนึ่งวินาที เธอหันมายิ้มให้อีกที “เรื่องนี้อะหรอ ต้องดูว่าต้องถอดระดับไหน อย่างPortraitในมือของปิยะวัฒน์ ชุดหนึ่งก็ห้าแสน” ปิยะวัฒน์ยกตาดำขึ้น พลางพูดออกมาเย็นชา”ถอดหมดล่ะ?” แพรวาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “สิบล้าน” ปิยะวัฒน์ตอกกลับเสียงเย็น”สิบล้าน? กล้าเรียกราคานี้ออกมาเลยนะ” “ที่ฉันกล้าเรียกก็เพราะว่าฉันคุ้มค่าไงล่ะ ถ้าคุณปิยะวัฒน์คิดว่าไม่คุ้ม แต่ว่าก็ไม่ใช่ว่าไม่ใจกว้างนี่ คุณให้ค่าพรีเซ็นเตอร์ฉันต้องสามสิบล้าน แสดงว่าคุณก็เห็นคุณค่าฉัน และด้วยนิสัยของคุณก็คงไม่ทำการค้าราคาทุนหรอกนะ” ถ้าบอกว่าเขาไม่เห็นคุณค่า เขาก็คงตาไม่ถึง ถ้าบอกว่าเธอมีคุณค่า นั่นก็หมายถึงที่เธอเรียกราคานี้ก็ถือว่าไม่ได้มากเกินไป ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไร เขาก้าวเข้าหาเธอด้วยแววตาที่จมลึกจนไม่หยั่งไม่ถึง ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แพรวาซ่อนมือที่กำแน่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ทำเป็นมองหน้าเขาด้วยหน้าตานิ่งเฉย เขาเดินเข้ามาหาเธอไม่หยุด จนมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าเธอ เขายกมาขึ้นมาพุ่งไปตรงหน้าเธอ แพรวาหลับตาปี๋ลงทันที วินาทีต่อมาก็ยังรู้สึกเบาหัว หมวกขนเป็ดของเธอร่วงหล่นลงบนพื้น ผมดำดั่งหมึกยาวลงมาจากโคน เหมือนน้ำตกสีดำที่ร่วงเรียงรายสยายลงมา สวยจนไม่มีอะไรเทียบได้ แพรวาอึ้งไปพักหนึ่งจึงลืมตาขึ้น ปิยะวัฒน์หรี่ตามอง นิ้วมือหยาบลูบอยู่บนแก้มสีขาวซีดของเธอ ดวงตาดั่งกับเหยี่ยวที่จ้องมาทำให้เธอแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น “ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้เลยว่าปากคอเราะร้ายขนาดนี้” แพรวาหันหน้าหนีสัมผัสของเขา ตอนที่พวกเขาคบกันอยู่ปิยะวัฒน์เคยจะสนใจเรื่องของเธอนอกจากเรื่องบนเตียงที่ไหนกันล่ะ “ฉันแค่พูดความจริง ทำไมกลายเป็นปากคอเราะร้ายซะงั้น หรือว่าคุณปิยะวัฒน์คิดว่าที่ฉันพูดไม่ถูก?” ปิยะวัฒน์เม้มริมฝีปาก เดินไปยังหน้าโต๊ะพลางหยิบปากาขึ้นมาเขียนราคาสิบล้านลงบนเช็ค เขาเดินมาหาแพรวาแล้วนำเช็คยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอกของเธอ เขายิ้มพอใจระหว่างที่ยัดลงไปนิ้วเขาก็สะกิดหน้าอกอวบอิ่มของเธอ “ทำไมยังไม่ถอดอีก หรือว่าจะขึ้นราคาอีก?” เส้นเอ็นตรงคอแพรวาเกร็งตัว แต่ยังคงยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น”อยู่ต่อหน้าคุณปิยะวัฒน์ฉันจะกล้าขึ้นราคาได้ยังไง ก็แค่ คุณปิยะวัฒน์จะให้ทำตรงนี้เลยหรอ?” เขาแสยะยิ้ม “ไม่อย่างนั้นล่ะ?” ในใจแพรวาเข้าใจดีว่าเขาต้องการแค่เพียงจะดูถูกเธอ ทดลองดูว่าเธอจะไม่ให้เกียรติตัวเองจริงๆหรือเปล่า แพรว่ายิ้มพลางสูดหายใจลึก นิ้วของเธอเริ่มปลดเปลื้องกางเกงของเธอออก รอยยิ้มของปิยะวัฒน์หุบลงเล็กน้อย แต่แววตากลับจมลึกลงไปอีก แพรวาตาระห้อย บังคับนิ้วสั่นเทาของเธอให้ถอดรองเท้าของเธอออกให้เหลือเพียงเท้าเปล่า เธอยืนอยู่บนพรมสีขาวข้างโต๊ะชา มือค่อยๆเปลื้องเข็มขัดของกางเกงออก ปิยะวัฒน์จ้องเธอไม่กะพริบตา เธอรู้ดีว่าเธอห้ามแสดงความลังเลออกมาเด็ดขาด แค่นิดเดียวก็ไม่ได้ เธอเกร็งมุมปากตัวเอง พร้อมถอดกางเกงออก เรือนขาขาวยาวของเธอสัมผัสกับอากาศเย็นในห้อง กระตุ้นเส้นประสาท เพิ่มความรู้สึกของเธออย่างมาก เธอวางกางเกงบนโซฟา กำหมัดแน่นอีกหลายที ถึงค่อยๆเริ่มถอดเม็ดกระดุมบนเสื้อออก เม็ดแรก เม็ดที่สอง…เรียงลงมา แววตาของปิยะวัฒน์จมลงพร้อมกับทุกเม็ดที่ถอดออกจากกัน รอเมื่อเธอถอดกระดุมจนหมด สีหน้าของเขาได้จมลงอย่างสมบูรณ์ “หยุดทำไม” เขาพูดเสียงแข็ง”สิบล้านคือถอดหมดนะ” แพรวาเงยหน้าขึ้นยิ้ม เธอเดินเข้ามากอดคอของปิยะวัฒน์เอาไว้พร้อมบรรจงจูบที่ปากเขา ปิยะวัฒน์อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วเขาก็โอบไหล่ของเธอไว้พร้อมก้มลงไปรับจูบนี้ เขาค่อนข้างที่จะรุนแรง เขาเอาลิ้นหยาบถูเหงือกของเธออย่างรุนแรง ลิ้นร้อนปั่นป่วนในปากของเธอไปมา จนน้ำลายไหลออกจากมุมปาก และยืดเป็นเส้นยาวเวลาจูบกัน แพรวารู้สึกว่าลิ้นของเธอเริ่มชา และเริ่มหายใจไม่ทันกับจังหวะ สมองของเธอเริ่มขาดอ็อกซิเจนจนสมองไม่ค่อยแล่นแล้ว ฝ่ามือเร่าร้อนได้ลูบไปตามเอวผิวที่ละเอียดอ่อนของเธอ แพรวารู้สึกเหมือนเอวของเธอกำลังถูกลวกด้วยไฟในตัวเขา พวกเขาคบกันมาสามปี ปิยะวัฒน์คุ้นเคยกับเธอดี แทบทุกครั้งที่เขาจะโจมตีจุดที่เธอรู้สึกมากที่สุด แพรวาหายใจหอบ มือทั้งสองข้างกำอยู่ที่เสื้อของปิยะวัฒน์ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้พูด”ไม่ใช่ที่นี่” ปิยะวัฒน์ไม่พูดอะไรออกมา แต่จับเธอดันเข้าที่กำแพงทันที พลางจูบริมฝีปากของเธอพลางค่อยๆขยับมือขึ้นสูงจากเอวของเธอ แพรวาค่อยๆดึงสติขอเธอ ร่างกายเริ่มแข็งทื่อเกินจริง ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว ก้มลงกัดเธอหนึ่งทีพร้อมพูดเสียงเบา “สบายใจได้ ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก”