ตอนที่ 30 เธอมีสิทธิ์อะไร

ต๭นที่ 30 เธอมีสิทธิ์อะไร ปิยะวัฒน์นึกว่าแพรวากังวลว่าจะมีคนเข้ามา เลยกัดที่ไหล่ของเธอหนึ่งทีพร้อมพูดเสียงเบา “สบายใจได้ ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก” แต่ที่แพรวากังวัลไม่ใช่เรื่องนี้ ตอนนี้ทิศทางการพัฒนานี้กำลังวิ่งสวนทางกับสิ่งที่เธอคิด เธอคิดว่าในช่วงเวลาที่เธอจูบเมื่อกี้จะทำให้ปิยะวัฒน์ดันตัวเธอออกมา แล้วทุกอย่างมันอยู่ในมือของเธอ เธอจะออกไปจากที่นี่ตามบทของมัน แต่ว่าตอนนี้…ใครบอกเธอได้ว่าตอนนี้มันกำลังเกิดอะไรขึ้น คุณปิยะวัฒน์ ไม่เคยพาเล่นแบบนี้ มองเห็นปิยะวัฒน์กำลังจะถอดเสื้อผ้าของเธอออก แพรวากัดฟันตั้งใจจะดันเขาออก เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องก็ดังขึ้น แพรวาใช้จังหวะนี้ดันตัวเขาออก พลางพูดออกมาเบาๆ “มีคนเคาะประตู” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว มือยังกดเธอไว้ทั้งสองข้างพร้อมก้มหน้าก้มตาทำต่อ “ไม่ต้องสนใจ” “ก๊อก ก๊อก ก็อก”เสียงเคาะประตูเริ่มดังขึ้น ทำให้อารมณืในตอนนี้เริ่มหายไป ปิยะวัฒน์มองแพรวาดึงเสื้อที่ร่วงลงไปบนพื้นของขึ้นมาใส่ด้วยหน้าตาไม่พอใจ เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ พร้อมเดินตรงไปที่หน้าประตูห้อง แพรวาถอนหายใจออกมา รีบใส่เสื้อผ้าทุกชิ้นให้เรียบร้อย เธอดีใจที่ได้อยู่ห่างจากโซฟา มีมุมที่เธอจะได้ไม่ต้องเปลือยต่อหน้าคนอื่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปิยะวัฒน์ตั้งใจเดินช้าๆหรือเปล่า แต่ยังไงซะตอนนี้เธอก็ใส่เสื้อผ้าของเธอจนเรียบร้อยแล้ว เมื่อเปิดประตูออกไป ปรากฏเป็นเงาของหญิงสาวสวยที่สาดเข้ามา ปีวราอยู่ในชุดเสื้อสีชมพูอ่อนขนกระต่ายทั้งยาวทั้งใหญ่ เสื้อทับด้านในเป็นเสื้อยาวสีขาวที่เน้นหน้าอกและสะโพกของเธอให้เด่นยิ่งขึ้น ผมยาวมัดเป็นเปียหางปลา ดูน่ารักแต่ก็ดูสวยไปในทีเดียว เมื่อเธอเห็นปิยะวัฒน์ก็อ้อนใส่ทันที “คุณปิยะวัฒน์ทำไมนานจังคะกว่าจะมาเปิดประตูได้ ดูสิคะเจ็มมือไปหมดแล้ว” จรณ์วิ่งตามมาข้างหลัง พลางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหอบ “ขออภัยครับคุณปิยะวัฒน์ ผมรั้งไว้ไม่อยู่” ปิยะวัฒน์มองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไรด้วย แต่ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ปีวราทั้งเคารพทั้งกลัวเขา เมื่อเห็นสีหน้าปิยะวัฒน์ไม่ค่อยพอใจนัก ก็ไม่กล้าจะพูดเล่นเหมือนเมื่อสักครู่นี้แล้ว เธอยกกล่องข้าวในมือขึ้นมา “คุณปิยะวัฒน์คะ ได้ยินมาว่าคุณไม่ค่อยสบาย ฉันเลยตุ๋นซุปลูกแพร์มาให้…”ปิยะวัฒน์ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา ปีวราจึงเริ่มเกร็งไปหมด เสียงที่พูดเริ่มเบาลงเรื่อยๆ“ฉัน…งั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” ปิยะวัฒน์ไม่แม้จะมองไปที่กล่องข้าวของเธอ เขาเพียงมองเธอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านี้ผมบอกว่ายังไง?” ปีวราหน้าซีดไป พูดอะไรไม่ออก ปิยะวัฒน์ตอกกลับไปอย่างไม่มีความเมตตาอีกว่า “ผมบอกว่ายังไง!” ปีวราไหล่สั่นเสียงสั่นเทาไปหมด “คุณบอกว่า ถ้าคุณไม่ได้อยากเจอฉัน ฉันจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในสายตาของคุณ โดยเฉพาะ โดยเฉพาะสถานที่ทำงาน…” “ดีมาก จำได้ดีนี่ แล้วทำได้หรือยัง?” ร่างกายของปีวราอ่อนปวกเปียกไม่ต่างอะไรกับใบไม้เปียกชุ่มที่ปลิวอยู่ในอากาศ ใบหน้าอมชมพูดซีดเผือกไม่เห็นแม้แต่สีเลือดฝาด “คุณปิยะวัฒน์ ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว ฉันยืนยันว่าจะไม่มีแบบนี้เป็นครั้งที่สองแน่ เพราะงั้นยกโทษให้ฉัน…” “ครั้งหน้า?” ปิยะวัฒน์ตอบกลับ”เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันเรื่องครั้งที่สอง?” หน้าปีวราซีดไม่ต่างกับเถ้าถ่าน ขณะที่บรรยากาศกำลังมาคุอยู่ ก็มีเสียงลอยเข้ามาในห้อง”วันรุ้นก็อย่างนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว คุณปิยะวัฒน์อย่าโมโหไปเลย” เธอพูดไปยิ้มไป น้ำเสียงอ่อนนุ่มน่าฟัง เมื่อพูดจบประโยค ตัวก็เข้ามาถึงพอดี แพรวาหยิบหมวกกับเสื้อโค้ทขึ้นมา เธอยืนอยู่ในเสื้อสีขาวตัวใหญ่ และตั้งใจปลดกระดุมออกสองเม็ดเผยให้เห็นไหปลาร้าสุดยั่วยวนออกมา อีกทั้งบนไหปลาร้ายังมีรอยจูบสีแดงสดอยู่บนนั้น เธอก้มลงยิ้ม ใครมองมาทางเธอก็คงจะละสายตาออกไปไม่ได้เชียว จรณ์ที่อยู่กับปิยะวัฒน์มาตั้งนานก็ยังไม่เคยเห็นแพรวาในลักษณะนี้ เขาอึ้งไปครู่หนึ่งถึงหลบสายตาออกไปได้ ก่อนหน้านี้เขาเคยมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่ทว่าตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าในใจของคุณปิยะวัฒน์ คุณแพรวาไม่เหมือนใคร ยิ่งตัวละครเล็กๆอย่างปีวราจะเทียบยังไม่ได้ แพรวาในสภาพนี้ ต่อให้โง่ยังไงปีวราก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้ ถึงว่าคุณปิยะวัฒน์ถึงออกมาเปิดประตูช้า ที่แท้ก็… สีหน้าเธอเปลี่ยนมาเป็นสีเขียวซีดน่าเกลียด นังแพศยา! ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงสายตาที่จดจ้องเธอ มองเธอที่ตั้งใจเปิดรอยจูบออกมาให้เห็น แววตาเขายิ่งจมลึกลงไปอีก แพรวาหวีผมพลางยิ้ม “นี่ก็นานแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ”ก่อนที่จะเดินผ่านประตูออกไป เธอหันกับมาพูดด้วยความหวังดีว่า “คุณปิยะวัฒน์อย่าทำร้ายน้ำใจที่คุณปีวราอุส่าตุ๋นมาให้นะคะ” แผนของเธอร้ายกาจแต่ก็น่ารัก หัวใจของปิยะวัฒน์ตอนนี้เจ็บคันๆไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเสียดายที่ตอนนั้นตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเธอไป ถึงตอนนี้เขายังไม่อิ่มกับรสชาติของเธอจริงๆ จนเงาของแพรวาเดินพ้นไปจากทางเดิน ปิยะวัฒน์ก็ยังไม่ละสายตาออกจากตรงนั้น ปีวราที่ยืนอยู่ข้างๆโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา แม้แต่ตัวปิยะวัฒน์เองก็ไม่รู้ว่าสายตาที่เขามองแพรวามีความรู้สึกห่วงใยตัดไม่ขาด เธอมองต่อไปอีกไม่ไหวพร้อมดึงสติของปิยะวัฒน์กลับมา “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่คะคุณปิยะวัฒน์?” ปิยะวัฒน์ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเสียง”ปัง”ประตูก็ปิดลงต่อหน้าเธอ ปีวรา… เธอกัดฟันตัวเองด้วยความโมโห มืออุ่นๆจับกล่องข้าวที่เธอทำมา ดวงตาก็แดงขึ้นมา จรณ์แอบคิดในใจ รสนิยมของบอสนี่แปลกจริงๆ หลังจากได้ชิมรสชาติอย่างแพรวาที่ฉลาดเฉลียวเลอค่าอย่างนั้น ทำไมถึงมาสนใจผู้หญิงใสๆโง่ๆ หรือว่ากินอาหารทะเลจนเบื่อแล้ว เลยอยากลองกินเป็นพวกโจ๊กจืดๆดูบ้าง เขากระแอมขึ้นในใจ พลางพูดอ่อนมาอย่างอ่อนน้อม”คุณปีวรา ให้ผมลงไปส่งคุณลงไปข้างล่างนะครับ” ปีวราสะบัดหนี กัดฟันพูด”ทำไมแพรวาถึงมาอยู่ที่ห้องทำงานคุณปิยะวัฒน์?” “คุณปีวรา คุณไม่ควรถามเรื่องนี้” ปีวรายังเด็ก ไม่ฉลาดเอาซะเลย ถ้าเป็นแพรวาเห็นสะภาพเหตุการณ์แบบนี้ด้วยสายตาตัวเองก็คงจะไม่ถามอะไรอีก เธอเข้าใจดีว่าจะรักษาจุดยืนของเธอเอาไว้ให้นานได้ยังไง จุดนี้ปีวราเทียบเธอไม่ได้ ผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่มีตำแหน่งสูง เขาไม่ชอบผู้หญิงที่คอยแต่จะควบคุมเขา โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชอบคิดไปเองว่าตัวเองสำคัญ จรณืใช้น้ำเสียงเดียวกับปิยะวัฒน์พูดออกมา ทำให้ปีวรายิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ “จรณ์ แกจำเอาไว้เลยนะ ถ้าวันไหนที่ฉันได้เป็นภรรยาของคุณปิยะวัฒน์เมื่อไหร่ ฉันจะให้เขาไล่แกออกเพราะเรื่องนี้” กรณ์ยิ้มบาง”ถ้าคุณปีวราสบายใจก็โอเคครับ” ภรรยา? สายตาของบอสใหญ่ไม่ได้แย่สักหน่อย ถ้าจะแต่งจริงๆ ก็คงเป็นผู้หญิงอย่างแพรวาเท่านั้น สำครับคนอื่นใครมันอยากจะไปแต่งด้วย?