ตอนที่37ความรู้สึกที่ตื่นจากการหลับใหลจะลึกซึ้งได้สักแค่ไหนกัน

ต๭นที่37ความรู้สึกที่ตื่นจากการหลับใหลจะลึกซึ้งได้สักแค่ไหนกัน แพรวาพูดอย่างตกใจ“บอกเหตุผลอะไรออกมารึยัง?” “ไม่เลยแต่ว่าถึงแม้จะชดใช้ค่าเสียหายให้ก็คงไม่ต้องการจะทำงานร่วมกับเราต่อไปอยู่ดี” จิตราขบเม้มริมฝีปาก“อยาาบอกนะว่าเป็นปิยะวัฒน์จริงๆ?” แพรวาที่เงียบไปซักพักก็พูดขึ้นว่า“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะแค่ในช่วงนี้พวกเราทั้งคู่ก็ยุ่งกันมากพออยู่แล้วเราก็ทำเหมือนให้ตัวเองได้หยุดพักผ่อนละกันใช่แล้วครั้งที่แล้วที่ฉันให้คุณช่วยเรื่องหาบ้านให้เป็นอย่างไรบ้าง” “ก็มีที่ดูไว้อยู่หลายที่แต่ฉันควรลองให้เพื่อนไปตรวจดูก่อนรอได้ผลสรุปแล้วจะพาเธอไปดูนะอย่างช้าที่สุดก็ครึ่งเดือน” ยังต้องใช้เวลาอีกครึ่งเดือน..... แพรวานวดหัวคิ้ว“ฉันเข้าใจแล้วแค่นี้ก่อนนะคะถ้ามีเรื่องอะไรค่อยติดอีกที” ไม่กี่วันต่อมามีจดหมายการยกเลิกสัญญากับเธอเข้ามามากมายอย่างต่อเนื่องรวมถึงงานแฟชั่นโชว์อีก2งานที่ก่อนหน้านี้ออดิชันผ่านแล้วยังส่งข้อความมาบอกว่าจะเปลี่ยนตัวคน ข่าวทั้งหมดราวกับหายไปภายในคืนเดียวและในทันใดเธอก็มีเวลาเพิ่มขึ้นมาก ได้มีเวลาพักผ่อนอย่างเต็มที่เหมือนหนอนข้าวที่วันๆแค่กินกับนอน แม้จะใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้มา5วันแล้วแพรวาก็ยังคงนิ่งสงบในขณะที่ฝ่ายจิตรากลับทนไม่ไหวแล้ว “ปิยะวัฒน์จะใจร้ายเกินไปแล้วนะเขาผลักดันให้เธอมาอยู่ในวงการท่ามกลางอะไรแบบนี้เจ้าคนเลวนี่ไม่เคยนึกถึงเรื่องเก่าๆบ้างเลยรึไง” “ความรู้สึกที่ตื่นจากการหลับใหลจะลึกซึ้งได้สักแค่ไหนกัน?” หลายวันมานี้แพรวาเอาแต่ขัดเกลาบทพูดใน《โชคชะตา》พิจารณาบุคลิกนิสัยของตัวละครพอได้ยินสิ่งที่จิตราพูดเธอก็แทบจะพูดตามสคริป“โฆษณานี้แต่เดิมแล้วพนิตได้บังคับส่งให้ฉันไม่ได้ถ่ายก็ดีแล้วฉันก็ไม่ได้เสียอะไรกลับกันยังต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่เขาช่วยให้ฉันพ้นจากปัญหานี้” “เธอจะใจกว้างไปถึงไหนกัน?”จิตราดันนมไปให้เธอ“บริษัทเอส.อาอยู่ในระดับไหนของวงการเธอก็รู้ใช่ไหมถ้าให้ปิยะวัฒน์ร้ายขึ้นมาล่ะก็ฉันกล้าพูดได้เลยว่าในเมืองตะวันไม่มีบริษัทไหนกล้าชวนเธอไปเป็นถ่ายหนังแน่ที่ฉันกังวลตอนนี้ก็คือเขาจะกดดันอะไรผู้กำกับธนชัยรึเปล่าหวังว่าผู้กำกับธนชัยจะไม่โมโหที่จำนวนนักลงทุนที่ลดลงอย่าได้ถูกความเลวร้ายกดดันจนล้มเลย” แพรวาชะงักจู่ๆก็พูดขึ้น“ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ผู้กำกับบอกว่าจะแนะนำนักแสดงในกองคนอื่นให้เรารู้จักไม่ใช่หรอเขาโทรมาหาคุณอีกทีรึยัง?” “ไม่เลยหรือว่าจะมีอะไรยังไม่เรียบร้อยมันช้าเกินไปแล้วไม่สู้โทรไปถามเลยดีกว่า” แพรวาลุกแล้วพูดว่า“ไม่ต้องโทรแล้วฉันจะเข้าไปพบเขาเองเกี่ยวบทเรื่องนี้ฉันยังมีปัญหาบางอย่างอยากจะขอคำแนะนำจากผู้กำกับธนชัยสักหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นฉันไปกับเธอด้วยดีกว่า” “ไม่ต้องหรอกยังไม่รู้ว่าจะคุยกันถึงตอนไหนคุณนั่งอยู่ข้างๆเฉยๆก็จะเบื่อซะเปล่าๆฉันไปเองได้” เมื่อลงมาจากห้องสีหน้าของแพรวาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง เธอถือโทรศัพท์เงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะโทรหาธนชัย โทรไปครั้งแรกสายไม่ว่างหลังจากขึ้นแท็กซี่แล้วแพรวาจึงโทรไปอีกรอบ ครั้งนี้เขารับสายแล้ว “สวัสดีครับใครครับ” เสียงของธนชัยที่ดังออกมาค่อนข้างแหบท่าทางเหมือนคนลมไม่พอที่กำลังเหนื่อยมากๆ เธอเม้มปากกำโทรศัพท์แน่น “คุณธนชัยฉันเองค่ะ” “น้องแพรวา?” เขานิ่งอึ้งไปสักพักและต่อมาก็รู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาอารมณ์เขาเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง “โทรมาทำไมเหรอครับเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?” เขาไม่ได้ถามว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่าแต่กลับถามเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำให้ความสงสัยในใจของแพรวาก็ชัดขึ้นประมาณหนึ่งแล้ว “หลายวันก่อนฉันได้ลองอ่านต้นฉบับดูปรากฏว่ามีบางจุดที่ฉันไม่เข้าใจเท่าไรวันนี้คุณพอมีเวลาว่างไหมฉันจะชวนคุณมาทานข้าวด้วยกันแล้วถ้าคุณสะดวกก็อยากให้คุณอธิบายเกี่ยวกับเนื้อหาพวกนี้สักหน่อยได้ไหมคะ?” “วันนี้เหรอ?” ธนชัยสงสัยนิดหน่อย “ใช่ตอนนี้ฉันกำลังอยู่บนรถแล้วทำไมหรือคะคุณไม่ค่อยสะดวกเหรอ?” “แน่นอนว่าไม่ใช่” ธนชัยรีบปฎิเสธ“เอาอย่างนี้ละกันคุณเลือกร้านไว้ก่อนเลยจองเสร็จแล้วโทรหาผมผมจัดการธุระเสร็จเมื่อไหร่จะรีบตามไป” “ตกลงค่ะ” หลังจากวางสายสีหน้าของแพรวาก็แสดงถึงความลำบากใจออกมาอย่างชัดเจน จิตราอาจจะพูดถูกที่ว่าไม่ใช่ว่าฝั่งธนชัยไม่ถูกกดดันแต่เขาแค่ทำเป็นว่าไม่มีอะไร เธอหลับตาลงปรับลมหายใจควบคุมอารมณ์โกรธในอกผ่านไปสักพักถึงลืมตาขึ้น“โชเฟอร์ไปxxxx” ธนชัยบอกจะรีบมาแต่ก็กว่าจะรีบร้อนมาได้ก็ต้องเสียเวลาอย่างน้อยเกือบชั่วโมงเพื่อจัดการธุระอยู่ดี “รอนานแล้วใช่ไหม” เมื่อนั่งลงธนชัยก็รีบกล่าวขอโทษทันที“มีปัญหาบางอย่างจัดการได้ไม่ค่อยดีเลยช้านิดหน่อยต้องขอโทษจริงๆ” แม้เขาจะแต่งตัวอย่างเรียบร้อยแต่ทว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนักในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงซีดคงจะไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอมาหลายวันแล้ว แพรวาไม่ได้ถามออกไปเพียงแค่ตอบไปว่า“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเรียกพนักงานมามารับคำสั่งเสียงเบาจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ธนชัย“ฉันสั่งอาหารไปเรียบร้อยแล้วคุณอยากสั่งอะไรเพิ่มอีกสักหน่อยไหมคะ?” “ไม่แล้วล่ะให้เขาเสิร์ฟเลยก็ได้ครับ” ธนชัยยกชาดื่มไปสองอึกจากนั้นถึงเข้าพูดขึ้น“ก่อนหน้านี้ที่คุณโทรมาบอกว่ามีเนื้อหาบางส่วนที่ไม่เข้าใจได้จดแยกไว้ไหม?” แพรวาพยักหน้าแล้วนำบทต้นฉบับออกมามอบให้เขา“ฉันไฮไลท์ไว้แล้วค่ะ” “ขอผมดูแป๊บนะ” เขารับบทต้นฉบับมาพลิกอ่านดูอย่างตั้งใจคิ้วสองข้างขมวดแน่นขอบตาคล้ำๆของเขาเห็นชัดเจนเป็นพิเศษ เขาช่วยแพรวาวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ความรู้สึกในแต่ละส่วนของตัวละครใช้คำที่ถูกต้องเพื่อให้เข้าใจมากขึ้นแพรวาฟังและจดตามไปด้วยคุยกันได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของธนชัยก็ดังขึ้น เขาบอก“ขอโทษนะครับ”แล้วไปรับโทรศัพท์อีกทาง ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นไม่ทันได้นั่งดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ หลังอาหารมาเสิร์ฟแล้วเขาก็ยังคงต้องรับโทรศัพท์อย่างต่อเนื่องอีก4-5สายแพรวาสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่าทุกครั้งที่รับสายโทรศัพท์สีหน้าของเขาก็ยิ่งย่ำแย่ลงไปเรื่อยๆ รอจนเขาวางสายสุดท้ายเสร็จกลับมาในที่สุดแพรวาก็เริ่มเปิดประเด็นถาม“ภาพยนตร์ที่กำลังถ่ายทำมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” ธนชัยยิ้มแห้งๆ“ปัญหาเล็กน้อยครับแป๊บเดียวก็แก้ได้แล้วเมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ....” “เกี่ยวกับเรื่องฉันรึเปล่าคะ” แพรวาจ้องตาเขาถามเสียงต่ำมันไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นเพียงการยืนยันเท่านั้น ธนชัยไม่สามารถเฉไฉได้อีกต่อไปในที่สุดเขาก็พูดความจริงออกมา “เมื่อไม่นานมานี้อยู่ๆก็มีคนมาหาผมบอกกับผมว่าจะลงทุนให้หนังของผมอีกฝ่ายเงินหนามากลงทุนมาง่ายๆเลยตั้ง200ล้านผมขอให้เพื่อนช่วยไปคุยให้ชญตว์มาร่วมแสดงเรียบร้อยแล้วสัญญาก็เซ็นเสร็จหมดแล้วจู่ๆผู้ลงทุนก็มาบอกผมว่านางเอกเขามีคนที่เลือกเอาไว้แล้วไม่ได้วางแผนว่าจะใช้คนที่ผมเลือกไว้ถ้าหากไม่ทำตามที่เขาบอกอีกฝ่ายจะถอนเงินทุน....” ธนชัยแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความประหม่า“ผมพยายามที่จะเกลี้ยกลอมพวกเขามาตลอดแต่ว่าพวกเขาก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดมาก........น้องแพรวาได้ไปทำอะไรให้ใครขุ่นเคืองไว้รึเปล่า?” แพรวาได้แต่กำมือนิ่งหลังจากรอมาครึ่งวันก็ได้รู้เสียที“ฉันว่าฉันพอจะรู้แล้วค่ะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง” “อะไรนะ?” แพรวาลุกขึ้นแล้วโค้งตัวขอบคุณ“ขอบคุณคุณมากนะคะที่ในเวลาแบบนี้ยังยินดีที่จะมอบบทนี้ให้กับฉันอยู่” ธนชัยยิ้มอย่างขมขื่น“ผมคิดว่าผมคงจะทำต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะในตอนนี้แม้แต่ทางสตูดิโอเองก็กดดันผมอยู่ผมก็ไม่รู้ว่าจะสามารถฝืนต่อไปได้อีกนานแค่ไหน” “แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ” แพรวาแย้มยิ้มออกมา“ที่เหลือจากนี้ฉันให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”