ตอนที่40เธอกำลังยั่วฉัน

ต๭นที่40เธอกำลังยั่วฉัน ใบหน้าของปีวราแดงขึ้นทีมงานต่างพากันมองมาที่เธอธนชัยกลับไม่ไว้หน้าเธอไม่สนใจสักนิดว่าเธอคือคนที่ปิยะวัฒน์พาเข้ามา ฉากนี้ถ่ายซ้ำไปซ้ำมาสิบกว่ารอบสุดท้ายต้องใช้แก็สน้ำตาให้พอจะผ่านไปได้ หลังจากจบแล้วธนชัยก็พูดว่า“นักแสดงบางคนในทีมอย่าคิดว่าเข้ามาอยู่ในกองแล้วจะทำยังไงก็ได้ถ่ายแล้วถ่ายอีกเป็นสิบรอบก็ยังไม่ผ่านเปลืองเวลาทุกคนหมดทำให้ทีมงานทำงานล่าช้าลงผมไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะเป็นใครแล้วก็ไม่สนด้วยว่าใครฝากคุณเข้ามาระวังจะถูกเตะออกไปจากวงการนะวงการบันเทิงไม่ได้ขาดแคลนนักแสดงไม่ได้มีแค่คุณคนเดียว” ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชี้ชัดชื่อใครออกมาแต่ทุกคนก็รู้กันดีว่าพูดถึงใคร ปีวรายืนอยู่ข้างๆใบหน้าของเธอเดี๋ยวเขียวคล้ำเดี๋ยวซีดไม่รอให้ธนชัยพูดจบก็สะบัดตัวจากไป จิตราที่อยู่ข้างๆพูดเบาๆว่า“คำพูดของคุณธนชัยหล่อจริงๆปิยะวัฒน์ก็เหลือเกินจริงๆเอาใครก็ไม่รู้เข้ามาในกองถ่าย” แพรวาเงียบตบไหล่ของเธอแล้วบอกว่า“ไปเถอะกินข้าวกัน” หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จปีวราก็หายตัวไป ธนชัยก็ไม่ได้สนใจอะไรไปก็ไปยังไงบทของปีวราก็เพิ่มเข้ามาชั่วคราวอยู่แล้วแค่ตัดบทตอนบ่ายวันนี้ของเธอออกให้หมดก็พอ สองสามวันมานี้ฝนตกตลอดอุณหภูมิของเมืองตะวันต่ำมากฉากหลังส่วนใหญ่ก็อยู่ข้างนอกปีวราตื่นเช้ายังไม่อยากจะตื่นว่าตามตรงคงไม่มาแล้วล่ะ ที่จริงแล้วฉากของแพรวามารวมกันอยู่ช่วงสองสามวันนี้หมดธนชัยตัดขนาดนี้เป็นการตัดบทของเธอหมดเลยชัดๆ กระทั่งวันที่4ปีวราได้ยินข่าวจากปากของคนอื่นรู้ว่าตัวเองโดนตัดบทเข้าแล้วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วรีบโทรศัพท์ไปหาปิยะวัฒน์ เธอไม่ได้พูดเรื่องที่เธอไม่ไปถ่ายเพียงบอกว่ามีปากเสียงผิดใจกันกับตัวเอกอย่างแพรวานิดหน่อยกลัวว่าผู้กำกับจะตัดฉากของเธอออกเพราะสนิทสนมกันกับแพรวา ปิยะวัฒน์ที่แต่เดิมไม่สนใจจนพอได้ยินชื่อของแพรวาถึงได้ลงมือในที่สุด บ่ายของวันนั้นประธานปิยะวัฒน์พาปีวราไปปรากฏตัวในกองถ่าย ขนาดนั้นแพรวากำลังท่องบทพูดอยู่ได้ยินเสียงความวุ่นวายเข้าจึงมองตามไป ปิยวัฒน์พาพนักงานส่งอาหารของ西点屋(westbakeryhouse)สองคนมาด้วยนำเครื่องดื่มร้อนและขนมอบมากมายมาส่งให้ช่วยสานความสัมพันธ์ในกองให้ปีวรา ธนชัยก็ไหวพริบดีมากเขาไม่ได้บอกว่าปีวราออกจากกองไปโดยไม่มีเหตุผลเพียงพูดว่า“คุณปีวราไม่ค่อยสบายผมเองก็เพิ่งได้ยินเรื่องนี้เมื่อ2วันก่อนเพื่อให้คุณปีวรารักษาตัวได้ดีขึ้นดังนั้นผมเลยย้ายฉากของเธอไปไว้ด้านหลังคุณปีวราดีขึ้นบ้างหรือยังครับ?” คำพูดของธนชัยกล่าวออกมาได้อย่างสวยงามมากปีวรารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรแน่นอนว่าไม่กล้าพูดความจริงออกมาต่อหน้าปิยะวัฒน์อยู่แล้ว สุดท้ายก็ยอมถอยกันคนละก้าวในที่สุดปีวราก็ได้กลับไปในกองธนชัยยังสัญญาอีกว่าจะเอาบทของเธอกลับมาในสองวัน ปิยะวัฒน์ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลยเขาเพียงวางสายตานิ่งลงบนร่างของแพรวาเท่านั้น เธอกินขนมที่เขานำมาไปด้วยต่อบทกับนักแสดงชายคนหนึ่งไปด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่าทางตอนถ่ายทำของเธอจดจ่อมากจริงจังมากกระทั่งเขาปรากฏตัวออกมาก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมาเลย อยู่ๆในใจของประธานปิยะวัฒน์ก็อึดอัดขึ้นมา เขาไม่มีทางที่จะยอมรับได้เลยจู่ๆแพรวาก็เปลี่ยนจากผู้หญิงที่เชื่อฟังว่าง่ายกลายเป็นคนที่ทำตัวเป็นคนแปลกหน้ากับเขา เขาจ้องเธออยู่นานไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาไปเลย ปีวราที่อยู่ด้านข้างมองจนไฟริษยาในใจลุกโชนพูดเสียงเบาข้างหูของปิยะวัฒน์“ที่จริงเดิมทีวันนี้ควรต้องถ่ายฉากจูบของเธอกับชญตว์เพราะชญตว์เข้ากองมาช้าเพราะงั้นพวกเราเลยต้องถ่ายก่อนกำหนดหมดเลย” ดวงตาของปิยะวัฒน์ตวัดกวาดตามองเธอเรียบๆทีหนึ่งปีวราเงียบเสียงทันที เขาหาสถานที่ที่ปลีกวิเวกและเงียบสงบแล้วมองดูการถ่ายทำของแพรวา เธอดึงอารมณ์ออกมาได้อย่างเหมาะสมแม้ว่าตอนนั้นจะไม่ได้ยินบทพูดอาศัยเพียงการแสดงออกบนหน้าของเธอก็สามารถเดาอารมณ์ความรู้สึกในใจณขนะนั้นของเธอได้ พวกเขาอยู่ด้วยกันมา3ปีน้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นการแสดงออกอื่นๆบนใบหน้าของอีกฝ่ายสิ่งที่แพรวามอบให้เขามากที่สุดก็คือรอยยิ้ม เหมือนเธอมักจะหัวเราะอยู่เสมอมีความสุขก็ยิ้มไม่มีความสุขก็ยิ้มเขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่เป็นเหมือนเพียงสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งที่เลี้ยงเอาไว้ข้างกายแต่อยู่มาวันหนึ่งสัตว์เลี้ยงตัวนี้ก็ไม่เชื่อฟังขึ้นมาเขาจึงทิ้งเธอไป เรื่องราวมากมายเขาเพิ่งรู้หลังจากที่เลิกกับเธออย่างเรื่องที่เธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูล高อีกอย่างจริงๆแล้วเธอไม่ได้ว่าง่ายเหมือนที่เธอแสดงออกมาเธอมีเขี้ยวเล็บจะแว้งกัดคุณอย่างไร้ปราณีเมื่อไหร่ก็ได้ เขาดูอยู่นานกระทั่งแพรวาถ่ายฉากนี้จบถึงได้สติกลับมา แพรวาถอดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่แสดงออกตอนล้างเครื่องสำอางค์ก็พบเสื้อโค้ทตัวหนึ่งเพิ่มมาบนที่นั่งของตน เพียงมองทีเดียวก็รู้ว่านั่นเป็นของปิยะวัฒน์สำหรับเหตุผลที่สิ่งนี้มาโผล่อยู่ที่นี่ได้อย่างไรคงมีเพียงวิญญาณที่รู้ แพรวาหาไปรอบๆก็ไม่พบแผ่นหลังของปิยะวัฒน์ก่อนจะจากไปก็นำเสื้อสอดเข้าไปในกระเป๋าที่ตนนำมาเอง สถานที่ถ่ายทำรถยนต์ไม่สะดวกต่อการเข้าออกออกจากนี่ไปต้องใช้เวลาเดินมากกว่า10นาทีขึ้นไป จิตราออกไปเอารถก่อนแล้วแบกกระเป๋าไว้ด้านหลังเดินอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ ออกมาจากตรอกซอยแพรวาก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยอยู่ข้างหน้าถือโทรศัพท์มือถือคุยอยู่ เธอชะงักฝีเท้านำเสื้อโค้ทออกมาจากในกระเป๋าเดินตรงไปยังปิยะวัฒน์ เดินไปด้วยก็คิดไปด้วยว่าจะเริ่มพูดยังไง สุดท้ายเธอยังไม่ทันคิดคำพูดเปิดฉากได้จู่ๆปิยะวัฒน์ก็หันมา แพรวามือสั่นเทาจนเกือบจะทำเสื้อโค้ทตกลงไปบนพื้น เธอรีบปรับอารมณ์ให้คงที่พูดเสียงต่ำ“ประธานปิยะวัฒน์เสื้อโค้ทของคุณตกค่ะ” ปิยะวัฒน์กวาดตามองเสื้อโค้ทในมือเธอนิ่ง มือที่ยกค้างอยู่กลางอากาศของแพรวารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยสาปแช่งในใจทำไมคุณไม่รีบรับไปสักทีเนี่ย ประธานปิยะวัฒน์มองเธออยู่สักพักทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า“เธอกำลังยั่วฉันอยู่?” “ฮะ?” แพรวานึกว่าตัวเองฟังผิด ปิยะวัฒน์เดินหน้าหนึ่งก้าวจับมือของเธอไว้“เธอเป็นคนพูดเองว่าคราวหลังต้องรักษาระยะห่างตอนนี้กลับเอาเหตุผลที่จะคืนเสื้อมาเข้าใกล้ฉันอย่าบอกนะว่านี่ไม่ใช่วิธีที่เธอดึงดูดความสนใจของฉัน?” ประธานปิยะวัฒน์หลุมในสมองของคุณน่ะอย่าใหญ่เกินไปนักเลย! “เสื้อประธานปิยะวัฒน์ทำตกเองชัดๆฉันแค่ผ่านทางมาพอดีเลยเอามาด้วยประธานปิยะวัฒน์อย่าได้เข้าใจผิดไปเลย” “เธอนึกว่าฉันไม่ได้สังเกตุเหรอตอนเธอถ่ายทำสายตามองมาทางฉันตลอดจะบอกว่านี่ก็เข้าใจผิดหรือยังไง?” แพรวา… “ประธานปิยะวัฒน์ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณยืนอยู่ตรงไหนถ้าสายตาฉันมองไปทางไหนสักทางนั่นเป็นเพราะปัญหาเรื่องแสงไฟฉันกำลังมองหากล้องอยู่ต่างหาก” เธออธิบายได้น่าเชื่อถือมากประธานปิยะวัฒน์ยืนยันซ้ำๆว่าไม่มีร่องรอยการโกหกเห็นได้ชัดว่าสีหน้าทะมึนลง แพรวามองเขาดึงหน้าตึงเงียบสนิทไม่พูดอะไรก็ยัดเสื้อโค้ทเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทื่อๆ “ประธานปิยะวัฒน์เสื้อก็คืนคุณแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” จบคำคนก็หลังกลับจะจากไปทันใดนั้นจู่ๆรถตู้ก็ตรงมายังพวกเขาทั้งสองคนอย่างรวดเร็วใบหน้าของแพรวาซีดลงสัญชาตญาณตอบสนองด้วยการผลักปิยะวัฒน์ออกไป…