ตอนที่41แพรวาน้อยฉันกลับมาแล้ว

ต๭นที่41แพรวาน้อยฉันกลับมาแล้ว เพียงนิดเดียวเขาก็ถูกผลักจนเซน่าแปลกมากไม่รู้เธอไปเอาเรี่ยวแรงมากมายมาจากไหน ดูเหมือนว่าปฏิกริยาของปิยะวัฒน์จะไวพอตัวตอนที่ถูกผลักเขาได้ดึงเธอเข้ามาด้วยกลายเป็นว่าทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นรถตู้ขับเฉียดขากางเกงไปจากนั้นรถตู้ก็หายเข้าไปในถนนอย่างรวดเร็ว แพรวาหน้าคะมำลงไปกับพื้น อีกแค่นิดเดียวก็จะถูกชนแล้วโชคดีจริงๆ ปิยะวัฒน์มองดูร่างของหญิงสาวที่ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นสายตาของเขาก็สับสนขึ้นมาเขาก็ลุกขึ้นช่วยดึงหญิงสาวขึ้นมาก้าวยาวไปหน้ารถเบนท์รี่คันนั้น แพรวาพยายามขัดขืน“ปิยะวัฒน์ผู้ช่วยของฉันกำลังรอฉันอยู่รบกวนคุณปล่อยมือของคุณด้วยค่ะ” “หุบปาก!” ปิยะวัฒน์พูดกับเธอเพียง2คำก็หายเข้าไปในรถ แพรวา... หุบปากก็หุบปากไงทำไมถึงต้องรุนแรงอย่างนี้ เธอกระชับร่างกายหวังจะหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความให้จิตราทันใดนั้นปิยะวัฒน์ก็คว้ากระเป๋าของเธอไปเขาพาเธอไปนั่งที่เบาะด้านหลังของรถหลังจากนั้นก็สตาร์ทรถออกไป รถของเขาเร็วปานพายุระหว่างทางแพรวาไม่กล้าปริปากพูดกลัวว่าพอพูดแล้วจะอ้วกออกมาด้วย ภายในรถเงียบมากมีเพียงกลิ่นควันบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่บนตัวเขาที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แพรวาเคลิบเคลิ้มไปพักหนึ่ง เมื่อปิยะวัฒน์ขับรถถึงเรสสิริคอนโดก็เดินมาลากแพรวาลงจากรถเหมือนดั่งลูกไก่ในกำมือ “ปิยะวัฒน์ฉันยังต้องกลับไปที่บริษัท…” ปิยะวัฒน์ก็พาแพรวาเข้ามาในลิฟต์ ที่นี่คือบ้านพักส่วนตัวของปิยะวัฒน์แต่ก่อนเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันบางครั้งเธอก็จะพักอยู่ที่นี่ช่วงวันหยุดของปิยะวัฒน์เธอไม่ปล่อยให้ช่วงเวลานี้เสียไปทั้งสองสามารถไม่กินไม่นอนกลิ้งกันบนผ้าปูที่นอนทั้งวัน เธอรู้ว่าปิยะวัฒน์ไม่ชอบพักที่โรงแรมเพียงแค่อยู่ที่เมืองตะวันนั่นแปลว่าเขาจะอยู่ในห้องของตัวเองแน่นอนเขาจะไม่พอใจอย่างมากถ้ามีคนเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาแต่ก่อนเธอเป็นคนเพียงไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องเธอจึงคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษแต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย เขาเป็นคนให้สิทธิพิเศษนี้แก่เธอเช่นเดียวกันเขาก็สามารถเอาคืนได้ตลอดเวลา หลังจากออกมาจากลิฟต์ให้ตายยังไงแพรวาก็จะไม่เดินไปข้างหน้า “ปิยะวัฒน์ฉันต้องไปแล้วจริงๆมีอะไรพวกเรา--อ๊า—" เสียงขาดหายไปปิยะวัฒน์ก็จับแพรวากดติดกับกำแพงจากนั้นก็ประกบริมฝีปากทันที จูบของเขาเต็มไปด้วยความโกรธทั้งเจ็บปวดและรุนแรง แพรวารู้ว่าเวลาที่เขาโกรธยิ่งขัดขืนสุดท้ายก็จะเป็นเธอเองที่ลำบาก เพื่อให้เขาสงบลงเธอจึงไม่ขัดขืน ปิยะวัฒน์จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอพลางใส่รหัสประตูรอจนประตูเปิดออกเขาก็ใช้เท้าถีบประตูและอุ้มเธอเข้าไป “นี่ไม่ใช่การแสดงใช่มั้ย?” เขาผลักเธอล้มลงไปบนโซฟาคร่อมบนร่างของเธอค่อยๆสัมผัสไปที่ใบหน้า“อยากให้ฉันแสดงไปทั้งชีวิตของฉันมั้ย?”สิ่งที่คุณบอกมันช่างไม่มืออาชีพเลย! ตอนที่รถพุ่งเข้ามาปฏิกิริยาแรกของเธอนั้นไม่ใช่หลบหนีแต่กลับผลักเขาจะมีอะไรอธิบายไปได้ดีกว่านี้เขาได้เข้าไปอยู่ในใจของเธอแล้ว ความเข้าใจนี้เองทำให้ส่วนลึกของจิตใจปิยะวัฒน์เป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง เขาก้มหัวลงไปกัดเบาๆที่ปลายจมูกของเธอ“คุณโกหกแบบนี้ไหนคุณลองพูดมาสิว่าจะให้ผมทำโทษคุณยังไงดี?” แพรวากระพริบตา“ปิยะวัฒน์คุณแน่ใจแล้วหรอว่าไม่ได้เข้าใจผิดที่ฉันผลักคุณออกไปก็แค่ไม่อยากให้คุณมากันรถให้ฉันคุณมีก็ตัวใหญ่กำยำแน่น่อนต้องแข็งแรงกว่าฉันที่ตัวเล็กบอบบางและบ้านคุณก็มีเงินถึงจะถูกชนจนพิการก็ยังมีคนเลี้ยงฉันไม่ได้โชคดีอย่างนั้นหรอกฉันจำเป็นต้องทำมาหากินโอ้ยคุณกันฉันทำไม?” แพรวาร้องเสียงหลงถลึงตาคู่สวยกัดที่ริมฝีปาก ปิยะวัฒน์มองลงมานิ้วมือค่อยๆคลำไปที่ริมฝีปากของเธอ“ตัวรถกำลังขับไปทางที่เธอเคยไปหรือว่าพวกเราลองไปตรวจสอบกันดูสักหน่อย? แพรวา...... เขาก้มตัวมาอีกแล้วเชยคางเธอขึ้นมาน้ำเสียงที่ชวนให้ยิ้มพูดอย่างมั่นใจ“แพรวาคุณชอบผม” แพรวาใจสั่นระรัวนิ้วมือค่อยๆประสานเข้าด้วยกัน คุณชอบผมเพียงแค่สี่คำนี้มันก็บีบลึกลงไปข้างในจิตใจ ชอบทำอย่างไรถึงจะไม่ชอบได้ล่ะไม่ชอบทำอย่างไรถึงจะไม่อยากอยู่ข้างๆกายเขาได้ล่ะ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เขาพูดกับเธอว่า“ชอบ”เพราะว่ากลัวเจ็บทุกครั้งที่พูดเล่นจริงๆแล้วครึ่งหนึ่งคือเรื่องจริง แต่เขาก็ไม่เคยคิดเป็นจริงเป็นจัง คำพูดจากใจมากมายมาใช้พูดล้อเล่นมีแต่คนที่ไม่เข้าใจยังไงก็ไม่เข้าใจ เธอจึงยิ้มออกมาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ตาของเขา“ปิยะวัฒน์ความสัมพันธ์ของพวกเราฐานะมันเหมาะสมแล้วหรอ?” เธอใช้คำพูดที่เขาพูดตอนแรกไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวเดียวตอบกลับเขา สีหน้าของปิยะวัฒน์เจื่อนลงมานิดหน่อยพลางกระชับแขนที่คล้องเอวแพรวาให้แน่นขึ้น เขาสูดลมลึกเข้าไปในปากพร้อมเปล่งเสียงออกมาอย่างหนักแน่น“แพรวาถึงแม้ว่าผมจะไม่มีอะไรดีสำหรับคุณเลยแต่ผมอยากจะถามคุณสักครั้งว่าคุณอยากจะกลับมาอยู่ข้างๆกายผมหรือเปล่า” นี่มันหมายความว่าอะไรเนี่ยสงสาร? เพราะว่าเธอยอมที่จะสละชีวิตจึงทำให้ในใจของปิยะวัฒน์เกิดความละอายสรุปแล้วเขามอบความสงสารให้ฉัน? “ปิยะวัฒน์ฉันเดินหน้าแล้วไม่คิดจะถอยหลังหรอกนะ” พอออกมาจากเรสสิริคอนโดน้ำตาของแพรวาก็ร่วงหล่นลงมา คำว่าชอบมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอตอนที่คำนี้ออกมาจากปากของเขากลับดูเหมือนคิดหนัก บางที3ปีมานี้ของเธอในสายตาของเขาก็เป็นเพียงคำพูดล้อเล่น เธอยืนอยู่ใต้ป้ายโฆษณาเพื่อให้น้ำฝนชำระล้างใบหน้าและปกปิดน้ำตามันเปราะบางของเธอ รถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีขาวขับรถผ่านไปอย่างรวดเร็วน้ำสาดเข้ามาทำให้ขากางเกงครึ่งนึงของเธอเปียก “เอ้อเพิ่งลงจากเครื่องบิน”ชายที่อยู่ในรถกำลังถือโทรศัพท์ใบหน้าดูดีสะอาดสะอ้านนิ้วมือยาวเรียวรูปร่างสมส่วนน้ำเสียงสุขุมทุ้มต่ำเรียบง่ายและน่าฟัง “กลับมาคุยเรื่องงานพักไปตั้งนานฉันก็ไม่แน่ใจ” ตอนที่เขาพูดสายตาพลันเหลือบมองออกไปด้านนอกทันใดนั้นก็ถูกบริษัทคิว.แอลในสายฝนดึงดูดเขากำโทรศัพท์แน่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า“หยุดรถ!” คนขับรถไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็เหยียบเบรครถอย่างรวดเร็ว ผู้ชายก็กระโดดลงมาจากรถรีบวิ่งไปยังป้ายโฆษณา เงาที่ปรากฏเมื่อกี้นั้นกลับหายไปแล้วเขาพยายามค้นหามองไปรอบๆแต่ทว่าบนถนนนั้นกลับไม่พบเงาใดเลยมีเพียงแต่รถยนต์ที่วิ่งสวนกันไปมาท่ามกลางสายฝนนี้ราวกับว่าเงาที่เขาเห็นเมื่อสักครู่นั้นมันเป็นเพียงภาพลวงตาในสายตาของเขา เขายืนอยู่ตรงบริเวณถนนที่มีเงานั้นปรากฏฝนที่ตกลงมาทำให้เส้นผมของเขาตกลงมามือของเขาหยิบมือถือขึ้นมามองผ่านสายฝนเป็นเวลานานและพูดพึมพำออกมาว่า“แพรวาน้อยฉันกลับมาแล้ว” แพรวาที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกบางอย่างจึงมองออกไปข้างนอกกระจก เพียงพริบตาเดียวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บเหมือนโดนบีบคล้ายกับมีอะไรบางอย่างมาดึงเธอไว้ แต่ถนนด้านหลังของเธอก็ถูกสายฝนชำระล้างจนสะอาดเหมือนเงาของคนๆนั้นที่จะไม่ได้พบกันอีก......