ตอนที่43ฉันเป็นคนที่ออกมาพบแสงสว่างไม่ได้

ต๭นที่43ฉันเป็นคนที่ออกมาพบแสงสว่างไม่ได้ ภายใต้ความเงียบสงบเขาจ้องมองดูรูปอยู่หลายวินาทีใครดูก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นไม่นานเขาก็ดูรูปอื่นๆอย่างต่อเนื่องรูปทุกใบที่ปีวราเป็นคนถ่ายเหมือนกับว่าถ่ายจุดเด่นของแพรวากับธนชัยออกมาได้ดี ธนชัยส่งโจ๊กให้เธอช่วยเธอปลอกไข่สองคนท่าทางใกล้ชิดกันทั้งหมดล้วนดูเหมือนคู่รักที่ตกอยู่ในความรัก สายตาของปิยะวัฒน์ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชารูม่านตาบอดลงทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา ปิยะวัฒน์รับโทรศัพท์ “สวัสดีใช่คุณปิยะวัฒน์เปล่าคะ?”คนพูดเป็นเป็นผู้หญิงน้ำเสียงนุ่มนวล “ใช่ผมเองคุณเป็นใคร?” “ฉันโรศนีจากแผนกบริการลูกค้าของร้านอัญมณีในตึกเอส.อาก่อนหน้านี้คุณได้สั่งทำกระดุมข้อมือจากร้านของเราใช่หายไปแล้วหรือเปล่า?” ปิยะวัฒน์ตอบพนักงานหญิง“ผมไม่ได้สั่งทำกระดุมข้อมือไม่ใช่พวกคุณทำผิดแล้วหรือเปล่า?” “ไม่ผิดนะคะนี่เป็นข้อมูลของคุณแต่ว่าคนสั่งทำกระดุมข้อมือเป็นคุณผู้หญิงนามแพรวาเธอไม่ได้บอกคุณหรอคะ?” แพรวา..... ปิยะวัฒน์เม้มฝีปากเรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะมีแค่แพรวาที่รู้ คุณปิยะวัฒน์มันเป็นอย่างนี้ค่ะคุณแพรวาได้สั่งจองกระดุมข้อมือชุดนั้นเป็นรุ่นใหม่ที่พวกเราปล่อยออกมาด้านจะประดับด้วยเพชรทั้งหมดล้วนมีเลขบอกวันนี้ก็มีลูกค้าท่านนึงมาจำนำสินค้าแบบที่กล่าวไปข้างต้นพนักงานของเราได้ตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นสินค้าที่คุณแพรวาซื้อไปคู่นั้นตอนนั้นคุณแพรวาทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ให้ดังนั้นทางเราจึงต้องยืนยันใช่คุณนำมาขายหรือว่าทำหายคะ?” ปิยะวัฒน์ไม่ตอบคำถามพนักงานหญิงแต่กลับถาม“เธอมาจองกระดุมข้อมือตั้งแต่เมื่อไร?” “เมื่อสามเดือนก่อนคุณแพรวาได้มาเลือกสินค้านั้นไว้น่าจะเป็นวันเกิดของคุณปิยะวัฒน์ดังนั้นฉันคิดว่ามันนานมากแล้ว” สามเดือนก่อน....... ตอนนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขายังสนิทกันดีอยู่ที่พิเศษคือเป็นวันเกิดของเขาใช่จะให้ของขวัญตอนวันเกิดไหม? ปิยะวัฒน์ก็นั่งไม่ติดเขาคว้าโทรศัพท์ลุกขึ้นใส่สูทหยิบกุญแจแล้วรีบออกไป เวลาเลิกงานเป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ท้องฟ้าก็มืดแล้วแพรวารวบเสื้อโค้ทแล้วรีบก้าวเดิน “แพรวารอผมด้วยผมไปส่งคุณที่บ้านนะ” ธนชัยเรียกชื่อเธอจากด้านหลังแพรวาส่ายหัวยิ้มแล้วตอบกลับ“ไม่ต้องหรอกจิตรากำลังมาแล้วฉันรอจิตราก็พอแล้ววันนี้อากาศไม่ค่อยดีเธอรีบกลับบ้านเถอะ” “รถผมอยู่ไม่ไกลคุณรอตรงนี้แปปนึงผมจะไปเอารถดึกขนาดนี้แล้วคุณรออยู่ที่นี่คนเดียวผมไม่วางใจ” “ไม่ต้องยุ่งยากหรอก” กำลังพูดอยู่ทันใดนั้นก็มีแสงไฟสาดมาแพรวายกมือขึ้นมาบังแสงไฟได้ยินเสียงรถคันหนึ่งค่อยๆจอด หลังจากรถคันนั้นสาดไฟมาใส่เธอสุดท้ายก็ค่อยๆเปิดตา แสงไฟลดลงมีคนลงมาจากรถเธอมองไปยังร่างที่ไม่ชัดเจนเพียงแต่รู้สึกรูปร่างคุ้นๆ ไม่รอเธอนึกออกทันใดนั้นก็มือก็ถูกจับไว้เธอเงยกลับไปดูก็ตะลึงทันมดปรากฏว่าเป็นปิยะวัฒน์ “ขึ้นรถ” เขาพูดมาสองคำเป็นเพราะบรรยากาศรอบๆยุ่งเหยิงจึงทำให้เสียงโดนกลบแต่แพรว่าก็ได้ยินอย่างชัดเจน แพรวาดึงมือกลับเปิดปากพูดใกล้ๆ“ปิยะวัฒน์ครั้งที่แล้วพวกเราไม่ใช่พูดกันชัดเจนแล้วหรอทำไมคุณถึงทำแบบนี้?” ธนชัยก็เห็นสถานการณ์นี้ก็คิดว่าแพรวากับใครไม่รู้มีปัญหากันพอเดินเข้าไปใกล้ๆก็อดไม่ได้ที่จะสับสน“ประธานปิทำไมเป็นคุณ?” ปิยะวัฒน์ไม่ได้สนใจเขาเลยเสียงเย็นชากว่าเดิมก็ออกมา“จะขึ้นรถเองหรือจะให้ชั้นอุ้มเธอขึ้นรถเลือกเอาเองความอดทนชั้นมีจำกัด” ธนชัยรู้สึกว่าน้ำเสียงดูค่อนข้างจริงจังก็รีบพูดไกล่เกลี่ย“ประธานปิค่อยๆพูดดีกว่าน้องแพรวาไม่เห็นด้วยถ้ามีตรงไหนที่ผิดไปผมก็ขอโทษคุณแทนเธอด้วย” สีหน้าของปิยะวัฒน์เดิมก็ไม่ดีอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งเย็นชาขึ้นอีกเขาหัวเราะอย่างเย็นชาสายตามองอย่างดูถูก“แกมันเป็นตัวอะไรนี่มันเรื่องของกูกับแพรวาไม่ใช่เรื่องที่แกจะสอดมือมายุ่งถอยไป” สีหน้าของธนชัยเริ่มดูไม่ได้“ประธานปิน้องแพรวาเป็นนักแสดงที่ผมเชิญมา” ปิยะวัฒน์ดึงแพรมามาชิดอกแล้วก้มหัวจูบริมฝีปากของแพรวา แพรวาโมโหขึ้นมาทันทีจึงกัดริมผีปากของเขา“ปิยะวัฒน์ไอสารเลว” ปิยะวัฒน์ยกเธอขึ้นมาทิ้งเข้าไปในรถแล้วรีบออกไปเหลือแต่ธนชัยที่ยังงงไม่หายอยู่ที่นั่น ความเร็วของรถเร็วมากศีรษะของแพรว่าเด้งไปเด้งมาคนตาลายแรงจะสาปแช่งก็ยังไม่มีเมื่อรถจอดลงก็เปิดประตูออกลงจากรถก็เอามือจับไปที่พุ่มไม้จากนั้นก็อาเจียนออกมา ปิยะวัฒน์เอากล่องผ้ากำมะหยี่สีดำออกมาลงจากรถเดินมาถึงหน้าแพรวาเปิดกล่องวางตรงหน้าเธอ“นี่คืออะไร?” แพรวากระพริบตาแวบนึงตอบกลับว่า“กระดุมข้อมือ” “ให้ใคร?” แพรวากำมือผ่านไปนานถึงตอบ“ไม่ใช่คุณก็รู้อยู่แล้วหรอ?” ปิยะวัฒน์พ่นลมหายใจยาวๆน้ำเสียงเย็นชา“ถ้าจะให้ฉันทำไมต้องขว้างด้วย?” แพรวาไม่ได้หลบหน้า“ไม่มีอะไรแค่เปลี่ยนใจไม่ให้แล้ว” ปิยะวัฒน์หัวเราะ“กระดุมข้อมือคู่นี้ราคาสองล้านกว่าเทียบกับหนังที่เธอแสดงหนึ่งเรื่องยังแพงกว่าไม่ใช่ว่าเธอขาดเงินอยู่หรือไงถ้าไม่ใช่เพราะเงินแม้แต่นู๊ดก็กล้าไปถ่ายหรอทำไมไม่เอากระดุมคู่นี้ไปคืนล่ะสมองเธอโดนประตูชนมาหรือไง?” เบ้าตาของแพรวาก็แดงขึ้นมาเธอพูดเสียงดัง“ใช่หัวชั้นโดนประตูชนแล้วไงของๆฉันฉันอยากจะซื้อหรืออยากจะทิ้งก็เป็นเรื่องของฉันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ของก็จะให้ผมคุณบอกไม่เกี่ยวกับผมงั้นหรอ?” เขาเกยคางเธอขึ้นมานิ้วเขาปาดน้ำตาที่ออกมาจากตา“วันนั้นหัวเข่าถลอกยังไม่ร้องตอนนี้พูดแค่สองประโยคก็ร้องไห้สะอื้นแล้วขี้เหล่จริงๆ” ทันทีที่เขาระบายอารมณ์ออกมาทำให้แพรวารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมจมูกก็แสบน้ำตาที่เก็บไว้ก็ไหลออกมา ปิยะวัฒน์เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“ผมรู้แล้ว” แพรวางงไปพักนึงด้วยความสงสัยจึงมองเขา “เรื่องอื้อฉาวเป็นพนิตเป็นคนปล่อยรูปถ่ายชุดชั้นในเป็นเขาคุกคามให้คุณถ่ายยังมีอีกหลายครั้งเขาลากเธอไปพบหลายครั้งหลายครั้งที่คุณเมาหรือเจออันตรายผมรู้หมดแล้ว” เขาลูบผมของเธอลูบเบาๆ“คุณเจอเรื่องกดดันทำไมไม่บอกผม?” พูดแล้วคุณจะพาฉันออกจากสถานการณ์นั้นหรือไง?ฉันเป็นเพียงคนรักที่ออกมาพบแสงสว่างได้คนที่ไม่อยากให้รบกวนคุณดังนั้นฉันจะกล้าพูดได้ไง? แพรวาหลับตาลงเก็บความขมขื่นเข้าไปสักพักก็เงยหัวขึ้นตอบ“ฉันอยากกลับบ้าน” ปิยะวัฒน์หอมหน้าผากเธอ“ได้ฉันจะพาเธอกลับ”