ตอนที่45ชุดนอนไม่ได้นอน

ต๭นที่45ชุดนอนไม่ได้นอน เสียงของแพรวาขึ้นเสียงสูง“พวกคุณยังจะเล่นแซนวิชกันอีก” ปิยะวัฒน์เคาะหัวเธอไปสองทีกัดฟันแล้วพูดเสียงเย็น“แซนวิช?เธอรู้ดีไม่น้อยเลยนะ” แพรวาเก็บปากบ่าหดลงในใจคิดว่าคนอื่นล้วนทำได้ฉันก็แค่พูดแล้วมันยังไง “ปีวราเป็นตัวแทนความร่วมมือของบริษัทเราเป็นเขาที่แนะนำให้ผม” ในใจของปิยะวัฒน๋ก็รู้ได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาคิดอะไร รูปร่างของปีวราอ่อนหส่นดูน่ากินร่างกายคล้ายแพรวาเพียงแต่นิสัยกับการทำธุรกิจยังอ่อนมากความไร้เดียงสาแบบนี้เขาดูถูกเธออย่างแน่นอน เขาคลุกคลีกับวงการธุรกิจหลายปีสงครามการค้าว่างเปล่าหมือนมอบหมายให้งูธรรมชาติล้วนเชื่อไม่ได้ในคำพูด ตั้งแต่อีกฝ่ายต่อสู้กับความคิดนี้เขาจะได้รับทุกอย่างที่เขาต้องการและมีชีวิตอยู่บนต่อไป “แน่นอนให้เธออยู่ที่นี่ต่อ” “อะไรนะ?” ถามเสร็จแพรวาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าน้ำเสียงของเธอกดต่ำลงมากจึงรีบปรับเสียงเป็นปกติ“อะไรนะ?” การกระทำเล็กๆน้อยๆของแพรวาไม่รอดพ้นสายตาของปิยะวัฒน์มุมปากเขาขยิบขึ้น“เธอเหมือนคุณเมื่อปีก่อน” ในใจของแพรวาเต้นรัวอดไม่ได้ที่จะกระพริบตาไปยังเขา ปิยะวัฒน์เอานิ้วกดไปที่หลังหัวของเธอเอนตัวเข้าไปใกล้“จริงๆแล้วผมหวนลำลึกถึงตอนที่เพิ่งรู้จักคุณพอเวลาไม่พอใจอะไรก็จะโกรธแต่ก่อนไม่สามารถระงับอารมณ์ได้แต่ตอนนี้....” ไม่ว่าตอนนี้เธอจะคิดยังไงตอนที่พบเขาเธอจะยิ้มตลอด ก่อนที่จะจากกันตัวเขาไม่เคยรู้เลยจนถึงตอนที่จากกันไปเป็นเวลาสั้นๆนิสัยก้าวร้าวของแพรวาก็ออกมาสุดท้ายเขก็เข้าใจว่าต่างกันตรงไหนแล้ว “โหวกเหวกโวยวายนั่นเป็นตอนที่เป็นคู่รักถึงจะทำกัน”แพรวาไม่รู้จะพูดอะไรผ่านไปนานถึงตอบ“พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนั้น” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว“ความสัมพันธ์แบบนั้นคือแบบไหนหรอ?พูดมาชัดๆ” “ในใจคุณก็รู้ไม่ต้องมาถามฉันกลับ” “ผมก็แค่อยากรู้ว่าในใจคุณคิดอะไร” ตลอดมาเขาก็ไม่รู้หญิงสาวที่ฉลาดรู้เรื่องในใจจะปิดบังเรื่องราวมากมาย “ฉันคิดยังไงงั้นหรอ?” แพรวาหันศีรษะกลับไปตะคอกตอบ“ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราคือคนรักกันดังนั้นสามปีมานี้ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อคุณฉันคิดว่าความรักมันเป็นแบบนี้เอาสิ่งที่ดีที่สุดให้คุณแต่ดูคุณสิคุณทำกับฉันเหมือนความสัมพันธ์แบบหลบๆซ่อนๆฉันถึงได้รู้ว่าที่แท้ฉันก็แค่ไม่พบแสงสว่างฉันก็แค่คนรักลับๆที่คุณอายที่จะบอกคนอื่นเอาล่ะคนรักลับๆฉันเข้าใจแล้วแต่คุณก็ยังให้เช็คมาใบหนึ่งมันทำให้ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนว่าระหว่างพวกเราแล้วก็แค่คู่ขากันคุณถามว่าฉันคิดยังไงคุณบอกว่าฉันคิดยังไง!” แพรวาพูดเสร็จเบ้าตาก็แดงขึ้นมา ปิยะวัฒน์พ่นลมหายใจเอื้มมือประคองแพรวา แพรวาขัดขืนอย่างรุนแรงชกไปที่เขาปิยะวัฒน์ยังคงกอดเธอเข้ามาในอก “เอาเงินคุณเพียงแค่กลัวคุณลำบากดูสิ้งที่ออกจากปากคุณสิเป็นคู่ขา?งานของคุณผมไม่อยากยุ่งวุ่นวายเพียงแค่รู้สึกว่าคุณมีความสามารถทำได้คุณเป็นคนที่ผมวางใจที่สุดคุณคนเดียวจริงๆที่สามารถมัดผมได้นานขนาดนี้?” “คุณไม่ใช่คนที่สวยประณีตที่สุดที่ผมเคยเจอเขาปล่อยเธอและเลื่อนไปที่ปลายจมูกเธอขบไปหนึ่งที“แต่เป็นรสชาติเหมาะที่สุดกับผม” พบกันครั้งแรกก็ชอบความสวยของเธอจิตวิญญาณความน่าหลงใหลเวลาพูดก็มีเสน่ห์ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นพอยิ้มออกมาตาของเธอโค้งเหมือนจันทร์เสี้ยวทั้งอ่อนหวานอ่อนโยนพบกันครั้งแรกเขาก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่รู้สึกรำคาญเลย แม้ว่าเป็นของขวัญที่มีค่ามกหลังจากแยกกันเธอพูดจาทำร้ายจิตใจเขาก็แค่โกรธ “พอแล้วเลิกร้องได้แล้ว” เขามองน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของเธอ“ผมอุ้มคุณไปอาบน้ำ” เขาพูดเสร็จก็อุ้มเธอขึ้นมาในทางแนวนอนเดินไปยังห้องอาบน้ำ แพรวารู้สึกว่ามันเป็นสถานการณ์แปลกๆศีรษะก็เอียงเข้าไปในอกของเขาใช้เสื้อเชิ้ตของเขาเช็ดคราบน้ำตาที่ติดอยู่บนใบหน้า ปิยะวัฒน์รู้สึกถีงหน้าอกที่เปียกน้ำตาอย่างช่วยไม่ได้มีแค่เธอที่กล้าทำแบบนี้กับเขาถ้าเป็นคนอื่นเขาจะปล่อยทิ้งไว้จั้งแต่แรกแล้ว ถึงห้องอาบน้ำแล้วปิยะวัฒน์วางแพรวาลงเอื้อมมือไปช่วยถอดเสื้อผ้าของแพรวา แพรวารีบปัดมือของเขาตอบกลับด้วยเสียงต่ำ“ฉันทำเองได้” “ทำเองได้?” ปิยะวัฒน์ถามอย่างไม่สบายใจอีกรอบ “อืม” ได้ยินเธอตอบปิยะวัฒน์จึงถอยออกไป หลังจากที่ปิยะวัฒน์ออกไปแพรวาถอนหายใจ เธอแยกไม่ออกว่าคำพูดของปิยะวัฒน์มีกี่ส่วนที่เป็นความจริงเธอก็ไม่รู้ที่ปิยะวัฒน์ตามเธอกลับมาสรุปแล้วเพราะอะไรหรือเขาจะพิจารณาเรื่องแต่งงาน...... เธอนวดขมับวันนี้มันวุ่นวายจริงๆเธอรับไม่ไหวแล้ว แต่เธอรู้เหมือนกันเธอถ้าหากเธอยังอยู่คืนนี้ก็จะหนีไปไม่ได้อีกแล้ว จะอยู่ต่อไหม? เธอถามตัวเอง ไม่รู้เหมือนกัน เพราะไม่รู้จริงๆเธอไม่รู้ว่าหลังจากอยู่ต่อจบด้วยเหตุการณ์อย่างนั้นจะเป็นสิ่งที่เขาหวังหรือเปล่าแต่ปล่อยให้เดินต่อไปอย่างนี้เต็มใจหรือเปล่า? ไม่เต็มใจ เธอหลับตาลงผ่านไปสักพักจึงลืมตาหลังจากนั้นก็ก้มลงเปิดน้ำลงไปในอ่างอาบน้ำ “ซ่าซ่า----ซ่าซ่า---------“ เสียงน้ำไหลดังมากไอของละอองน้ำแปปเดียวก็บดบังเธออย่างรวดเร็วเธอมองเงาตัวเองในกระจกที่ค่อยๆมัวขึ้นอย่างช้าๆ ความรักเดิมทีก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถมองเห็นได้ในเมื่อถอยไม่ได้แล้วงั้นไม่สู้ลองดูสักครั้งล่ะอย่างไรก็ตามไม่มีอะไรแย่ไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว..... ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แพรวานั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำมองไปยีงกระจกฝั่งตรงข้ามที่เป็นดั่งกำแพงใครจะกล้าบอกเขาไม่รู้เมื่อไรกระจกบานนี้ก็ใสขึ้นมา ก่อนที่เธอไปลอนดอนยังเป็นกำแพงที่แข็งแรงอยู่เลยจนตอนนี้ไม่ทันพบว่าปิยะวัฒน์ได้ทำลายกำแพงบานนี้แล้วเหลือเพียงกระจกแค่ชั้นเดียว ไม่ใช่ได้รับความทุกข์จากสถานการณ์นี้แต่เป็นใสๆแบบนี้ กระจกหันเข้าทางห้องนอนของปิยะวัฒน์และปิยะวัฒน์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงบนมือมีชุดนอนผู้หญิงอยู่ชุดหนึ่ง แพรวาทำตัวหดลงในน้ำในใจก็ไม่พอใจขึ้นมา สิบแปดมงกุฏ!ไอสารเลว! ไม่ใช่พูดแล้วเขาจะส่งชุดนอนให้เธอใช่มั้ยชุดนอน! อยู่ไหนล่ะ! เขาจะใจดีอุ้มเธอมาอาบน้ำได้อย่างไรที่แท้เขาก็วางแผนไว้แล้ว! บางทีรอจนทนไม่ไหวแล้วท้ายที่สุดปิยะวัฒน์ก็ลงจากเตียงเอาชุดนอนเดินมาที่ประตูเคาะประตู “คุณจะอาบไปจนถึงเมื่อไร?” แพรวาตอบอู้อี้“ชุดคลุมอาบน้ำล่ะ?” “แม่บ้านเอาไปซักแล้ว” “ตู้เสื้อผ้าด้านซ้ายสุดลิ้นชักที่สองของคุณมีผ้าเช็ดตัวช่วยเอามาให้ฉันหน่อยผืนหนึ่ง” “ผ้าขนหนูก็เอาไปซักแล้ว” แพรวา...... นั่นมันของใหม่ชัดๆ! พบว่าแพรว่าไม่ตอบปิยะวัฒน์ก็“ใจดี”พูดว่า“ผมช่วยคุณหยิบชุดนอนแล้วออกมาเปิดประตู” “คุณวางไว้ที่หน้าประตูฉันจะหยิบเอง” คาดไม่ถึงปิยะวัฒน์”ฉลาด”วางชุดนอนวางไว้หน้าประตู และคนก็เดินออกไปจากห้องนอนแล้ว แพรวาส่ายหัวฟังเสียงข้างนอกไม่มีอะไรแล้วจึงเดินออกจากอ่างอาบน้ำหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งคลุมตัวไว้เดินไปที่หน้าประตูหยิบชุดนอนเข้ามา เธอเปิดตาขึ้นดูมุมปากก็กระตุกขึ้นมา..........ชุดนอนไม่ได้นอน........สีแดง