ตอนที่49คั่นเนื้อคั่นตัวอีกแล้วใช่ไหม?

ต๭นที่49คั่นเนื้อคั่นตัวอีกแล้วใช่ไหม? “ปิยะวัฒน์รูปโปรไฟล์ของคุณนี้ดูโง่จริงๆเลย” ภายในห้องประชุมบริษัทเอส.อาร์.ประโยคนี้ก็ดังออกมา เลขาที่กำลังจดบันทึกในที่ประชุมมึนงงไปพักหนึ่งทั้งห้องเงียบเสียงนกเสียงกาก็ไม่ได้ยินสายตาของคนทั้งหมดในห้องประชุมมองไปทางเดียวกันหันไปยังโทรศัพท์ของประธานปิยะวัฒน์ อยากรู้จริงๆราวกับฟองน้ำที่โดนสว่านเจาะ ใคร?! ใครกล้าพูดกับท่านประธานแบบนี้? ทุกๆคนเริ่มมองกันและกัน คนพูดเป็นผู้หญิง! ล้อเล่นน่าพวกเราก็ได้ยินกันหมดที่สำคัญคือผู้หญิงคนนั้นคือใครประธานไม่ใช่ไม่สนใจผู้หญิงหรอ? ผายลม!ใครบอกแกว่าไม่สนใจผู้หญิงครั้งที่แล้วไม่ใช่รายงานบอกว่าไปซ่องมาหรือไงยังมีก่อนหน้านั้นอีกที่พานางแบบเข้าห้องบนโลกผู้ชายต่างก็เป็นสีดำมีที่ไหนที่แมวจะไม่กินปลา?(เหมือนจะเปรียบว่ามีที่ไหนที่ผู้ชายจะไม่เย็ด) ใครกล้ายุ่งกับเขากล้าด่าประธานว่าโง่เจ้จะฉีกมัน!นังดอกนี่! เพื่อนร่วมงานทุกแผนกในใจอยากรู้อย่างรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งพนักงานหญิงที่ทำให้ประธานที่เป็นดั่งความฝันเป็นคนรักได้ ปิยะวัฒน์หยิบโทรศัพท์แววตากวาดผ่านไปบนตัวของคนพวกนั้นไม่ได้พูดอะไรแต่กลับทำให้ทุกคนในห้องประชุมสั่นสะท้านรีบเบนสายตาไปทางอื่นทำตัวยุ่งๆ ผู้จัดการแผนกออกแบบรีบเช็ดเหงื่อบนหัวแล้วรายงานต่อ ปิยะวัฒน์เลื่อนสายตาลงหลับตาลงพิมพ์ลงไปประโยคหนึ่ง“คั่นเนื้อคั่นตัวอีกแล้วใช่ไหม?” “เยสเข้!(ว้าวว)” แพรวาอดไม่ได้ที่จะส่งศัพท์แสลงไปประโยคหนึ่ง คำอุทานแบบนี้นอกจากปิยะวัฒน์แล้วคนอื่นก็เลียนแบบไม่ได้ ผ่านไปซักพักปิยะวัฒน์ก็ส่งข้อความกลับมาไม่กี่ตัวอักษร“ประชุมมือพิมพ์” แพรวา..... เธอรู้ว่ามันแปลว่าอะไร:ฉันกำลังประชุมไม่มีวิธีฟังเสียงใช้มือพิมพ์เอา ประชุมไม่ปิดโทรศัพท์รึไง? เดี๋ยวก่อน! กำลังประชุมเขายังฟังข้อความที่ฉันส่งได้ตั้งหนึ่งประโยคใช่หรือเปล่าที่เขาถูกคนเยอะขนาดนั้นจ้องแล้ว เข้าใจอย่างนี้แล้วทำให้แพรวาหัวเราะจนต้องกุมท้อง ด้านหนึ่งปิยะวัฒน์ก็ฟังรายงานอีกด้านหึ่งก็รอแพรวาตอบวีแชทผ่านไปสักพักผู้หญิงคนนั้นถึงส่งข้อความยาวๆกลับมา “คุณใช้วีแชทตั้งแต่เมื่อไรเพิ่มฉันตอนไหนยังมีทำไมช่องหมายเหตุถึงได้เปลี่ยนเป็นเจ้าของฉันไปอยู่ในช่องหมายเหตุในโทรศัพท์คุณได้ไง?” “เมื่อคืนหมู” แพวา....... เธอก็รู้ว่ามันคงไม่ใช่ชื่อที่ดีอะไรเจ้าของกับหมู........ ผ่านไปแปปเดียวปิยะวัฒน์ก็ส่งข้อความสั้นๆมา“ธุระเธอเสร็จแล้ว?” “อืม” “กลับไปรอผมที่อพาร์ทเม้นต์รหัสไม่ได้เปลี่ยนอีกสักพักพาคุณไปกินข้าว” นิ้วของแพรวาหยุดไปแก้ตอบ“ไม่ต้องแล้วฉันกลับบ้านแล้ว” คิดแล้วตอบเสริมไป“เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านพ่อของฉันกังวลมาก” ข้อความนี้ส่งไปนานพักนึงก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับแพรวาคิดว่าปิยะวัฒน์โกรธแล้วหลังจากนั้นเขาก็ส่งข้อความกลับมารอฉันโทรศัพท์” แพรวาอาจจะยังไม่เห็นด้วยตัวเองหลังจากเห็นข้อความนี้เธอก็พ่นลมถอนหายใจออกมา เรื่องของความรู้สึกหลอกคนอื่นได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้ ก็เหมือนที่จิตราพูดคนที่พูดแล้วพูดอีกว่าจะตัดความสัมพันธ์กับปิยะวัฒน์ก็คือเธอถูกเขาหลอกง่ายๆแล้วกลับไปหาเขาอีกก็คือเธอ เมื่อใกล้จะถึงบ้านแพรว่าเพิ่งโทรศัพท์บอกพรรษิษฐ์ “พ่อฉันเอง” “เมื่อคืนแกไปไหนมาโทรไปก็ไม่มีสัญญาณ?” “เมื่อวานถ่านหนังกลับมาก็ดึกมากฉันไปอยู่กับจิตราแล้ว” “อ้อ”พรรษิษฐ์ตอบรับพูด”ตอนนี้งานแกเสร็จแล้ว?” “อืมตอนขึ้นรถก็รีบกลับมาเลย” “แกให้คนขับรถรอที่หน้าประตูบริษัทแปปนึงฉันมีธุระจะคุยกับแก” แพรวาสงสัยนิดหน่อยแต่ว่าก็ยังทำตามที่เขาบอก สิบกว่านาทีต่อมารถก็จอดอยู่ที่ใต้ตึกกลุ่มบริษัทเกาฉวิน แพรวาส่งข้อความไปบอกพรรษิษฐ์“พ่อฉันถึงแล้ว” “ดีฉันกำลังรีบลงไป” สองสามนาทีผ่านไปแพรวาเห็นพรรษิษฐ์ออกมาจากตึกจึงใส่ผ้าปิดปากแล้วลงจากรถ “พ่อ” เธอเรียกด้วยเสียงที่ต่ำ” พรรษิษฐ์ตอบรับ“อีกสักพักไปหาเพื่อนกับฉัน” แพรวางงนิดหน่อยพรรษิษฐ์แนะนำเกี่ยวกับเพื่อนคนนั้นน้อยมากงานเลี้ยงธุรกิจมากมายเขาเต็มใจมากที่จะพากบริษัทเกาไปรู้จักกับสังคมเพื่อนพวกนั้นดังนั้นพอฟังเขาพูดแล้วเธอคาดไม่ถึงอย่างมาก คาดไม่ถึงมากรถมาแล้วเธอขึ้นรถอย่างเปิดเผย บนถนนพรรษิษฐ์ไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแค่ถามคำถามไร้สาระนิดหน่อยพ่อลูกเหมือนกับคนแปลกหน้า เมื่อรถหยุดแพรวาก็มองออกไป ด้านนอกรถคือภัตตาคารเมืองเมืองตะวันมีภัตตาคารแบบนี้ที่เดียวนอกจากสมาชิกของที่นี่ปกติถ้าหากมากินอาหารสักมื้อต้องจองก่อนอย่างน้อยประมาณไม่น้อยกว่าสองสัปดาห์มีเพียงแค่เป็นสมาชิกถึงได้รับสิทธิจองภายในสามวันสมาชิกVIPสามารถไม่ต้องจองได้ และสมาชิกธรรมดาที่ร้านนี้ในหนึ่งปีต้องจ่ายห้าแสนหยวน สามารถคิดได้เลยว่าเก็บเงินไปขนาดนั้นข้างในจะหรูเพียงไหน สถานที่หรูหราแบบนี้เหมือนเหมาะกับสังคมของแพรวาอย่างมากแต่จริงๆแล้วเธอไม่เคยมาสักครั้งนึง ลงรถแล้วเธอก็ตามพรรษิษฐ์หลังไป ก่อนจะเข้าประตูพรรษิษฐ์เตือนเธอไม่ต้องพูดอะไรรออยู่นิ่งๆก็พอ แพรวาด้านหนึ่งก็พยักหน้าอีกด้านก็ขึ้นลิท์ฟไปด้วย ห้องพิเศษอยู่ชั้นสามพอลิท์ฟเปิดออกพนักงานก็พาทั้งสองคนไปห้องที่มีอักษร“a”อยู่ที่หน้าประตู พรรษิษฐ์จัดเสื้อแล้วให้แพรวาเก็บผ้าปิดจึงเคาะประตู ไม่กี่วินาทีต่อมาประตูก็เปิดจากข้างในมีชายหน้าเหลี่ยนคนหนึ่งมองสำรวจออกมาด้านนอกแพรวามองอย่างว่างเปล่าคิ้วก็ย่นขึ้นมา คนเปิดประตูก็ไม่ใช่ใครอื่นคือคนที่เธอไปดูตัวเมื่อวันนั้นเทพภพ เทพภพเห็นเธอก็ไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อยอีกฝ่ายมองเหมือนยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้มให้เธอจากนั้นก็ทักทายพรรษิษฐ์ “ลุงพรรษิษฐ์เชิญ” “ดี” พรรษิษฐ์ตอบรับหันไปบอกให้แพรวาเดินเข้าไปพร้อมเขา แพรวากำหมัดสุดท้ายก็เดินตามไป ในห้องVIPยังมีอีกหนึ่งคนเทวเทพพ่อของเทพภพรองผู้จัดการธนาคารตงเซิง “ผู้จัดการเทวเทพสวัสดีสวัสดี” พอใกล้ถึงประตูพรรษิษฐ์เดินผ่านเข้าไปจับมือกับอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม เทวเทพรูปร่างไม่สูงท้องป่องเหมือนคนกินเบียร์ผมดูโล้นนิดหน่อยบนหน้าใส่แว่นกรอบดำหนึ่งอันตาตี่ดูแล้วต้องฉลาดมากแน่ๆ พูดง่ายๆคือเทวเทพก็คือรุ่นก่อนของเทพภพ เทียบการจัดการธุรกิจพ่อเก่งลูกแน่นอนดูแล้วปราดเปรื่องกว่าหลายส่วน “ท่านนี้คงจะเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของน้องพรรษิษฐ์แน่เลยสองสามวันมานี้เทพภพพูดแต่เรื่องของคุณ” พรรษิษฐ์ยิ้มรับ“นี่คือแพรวาลูกสาวของผมแพรวาท่านนี้คือคุณเทวเทพผู้จัดการธนาคารตงเซิง” ทุกๆคนต่างก็ชอบฟังคำสรรเสริญประจบสอพลอก็เป็นสิ่งที่หัวหน้าธุรกิจชอบฟังที่สุด เทวเทพเป็นรองผู้จัดการธนาคารความคิดในใจของเขาคือต้องการตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ดังนั้นประโยคนี้ของพรรษิษฐ์ฟังแล้วง่ายที่จะเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจเขา