ตอนที่52 สิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุด คุณก็ทำลงไปแล้ว

ต๭นที่52 สิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุด คุณก็ทำลงไปแล้ว ตลอดทางที่ปิยะวัฒน์เดินเข้ามาในห้องก็จะเห็นเสื้อผ้าที่แพรวาถอดทิ้งไว้ตามรายทาง ปิยะวัฒน์เดินตามรอยหลักฐานที่ทิ้งไว้จนมาถึงห้องนอน ถึงจะมองเห็นเจ้าของหลักฐานทั้งหมดอยู่บนเตียง แพรวาดูเหมือนจะอาบน้ำแล้ว ใส่เสื้อเชิ้ตของปิยะวัฒน์ ความยาวของเสื้อยาวถึงต้นขาของเธอ ชายเสื้อพอที่จะปิดบังแสงได้เท่านั้น เธอนอนขดตัว กอดหมอนรูปมินเนี่ยน คิ้วขมวดดูแล้วเหมือนจะหลับไม่สบาย ปิยะวัฒน์เห็นแพรวาไม่ได้เป็นอะไร เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก ปิยะวัฒน์จึงปลดกระดุมเสื้อตัวเอง ระวังไม่ให้เกิดเสียงรบกวนแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟที่หัวเตียง ปิดโคมไฟแบบห้อยที่เปิดสว่างอยู่ลง เขาเปิดประตูเสื้อผ้าหยิบชุดนอนออกมาหนึ่งชุดแล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำออกมา ปิยะวัฒน์ตั้งใจว่าจะไปห้องหนังสือเพื่ออ่านเอกสารสักครู่ แต่ว่าได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆของแพรวา จึงชะงักเท้า สุดท้ายก็หันกลับเดินไปที่เตียง ช่างเถอะ เอกสารยังไงวันนี้ก็คงอ่านไม่หมด รีบผักผ่อนเร็วหน่อยดีกว่า” พอปิยะวัฒน์นอนลงบนเตียง แพรวาก็คล้ายๆคนที่กำลังต้องการความอบอุ่น เธอจึงปล่อยหมอนมินเนี่ยนที่กอดอยู่ ซึ่งปิยะวัฒน์รู้สึกว่ามันดูน่าเกลียดพิลึก แล้วเข้ามาในอ้อมกอดของปิยะวัฒน์ การที่แพรวาโผลเข้าสู่อ้อมกอดปิยะวัฒน์นั้นทำให้เขาพอใจเป็นอย่างมาก สามปีที่ผ่านมาเขาถูกทำให้ชินกับแบบนี้ไปแล้ว จู่ๆปิยะวัฒน์ก็เกิดความรู้สึกว่าผลงานของเขาสำเร็จขึ้นมา ปิยะวัฒน์ก้มหัวลงมองผู้หญิงผ่านแสงสลัวที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเอง ในตัวของแพรวายังมีกลิ่นเหล้าอยู่ แต่ว่าไม่แรงมากไม่ได้ทำให้คนได้กลิ่นรู้สึกแย่ เปลือกตาของเธอเหมือนกับจะบวมหน่อยๆเหมือนกับร้องไห้มาหรือว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าเยอะ ปิยะวัฒน์เอื้อมมือไปหยิกที่ใบหน้าขาวๆดูอ่อนเยาว์ของแพรวา แพรวารู้สึกเจ็บแล้วส่งเสียงขู่ฮึมฮำออกมาก เขาจึงฉวยโอกาศตอนนี้ก้มจูบที่ปากแพรวาโลมเลียภายในปากจนแพรวาหายใจแทบไม่ทัน หลังจากนั้นแล้วปิยะวัฒน์จึงสงบสติตัวเองลงมาแล้วถึงปล่อยแพรวานอนต่อไป เช้าวันต่อมายังไม่ถึงหกโมงเช้าแพรวาก็รู้สึกตัว ยังไม่ได้ลืมตาก็รู้สึกว่ามีมือกอดแน่นอยู่ที่เอวของเธอ ทำให้รู้สึกหายใจได้ไม่เต็มที่ แพรวาค่อยๆดึงมือของปิยะวัฒน์ออกเพื่อให้คลายออกเล็กน้อย ถึงค่อยขยับตัวได้บ้าง แพรวายืดเส้นยืดสายตัวเองไปด้วยแล้วก็คิดไปด้วยว่าเมื่อคืนเธอกลับมาได้ยังไง เมือคืนแพรวาอาศัยช่วงชุลมุนแอบออกมา พอขึ้นรถแล้วก็จำอะไรไม่ได้เลยหรือว่าตอนนั้นบอกที่อยู่ของปิยะวัฒน์ให้คนขับรถไป คิดมาถึงตรงนี้ แพรวาก็หันหน้าแอบมองไปที่ปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์ยังไม่ตื่นนอน ยังคงหลับตาอยู่ นอนตะแคง ใบหน้ามุมนี้ดูไปแล้วดูแปลกตา ใบหน้าของปิยะวัฒน์ค่อนข้างชัดเจน เหมือนใช้มีดแกะสลักมา ดูละเอียดและงดงามมาก ซึ่งเมือเทียบกับหนุ่มน้อยรูปหล่อที่อยู่ในวงการบันเทิงแล้ว แพรวาเองก็ยอมรับว่าปิยะวัฒน์ยังคงเป็นคนที่ดูมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามที่ทำให้แพรวาสนใจได้มากกว่า เธอยื่นมือไปลูบที่แก้มของปิยะวัฒน์ ดูเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรจึงขยับเข้าไป ก้มหน้าจะแอบขโมยจูบเขาสักหน่อย ทันใดนั้นแพรวาก็รู้สึกอยากจะฉุนเฉียวใส่ปิยะวัฒน์ขึ้นมา พอปิยะวัฒน์ลืมตาก็มองเห็นปากที่ดูเซ็กซี่นั้นอยู่ในสายตา ค่อยๆโน้มเข้ามาที่หน้าของเขา เห็นแพรวาไม่ได้ทำอะไรสักทีปิยะวัฒน์ก็เริ่มจะทนไม่ไหวจึงใช้มือโอบไปที่หัวของแพรวา โน้มให้แพรวาก้มลงมาเรื่อยๆเพื่อจะจูบที่ปากของเธอ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที ทันใดนั้นปิยะวัฒน์ก็ผลักแพรวาออก ขมวดคิ้วแล้วถาม “ในปากเธอน่ะมันกลิ่นอะไร” แพรวากระพริบตา “เมื่อคืนก่อนจะนอนฉันอ้วกไปน่าจะลืมบ้วนปาก” ปิยะวัฒน์อึ้ง เขารีบกระโดดลงจากเตียงแม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ไม่ทันได้ใส่รีบเข้าไปในห้องน้ำ แพรวานอนหงายอยู่บนเตียง ยิ้มออกมาไม่หุบ ในที่สุดปิยะวัฒน์ก็ล้างปากเอากลิ่นประหลาดนั้นออกจนหมด ออกมาจากห้องน้ำตั้งใจจะมาคิดบัญชีกับแพรวา พบว่าแพรวาเหมือนจะรู้ตัวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงสะโพกหันออกมาเหมือนพร้อมที่จะถูกลงโทษยังไงยังงั้น ปิยะวัฒน์ตีลงไปที่สะโพกนั้นอย่างไม่เกรงใจ ถือผ้าขนหนูนั่งลงที่ข้างเตียงเช็ดผมไปด้วยถามไปด้วย “เมื่อวาน มีอะไรหรือเปล่า” แพรวาหันหน้ามา มือก็แกะลูกตาของมินเนี่ยนไปด้วย “ไม่มีเรื่องอะไรนี่คะ ก็ไปดื่มกับเพื่อนนิดหน่อย เมาแล้วก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าทำยังไงถึงมาถึงที่นี่ได้” ปิยะวัฒน์ไม่พูดอะไรเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักอยู่ว่าที่แพรวาพูดนั้นคือความจริงหรือเปล่า ผ่านไปสักพักปิยะวัฒน์จึงพูดขึ้นมา “คุณฝันร้ายบ่อยๆใช่ไหม” โดยฉับพลันปิยะวัฒน์จู่ๆก็ถามประโยคนี้ขึ้นมา แพรวาดูงุนงงไม่รู้จะตอบอะไร สักพักจึงพูดขึ้น “ฉันฝันร้ายหรอ” สีหน้าของแพรดูแล้วไม่น่าจะโกหก ปิยะวัฒน์ขรึมลง อยากจะเอาคำพูดในวันก่อนที่พูดว่า ฉันรักคุณ ที่อยู่ในอกมาระยะหนึ่งแล้วนั้นพูดออกมา แต่สุดท้ายก็ทำหน้าเข้มพูดออกมาแค่ว่า “ไม่ใช่ครับ” ไม่มีก็ไม่มีสิคะทำไมต้องทำหน้าเข้มด้วย” แพรวาแอบพึมพำอยู่ในใจ ตาของแพรวาเหลือบมองไปที่หน้าอกของปิยะวัฒน์ กระโดดลงจากเตียงถือเสื้อเชิ้ตอยู่พูดขึ้นว่า “คุณปิยะวัฒน์ฉันจะช่วยคุณใส่เสื้อผ้า” ปิยะวัฒน์ชั่งใจอยู่ว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องไปเรื่องอื่นอีกแล้ว ทำให้ไม่สามารถเข้าใจความคิดของเธอได้ทั้งหมดเลยจริงๆว่าคิดอะไรอยู่ แพรวาเข้ามาเริ่มถอดชุดนอนของปิยะวัฒน์ออก ปิยะวัฒน์เหนื่อยที่จะโต้แย้งด้วย ก็ปล่อยให้แพรวาจัดการตามที่อยากทำ เมื่อแพรวาคลอเคลีย โอ้โลมปฏิโลมปิยะวัฒน์เสร็จแล้ว เธอก็กำลังคิดว่าจะเดินออกไป จู่ๆปิยะวัฒน์ก็จับที่ข้อมือแพรวาดึงเธอกลับมา “วันนั้นเรื่องที่ผมพูดกับคุณ คุณได้ทบทวนดีแล้วหรือยัง” “เรื่องอะไรหรอคะ” ปิยะวัฒน์เลิกคิ้วขึ้น ถามออกไปตรงๆ “เมื่อไหร่คุณจะแต่งงานกับผม” แพรวาเงียบ แพรวากลืนน้ำลาย ยิ้มแห้งๆ “คุณปิยะวัฒน์คะเรื่องแต่งานมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นที่อยู่ๆก็พูดออกมา ฉันรู้สึกว่าคุณน่าจะเก็บไปคิดดีๆก่อนจะดีกว่านะคะ” ปิยะวัฒน์เหลือบตามองแพรวด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ คุณเคยเห็นผมพูดอะไรออกมาโดยที่ไม่ได้คิดก่อนหรือเปล่า” แพรวานิ่ง “คุณปิยะวัฒน์ ตอนนี้ในสายตาพ่อของฉัน คุณนั้นคือว่าที่สามีของน้องสาวฉัน ฉันจะทำเรื่องที่ดูไม่สมควรแบบนั้นได้ยังไง คงจะถูกคนด่าจนตายแน่นอน” “อ้อ ว่าที่สามีน้องสาว” ปิยะวัฒน์กระตุกคิ้ว “รู้ว่าผมเป็นว่าที่สามีน้องสาวของคุณ คุณยังมาอ่อยผม แล้วยังมาโอ้โลมปฏิโลมผมอีก เรื่องที่ไม่ควรจะทำมากที่สุดคุณก็ทำไปแล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก” แพรวาอึ้ง “เอาคำพูดที่ผมพูดไปคิดดีๆ แล้วก็รีบให้คำตอบผมด้วยนะครับ” ปิยะวัฒน์ใส่เสื้อคลุม เดินมาจับที่หัวของแพรวากดลงมาแล้วประทับที่ปากแพรวา บีบๆที่ใบหน้าของแพรวาเบาๆ “วันนี้ก็ทำท่าทีออดอ้อนต่อหน้าผู้กำกับธนชัยของคุณหน่อยนะ เขาจะได้ปล่อยให้คุณกลับบ้านเร็วขึ้น วันนี้ผมจะพาคุณไปงานเลี้ยง แต่งตัวให้สวยอย่าทำให้ผมขายหน้านะครับ” อะไรที่เรียกว่าให้ออดอ้อนต่อหน้าผู้กำกับของฉัน คุณปิยะวัฒน์ถ้าไม่ได้แขวะฉัน ในใจคุณก็จะไม่มีความสุขสินะ” แพรวาโมโหแต่ไม่กล้าพูดออกมาทำเหมือนเป็นภรรยาทีดี แล้วตอบรับไปว่า รับทราบค่ะ จึงถือกระเป๋าเดินไปส่งปิยะวัฒน์ออกไปทำงาน จรณ์มารอปิยะวัฒน์ที่ใต้ตึกตั้งแต่เช้า พอเห็นปิยะวัฒน์เดินออกมาจึงรีบลงจากรถอ้อมไปเปิดประตูรถให้ปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์ขึ้นมาบนรถ แล้วปลดกระดุมที่สูทออก เงยหน้าพูดเรียบ “ไปลองสืบให้หน่อยว่าเมื่อวานมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแพรวากันแน่”