ตอนที่ 55 ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าธรรมดาๆหรือไง

ต๭นที่ 55 ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าธรรมดาๆหรือไง อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ช่างแต่งหน้าทนมานาน จึงไม่ยอมแล้วเริ่มทะเลาะกับปีวรา “ถึงฉันจะเป็นคนชั้นล่างแต่ก็ยังดีกว่าคนหน้าไม่อายบางคนที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อยกระดับตัวเอง” “แกพูดอะไร แกลองพูดอีกทีสิ” ปีวรายิ้มแล้วลุกขึ้นยืน ท่าทางเตรียมพร้อมเห็นได้ชัดว่าแตกขาดแน่นอน แพรวาก็เตรียมตั้งท่าเป็นผู้ชมที่ดี แต่ทันใดนั้นประตูห้องแต่งหน้าก็ถูกผลักเปิดเข้ามา จรณ์ใส่ชุดเป็นทางการยืนอยู่หน้าประตู เมื่อปีวราเห็น เธอก็หาเจอปีกที่จะคุ้มครองตัวเองรีบวิ่งไปจับที่แขนจรณ์ “คุณผู้ช่วยจรณ์ คุณช่วยบอกคุณปิยะวัฒน์ให้ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกจากกองถ่ายด้วย เธอไม่เพียงแต่ด่าฉันยังด่าคุณปิยะวัฒน์ด้วยค่ะ” ช่างแต่งหน้าน่าจะไม่สนใจอะไรแล้วจึงด่าออกมาแบบไม่มีอะไรจะเสีย “นังสารเลว ไม่ต้องมาไล่ฉัน ฉันไม่ทำแล้วงานนี้ หนังหน้าอย่างแกก็ไม่รู้ทำไมคนอื่นๆถึงตาบอดลมาสนใจแกได้” ปีวราโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา มือสั่นไปหมดพูดกับจรณ์ “คุณได้ยินหรือยัง เมื่อกี้นี้มันก็ด่าคุณปิยะวัฒน์แบบนี้แหละ” จรณ์ใช้สายตามองปีวราเรียบๆ แล้วก็ค่อยๆดึงมือปีวราออกจากแขนเขาอย่างสงบเงียบ หันไปพูดกับแพรวา “คุณแพรวาครับคุณปิยะวัฒน์ให้ผมมารับคุณครับ” เมื่อจรณ์พูดประโยคนี้จบ เสียงที่ดังเอะอะโวยวายก็เงียบลงทันที ช่างแต่งหน้ายิ้มเยอะออกมา แล้วก็หันหลังออกมา ปีวรายังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ พูดเสียงดัง “คุณปิยะวัฒน์จะเรียกแพรวาได้ยังไงพวกเขาไม่ใช่เลิกกันแล้วหรอ” จรณ์ย่นคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเบื่อคำพูดที่เที่ยววิจารณ์ออกมาแบบไม่มีเหตุผลของปีวรา ปีวราหน้าซีดเผือด ทั้งอายทั้งโกรธแต่ก็ไม่กล้าหุนหันพลันแล่นอีก แค่มองที่สายตาของแพรวา แล้วอยากจะถลกหนังหัวของแพรวาออกมา แพรวาแกล้งกระแอมไอ แล้วแกล้งถามจรณ์ “คุณปิยะวัฒน์จะเชิญไปคุยเรื่องพรีเซนเตอร์หรือคะ” จรณ์กระพริบตานิดนึงแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แค่บอก “คุณปิยะวัฒน์รออยู่ครับ เชิญคุณแพรวารีบไปเถอะครับ” แพรวาเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินตามจรณ์ไปท่ามกลางสายตาจ้องมองของทุกคนในกองถ่าย คนลงทุนทำหนังทุกคนเคยเจอกันหมดแล้ว สถานะของจรณ์นั้นทุกคนก็รู้ชัดเจนว่าเป็นผู้ช่วยคนสนิทที่ติดตามปิยะวัฒน์ ไม่นึกเลยว่าแทนที่จะมารับปีวราที่วันๆเอาแต่ประกาศศักดาตัวเองในกองถ่ายอยู่ตลอดกลับมารับแพรวาแทน ทุกคนนอกจากจะรู้สึกแปลกใจก็ยังได้กลิ่นเหม็นเน่าแถวนี้ ผู้กำกับธนชัยกำลังกำกับบทให้นักแสดงอยู่ ตอนที่ได้ยินเสียงเอะอ่ะ โวยวายของปีวรา พอเขาหันมามองก็เห็นเพียงแค่หลังไวๆของแพรวากับผู้ช่วยจรณ์เดินออกไป ธนชัยหยุดชะงัก สายตาเหี่ยวแห้ง ชญตว์กวาดตามองธนชัย ยิ้มน้อยๆ “ผู้กำกับธนชัยชอบคุณแพรวาหรือครับ” ท่าทางธนชัยยืดขึ้น ยิ้มแล้วส่ายหัว “คุณชญตว์อย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ” ชญตว์ยิ้ม สายตามองสำรวจเล็กน้อย จรณ์ขับรถพาแพรวามุ่งตรงไปศูนย์ออกแบบภาพลักษณ์ผู้หญิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตะวันบริษัทคิว.แอล แพรวามองออกไปด้านนอก หันมาถาม “คุณปิยะวัฒน์อยู่ไหนหรือ” “คุณปิยะวัฒน์ยังอยู่ที่บริษัท ท่านให้ผมรับคุณมาก่อนอีกสักครู่จะตามมาครับ” จรณ์พูดอยู่แล้วลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้แพรวา “คุณปิยะวัฒน์ได้นัดคุณฐานิตไว้แล้ว คุณฐานิตจะช่วยคุณแพรวาออกแบบภาพลักษณ์เพื่อทำให้คุณปิยะวัฒน์นั้นพอใจ” แพรวาไม่พูดอะไร ทำไมต้องให้คุณปิยะวัฒน์พอใจ ตัวแพรวาเองก็มีรสนิยมด้านความงามที่ดีอยู่แล้ว อีกทั้งมันเป็นงานเลี้ยงแบบไหนกันแน่ ทำไมดูทางการขนาดนี้ ถึงขนาดต้องสิ้นเปลืองเงินให้ที่นี่เพื่อมาออกแบบการแต่งตัวให้ แพรวารู้สึกงงอย่างยิ่ง แต่ต้องรอปิยะวัฒน์มาถึงแล้วเท่านั้นถึงจะช่วยให้เธอไขข้อข้องใจได้ ฐานิตเป็นอาจารย์ออกแบบมือหนึ่งของบริษัทคิว.แอล ปีนี้อายุแค่สามสิบเป็นผู้หญิงที่มีรูปโฉมสวยสดเย็นชา เวลาดาราที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงจะไปร่วมงานภาพยนตร์ระดับสากลล้วนต้องไปหาคุณฐานิตเพื่อให้ช่วยออกแบบ แต่ว่าบ่อยครั้งที่เงินเยอะก็ช่วยไม่ได้ ในสายอาชีพนี้ฐานิตนั้นอยู่ในระดับสูงสุด ไม่ขาดเงิน และก็ไม่ขาดชื่อเสียง จะรับงานทีก็ต้องดูอารมณ์และดูน้ำใจของคน แพรวาเข้ามาข้างในไม่นานฐานิตก็มา เธอใส่เสื้อคลุมสีดำ สวมรองเท้าสูงสิบกว่าเซนติเมตร ตัดผมสั้นดูเรียบร้อย แต่งหน้าสีโทนเย็นสบายดูไปแล้วไม่เหมาะจะเข้าใกล้ เธอเดินเข้ามาล้างมือแล้วรับกระดาษทิชชู่เปียกฆ่าเชื่อแล้วจากลูกศิษย์มาเช็ดมือ ใช้มือจับคลี่ดูผมของแพรวา “อารันมาสระผมให้เธอก่อน” “ครับ” ตอนที่แพรวาถูกลากไปสระผมนั้น ฐานิตนำอุปกรณ์ชุดแต่งหน้าออกมากองไว้ รอจนเป่าผมจนแห้งแล้วฐานิตจึงเดินเข้ามา จับที่คางของแพรวาเพ่งมองดูอย่างละเอียด สักครู่ ฐานิตจึงยิ้มออกมา “สายตาของคุณปิยะวัฒน์นั้นนับวันยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ” ฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงแสดงออกถึงอะไรพูดออกมาโดยไม่มีสาเหตุทำให้แพรวารู้ไม่ค่อยสบายใจ ผมของแพรว่าสุขภาพดี ดำสนิทเหมือนน้ำหมึก คล้ายผ้าดิ้นเงินทอง ไม่ต้องย้อมยืดแค่ตัดเล็มเล็กน้อย รอเธอแต่งหน้าเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาปิยะวัฒน์ก็มาถึงแล้ว มือข้างหนึ่งของปิยะวัฒน์ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง อีกข้างคีบบุหรี่ยืนคุยอยู่กับฐานิต ได้ยินเสียงเดินใกล้เข้ามาปิยะวัฒน์จึงมองมาทางแพรวา แพรวาสวมชุดราตรีหางนกนางแอ่นสีดำคอวีเปิดพอเห็นร่องอก แต่ดูไม่ถึงกับโป๊จนน่าเกลียด ความเซ็กซี่กำลังพอดี บนไหล่คลุมด้วยแจ๊คเกตหนังสีขาว ผมยาวถูกรวบไว้อีกข้างหนึ่งถักเป็นผมเปียเล็กๆสไตล์ฝรั่งเศสจีน แก้มได้รับการตกแต่งอย่างประณีตทั้งดูสวยและดูเท่ ปิยะวัฒน์ตะลึงงันไปหลายวินาทีลืมแม้กระทั่งเขี่ยขี้เถ้าก้นบุหรี่ ฐานิตอมยิ้มมุมปาก พูดล้อเล่น “คุณปิยะวัฒน์ไม่พอใจหรือคะ” ปิยะวัฒนืไม่พูดอะไร นิ้วดีดขี้เถ้าก้นบุหรี่ลงไปในถังขยะพอดี หัวคิ้วโค้งขึ้น “ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อยเลยหรือ” ฐานิต.... แพรวา...... “คุณปิยะวัฒน์เสื้อผ้าของฉันตรงไหนที่ไม่เรียบร้อย” ปิยะวัฒน์ไม่พูดอะไร แต่ว่าสีหน้าก็ยังดูออกว่าไม่ชอบเสื้อผ้าชุดนี้ที่แพรวาใส่อยู่ “ความจริงชุดมันก็ดีนะ” แพรวาส่องกระจกแล้วดึงกระโปรง เธอรู้สึกว่าชุดนี้ก็สวยดี “สวยตรงไหน” ปิยะวัฒน์พูดอยู่ก็ดึงเสื้อคลุมของแพรวา “จะใส่ก็จะใส่เข้าไป เอามาคลุมแบบนี้เหมือนอะไรก็ไม่รู้” แพรวา...... ชุดนี้ตามจริงแล้วมันต้องคลุมอยู่แล้วนะรู้ไหม ฐานิตอดไม่ได้แล้ว “คุณปิยะวัฒน์พูดแบบนี่คือดูถูกงานของฉันหรือ” สุดท้ายแล้วถึงแม้ว่าจะไม่พอใจแต่ว่าก็พาแพรวาเดินออกไปเพราะกำลังจะไปไม่ทันงานแล้ว อยู่บนรถ แพรวาแอบมองไปที่ปิยะวัฒน์ แล้วพูดเบาๆ “มันไม่สวยจริงๆหรือคะ” ปิยะวัฒน์ไม่พูดอะไรสักคำ แพรวาค่อนข้างผิดหวัง เธอถอนหายใจขยับตัวไปพิงอีกฝั่ง พร้อมหลับตาลง จรณ์เริ่มขับรถออกช้าๆรอจนรถทรงตัวดีแล้ว ทันใดนั้นแพรวาก็ได้ยินเสียงคนข้างๆพูดเสียงทุ้มต่ำ “ชุดสวย” แพรวาชะงัก ลืมตามองไปที่ปิยะวัฒน์ “เมื่อกี้ไม่ใช่บอกว่าไม่สวยไม่ใช่หรือคะ” ปิยะวัฒน์กัดฟัน ยื่นมือดึงตรงคอวีลึกนั้นขึ้น “แต่ว่าตรงนี้ทำไมมันถึงลึกขนาดนี้ จะให้นมหรือไง” แพรวา..... จรณ์...... แพรวาถอนหายใจอีกครั้ง ในที่สุดก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้หงุดหงิดเรื่องอะไร “ฉันอยู่บ้านใส่ลึกยิ่งกว่าชุดนี้คุณก็ดูชอบมากไม่ใช่หรือคะ”