ตอนที่56 ใส่ให้ผมดูกับให้คนอื่นดูมันจะเหมือนกันได้อย่างไร

ต๭นที่56 ใส่ให้ผมดูกับให้คนอื่นดูมันจะเหมือนกันได้อย่างไร แพรวาถอนหายใจอีกครั้ง ในที่สุดก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้หงุดหงิดเรื่องอะไร “ฉันอยู่บ้านใส่ลึกยิ่งกว่าชุดนี้คุณก็ดูชอบมากไม่ใช่หรือคะ” หลังจรณ์ยืดตรงทันที พิงที่พนักพิงเบาะ แย่แล้ว สงสัยเขาได้ยินอะไรที่ไม่สมควรได้ยินเข้าแล้ว จรร์คิด ปิยะวัฒน์ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม “ใส่ให้ผมดูกับให้คนอื่นดูมันจะเหมือนกันได้อย่างไร” แพรวา...... โอ้โห คุณปิยะวัฒน์ คุณนี่สองมาตรฐานเกินไปแล้ว แพรวาส่งเสียงกระแอมมองไปที่ปิยะวัฒน์เหมือนภรรยาของเขา ปิยะวัฒน์จ้องไปที่หน้าอกของแพรวาอยู่นาน หันกลับไปบอกจรณ์ “กลับไปที่สุ่ยหวินเจียนก่อน” “ครับ” จรณ์ตอบรับ แพรวาพูดแทรกขึ้นมา “ที่อยู่สุ่ยหวินเจียนคุณยังมีบ้านพักห่ายจิ่ง” ปิยะวัฒน์มองเย็นชาไปที่แพรวาแล้วก็หลับตาลง สุ่ยหวินเจียนสร้างใกล้ทะเล เป็นบ้านพักในกลุ่มที่โอ่อ่าหรูหราที่สุดในเมืองตะวัน ตอนแพรวาถ่ายละครเคยผ่านตรงนั้น วิวทิวทัศน์สวยงาม ให้ความรู้สึกกำลังหันหน้าสู่ทะเลที่มีดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิกว้างใหญ่ไพศาล จรณ์ขับรถมาตลอดทางจนถึงสุ่ยหวินเจียน อรถจอด ปิยะวัฒน์ก็กำชับจรณ์ “เอาสร้อยเส้นนั้นมา” จรณ์งุนงงถามให้แน่ใจอย่างระมัดระวัง “ท่านครับ ที่ท่านพูดถึงมันคือเส้นไหน” ปิยะวัฒน์ย่นคิ้วขึ้น “เดี๋ยวนี้ชอบพูดไม่รู้เรื่องหรือไง” จรณ์..... ผู้ช่วยจรณ์ลงจากรถ เดินไปทางบ้านพัก แพรวานั้นกลับไม่ได้สนใจสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน สายตาของแพรวถูกวิวทิวทัศน์อันสวยงามดึงดูดไว้ บ้านพักห่ายจิ่งหลังนี้ของปิยะวัฒน์ดูโอ่อ่าหรูหรามาก มองจากด้านนอกเหมือนปราสาทที่อยู่ในนิทาน บริเวณรอบๆมีต้นปาล์มสีเขียวชอุ่ม หน้าห้องมีสระว่ายขนาดใหญ่ น้ำกระเพื่อม ด้านหน้าสระว่ายน้ำเป็นทะเลกว้างใหญ่ ว่ายน้ำไปด้วยดื่มด่ำกับน้ำขึ้นน้ำลงไปด้วย ท่วงทำนองชีวิตแบบนี้ก็คงจะมีแค่นายทุนปิยะวัฒน์ที่ชอบขูดรีดประชาชนเท่านั้นแหละที่สามารถสัมผัสมันได้ “ชอบหรอ” จู่ๆเสียงของปิยะวัฒน์ก็ดังขึ้นที่ข้างหู แพรวาหลุดจากการใจลอย หันมายิ้มนิดหน่อย “ชอบสิคะ สถานที่ที่เหมือนกับในนิทานแบบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบหรอกมั้ง” แต่ก็แค่นั้น นิทานมันก็คือนิทาน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้หวังว่าจะได้มา ปิยะวัฒน์กำลังชั่งใจมองไปที่สีหน้าของแพรวา พูดเรียบๆ “สีหน้าของเธอดูไม่ออกสักนิดเลยว่าชอบ” แพรวาอ้าปากเหมือนอยากพูดอะไร แต่จรณ์ไปเอาของกลับมาพอดี จรณ์ขึ้นมาบนรถ นำกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินส่งให้ปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์รับมา มองที่กล่องลังเลอยู่ไม่กี่วินาที แล้วเปิดออก แพรวาเหลือบตามอง ยิ้มชะงักไป ภายในกล่องมีสร้อยคริสตัล เป็นแบบซ้อนเป็นชั้นๆดูซับซ้อน ทั้งประณีตทั้งแวววาวจับตา ปิยะวัฒน์หยิบสร้อยออกมา เงยหน้ามองแพรวา “เข้ามานี่สิ” แพรวาบิดริมฝีปาก หันกลับตัวอย่างว่าง่าย ปิยะวัฒน์โน้มตัวลงไปสวมสร้อยที่คอแพรวา ก้มหัวลงตั้งใจช่วยเธอติดตะขอสร้อย ปิยะวัฒน์ใช้มือลูบตามรอยของสร้อยไปถึงหน้าอกของแพรวา มองที่สร้อยเส้นนี้อย่างรู้สึกผิดหวังเป็นเวลานานถึงยื่นมือมาจับที่คาง เพิ่งจะพินิจมองที่แก้มของแพรวา แพรวาหลุบตาลง ขนตายาวโค้งงอทำให้เกิดเงาเล็กๆบนเปลือกตา ผิวขาวเกือบจะโปร่งใส เหมือนตุ๊กตากระเบื้องที่แตกง่ายดูทั้งสวยทั้งเปราะบาง ปิยะวัฒน์ก้มหัวลงประทับจูบลงที่ริมฝีปากแพรวา จูบนี้นุ่มนวลมาก ยิ่งไปกว่าในสัมผัสนั้นแพรวายังรู้สึกได้ถึงทั้งความรักและการทะนุถนอม ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น หูแดง มือค่อยๆกำเข้าหากัน เหมือนแมงปอที่ถูกน้ำ สักพักปิยะวัฒน์ก็ปล่อย หลังจากนั้นจึงหันไปบอกจรณ์อย่างไม่สะทกสะท้าน “ออกรถได้แล้ว” คบกันเป็นเวลาสามปีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มางานเลี้ยงทางธุรกิจแบบนี้กับปิยะวัฒน์ สังคมของปิยะวัฒน์นั้นแต่ไหนแต่ไรมาแพรวาไม่เคยได้มารู้จัก ความจริงมันเหมาะกับคนในวงสังคมชั้นสูงระดับสากล งานเลี้ยงจัดบนเรือสำราญสุดหรู ลงจากรถแล้วปิยะวัฒน์ก็เดินมาที่ข้างกายแพรวายกแขนขึ้นแล้วแพรวาก็ยื่นมือไปคล้องแขนเขาไว้ จรณ์ไปที่จอดรถปิยะว์ฒน์นำแพรวาเข้าไปในงานก่อน เมื่อขึ้นมาอยู่บนเรือในที่สุดแพรวาก็กลั้นไม่ไหวถามเสียงกระซิบ “คุณปิยะวัฒน์ งานนี้เป็นงานเลี้ยงอะไรหรือคะ” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วขึ้น “เรียกผมว่ายังไง” “คุณปิยะวัฒน์” หน้าตาของปิยะวัฒน์ยังคงไม่ดีขึ้น “ก่อนหน้านี้คุณเรียกผมว่ายังไง” “เรียกว่าที่รัก” คิ้วของปิยะวัฒน์คลายจากการขมวด ใบหน้าดูยิ้ม “ที่สาธารณะต้องระวังหน่อย” “ถ้างั้นฉันเรียกว่าคุณปิยะวัฒน์” “คุณกำลังอารมณ์เสียกับผมหรือ” แพรวา.... ”ปิยะวัฒน์” ปิยะวัฒน์ลูบผมของแพรวา “เด็กดี” แพรวา...... แล้วยังไงตกลงคืองานเลี้ยงอะไร “งานวันเกิดครบห้าปีลูกสาวของบริวัตร” ปิยะวัฒน์พูดขึ้นมาเรียบๆแต่เพียงพอที่จะทำให้แพรวารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ถ้าความมีชื่อเสียงที่จะเทียบกับตระกูลปิยะวัฒน์ทายาทจากตะกูลกปิตถาได้นั้นก็ต้องเป็นบริวัตรลูกชายคนโตจากตระกูลตระกูลขจรพงษ์สกุลอย่างแน่นอน ตระกูลเก่าแก่ร่ำรวยเหมือนกัน เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเหมือนกัน ปิยะวัฒน์กับบริวฒน์ยังอายุเท่ากันน่าจะต้องถูกยกหน้าที่สำคัญเรื่องคู่ครองมาเปรียบเทียบกัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ไม่ได้ดีตรงไหน สำหรับเรื่องที่ว่าบริวัตรนั้นทำไมไม่ใช่ว่าที่สามีในฝันของเมืองตะวันเหมือนปิยะวัฒน์นั้นก็เพราะว่าหลายปีก่อนคุณบริวัตรแต่งงานมีลูกสาวไปแล้ว การแต่งงานนี้ก็ทำให้คนมากมายที่นิยมชมชอบบริวัตรหมดลงไปเป็นธรรมดา คุณหนูตระกูลขจรพงษ์สกุลปีนี้อายุห้าขวบ เป็นไข่มุกในบ้าน บริวัตรทั้งรักและทะนุถนอมลูกสาวเป็นธรรมดาที่จะจัดงานวันเกิดหรูหรายิ่งใหญ่ เพิ่งจะห้าขวบเท่านั้นเอง จัดงานวันเกิดเหมือนคนเกิดครบรอบแปดสิบปีอย่างไงอย่างงั้นตระกูลขจรพงษ์สกุลนี้ดูจะรักตามใจเด็กคนนี้มากไปหน่อย แพรวาแขวะในใจ บนใบหน้านั้นไม่ปรากฏท่าทางอะไร เรือสำราญใหญ่มหึมา ข้างบนไฟส่องสว่าง พื้นกว้างใหญ่ ลมทะเลพัดมาน้อย กลิ่นน้ำทะเลลอยมาปะทะ สดชื่นเหมือนถูกนืทะเลสัมผัส ดาดฟ้าของเรือจัดแสดงวงดนตรี ทันใดนั้นแพรวาก็ไม่รู้ทำไมนึกถึงฉากในภาพยนตร์เรื่องไททานิคขึ้นมา แพรวานึกแล้วตัวสั่นรีบจับมือปิยะวัฒน์แน่น ปิยะวัฒน์เข้าใจว่าแพรว่าหนาวดึงแพรวาขยับมาด้านหน้าตัวเขาแล้วพาเธอเข้าไปในงาน ภายในห้องผู้โดยสารเรียกได้ว่าสวยงามโอ่อ่าจริงๆ การตกแต่งทั้งหมดล้วนเป็นสีทองอร่ามระยิบระยับ ชั่วขณะหนึ่งแพรวายังเข้าใจว่าตัวเองอยู่ในวังที่เหมือนกับในนิทาน ตระกูลขจรพงษ์สกุลรักลูกสาวมาก รักจนแสดงออกถึงขนาดนี้เลย สถานะปิยะวัฒน์กับบริวัตรนั้นเท่ากันพอเข้ามาในงานแน่นอนต้องดึงดูดความสนใจคนเป็นจำนวนมาก มีบางคนที่มีความคุ้นเคยกันในธุรกิจถือแก้วเข้ามาทักทายพูดคุย นี่เป็นครั้งแรกที่แพรวามาเป็นเพื่อนปิยะวัฒน์ในงานเลี้ยงแบบนี้ทำให้รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ ในฐานะที่เป็นคนในวงการบันเทิงทำให้คนจำนวนไม่น้อยจำหน้าเธอได้ เห็นปิยะวัฒน์พาแพรวามาด้วยก็รู้สึกแปลกใจล้วนยิ้มอย่างรู้กันเอง ปิยะวัฒน์กำลังคุยกับคนอื่นอยู่แพรวาก็รู้สึกไม่สะดวกใจที่ยืนอยู่ข้างๆจึงค่อยดึงมือออกจากปิยะวัฒน์ไปรอเขาที่ด้านข้าง หลังจากรับรู้ทางสายตาของปิยะวัฒน์ที่บอกว่า “อย่าหนีไปไหน” เธอจึงเดินไปที่มุมของว่าง ถือจานหนึ่งใบหยิบเค้กหนึ่งชิ้น แพรวาหิวมาตลอดทั้งบ่ายตอนนี้แค่อยากจะหาอะไรกินเงียบๆผลกลับได้ยินเสียงซุบซิบนินทาลอยเข้ามา “ทำไมคุณปิยะวัฒน์ถึงมากับดาราแถวหลังได้”