ตอนที่57 คุณสวยกว่าผู้หญิงคนนั้น

ต๭นที่57 คุณสวยกว่าผู้หญิงคนนั้น “ทำไมคุณปิยะวัฒน์ถึงมากับดาราแถวหลังได้” “ผู้หญิงคนนั้นเป็นนักแสดงใช่ไหม มิน่าล่ะดูคุ้นหน้า ดูไปดูมาก็สวยอยู่” “สวยอะไร ลูกตาเจ้าเล่ห์ ในละครมักเล่นเป็นบทเมียน้อย แสดงได้ดีขนาดนี้แน่นอนว่าเจ้าตัวก็คงไม่มีอะไรดีหรอก” “ดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้หรอก แต่เรื่องฝีมือนั้นไม่น้อยแน่นอน เธอเคยเห็นคุณปิยะวัฒน์พาใครมาออกงานด้วยไหมล่ะ แพรวาคนแรกเลย เก่งเข้าขั้นจริงๆ” “แค่นักแสดงแค่นั้นเอง ตระกูลดีๆตระกูลไหนจะมาสนใจคนแบบนี้จริงจังกัน คุณปิยะวัฒนืก็แค่เล่นๆ ลองดูสิไม่ถึงหนึ่งเดือนพวกเขาก็ต้องเลิกกันแน่นอน” …… แพรวาเลียเนยที่ปาก ในใจรู้สึกไม่สบายใจผิดปกติ พวกเธอพูดจานินทาคนลับหลัง เสียงเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไงทำเป็นว่าเธอคนนั้นตายไปแล้วหรือ อีกอย่างตาของเธอเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่ไหนล่ะมันเหมือนดอกท้อต่างหาก แม่ของเธอเลี้ยงเธอมาแบบนี้เธอจะทำอะไรได้ แพรวากำลังไม่สบายใจอยู๋ คุณปิยะวัฒน์ไม่รู้เดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน เห็นแพรวากำลังกินเค้ก จึงยื่นมือไปเช็ดครีมที่มุมปากแพรวาแล้วนำมาชิม พูดเสียงทุ้มต่ำ “ทำไมถึงชอบกินครีมขนาดนี้นะ ไม่กลัวอ้วนหรือ” การกระทำของปิยะวัฒน์ทำให้แพรวาหน้าแดงไปทั่ว พยายามกลืนครีมที่อยู่ในปากลงไป ทำตาโตพูด “คุณปิยะวัฒน์นี่มันที่สาธารณะนะคะ สำรวมหน่อย” ปิยะวัฒน์แย่งเค้กจากในมือแพรวาไปวางไว้อีกด้าน จูงมือแพรวาแล้วพูด “ตามผมมา” แพรวาหงุดหงิด อย่างน้อยก็น่าจะให้เธอกินเค้กให้หมดก่อน ท้องยังหิวอยู่เลย เดินอ้อมกลุ่มคนออกมาอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง จู่ๆปิยะวัฒน์ก็หยุดฝีเท้าหันมาช่วยจัดผมให้แพรวา บิดริมฝีปากพูดออกมา “เมื้อกี้เรียกผมว่าอะไรนะ” แพรวา.... “ปิยะวัฒน์” “เด็กดีมาก” ปิยะวัฒน์ยกมุมปาก บีบใบหน้าของแพรวา แล้วเริ่มจูงมือ ลูกสาวของบริวัตร ปีนี้อายุห้าขวบหน้าตาน่ารักผิวขาวเนียน ลูกตากลมส่องแสงประกายระยิบระยับ สาวน้อยสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพูอ่อน ผมสีน้ำตาลแดงนุ่มสลวยถึงมัดให้เป็นทรงเจ้าหญิง เป็นการแต่งเป็นเจ้าหญิงจริงๆ บริวัตรสวมชุดสูทสีขาว ยืนอยู่อีกด้านของแขกที่มาร่วมงาน เจ้าหญิงน้อยถูกคนสวมกระโปรงยาวสีม่วงอ่อนจูงมืออยู่ แพรวามองออกไป เห็นแค่ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาสวยงาม คิ้วสีอ่อน สวยคล้ายกับดอกบัวในบ่อหน้าตอนหน้าร้อน สวยเรียบๆไม่ฉูดฉาด ในมือของเจ้าหญิงน้อยมีช็อกโกแลตละลายเต็มมือ ผู้หญิงคนนั้นนั่งย่อตัวลงใช้กระดาษเช็ดมือให้เจ้าหญิงน้อยเบาๆ ท่วงท่าของเธอดูอ่อนโยนคิดๆไปแล้วก็ดูรักและทะนุถนอมเด็กคนนี้มาก “คนนั้นคือคุณนัยนิตภรรยาของคุณบริวัตร” จู่ๆเสียงอธิบายของปิยะวัฒน์ก็ดังขึ้นมาที่ด้านข้าง แพรวาหลุดจากการใจลอย มุมปากโค้งขึ้น “เธอสวยมาก” “คุณสวยกว่าเธอนะ” ปิยะวัฒน์พูด หาได้ยากมาก คาดไม่ถึงว่าปิยะวัฒน์จะจะชมเธอ คล้ายกับว่าเมื่อสักครู่นี้เธอนั้นจินตนาการขึ้นมาเอง แต่ว่าแพรวานั้นรู้ว่าปิยะวัมน์พูดมาจริงๆดังนั้นจึงมองไปที่เขามุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวจิตใจดีขึ้นอย่างปะหลาด 。นัยนิตเช็ดนิ้วให้ลูกสาวเสร็จลุกขึ้นยืนจึงมองเห็นพวกเขา นัยนิตยิ้มเล็กน้อย จูงมือลูกสาวเดินเข้ามาหา พูดน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณปิยะวัฒน์ คุณก็มาด้วย” ปิยะวัฒน์พยักหน้า รั้งแพรวาเข้ามาเพื่อแนะนำ “คนนี้คือคุณแพรวา” ปิยะวัฒน์ไม่ได้แนะนำบอกถึงสถานะของแพรวาแต่ถึงขนาดพาเธอมาร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ในใจต้องให้ความสำคัญแน่นอน ในใจนัยนิตเข้าใจแจ่มแจ้งดี ยื่นมือออกไปแล้วยิ้มให้แพรวา “สวัสดีค่ะคุณแพรวา” “สวัสดีค่ะคุณนัยนิต” แพรวาพูดเสร็จทันใดนั้นก็รู้สึกว่าด้านล่างนั้นมีคนกำลังดึงกระโปรงของเธอ พอก้มหัวลงจึงเห็นเจ้าหญิงน้อยลูกตากลมโตเป็นประกาย น้ำเสียงไร้เดียงสาถาม “พี่สาวดอกไม้ พี่กระโดดออกมาจากทีวีหรือคะ” แพรวา.... นัยนิตรั้งตัวลูกสาวเข้ามาหาตัวเอง พูดเสียงต่ำ “ไม่ใช่พี่สาวดอกไม้แต่เป็นคุณน้าแพรวา หนูต้องเรียกว่าคุณน้านะคะ” เจ้าหญิงน้อยทำคิ้วมุ่ย ไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก “ทั้งที่นี่เป็นพี่สาวดอกไม้อย่างแน่นอน” แพรวาหลุดกลับมาจากอาการใจลอย ก่อนหน้านี้เธอเล่นละครโบราณเรื่องหนึ่งเธอได้รับบทเป็น ฮัวหลง น่าจะเป็นเพราะว่าลูกสาวของนัยนิตนั้นเป็นแฟนคลับของละครเรื่องนี้แน่ๆ แพรว่ารู้สึกขันและตลกแฟนคลับที่อายุน้อยขนาดนี้ ท่านั่งย่อตัวลง ใช้มือจับที่มือของเจ้าหญิงน้อย “สวัสดีค่ะเจ้าหญิงน้อย” เด็กน้อยยิ้มหวานที่สุดอย่างพอใจแล้วหันไปพูดกับนัยนิต “คุณแม่คะ พี่สาวคนนี้ก็คือพี่ดอกไม้จริงๆ” นัยนิตยิ้มอย่างไม่มีทางเลี่ยง พูดอธิบาย “เด็กคนนี้ปกติไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวเล่น ชอบดูทีวี คุณอย่าถือสาเลยนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงเป็นตอนที่เคยแสดง ลูกสาวของคุณชอบ ฉันรู้สึกดีใจมากค่ะ” ขณะกำลังคุยกันบริวัฒน์ก็ก้าวเท้าเข้ามา พอบริวัฒน์เข้ามา ลูกสาวก็หดมือกลับแล้วมายืนข้างๆนัยนิต แม้ว่าการกระทำจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของพ่อลูกดูห่างเหิน บริวัตรอายุเท่ากันกับปิยะวัฒน์ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ไม่มีที่ติ อาจจะเป็นเพราะแต่งงานแล้วดูไปบริวัตรมีความสุขุมนุ่มลึกมากกว่าปิยะวัฒน์หลังจากแพรวาเปรียบเทียบรูปร่างและนิสัยของทั้งสองคนแล้วยังคงรู้สึกว่าปิยะวัฒน์เหมาะกับเธอมากกว่า บริวัตรเดินมายืนที่ข้างๆนัยนิตเอาแขนโอบไปที่เอวของนัยนิต อมยิ้มกระตุกปากพูด “ปีนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนคาดไม่ถึงว่าจะควงสาวมาด้วย ไม่แนะนำหน่อยหรือ” ปิยะวัฒน์ยกมุมมากยิ้มพูดเรียบๆ “ลูกสาวของแกยังโตขนาดนี้แล้ว ฉันจะมีคู่บ้างก็คงไม่แปลกอะไร” พูดพร้อมกับแนะนำแพรวาให้รู้จัก “คุณคนนี้คือคุณบริวัตร ถือได้ว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม” แพรวาพยักหน้าทักทายไปทางบริวัตร “สวัสดีค่ะคุณบริวัตร ฉันแพรวาค่ะ” “สวัสดีครับคุณแพรวา” บริวัตรยื่นมือไปจับมือแพรวาพิจารณาประเมินเธอโดยที่แพรวาไม่รู้ตัว ผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้น “ตอนนี้รสนิยมของแกเปลี่ยนไปเยอะนะ” พอคำพูดนั้นออกมา แพรวาไม่ได้มีท่าทีอะไร มีแค่นัยนิตที่สายตาเปลี่ยนไป มือที่อยู่ด้านข้างกำเข้าหากันดูไปแล้วคล้ายกำลังอดกลั้นไว้ บนใบหน้าเรียบสนิทไม่ปรากฏพิรุธอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะแพรวาสังเกตเห็นจุดเล็กๆนี้บางทีก็คงจะเข้าใจว่าพวกเขาสามีภรรยารักกันมาก แต่ตอนนี้ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว เธอถอนหายใจเบาๆความจริงแล้ววงศ์ตระกูลแบบพวกเขานั้นการแต่งงานก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องผลประโยชน์ ท่าท่างรักใคร่นั้นก็คงแสดงเพื่อให้คนนอกเห็นเท่านั้น “หรือว่ารสนิยมแกไม่ได้เปลี่ยน” ปิยะวัฒน์กวาดตามองไปที่นัยนิตด้วยสายตาแปลกๆ สายตาของบริวัตรขรึมขึ้น ปิยะวัฒน์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบกล่องดูประณีตสีขาวออกมา ย่อตัวลงส่งให้เจ้าหญิงน้อย พูดเสียงนุ่มนวล “นี่เป็นของจากพี่สาวดอกไม้กับคุณอาครับ เจ้าหญิงน้อยลองดูว่าชอบหรือเปล่า” สาวน้อยรู้สึกแปลกใจมาก เงยหน้ามองแพรวาจนเห็นแพรวายิ้มรับเป็นคำตอบแล้วนั้นถึงรับของเข้ามาสู่อ้อมอกอย่างระมัดระวัง เงยหน้าขึ้นถามบริวัตรเบาๆ “คุณพ่อคะหนูเปิดดูตอนนี้ได้เลยหรือเปล่าคะ” ลักษณะการพูดของเด็กน้อยนั้นดูค่อนข้างระมัดรังวังในคำพูด บริวัตรบิดคิ้วเล็กน้อย เด็กน้อยจึงคิดว่าบริวัตรไม่เห็นด้วยใบหน้าเล็กๆนั้นจึงหมองลง