ตอนที่58 ร่างกายของเธอซื่อสัตย์กว่าปากของเธออีก

ต๭นที่58 ร่างกายของเธอซื่อสัตย์กว่าปากของเธออีก ทรวงอกของบริวัตรบีบรัด พูดเสียงต่ำ “ของขวัญของหนู อยากจะแกะตอนไหนก็แกะได้เลยครับลูก” พอได้ยินแบบนั้นเด็กน้อยจึงดีใจขึ้นมา เริ่มแกะห่อที่ละชั้นละชั้น แล้วเปิดกล่องออก ภายในกล่องมีกิ๊ปติดผมสีชมพูฝังเพชรรูปคิตตี้ ฝีมือประณีตรูปแบบน่ารัก ความรู้สึกชั่วขณะนั้นของเด็กน้อยชอบจนไม่อยากละสายตา นัยนิตโค้งตัวลงมา รวบผมของเด็กน้อยไปไว้ด้านหลัง พูดเบาๆ “ตัวเล็กของแม่ กิ๊บติดผมอันนี้แม่จะเก็บไว้ให้ก่อน ตอนนี้ถึงเวลาไปกินยาได้แล้วค่ะ” ตัวเล็กหน้างอง้ำแต่ก็ยังเชื่อฟังนำกิ๊บติดผมส่งให้แม่ ก่อนที่จะเดินออกไป แต่เธอยังอยากจะอยู่กับแพรวาจึงถามแพรว่า “พี่สาวดอกไม้ หนูกินยาแล้วจะออกมา พี่จะยังอยู่หรือเปล่าคะ” แพรวาไม่รู้ว่าสุขภาพของเด็กน้อยนั้นมีปัญหาอะไรแต่เห็นสายตาที่รอคอยแล้วจึงตอบออกไปอย่างไม่รู้ตัว “ยังอยู่ค่ะ น้าจะรอหนูอยู่ที่นี่นะ” ตัวเล็กสบายใจแล้วจึงเดินตามนัยนิตออกไป หลังจากสองแม่ลูกเดินออกไป ปิยะวัฒน์จึงถามขึ้นมา “สุขภาพของตัวเล็กเป็นอย่างไรบ้าง” บริวัตรส่งบุหรี่ให้ปิยะวัฒน์ จุดบุหรี่ดูดครั้งหนึ่งควันบุหรี่ลอยฟุ้งล้อมรอบ ตาดูเปียกชื้นน้อยๆ “ก็เหมือนเดิม รอให้โตกว่านี้สักหน่อยถึงจะเข้ารับการผ่าตัด” ปิยะวัฒน์เลิกคิ้วขึ้น คีบบุหรี่ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน แขกเริ่มทยอยเข้ามาในงานมากขึ้น บริวัตรดับบุหรี่ พูดเรียบๆ “ฉันไปรับรองแขกก่อน แกกับคุณแพรวาตามสบายเลย” หลังจากบริวัตรเดินไป ปิยะวัฒน์ถึงหันกลับมามองแพรวา “อยากจะถามอะไรหรือ” แพรวายิ้มเหมือนตัวเองทำอะไรผิด ถามเบาๆ “ตัวเล็กเป็นโรคอะไรหรือคะ” ปิยะวัฒน์เม้มปากสักครู่ถึงพูด “เป็นโรคหัวใจ” หัวใจแพรวาวูปไหว เมื่อสักครู่ที่แอบแขวะเจ้าหญิงน้อยนั้นมลายหายไปหมด “แล้วพวกเขาทั้งสองไม่ได้วางแผนจะมีอีกคนหรือคะ” แพรวาไม่ได้จะแช่งเด็กแต่แค่ว่าโรคหัวใจนั้นไม่ใช่โรคทั่วไป มีสิทธิ์ที่จะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ ปิยะวัฒน์ขมวดขิ้ว “มันเรื่องของคนในครอบครัว ใครเค้าจะถามกัน อยู่ต่อหน้านัยนิตจะพูดอะไรอะไรได้เยอะล่ะ” แพรวาทำปากขมุบขมิบ “ทำไมคุณต้องสนใจเรื่องของบ้านนี้ขนาดนี้กัน คุณชอบคุณนัยนิตหรือ” ปิยะวัฒน์มองค้อนแพรวา ทั่วฟ้ามืดมิดไปหมดแล้ว ไฟที่อยู่บนดาดฟ้าก็ยิ่งสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ แพรวากับปิยะวัฒน์ออกมาก็เจอลมเย็นปะทะ แพรวากลั้นไม่ไหวจึงจามออกมา ปิยะวัฒน์ย่นคิ้วขึ้น นำเสื้อคลุมแพรวาที่ดูแล้วไม่ช่วยอะไรโยนไว้ที่อีกด้านพร้อมเอาเสื้อสูทตัวเองคลุมที่ไหล่ของเธอ ถูกความอบอุ่นที่คุ้นเคยโอบล้อมตัวเองไว้ การแสดงละครสัตว์ใกล้จะเริ่มขึ้น บนดาดฟ้าคนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแพรวาใช้เสื้อของปิยะวัฒน์คลุมที่ไหล่ยืนอยู่ตรงที่คนสามารถมองเห็นได้ชัด สายตาที่ต่างก็จ้องมองมาที่เธอนั้นแพรวารู้สึกว่าถ้าสายตาเหล่านั้นเป็นลูกธนู ป่านนี้เธอคงถูกทิ่มจนพรุนไปหมดแน่ๆ “คุณปิยะวัฒน์” แพรวาเรียก หลังจากนั้นปิยะวัฒน์ก็ทำท่าดุดัน แพรว่าจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ปิยะวัฒน์คะ เอาเสื้อของคุณกลับไปเถอะค่ะฉันไม่หนาว...ฮัดเช้ย” ยังพูดไม่ทันจบคำก็ขายหน้าซะแล้ว ปิยะวัฒน์เหลือบตามองแพรวา บอกขำๆ “ตัวของเธอซื่อสัตย์กว่าคำพูดเธอเยอะเลย” แพรวา....... คุณปิยะวัฒน์ประโยคที่คุณพูดออกมานี่มันจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่ายๆรู้ไหม กำลังพูดอยู่นั ยนิตก็พาเจ้าหญิงน้อยออกมา เป็นเพราะมีความเป็นแม่อยู่นั้น นัยนิตรู้ว่าอากาศข้างนอกเป็นอย่างไรจึงคลุมเสื้อขนเป็ดสีเหลืองให้ลูกสาว บนหัวสวมหมวกมินเนี่ยน ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วอย่างเบื่อหน่าย “ มินเนี่ยนอ้วนๆตัวนี้ มันมีอะไรดีกันแน่ ทำไมใครๆก็ต่างชอบมัน” “พี่สาวดอกไม้ หนูมาแล้วค่ะ” แพรวาหันไปยิ้ม เดินเข้าไปย่อตัวลงพูด “หมวกใบนี้สวยมากเลยจ้ะ พี่ก็มีหมอนแบบเดียวกันกับแบบนี้ด้วยนะ” เจ้าหญิงน้อยยิ้มเขินอาย เอาหน้ากากสีทองที่อยู่ในมือส่งให้แพรวา “พี่สาวดอกไม้คะถ้าพี่สวมหน้ากากอันนี้จะยิ่งดูสวยมาก” หน้ากากหมาจิ้งจอกสีทอง นั่นมันเป็นอุปกรณ์ประกอบที่อยู่ในกองนึกไม่ถึงว่าแม้กระทั่งหน้ากากอันนี้เด้กน้อยยังหามาได้ แพรวารู้สึกขำ หลังจากรับมาแล้วใส่เข้าไป ถามยิ้มๆ “สวยไหมคะ” เด็กน้อยรีบพยักหน้าอย่างตั้งใจ “สวยมากๆเลยค่ะ” แพรวาแหงนหน้าไปมองปิยะวัฒน์ อีกฝ่ายนั้นกำลังมองไปอีกทาง พรางพูดคุยกับนัยนิต ดูไม่มีความรู้สึกจริงๆ แพรวาทำแก้มป่อง จูงมือสาวน้อยหันไปถามนัยนิต “คุณนัยนิตคะฉันพาตัวเล็กไปดูการแสดงสักครู่ได้ไหมคะ” นัยนิตพยักหน้า “รบกวนคุณแพรวาด้วยนะคะ” เมื่อเห็นแพรหลุดไปจากสายตาจู่ๆปิยะวัฒน์ก็รู้สึกใจไม่อยู่กับตัว ใจลอยไปคิดว่าคนที่เดินจากไปนั้นเป็นภรรยาและลูกสาวตัวเอง ในใจก็รู้สึกอิ่มเอมขึ้นมา “ดูคุณปิยะวัฒน์ชอบคุณแพรวามากนะคะ” จู่ๆนัยนิตก็ถามแบบนี้ออกมา ทาท่างปิยะวัฒน์ชะงักไป ยิ้มกว้างยอมรับ “ผู้หญิงแบบแพรวาไม่มีใครไม่ชอบหรอกครับ” “สวย ใจกว้าง อ่อนโยน มีความน่ารักแต่ก็มีความดื้อสิ่งสำคัญคือเป็นคนรู้กาลเทศะแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยสร้างปัญหา” ปิยะวัฒน์นึกคิดอยู่ในใจถึงนิสัยแพรวา นัยนิตมองมองไปที่เงาหลังไวๆของแพรวา แล้วพูดว่า “คุณแพรวาดูเหมาะสมกับคุณนะคะ” ปิยะวัฒน์ชะงักไป ส่วนนัยนิตนั้นพอได้เห็นบริวัตรเดินมาทางนี้ก็หันหน้าไปอีกทาง ลูกสาวของนัยนิตเป็นเด็กเงียบๆตอนที่ดูการแสดงก็นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเชื่อฟังไม่เหมือนเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่สนุกสนานซุกซน แพรวาหยิบผลไม้ให้เธอ อีกฝ่ายก็เป็นเด็กที่รู้เรื่องรู้จักพูดขอบคุณ ตระกูลขจรพงษ์สกุลอบรมเลี้ยงดูเธอได้ดีมาก แต่ว่าความเป็นเด็กรู้เรื่องของเธอนั้นก็ทำให้คนรู้สึกรักสงสาร เวลาผ่านไปราวๆสิบกว่านาที นัยนิตจึงเดินเข้ามา บอกว่าปิยะวัฒน์เรียกให้แพรวาไปหา แพรวาจึงจำเป็นต้องบอกลากับเจ้าหญิงน้อยเดินออกที่มีการแสดงไปหาปิยะวัฒน์ ลานแสดงข้างนอกเป็นฟลอร์เต้นรำ แสงไฟเป็นประกายระยิบระยับ ชายหญิงจำนวนไม่น้อยจูงมือกันเต้นรำที่ฟลอร์เต้นรำ เงาผู้คนเบียดกันขยับไปมาบังสายตาของแพรวาไว้เธอพยายามมองหาเงาร่างกายของปิยะวัฒน์ พอดีกับตอนที่มีเงาของคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ามาอยู่ในสายตา ในใจเธอดีใจรีบเดินเข้าไปดึงแขนของเขา “คุณไปไหนมาคะ ฉันหาคุณตั้งนาน” น้ำเสียงของแพรวาดูกล่าวโทษผสมงอนเล็กน้อยดูน่ารักเป็นพิเศษ คนที่ถูกดึงไว้ชะงักเล็กน้อย หันตัวกลับมา ใบหน้าที่ไม่รู้จักปรากฏต่อหน้า จมูกโด่งคม เบ้าตาลึก มุมปากหยักลึกเห็นชัด รวมทั้งคิ้วดกดำ แพรวาชะงักจ้องมอง เหมือนหัวใจถูกคนคว้าไว้แน่นทำให้หายใจไม่ออก กระแสความเจ็บปวดทิ่มแทงถาโถมเข้ามา ราวกับว่าจะมีบางอย่างใกล้จะพุ่งออกมา หัวเหมือนจะระเบิดปวดเหมือนโดนบีบ ขาของเธออ่อนแรง เกือบจะล้มลงที่พื้นดีที่ผู้ชายคนนั้นประคองที่เอวของแพรวาพูดเสียงแหบดังขึ้นที่ข้างๆหู “คุณครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”