ตอนที่61ภายในใจรู้สึกแย่ใช่หรือเปล่า

ต๭นที่61ภายในใจรู้สึกแย่ใช่หรือเปล่า อาจจะเพราะมีพลังพลานุภาพอะไรบางอย่างในที่สุดแพรวาก็ยอมอยู่นิ่งๆ ปิยะวัฒน์ถอนหายใจยาวๆออกมาว่ายน้ำพาแพรวาไปทางเรือกู้ภัยที่จอดรออยู่ ภายใต้การช่วยเหลือของนักกู้ภัยปิยะวัฒน์จึงสามารถนำแพรวาขึ้นมาอยู่บนเรือได้ ปิยะวัฒน์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเขารับผ้าห่มจากคนข้างๆที่ส่งมาให้แล้วนำไปคลุมที่ตัวของแพรวาเพื่อบรรเทาความหนาวเย็นใช้มือตบเบาๆไปที่แก้มเพื่อเรียกสติของแพรวา แพรวาได้สติเธอลืมตามองค่อนข้างสับสนดวงตาทั้งสองข้างพยายามปรับจุดโฟกัสจนมองเห็นปิยะวัฒน์ได้ชัดจึงพูดพึมพำเบาขึ้นมาว่า“ฉันยังมีชีวิตอยู่ไหม” ปิยะวัฒน์ทำหน้าบึ้งแล้วบอกด้วยน้ำเสียงดุๆว่า“เธอตายแล้ว” แพรวาพูดรับ“หรอคะ”แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ปิยะวัฒน์เอาผ้าขนหนูเช็ดที่ผมแพรวาท่าทางที่ดุดันของเขาเปลี่ยนไปเมื่อลงมือเช็ดให้หัวให้แพรวากลับดูอ่อนโยน ผ่านไปสักพักแพรวาจึงแหงนหน้ามองปิยะวัฒน์แล้วพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตายตามพร้อมฉันมาหรอคะ” ปิยะวัฒน์ไม่มีอะไรจะพูด เมื่อเรือกู้ภัยกลับเข้าเทียบฝั่งปิยะวัฒน์ก็อุ้มแพรวาลงมาจากเรือบริวัตรเองก็อุ้มนัยนิตตามหลังมาไม่ห่าง ทั้งหมดเดินผ่านกลุ่มคนที่ยังมุงล้อมดูเหตุการณ์อยู่ดีแต่ว่าบริวัตรนั้นได้เรียกบอดี้การ์ดมาค่อนข้างเยอะสามารถช่วยป้องกันพวกมามุงดูออกไปไว้ในระยะไกลๆ ชลธิดายืนอยู่ข้างนอกแผงกั้นเธอมองเห็นทีมกู้ภัยทยอยออกไปทีละคนแล้วจึงยกแก้วขึ้นยิ้มนิ่งๆออกมา ของเหลวเย็นไหลผ่านเข้าไปในลำคอภายในท้องรู้สึกแสบร้อนขึ้นมาหรี่ม่านตาลงเปลือกตาด้านซ้ายมีรอยแผลที่ยังใหม่ความยาวประมาณสองมิลลิเมตรดูจากรอยแผลแล้วคาดว่าบาดแผลตอนนั้นจะต้องลึกมากแน่นอน เธอเปิดเปลือกตาขึ้นรอยแผลก็เลยถูกปิดลงเหมือนกับว่ารอยแผลอันนี้นั้นเป็นความลับที่ไม่สามารถเปิดเผยให้คนเห็นได้ ปิยะวัฒน์อุ้มแพรวาเข้าไปที่ห้องรับรองแขกห้องหนึ่งบนเรือสำราญ ร่างกายค่อยๆอบอุ่นขึ้นมาสติสัมปชัญญะของแพรวาก็ค่อยๆกลับมามีสติมากขึ้น แพรวาช้อนตามองท่านประธานใส่เสื้อเชิ้ตที่ยังคงเปียกชุ่มสีขาวยืนอยู่ด้านหน้าแพรวาเลียปากนนิดหนึ่งมองจ้องที่หน้าอกตรงรอยแยกของเสื้อแล้วเลียนแบบคำพูดของปิยะวัฒน์พูดเสียงต่ำว่า“ใส่แบบนี้ต้องการจะอ่อยฉันหรอคะ” ท่านประธานทำหน้านิ่ง เห็นแพรวาพูดมากปิยะวัฒน์จึงถอนหายใจดูแล้วอาการไม่น่ามีอะไรน่าเป็นห่วง ปิยะวัฒน์ยื่นมือไปตบที่สะโพกของแพรวาแล้วเอามือออกเขาเดินไปข้างๆตัวแพรวาแล้วถอดเสื้อที่เปียกทิ้งลงบนพื้นหลังจากนั้นก็เดินไปอาบน้ำที่ใต้ฝักบัวโดยไม่บอกไม่กล่าวทำท่าทางเหมือนว่าไม่สนใจในแพรวาอีก หลังจากอาบน้ำเสร็จก็พันผ้าขนหนูเแล้วก็เดินออกไป แพรวากระทุ้งในปากครุ่นคิดเหมือนท่านประธานจะโกรธเลย แพรวาเองก็เช็ดผมใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินเท้าเท้าเปลือยตามออกไป ภายในห้องรับแขกปิยะวัฒน์นั่งเช็ดผมอยู่บนโซฟาบนโซฟานั้นมีโทรศัพท์ของแพรวาและเสื้อโค้ทของปิยะวัฒน์วางอยู่ข้างๆ ”แพรวาเลียริมฝีปากเล็กน้อยหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปพูดกล้าๆกลัวๆว่า“ท่านประธานฉันช่วยเช็ดผมให้ไหมคะ” ท่านประธานนั้นกลับเดินไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมเอง แพรวาทำหน้าไม่ถูก ไม่ต้องทำท่าปฏิเสธชัดขนาดนี้ก็ได้มั้ง แพรวาลองเรียกว่าท่านประทาน …… ปิยะวัฒน์ …… ที่รัก ในที่สุดพอเรียกว่าที่รักท่านประธานจึงเงยหน้าขึ้นกวาดตามองแพรวาแล้วถามว่า“รู้หรือยังว่าทำอะไรผิด” แพรวาพยักหน้าหงึกหงัก“รู้แล้วค่ะ” ปิยะวัฒน์ถามต่อ“ทำอะไรผิด” แพรวาทำหน้านิ่ง ทำผิดอะไรแพรวาก็ยังไม่รู้แต่ว่าเห็นท่านประธานปิยะวัฒน์โกรธนั่นก็แสดงว่าตัวเองต้องทำอะไรผิดแน่ๆ แต่ว่าทำผิดอะไรอย่างไรแพรวาไม่รู้เลยจริงๆ แพรวากัดที่ริมฝีปากจ้องมองด้วยแววตาน่าส งสาร“คุณลองเดาดู” ปิยะวัฒน์นิ่ง ท่านประธานกระตุกมุมปากเอาไดร์เป่าผมไปวางทิ้งไว้อีกด้านหนึ่งใบหน้านิ่งครึมแล้วพูดว่า“เดินมาตรงนี้” แพรวาเดินค่อยๆอย่างระวังเข้าไปหาแต่ปิยะวัฒน์รู้สึกไม่ทันใจจึงดึงแพรวาเข้ามาแล้วใช้มือกดไปที่ขาเปิดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วตีด้วยน้ำหนักมือพอประมาณไปที่สะโพกของแพรวา เสียงตีดังป๊าบอย่างชัดเจน การสั่งสอนด้วยท่าทางแบบนี้มันเป็นการสั่งสอนเด็กชัดๆทำให้ความรู้เขินอายถาโถมเข้ามาหน้าแดงเต็มไปด้วยเลือดฝาดแล้วก็พยายามที่ต่อต้านโดยไม่สนใจอะไร ปิยะวัฒน์มีแรงเยอะกว่าล็อคเอวของแพรวาไว้ได้ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้“เธอยังกล้าต่อต้านหรอ”ปิยะวัฒน์พูด แพรวาหน้าแดงกัดฟันพูด“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดกันดีๆสิคะจะมาทำรุ่มร่ามแบบคุณทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน” “จัดการกับคุณก็ต้องใช้แรงแบบนี้แหละไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่จำ” ปิยะวัฒน์พูดมือแต่มือก็ยังตีลงไป แพรวาก็ยังพยายามสู้ให้หลุดพ้นไปให้ได้โดยไม่สนใจอะไร“ปล่อยฉันนะคนเลวคนอันธพาลใครจะสั่งสอนด้วยการตีคุณน่ะคุณน่ะแอบอ้างหาเอาผลประโยชน์ชัดๆ” “แอบอ้างหาเอาผลประโยชน์หรอ”ปิยะวัฒน์ยิ้มเย็น“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่แคร์แล้วล่ะขอหาผลประโยชน์เพิ่มอีกหน่อยดีกว่า” พูดแล้วก็ตีลงไปอีกทำให้สะโพกขาวผ่องนิ่มเหมือนสะโพกเด็กของแพรวาเกิดรอยฝ่ามือแดงๆสองที่เธอเองทั้งอายทั้งเจ็บแพรวาไม่ดิ้นต่อกัดปากพร้อมน้ำตาคลอตาแดงๆเหมือนกับกระต่ายดูไปแล้วก็น่าสงสารเป็นอย่างมาก ตีไปสามครั้งติดๆกันอารมณ์โกรธของปิยะวัฒน์จึงเบาบางลงเขาดึงแพรวาขึ้นแล้วกอดไว้จับคางแพรวาเชิดขึ้นบังคับให้แพรวาเงยหน้า แพรวาน้ำตาคลอไม่อยากมองหน้าปิยะวัฒน์ แพรวารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากทั้งที่แพรวาไปช่วยคนไว้ทำไมสุดท้ายผลถึงต้องมาถูกปิยะวัฒน์ทำให้อับอายขายหน้าแบบนี้ ”คนบ้าคนเลว” “กำลังด่าผมอยู่ในใจใช่รึเปล่า” ปิยะวัฒน์คลึงๆที่ริมฝีปากแพรวาเสียงต่ำในลำคอถาม แพรวาหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมพูดจา ตอนนี้ท่านประธานหายโมโหแล้วเลยไม่ถือสาที่แพรวาแสดงท่าทางโกรธออกมาใช้แขนกันไว้แล้วรวบแพรวาเข้าสู่อ้อมกอดนั่งคร่อมอยู่บนเข่าแล้วก็จับกรามให้สายตาของแพรวาหันมามองที่ตัวเอง “ในใจตอนนี้รู้สึกแย่มากใช่ไหมทั้งๆที่ก็ทำเรื่องดีแต่ผมยังตีคุณ” แพรวาขมวดคิ้วไม่พูดอะไรแต่ในสายตาดื้อรั้นนั้นบอกชัดเจนว่าคำตอบคือ“ใช่” “ผมไม่ได้โกรธคุณเขายิ้มออกมานำผ้าขนหนูซับน้ำที่เปียกอยู่บนผมต่อไปเรื่อยๆพูดน้ำเสียงต่ำๆการช่วยชีวิตคนนั้นเป็นเรื่องที่ดีแต่ว่าอย่างน้อยนั้นก็ต้องไม่ทำให้ตัวเองได้รับอันตรายคุณช่วยคุณได้แล้วแต่กลับเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งไว้มันคุ้มค่าไหมเหตุการณ์เมือสักครู่นั้นถ้าผมไปช้าแค่หนึ่งนาทีคุณก็ตายไปแล้วรู้หรือเปล่า” แพรวาเม้มปากหลุบตาลงหน้าตาผ่อนคลายขึ้นไม่เหมือนตอนแรก “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้รู้ตัวว่าผิดแล้วใช่ไหม” แพรวาเงยหน้ามองพยักหน้างงๆ ปิยะวัฒน์คลึงเบาๆที่แก้มของแพรวาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“ที่ผมตีเมื่อสักครู่นี้เจ็บหรือเปล่า” แพรวารับตอบอย่างงอนๆว่า“เจ็บมาก” ผู้ชายไม่ว่าอยู่ในตำแหน่งอะไรสิ่งที่ไม่อยากเจอที่สุดคือผู้หญิงงอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่เราสนใจ ปิยะวัฒน์คลึงที่เอวของแพรวาพูดเสียงต่ำว่า“มานอนคว่ำตรงนี้ผมจะดูว่าตรงที่ตีเป็นแผลหรือเปล่า” แพรวารู้สึกเขินอายขึ้นมาบอกไปว่า“ไม่มีแผลค่ะ” ปิยะวัฒน์ก็เลยดึงให้แพรวาเข้ามาเองกดตัวแพรวาลงบนโซฟาแล้วใช้มือคลายชุดคลุมอาบน้ำออก ตรงที่ถูกตีเมื่อสักครู่เกิดเป็นรอยสีแดงรูปมือสามรอยอยู่บนผิวสะดุดตาพร้อมกับทำให้ในร่างกายของผู้ชายรู้สึกรุ่มร้อนออกมาจากข้างในได้ง่าย