已经是第一章了
ตอนที่63 สาดน้ำกรด
ตนที่63 สาดน้ำกรด
“แต่ว่าตอนนี้คุณปิยะวัฒน์เค้าไม่รับสายหนูเลยอีกอย่างงานนี้เขาเองก็ไม่ได้เชิญหนูไปเขาเพียบพร้อมขนาดนั้นคงมีผู้หญิงที่สนใจเขาจำนวนไม่น้อยแน่ๆคนอื่นต่างก็ห้ำหั่นแย่งชิงที่จะเข้าไปหนูจะมาแกล้งสงบเสงี่ยมแบบนี้ไปให้ใครดูกัน”
แพรใจเดินกลับไปกลับมาเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังกึกก้อง
ญาญินีได้ยินเสียงแล้วรู้สึกรำคาญคิ้วขมวดพูด“แกอย่ามาเดินไปเดินมาตรงนี้ฉันได้ยินจนปวดหัวหมดแล้ว”
เท้าของแพรใจหยุดชะงักเดินมานั่งที่โซฟายื่นออกไปดึงมือของญาญีนีอย่างออดอ้อน“แม่คะแม่ช่วยหนูคิดหาวิธีหน่อยสิคะหนูไม่ยอมมานั่งอยู่แบบนี้โดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอกนะคะแม่”
“แกเนี่ยใจร้อนเมื่อกี้ก็บอกไปแล้วว่าตระกูลมู่จะจัดงานวันเกิดครบรอบสามสิบปีให้คุณปิยะวัฒน์แขกที่จะถูกเชิญในนั้นก็ต้องมีตระกูลเกาของเราอยู่ด้วยตอนนี้สิ่งที่แกต้องทำก็คือต้องเตรียมตัวให้พร้อมถึงตอนนั้นแกต้องแต่งตัวสวยๆไปสู้ในเมื่อปิยะวัฒน์เคยเลือกแกจากรูปแสดงว่ามันต้องมีอะไรในตัวแกที่เขาชอบแกก็ไม่ต้องทำอะไรหรอกแล้วเขาก็จะสนใจแกเอง”
“จริงหรอคะ”
แพรวาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
ญาญินีคิดอย่างไต่ตรองแล้วบอกว่า“แม่มีประสบการณ์มาก่อนความคิดของผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิงยิ่งตามก็ยิ่งไม่ได้แต่ถ้าทำตัวเป็นผู้หญิงประเภทที่ได้มายากๆนั้นยิ่งจะทำให้ผู้ชายอยากได้มาครอบครอง”
แกร็ก
แพรวาเปิดประตูแล้วเดินออกมาอยู่ก็มีเสียงดังขึ้นมาทำให้สองแม่ลูกดูตกใจ
แพรใจเงยหน้ามองแก้มป่องขึ้นทันที“เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
แพรวาเหลือบตามองไม่พูดอะไรสักคำแล้วเดินออกไป
“ทำไมมันทำท่าทางแบบนี้”
แพรใจรู้สึกโมโหมาก“แม่คะทำไมแม่ไม่ว่ามัน”
ญาญินีพูดเรียบๆ“มันไม่ใช่ลูกสาวแม่ทำไมแม่ต้องสนใจมันแกเองนั่นแหละจำคำที่แม่บอกไว้ให้ดีๆเมื่อถึงเวลาอย่าทำให้โอกาสนั้นเสียไปล่ะ”
หลังออกมาจากบ้านตระกูลเกาแพรวาก็สูดลมหายใจลึกๆเพื่อเอาอากาศบริสุทธิ์
ในใจก็คิดอยากจะรีบย้ายออกมาบ้านหลังนั้นถ้าต้องอยู่อีกแค่เพียงหนึ่งวินาทีก็เหมือนจะตายให้ได้
ในเวลาสิบโมงเช้าจิตราเดินทางไปกับแพรวามาถึงบริษัทเอฟซีตรงตามเวลาหมาย
เลขาของพนิตชงกาแฟให้จิตรากับแพรวาพรางบอกว่าพนิตติดประชุมอยู่อหลังจากลางานในช่วงเช้าไปแล้วแพรวาก็เลยรู้สึกเฉยๆยังไงก็ได้เพียงแต่ว่านี่ก็รอมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว
จากที่ดูนี่ก็ใกล้จะเลิกงานแล้วก็ยังไม่เห็นพนิตจะมาพบทั้งคู่สักที
จิตรานั่งรอจนหมดความอดทนคิ้วขมวดแล้วลุกขึ้นพูดกับแพรวา“แกรออยู่นี่แพรวาพยักหน้านั่งรอต่อที่ห้องทำงานผ่านไปไม่กี่นาทีจิตราก็ทำหน้าตายุ่งยากใจเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจกลับมา
แพรวามองเห็นท่าทางจิตราแบบนั้นภายในใจก็รู้สึกเห็นท่าไม่ดี“มีเรื่องอะไร”
“เลขาของพนิตออกไปส่งเอกสารที่บริษัทที่ทำความร่วมมือด้วยกันและอีกอย่างการประชุมก็เสร็จนานแล้วด้วยแต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าคุณพนิตไปไหน”
จิตราด่าต่อไปว่า“ตาแก่คนนี้ทั้งๆที่ก็รู้ว่าวันนี้จะมายกเลิกสัญญาจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเขาตั้งใจให้เป็นแบบนี้แน่ๆ”
แพรวามองดูเวลาลุกขึ้นยืนพูด“ช่างเถอะไม่ต้องรอแล้วล่ะวันหลังค่อยนัดใหม่”
ตอนนี้หาคนมีอำนาจก็ไม่เจอตราประทับบริษัทก็ประทับไม่ได้อีกรอต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังออกจากบริษัทก็บังเอิญเจอกับญาณวุฒิที่กำลังรีบเข้ามาในบริษัทพอดีด้วยตามมารยาทแพรวาจึงทักทายออกไป
ญาณวุฒิไม่ได้เจอแพรวาที่บริษัทเป็นระยะเวลาค่อนข้างนานมากแล้วพูดคุยกันเล็กน้อยจึงได้รู้ว่ามาวันนี้แพรวามาเพื่อเรื่องยกเลิกสัญญา
ญาณวุฒิชะงักไปหัวคิ้วขมวดแล้วขมวดอีก“พวกคุณไม่ได้จำเวลาผิดใช่ไหม”
แพรวาชะงักเล็กน้อยจิตราจึงพูดแทรกขึ้น“ไม่ได้จำเวลาผิดค่ะเมื่อวานฉันโทรมาคุยกับคุณพนิตแล้วและก็เป็นคุณพนิตเองนั่นแหละที่นัดให้ฉันมาบริษัทตอนสิบโมงเช้าเพื่อยกเลิกสัญญาของแพรวา”
ญาณวุฒิกดมุมปากลงลืมตาขึ้นแล้วบอกว่า“เมื่อวานตอนเย็นท่านประธานบินไปเมืองซานย่าบริษัทใหม่ของท่านที่อยู่ที่นั่นกำลังมีโครงการใหม่อย่างน้อยประมาณอีกครึ่งเดือนถึงจะได้กลับมา”
“ครึ่งเดือนหรอคะ”
จิตราขมวดคิ้ว“ในเมื่อมีธุระก็ไม่เห็นจำเป็นต้องนัดฉันถ้ามาไม่ทันก็น่าจะอธิบายสักหน่อยนี่มันก็ไม่ต่างกับแกล้งหายตัวไปหรอก”
ญาญวุฒิมองนิ่งไปที่แพรวาพูดเรียบๆ“หรือว่าคุณพนิตจะแกล้งหายตัวไปจริงๆ”
“หมายความว่ายังไง”จิตราถาม
ตอนนี้แพรวากลับเข้าใจชัดเจนแล้วเธอจึงดึงจิตราออกมาแล้วหันไปพูดกับญาณวุฒิ“ขอบคุณค่ะคุณญาณวุฒิฉันมีงานต่อเอาไว้มีเวลาทานข้าวด้วยกันนะคะ”
เธอพูดแล้วก็ดึงจิตราเดินออกมา
รอจนออกมาจากบริษัทแล้วขึ้นรถจิตราจึงถามแพรวาออกมาว่า“แกทำอะไรทำไมไม่ให้ฉันพูดให้จบก่อน”
“ไม่ต้องถามแล้วคุณพนิตตั้งใจหลบฉันอยู่”
“แกรู้ได้ยังไง”
“เมื่อสามปีก่อนตอนที่ฉันเซ็นสัญญาฉบับนี้มันมีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่งว่าก่อนที่สัญญาจะหมดลงภายในสองอาทิตย์ถ้าไม่ยกเลิกสัญญาในระยะเวลาดังกล่าวมันก็จะมีผลทำให้เป็นการต่อสัญญาไปอัตโนมัติอีกหนึ่งปีพนิตน่าจะใช้ประโยชน์จากสัญญาข้อนี้แล้วก็ตั้งใจหนีฉัน”
จิตราพึ่งจะมารู้จักกับแพรวาหลังจากที่เซ็นสัญญากับบริษัทเอฟซีแล้วจึงทำให้จิตราไม่ค่อยทราบรายละเอียดเนื้อหาในสัญญาฉบับเก่ากับพนิต
“นี่มันไม่ยุติธรรมเลยเป็นการบังคับเซ็นสัญญาชัดๆ”
แพรวายักไหล่“เรื่องนี้แต่ไหนแต่ไรมานักแสดงในสังกัดก็เป็นผู้ถูกเอาเปรียบกว่าเสมออีกทั้งก่อนหน้านี้ฉันก็ก่อเรื่องไว้กับคุณพนิตเยอะเขาต้องไม่ปล่อยฉันไปแน่ๆ”
“นี่มันเกินไปแล้วนะถ้าคุณพนิตไม่ยอมออกมาเจอสัญญาของเราก็จะยืดออกไปแบบนี้หรอถ้าหากว่าตาแก่นี้จะแก้แค้นส่วนตัวในอีกหนึ่งปีนี้ของแกมันอาจจะไม่ให้งานแกเลยนะแล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้”
แพรวายิ้มเรียบๆ“เขาไม่ใช่คนโง่ไม่มีทางเลี้ยงฉันไว้ให้เปลืองเปล่าๆหรอกแต่ว่างานที่ดีๆงานใหญ่ๆเขาก็คงจำกัดไว้ไม่ให้ฉันได้ทำหรอก”
วงการบันเทิงในหนึ่งเดือนก็เปลี่ยนบ่อยๆถ้าถูกพนิตกลั่นแกล้งเป็นปีจริงๆก็อย่าหวังว่าแพรวาจะกลับมามีชื่อเสียงได้อีกเลย
ไปหาท่านประธานปิยะวัฒน์ของแกไปให้เขาช่วยจ่ายค่าปรับยกเลิกสัญญาถ้าคุณพนิตไม่อยากจบกันดีๆอย่างนั้นก็ฉีกสัญญาไปเลย
“ฉีกกับผีน่ะสิ”
แพรวาใช้มือเคาะไปที่จิตรา“คุณพนิตไม่อยากยกเลิกสัญญางั้นก็เซ็นสัญญาต่อไปถึงยังไงอยู่ที่ไหนก็ขอให้ได้เล่นละครก็พอฉันเองก็ไม่ได้หวังจะดังอะไรมากมายอยู่แล้วตามสบายๆยังไงก็ได้หมด”
จิตราเงียบขรึมไปสักพักแล้วบอกว่า“แกไม่อยากให้คุณปิยะวัฒน์มาเกี่ยวข้องกับงานของแกใช่ไหม”
แพรวาหลุบตาลงดึงมุมปากยิ้มเบาๆ“ฉันก็แค่คิดว่าควรจะแยกให้ชัดเจนเพราะตอนเลิกกันจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรซึ่งกันและกันอีก”
จิตราชะงักแล้วพูดว่า“แพรวานี่เธอ”
แพรวากลับหลับตาลง
ที่ข้างนอกหน้าต่างแสงพระอาทิตย์ที่กำลังอาบไล้ที่ใบหน้าของแพรวาเคลือบเป็นชั้นสีขาวดูแล้วเงียบสงบแต่ก็แฝงไปด้วยความเย็บเย็น
บ่ายโมงกว่าๆจิตราก็พาแพรวาไปที่กองถ่าย
ช่วงเวลาพักกลางวันทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปพักผ่อนตามอัธยาศัยที่กองถ่ายจึงเหลือเพียงพนักงานอยู่แค่ไม่กี่คน
เนื่องจากเรื่องในตอนเช้านั้นทำให้เสียเวลาในการถ่ายทำแพรวารู้สึกไม่ค่อยสบายใจจึงซื้อเค้กมาจำนวนมากเพื่อถือเป็นการขอโทษธนชัยไปในตัว
แพรวาถามได้ความชัดเจนว่าธนชัยอยู่ตรงไหนจึงถือเค้กเดินไปหาในขณะที่เดินผ่านตึกกระเบื้องตึกหนึ่งจู่ๆก็มีเงาคนเข้ามาที่ด้านข้างของเธอถือขวดน้ำแล้วสาดมาที่แพรวา
已经是最新一章了
加载中
