ตอนที่64 บางครั้งก็ควรจะพึ่งพาผมบ้าง

ต๭นที่64 บางครั้งก็ควรจะพึ่งพาผมบ้าง ถึงแม้ว่าแพรวาจะรู้ตัวเร็วขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถที่จะปิดหน้าตัวเองได้ทันของเหลวเย็นๆถูกสาดมาที่ใบหน้าของเธอใบหน้ารู้สึกเหมือนจะเป็นแผลไหม้มีอาการปวดแสบปวดร้อน “โอ้ย” เสียงร้องแสนเจ็บปวดของแพรวาทำให้ช่วงพักกลางวันที่เงียบสงบนั้นวุ่นวายขึ้นมาทันทีตอนที่ผู้คนรีบเดินมามุงดูก็เห็นว่าแพรวานั้นเอามือปิดหน้านั่งอยู่ที่พื้นมีขวดน้ำทิ้งไว้อยู่ข้างๆได้กลิ่นฉุนฟุ้งกระจายออกมา ณบริษัทเอส.อา ภายในห้องประชุมที่กำลังมีการปรึกษาหารือเรื่องการยกระดับอุปกรณ์การบินล็อตใหม่หัวหน้าแผนกกำลังใช้คอมพิวเตอร์ในการสาธิตแบบจำลองอยู่ภายในห้องประชุมเงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆเลย ในระหว่างการประชุมจรณ์เดินเข้ามาในห้องประชุมแบบเงียบๆเขาเดินมาหาปิยะวัฒน์แล้วโน้มตัวลงพูดที่หูของปิยะวัฒน์ว่า“ท่านประธานครับคุณแพรวาเกิดเรื่องตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ” ปิยะวัฒน์หยุดนิ่งชะงักงันไปใช้สองมือเก็บรวบรวมเอกสารไว้ด้วยกันแล้วลุกพรวดขึ้นจะเดินออกไปจากห้องประชุม ตั้งแต่ที่เห็นจรณ์เดินเข้ามานั้นทัตเทพก็คอยสังเกตพฤติกรรมของทั้งสองคนและยิ่งเมื่อเห็นปิยะวัฒน์ลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุมไปทั้งๆที่ยังมีการประชุมอยู่ในประเด็นสำคัญสีหน้าของทัตเทพก็ขรึมลงโดยไม่สนใจว่ามีคนจำนวนมากของบริษัทกำลังมองอยู่หรือไม่พูดออกมาเพื่อสั่งสอนปิยะวัฒน์ว่า“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะการประชุมยังไม่เสร็จสิ้นแกจะไปไหน” ปิยะวัฒน์หยุดอยู่หนึ่งวินาทีหันมาบอกเรียบๆว่า“โครงการนี้ราคาสูงมากถึงแม้หลังจากปรับปรุงแก้ไขแล้วนำกลับไปใช้งานนี้ก็ยังคงแสดงออกว่าไม่สมบูรณ์ไม่คุ้มค่าในการศึกษาค้นคว้าแล้วก็ไม่คุ้มค่าพอที่จะให้ผมมาเสียเวลาตรงนี้เลย” พูดเสร็จโดยไม่สนใจสีหน้าที่ไม่พอใจของทัตเทพเขาก็รีบเดินก้าวยาวๆออกไปจากห้องประชุม เมื่อออกมาจากห้องประชุมและกำลังขึ้นลิฟต์ปิยะวัฒน์ถึงถามขึ้นมาว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับแพรวา” “วันนี้ช่วงบ่ายคุณแพรวาไปถ่ายละครที่กองถ่ายไม่รู้ว่าใครมาสาดน้ำกรดใส่เธอน้ำกรดขวดใหญ่ทั้งขวดถูกสาดไปทั้งหน้าทั้งตัวตอนนี้คุณแพรวายังอยู่ที่โรงพยาบาล” ปิยะวัฒน์เม้มปากจนเป็นเส้นตรงสีหน้าเคร่งขรึมเดินออกไป “ใครเป็นคนทำ” น้ำเสียงของปิยะวัฒน์ขรึมขึ้นจรณ์สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากคำพูด “ยังไม่ทราบครับผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์ครับแต่ว่าต้องเป็นคนจากกองถ่ายโชคชะตาแน่ๆครับ” “ฉันให้เวลาแกตลอดช่วงบ่ายนี้ไปสืบมาให้ได้ว่าใครเป็นคนทำ” “ครับผม” ขณะที่ขับรถคิ้วของปิยะวัฒน์ก็ยังไม่คลายขมวดปิยะวัฒน์รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ให้ความสำคัญกับใบหน้าตัวเองยิ่งไปกว่านั้นแพรวาเป็นคนที่หน้าตาสะสวยโดดเด่นแบบนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าของแพรวาจะเสียโฉมขนาดไหนพอนึกถึงคืนที่แพรวาร้องไห้ต่อหน้าเขาขึ้นมาปิยะวัฒน์ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับที่หัวใจจนหายใจไม่ทั่วท้อง จู่ๆปิยะวัฒน์ก็กำลังมความรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาเหลือเกินถึงจะไม่มากแต่ก็สามารทำให้คนอย่างปิยะวัฒน์เป็นห่วงเป็นใยได้ขนาดนี้ ความเร็วรถของเขาเร่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ที่โรงพยาบาลจริยรักษ์วรกุล จิตราออกมาจากห้องคนไข้โทรศัพท์ของแพรวาที่จิตราถืออยู่ก็ดังขึ้นจิตรายกขึ้นมาดูแล้วชะงักไป เจ้าของหรอ”จิตราดูรายชื่อที่โทรเข้ามาแล้วคิดในใจ เป็นใครกันนะ” จิตราขมวดคิ้วแล้ววางสายไปทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก จิตราจึงจำเป็นต้องเดินหาที่หลบมุมแล้วกดรับสายนั้น “ฉันเอง” เสียงทุ้มต่ำปิยะวัฒน์ดังออกมาจากลำโพงจิตรานิ่งไปประมาณหนึ่งวินาทีถึงรู้สึกตัวว่าคำว่า“เจ้าของ”ที่เห็นบนเบอร์ที่โชว์ในโทรศัพท์นั้นหมายถึงปิยะวัฒน์นั่นเอง “แพรวาอยู่ชั้นไหนห้องหมายเลขอะไร” “แพรวานั้น...”จิตรายังพูดไม่จบ “ที่ไหน”ปิยะวัฒน์พูดขึ้นแทรก ปิยะวัฒน์รู้สึกว่าจิตราพูดอึกๆอักๆไม่ทันใจก็เลยอดไม่ได้ที่จะทำน้ำเสียงเข้มขึ้น จิตราเลยจำเป็นต้องรีบบอกหมายเลขห้องไป ปิยะวัฒน์จำหมายเลขห้องไว้แล้วจึงวางสายไป จิตราหมดคำจะพูดจริงๆอย่างน้อยก็น่าจะฟังเธอพูดจบเสียก่อนค่อยวางสาย ภายในห้องผู้ป่วยแพรวานั่งขัดสมาธิปลอกเปลือกส้มอยู่บนเตียงผู้ป่วยข้างๆมีไอแพดที่เปิดซีรี่ย์เกาหลีไว้ในขณะที่แพรวากำลังดูอย่างสนุกจู่ๆก็ได้ยินเสียงคนผลักประตูเข้ามา แพรวาคิดว่าเป็นจิตราจึงไม่ได้หันไปดูอีกทั้งยังเอาส้มเข้าปากพร้อมกับพูดบอกออกไปว่า“รออีกสักหน่อยละกันเดี๋ยวฉันดูตอนนี้จบค่อยไป” ปิยะวัฒน์นิ่ง ปิยะวัฒน์กระตุกมุมปากมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยกำลังแสดงออกอย่างร่าเริงแจ่มใสจู่ๆก็รู้สึกคันฟันขึ้นมายิกๆ ปิยะวัฒน์กัดฟันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ“คุณไม่ได้ถูกคนสาดน้ำกรดใส่หรอกหรอ” มือของแพรวาสั่น“กุกกัก”เสียงแพรวาเอาส้มทิ้งไปในถังขยะที่อยู่ข้างเตียงแพรวาหันมาดูผู้ชายที่คาดไม่ถึงว่าจะมาปรากฏตัวที่ห้องผู้ป่วยในตอนนี้อ้าปากค้างสักพักถึงหาคำพูดจนเจอที่จะถามกลับออกไปว่า“คุณปิยะวัฒน์คุณมาได้ยังไงคะ” “ผมมาไม่ได้หรอ”ปิยะวัฒน์พูด ปิยะวัฒน์เดินเข้ามาที่ข้างเตียงจับที่คางของแพรวา“ผู้หญิงของผมถูกรังแกแบบนี้หรืออยากให้ผมทำแกล้งหูหนวกตาบอดหรอ” หัวใจแพรวาเต้นตึกตักหันหน้าหนีไปทางอื่นพรางจับที่แขนเสื้อตัวเองเบาๆ“ความจริงแล้วไม่ใช่น้ำกรดหรอกค่ะขวดใบนั้นเป็นน้ำยาล้างห้องน้ำและยังถูกละลายให้เจือจางลงแล้วแต่ว่าผิวของฉันบางไปหน่อยพอถูกสาดผิวก็ถูกกระตุ้นด้วยน้ำยานั้นเลยเป็นผื่นแดงทุกคนก็เลยเข้าใจว่าหน้าของฉันเสียโฉมไปแล้วก่อนหน้านี้ก็ล้างด้วยน้ำสะอาดมาแล้วจึงมาที่โรงพยาบาลให้หมอตรวจดูหมอก็บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว” แพรวาพูดกระซิบๆขึ้นมาว่า“ไม่รู้ว่าใครกันที่ไปพูดมากนะคะจนเป็นเรื่องใหญ่ไปถึงหูคุณได้” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วดึงคางของแพรวาเข้าใกล้ๆอีกครั้ง“ถ้าไม่ใช่เพราะคนอื่นบอกผมคุณก็ตั้งใจจะไม่บอกผมใช่ไหม” ความจริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรน่าพูดนี่คะ”เธอมองเห็นสีหน้าปิยะวัฒน์เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นเสียงของแพรวาจึงเริ่มอ่อนลง“งานของคุณยุ่งขนาดนั้นฉันไม่อยากเพิ่มปัญหาให้คุณอีกค่ะ” แพรวาเป็นคนรู้เรื่องว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำจึงทำให้ปิยะวัฒน์ไม่มีอะไรจะว่าต่อ ปิยะวัฒน์ใช้มือโอบไปที่หัวของแพรวาแล้วดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาเวลาผ่านไปสักพักปิยะวัฒน์ถึงพูดออกมาว่า“ถึงงานจะยุ่งขนาดไหนแต่ผมก็ยังมีเวลาที่จะมาจัดการเรื่องของคุณได้อยู่แล้วนี่อะไรเธอเกิดเรื่องขนาดนี้ผมกลับรู้เรื่องแบบนี้จากปากของคนอื่น” “ก็คุณไม่ชอบผู้หญิงที่ก่อแต่ปัญหาไม่ใช่หรอคะ” แพรวาพูดเบาๆทักท้วงไป “ก็จริงที่ผมไม่ชอบ”ปิยะวัฒน์เว้นวรรคสักครู่จ้องมองลึกซึ้งไปที่แพรวา“แต่คุณไม่ใช่ตัวปัญหาคุณเป็นผู้หญิงของผมดังนั้นบางครั้งคุณก็ควรจะพึ่งพาผมสักหน่อยมิฉะนั้นมันจะยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมมันไม่ได้เรื่องเลย” ตุบตุบ แพรวาได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองเต้นระรัวมาสักพักเหมือนหัวใจจะกระโดดออกมาอย่างไงอย่างนั้น แพรวาจับมือปิยะวัฒน์แน่นกลีบริมฝีปากสีชมพูขยับน้อยๆพูดเสียงเบาๆว่า“ฉันสามารถพึ่งพาคุณได้ใช่ไหมคะ” ปิยะวัฒน์เอามือลูบที่ผมของแพรวาเบาๆแล้วกดหัวของแพรวาเข้ามาสู่อ้อมกอดหลุบตาลงพูดว่า“แน่นอนสิครับ” แพรวาหลับตาลงนัยตาพราวเป็นประกายระยับ ก็เหมือนอย่างที่แพรวาบอกไปก่อนอย่างนั้นที่ว่าไม่ได้ถูกน้ำยาล้างห้องน้ำที่เข้มข้นจนทำให้ได้รับบาดเจ็บเนื่องจากน้ำยาล้างห้องน้ำถูกละลายให้เจือจางแล้วทำให้มีความเป็นกรดต่ำคนทั่วไปเมื่อโดนก็จะไม่รู้สึกอะไรแต่ทว่าชั้นผิวหนังของแพรวาบางกว่าคนปกติดังนั้นหลังของเหลวนี้สาดที่ผิวหน้าจึงทำให้เกิดรอยแดงทั่วใบหน้าไปหมดซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไรที่น่าเป็นห่วง หลังจากฟังคุณหมอพูดย้ำอีกครั้งปิยะวัฒน์ก็พาแพรวาขึ้นรถออกไป ครั้งนี้จิตราไม่ได้ขัดขวางแค่บอกแพรวาว่าถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยเท่านั้น หลังจากรถแล่นออกไปก็ตรงไปที่บ้านเรสสิริคอนโด แพรวาง่วงมากตอนอยู่บนรถจึงเผลอหลับไปขนาดรถจอดนิ่งแล้วยังไม่รู้สึกตัวสักนิด ปิยะวัฒน์จอดรถเรียบร้อยกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวแพรวาจรณ์ก็โทรศัพท์เข้ามาพอดี “คุณปิยะวัฒน์ครับเช็คมาเรียบร้อยแล้วเป็นฝีมือคุณปีวราครับ”