ตอนที่65 เธอก็มีลูกกันหมดแล้ว

ต๭นที่65 เธอก็มีลูกกันหมดแล้ว “คุณปิยะวัฒน์ครับเช็คมาเรียบร้อยแล้วเป็นฝีมือของคุณปีวราครับวันที่คุณปิยะวัฒน์พาคุณแพรวาไปร่วมงานวันเกิดของคุณหนูตระกูลขจรพงษ์สกุลนั้นคุณปีวราก็ทราบเรื่องแล้ววันนี้ตอนบ่ายคุณแพรวาไปที่กองถ่ายคุณปีวราอาศัยช่วงที่คุณแพรวาไม่ระมัดระวังตัวเองเธอเอาน้ำยาล้างห้องน้ำไปสาดใส่หน้าอาจจะเพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่หรือไม่ก็แค่อยากจะข่มขู่คุณแพรวาเท่านั้นจึงเอาน้ำยาล้างห้องน้ำไปละลายให้เจือจางเสียก่อนเลยไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงมากเท่าไหร่ยังมีเรื่อง...”จรณ์ยังพูดไม่จบก็เห็นสายตาของปิยะวัฒน์เข้มขึ้นกดริมฝีปากลงภายในนัยน์ตาสีดำทั้งสองเหมือนมีพายุลูกใหญ่มารวมกัน จรณ์นิ่งไปแล้วพูดเสียงต่ำว่า“ครั้งนั้นที่กองถ่ายไฮบิชรถตู้ที่ชนคุณกับคุณแพรวานั้นมันไม่ใช่อุบัติเหตุมันเกิดจากคุณปีวราสั่งให้คนไปทำผมยังไปสอบถามจากกองถ่ายมาคุณปีวราอาศัยชื่อของคุณปิยะวัฒน์บ่อยครั้งเพื่อเอาตัวรอดแล้วก็ชอบไปหาเรื่องคุณแพรวา” ปิยะวัฒน์กำโทรศัพท์แน่นมองไปที่เบาะนั่งข้างคนขับเห็นผู้หญิงที่นอนสงบอยู่ก็ทำให้ใจรู้สึกเจ็บปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา ที่จริงแล้วเวลาที่ปิยะวัฒน์ไม่ได้อยู่ข้างกายแพรวานั้นแพรวาถูกคนรังแกให้เจ็บช้ำมากมายแต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าปิยะวัฒน์นั้นแพรวาไม่เคยที่จะเอามาเล่าหรือมาฟ้องเขาเลยสักครั้ง ปิยะวัฒน์วางสายแล้วใช้มือหยิกที่แก้มของแพรวาพูดน้ำเสียงทุ้มต่ำ“ไม่รู้สึกน้อยใจหรอ” แพรวานอนหลับเงียบอยู่อย่างนั้นไม่มีใครตอบคำถามของปิยะวัฒน์ ปิยะวัฒน์ใช้นิ้วจับผมแพรวาไปเหน็บไว้ที่ข้างหูของเธอก้มหน้าลงจูบเบาๆที่หน้าผากของแพรวาแล้วค้อมตัวลงอุ้มแพรวาลงจากรถ อุณภูมิในรถกับนอกรถนั้นต่างกันมากพอแพรวาถูกอุ้มออกมาจึงทำให้ตื่น แพรวาลืมตาขึ้นมองขึ้นไปเห็นคางของปิยะวัฒน์ แพรวาใช้ปลายนิ้วสัมผัสเบาที่คางของเขาทำให้ปิยะวัฒน์รู้สึกตัวและก้มลงมองแพรวา “ปล่อยฉันลงเถอะค่ะฉันเดินเองได้” ปิยะวัฒน์เห็นแพรวาตื่นแล้วจึงปล่อยแพรวาลง “ฉันก็แค่พูดไปงั้นๆคุณก็ปล่อยฉันลงจริงๆแล้วหรอ” เมื่อสองเท้าแตะพื้นแพรวาก็พุดกระซิบขึ้นมา ปิยะวัฒน์เหลือบตามองแพรวาพูดเรียบๆ“ช่วงนี้เธออ้วนขึ้นหรือเปล่าเอวเธอเหมือนมีห่วงยางเพิ่มขึ้นอีกเส้น” “จะเป็นไปได้ยังไง” แพรวาทั้งทักท้วงไปด้วยทั้งใช้มือจับๆที่เอวตัวเองไปพรางด้วย“ฉันอ้วนตรงไหนกันทุกคนมีแต่บอกว่าหุ่นของฉันดีจะตาย” “ทุกคนหรอ”ปิยะวัฒน์ถาม ปิยะวัฒน์เหลือบตามองแพรวา “ก็ครั้งนั้นไงคะที่ถ่ายภาพนิ่ง” น้ำเสียงของแพรวาลังเลหัวเราะแหะๆดึงแขนปิยะวัฒน์แล้วพูดขึ้นมา“เดินเถอะขึ้นลิฟท์กันค่ะ” ปิยะวัฒน์ยังคงเหลือบมองแพรวากึ่งสงสัยกึ่งประหลาดใจแต่ก็เดินตามแพรวาขึ้นลิฟท์ไป ในตอนเย็นหลังจากปิยะวัฒน์อาบน้ำเสร็จเขาเดินออกมาก็เห็นแพรวาหลับอยู่บนที่นอนแล้ว ปิยะวัฒน์เช็ดที่ผมแล้วเดินมาที่ด้านข้างของเตียงยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจากนั้นขึ้นเตียงเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วสอดตัวเข้าไป แพรวารีบขยับเข้ามากอดไปที่เอวของปิยะวัฒน์แนบแก้มไปที่หลังของปิยะวัฒน์ทำท่าเข้ามาคลอเคลียออดอ้อนปิยะวัฒน์เหมือนกับเด็กอย่างไงอย่างนั้น ท่าทางเหมือนนกน้อยแบบนี้สำหรับปิยะวัฒน์แล้วดูน่าเอ็นดู ปิยะวัฒน์บีบมือเล็กบางของแพรวาพูดเสียงทุ้ม“นอนเถอะพรุ่งนี้ก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านหนึ่งวันส่วนที่กองถ่ายเดี่ยวให้คนไปทำเรื่องลาให้” “อืมค่ะ”แพรวาตอบรับคำนึกถึงเมื่อกลางวันที่ได้ยินมาตอนอยู่ที่บ้านตระกูลเกาปากจึงขยับไปขยับมาสักพักแล้วถามขึ้นมา“เดือนหน้าเป็นวันเกิดของคุณคุณจะจัดงานแบบไหนคะ” ปิยะวัฒน์พลิกตัวกลับมาหาแพรวายื่นมือมาแตะๆที่ปลายจมูกของแพรวาพูดเสียงทุ้มต่ำ“ผมก็ไม่รู้คุณมีไอเดียดีๆหรือเปล่า” แพรหลุบเปลือกตาลง“ไม่มีค่ะช่วงงานวันเกิดของคุณฉันน่าจะกำลังถ่ายละครอยู่อาจจะกลับมาไม่ทัน” “ถ้าอย่างนั้นก็รอคุณทำงานเสร็จก่อนแล้วค่อยจัดก็ได้” น้ำเสียง ของปิยะวัฒน์ดูไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่แถมยังไม่ยอมพูดถึงงานวันเกิดที่จะจัดขึ้นในวันนั้นอีกด้วย บางทีอาจเป็นเพราะปิยะวัฒน์ไม่อยากให้เธอรู้แพรวาคิด สายตาของแพรวาแสดงออกถึงความผิดหวังเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร ปิยะวัฒน์เอนตัวอ่านหนังสือไปสักพักจึงปิดไฟลงตบไปที่ไหล่ของแพรวาพูดเสียงทุ้ม“รีบเข้านอนกันเถอะ” วันรุ่งขึ้นตอนที่แพรวาตื่นนอนขึ้นมาปิยะวัฒน์ก็ไปทำงานแล้วคอนโดรูปแบบเรียบๆขนาดพื้นที่สามร้อยตารางเมตรมีแค่แพรวาคนเดียวอาศัยอยู่มันทำให้เกิดความรู้สึกวังเวงแปลกประหลาด แพรวานั่งอยู่บนโซฟาสักพักถึงลุกขึ้นไปห้องน้ำพออกมาจิตราก็โทรเข้ามาพอดี “เธอไปพูดเป่าหูคุณปิยะวัฒน์ใช่ไหม”จิตราถาม แพรวางง “มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ” ปีวราถูกกองละครถอดออกไปแล้ว น้ำเสียงของจิตราดูตื่นเต้นดีใจ“วันนี้ตอนเช้าฉันไปลางานให้แกที่กองถ่ายถึงได้ข่าวมาฉากของปีวราถูกตัดออกแล้วก็ถูกถอดออกจากละครฉันยังได้ยินมาว่ากองละครเรื่องรักเล่ห์ทะเลสีครามก็อาจจะถอดปีวราออกเช่นเดียวกันละครเรื่องนี้ถ่ายไปแล้วครึ่งหนึ่งถ้าต้องเปลี่ยนตัวนักแสดงแล้วถ่ายซ่อมใหม่น่าจะต้องชดเชยเยอะแน่ๆฉันคิดแล้วคิดอีกคนที่มีความสามารถกล้าทำขนาดนี้ได้”ก็มีคุณปิยะวัฒน์อยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้เมื่อวานเธอไปออดอ้อนเขามาใช่ไหม” แพรวานั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาเงียบไปสักพักถึงพูดขึ้นมา“ฉันไม่รู้เหมือนกันพวกฉันกลับมาถึงห้องก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลย” จิตรารู้จักนิสัยแพรวาดีเธอไม่ใช่คนช่างฟ้องคนอื่นถ้าแพรวาเป็นคนช่างฟ้องป่านนี้ปีวราตายไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบไปแล้ว “หรือว่าคุณปิยะวัฒน์ของเธอหูตาสว่างขึ้นมาแล้วถึงรู้จักเป็นห่วงเป็นใยแกขึ้นมา” “คุณปิยะวัฒน์เป็นห่วงฉันอยู่ตลอดไม่ใช่หรือไงอย่างน้อยถ้าดูแบบผิวเผินก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะ” จิตรารู้สึกเป็นใบ้พูดไม่ออกขึ้นมาผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้นมาว่า“คุณปิยะวัฒน์ได้พูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาอีกหรือเปล่า” “ไม่ได้พูด”แพรวาหัวเราะกับตัวเอง“บางทีอาจจะแค่พูดเล่นๆแต่ฉันก็ดันคิดจริงไปเองเท่านั้นเองมั้ง” จิตราไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี“อ้อใช่แล้ววันนี้มีเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของแกโทรมาที่ฉันเคยบอกแกว่าวันนี้จะมีงานเลี้ยงรุ่นเขาถามฉันว่าแกมีเวลาไปร่วมงานหรือเปล่าพวกเขารู้ว่าตอนนี้แกเป็นดาราไปแล้วก็เลยอยากเจอแกกันฉันไม่ได้ตอบตกลงแต่ก็ยังไม่ได้ปฏิเสธไปอยากจะมาถามแกให้ชัดเจนก่อน” “เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยหรอ” แพรวาขมวดคิ้ว“คนที่โทรมาชื่ออะไรหรอ” “ชื่อแก้วเห็นบอกว่าสมัยก่อนอยู่หอเดียวกันกับแก” แพรวาชะงักไปนานสักพักถึงพูดขึ้นมา“แกเอาเบอร์โทรติดต่อของแก้วมาให้ฉันเดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเองแล้วกัน” “ตกลง” วางสายไปไม่นานจิตราก็ส่งเบอร์โทรศัพท์มาให้แพรวาดูแล้วก็กดเบอร์โทรออกไป เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นไม่นานก็มีคนรับสายเสียงที่ปลายสายที่ออกมาจากโทรศัพท์ให้ความรู้สึกทั้งเหมือนจะคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย“ฮัลโหลสวัสดีค่ะนั่นใครพูดคะ” แพรวาเม้มปากเล็กน้อยพูดเบาๆ“ใช่แก้วหรือเปล่าฉันแพรวาเองนะ” อีกฝั่งดูชะงักงันไปต่อด้วยเสียงกระตือรือร้นพูดขึ้นมา“แพรวาแพรวาจริงๆใช่ไหมฉันนึกว่าจะติดแต่เธอไม่ได้แล้วนึกไม่ถึงว่าเธอจะโทรกลับมาหาฉันด้วยตัวเองแบบนี้เป็นอย่างไรบ้างหลายปีมานี้สบายดีใช่ไหมลูกชายของฉันชอบดูละครที่เธอเล่นมากๆเลยฉันเล่าให้แม่ยายฟังว่าเธอเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของฉันอยู่หอพักเดียวกันแม่ยายฉันก็ยังไม่เชื่อฉันเลย” หลายปีที่ไม่ได้เจอกันแก้วก็ยังคงเป็นคนที่กระตือรือร้นเหมือนเดิมชั่วขณะหนึ่งแพรวาใจลอยคิดย้อนกลับไปถึงสมัยที่ยังเป็นนักศึกษา“เธอมีลูกแล้วหรอ”