ตอนที่66 เธอยังจำอาจารย์ตุนท์ได้หรือเปล่า

ต๭นที่66 เธอยังจำอาจารย์ตุนท์ได้หรือเปล่า “ใช่สิก็ฉันแต่งงานหลายปีแล้วนะตอนนี้ลูกก็ใกล้จะสามขวบแล้ว”แก้วพูด “แต่งกับถิรหรอ”แพรวาถาม “ไม่ใช่หรอกจ้ะฉันกับถิรเลิกกันตั้งนานแล้วแม่ของถิรเป็นคุณนายๆหน่อยเป็นคนที่เกิดที่เมืองเซี่ยงไห้ก็เลยชอบดูถูกคนที่เกิดจากเมือกเล็กๆอย่างฉันก็เลยทะเลาะกันบ่อยทะเลาะกันไปกันมาก็หมดรักไปเองเลยตัดสินใจเลิกกันหลังจากนั้นฉันก็กลับบ้านเกิดมีแม่สื่อแนะนำให้รู้จักกับสามีคนปัจจุบันเขาดีกับฉันแล้วก็รักฉันมากตอนแรกที่แต่งงานกันรีบเร่งกันมากก็เลยไม่ได้ชวนพวกเธอมาร่วมงานพอแต่งกันแล้วก็อยากจะส่งขนมมงคลไปให้แต่ก็หาที่อยู่เธอไม่ได้ครั้งนี้ฉันมางานที่ในเมืองบังเอิญเจอกับเพื่อนเก่าของเราสองสามคนนี่แหละทุกคนก็เลยคิดกันว่าอยากจะจัดงานเลี้ยงรุ่นสักครั้งนึงก็ทิทยุนั่นแหละที่พ่อทำงานอยู่ในบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ฉันก็ไปหาเขาแล้วก็ขอเบอร์ติดต่อของผู้จัดการเธอมาตอนแรกยังกังวลอยู่เลยกลัวคนเค้าจะคิดว่าฉันเป็นพวกต้มตุ๋นคิดไม่ถึงจริงๆที่ฉันสามารถติดต่อเธอได้จริงๆ” ตอนอยู่ที่โรงเรียนแก้วกับถิรเป็นคู่ที่รักกันมากแทบขาดกันไม่ได้นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อยู่แต่งงานด้วยกัน ตอนแรกแพรวาก็รู้สึกเสียดายแทนแก้วนิดหน่อยแต่พอได้ยินน้ำเสียงของแก้วดูมีความสุขทั้งยังดูไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร “ปีนั้นที่เกิดเรื่องโทรศัพท์ฉันก็หายช่วงนั้นก็นอนอยู่ที่โรงพยายาบาลเป็นเวลานานออกจากโรงพยาบาลทุกคนก็จบกันหมดแล้วจึงทำให้ช่องทางการติดต่อทั้งหมดขาดหายไปฉันยังเข้าใจว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้เจอทุกคนอีกแล้วเธอติดต่อมาหาฉันทำให้ฉันรู้สึกดีใจมาก”แพรวาพูด แก้วยิ้มออกมาแล้วพูดทีเล่นทีจริงว่า“แต่ฉันมีเจตนาแอบแฝงนิดหน่อยฉันอยากได้รูปถ่ายไม่กี่รูปพร้อมลายเซ็นเธอเอาไปอวดแม่สามีกับสามีฉันหน่อยนะจะได้ไม่หาว่าฉันขี้โม้” แพรว่าก็ยิ้มออกมา“ไม่มีปัญหาอยากได้กี่ใบก็ได้จะเตรียมให้หมดเลย” แก้วกับแพรวาคุยกันอยู่พักหนึ่งแก้วจึงลองเลียบๆเคียงๆพูดขึ้นมา“เธอยังติดต่อกับอาจารย์ตุนท์อยู่หรือเปล่า” “อาจารย์ตุนท์คือใคร” “ก็อาจารย์ตุนท์ที่ปีนั้นเป็นนักศึกษาปริญญาโทจากคณะดนตรีที่มาสอนวิชาเลือกพวกเราเธอยังเลือกเรียนวิชาที่อาจารย์ตุนท์สอนอยู่เลยเธอลืมไปแล้วหรอ”แก้วพูด แพรวานิ่งชะงักไป อาจารย์ตุนท์คือใคร รสชาติของโลกนี้คือความธรรมชาติ(บทกวีจีน)“อาจารย์ตุนท์ชื่อของอาจารย์เพราะจังเลยค่ะ” รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมากอยู่ๆก็มีประโยคๆหนึ่งหนึ่งดังออกมาจากในหัวแพรวาจับโทรศัพท์ยืนนิ่งงันอยู่ตรงที่เดิม “แพรวานี่เธอกลังฟังอยู่ไหม” แพรวาถูกดึงสติกลับมา“อืมฟังอยู่”เสียงตอบรับจากแพรวา“ไม่ได้ติดต่อแล้วแหละหลังจากเรื่องนั้นที่ต้องเข้าโรงพยาบาลฉันขาดการติดต่อกับเพื่อนหลายคนอาจารย์ตุนท์ก็น่าจะรวมอยู่ด้วย”แพรวาบอก แย่จังรู้สึกเสียดายเลยตอนแรกนึกว่าจะได้เจอหน้าอาจารย์ตุนท์สักครั้งปีนั้นหลังจากที่เธอเกิดเรื่องจู่ๆอาจารย์ตุนท์ก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินข่าวของอาจารย์อีกเลยตอนนี้ถ้าเอาอารจารย์ตุนท์มาเทียบกับวัยรุ่นในสมัยนี้อาจารย์ตุนท์นี่แหละถึงเหมาะจะเป็นชายในฝันของฉันหน้าตาก็หล่อทั้งอบอุ่นทั้งสุภาพอยากรู้จริงๆว่าใครจะเป็นผู้โชคดีได้แต่งงานกับอาจารย์ แพรวาฝืนยิ้มออกมาพยายามเลี่ยงหัวข้อนี้แล้วถามขึ้นมา“งานเลี้ยงรุ่นจัดวันนี้หรอ” “ใช่แล้วดูฉันสิอีกนิดก็เกือบจะลืมเรื่องสำคัญไปแล้ว”แก้วพูด แก้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดว่า“วันนี้บ่ายสองที่โรงแรมไอยราก็จะมีแค่เพื่อนพวกเราจากเมืองตะวันความจริงก็ไม่เยอะมากหรอกมีสิบกว่าคนยังไม่แน่ใจว่าจะมากันครบหรือเปล่าถ้าเธอมาได้พวกเขาต้องดีใจแน่ๆตอนที่อยู่โรงเรียนเธอก็เป็นสาวในฝันของพวกผู้ชายห้องเราตอนนี้เป็นดาราไปแล้วนับวันยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นรับรองถ้าเจอเธอทุกคนคงตะลึงจนก้าวขาไม่ออกแน่ๆ” แพรวายิ้มนิดหน่อยพูดขึ้น“วันนี้ฉันว่างพอดีตอนบ่ายถึงโรงแรมแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหาเธอนะ” แพรวาหยุดเงียบไปสักพักก็พูดขึ้นมาว่า“แต่ว่าฉันอยู่นานไม่ได้นะเธอช่วยบอกเพื่อนล่วงหน้าด้วยละกันถึงตอนนั้นฉันไม่อยากทำให้ทุกคนหมดสนุกน่ะ” ไม่หรอกเธอมาได้ก็นับว่าดีมากแล้ว”แก้วพูด “ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้นะแล้วฉันจะโทรหา”แพรวาพูด หลังจากวางสายแล้วแพรวาก็นั่งใจลอยอยู่บนโซฟา ภายในหัวก็นั่งคิดทบทวนเรื่องราวเกี่ยวกับอาจารย์ตุนท์ ชื่อนี้ไม่คุ้นเคยแต่กลับมีความรู้สึกเหมือนจะจำเรื่องราวได้ลางๆแต่พอแพรวาคิดแล้วคิดอีกก็นึกไม่ออกสักทีไม่เคยมีมีชื่อนี้ในความทรงจำเลย หรือเธอคิดมากไปแพรวาคิดกับตัวเอง ---- แพรวาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยกำลังจะออกไปข้างนอกปิยะวัฒน์ก็โทรศัพท์เข้ามา “ตื่นแล้วหรอ” เสียงปิยะวัฒน์พูดเรียบๆแต่ค่อนข้างแหบแล้วยังแอบมีความเซ็กซี่เล็กๆ ”แพรวาเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่“ตอนนี้ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้วฉันไม่ใช่หมูนะที่จะนอนขึ้นอืดนานขนาดนั้น” ”ปิยะวัฒน์หัวเราะเบาๆไพเราะน่าฟังพูดเสียงทุ้มว่า“เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยผมจะพาไปกินข้าว” “ตอนนี้หรอคะ” แพรวาถามถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ “แล้วคิดว่ายังไงละ”ปิยะวัฒน์พูดตอบกลับมา “ตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”เป็นเรื่องที่หาได้ยากที่ปิยะวัฒน์จะชวนเธอกินข้าวแพรวาปฏเสธออกไปเองก็ยังรู้สึกเสียดาย“อีกสักพักฉันจะไปงานเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนฉันตอบตกลงเค้าไปแล้วค่ะ” ปิยะวัฒน์คิ้วขมวดแล้วขมวดอีก“งานเลี้ยงรุ่นหรอ”ปิยะวัฒน์ถาม “ใช่แล้วค่ะเพื่อนฉันมาทำงานที่เมืองตะวันผ่านมาหลายปีแล้วที่ทุกคนไม่ได้เจอกันอยากจะนัดมารวมตัวกันสักหน่อยจองร้านอาหารไว้เรียบร้อยแล้วด้วย” ปิยะวัฒน์ไม่พูดอะไรน้ำเสียงของแพรวาก็อ่อนลง“วันหลังได้ไหมคะวันหลังคุณอยากกินอะไรฉันจะไปกินเป็นเพื่อน” เวลาผ่านไปสักพักปิยะวัฒน์ถึงพูดออกมา“กลับกี่โมง” แพรวาเองก็ไม่กล้าบอกเวลาค่ำจนเกินไปจึงพูดแค่ว่า“ห้าโมงค่ะเวลากลับน่าจะประมาณนี้” งั้นก็ดีเลยถ้างั้นถึงเวลาผมจะไปรับคุณเอง” พูดเสร็จก็ไม่เปิดโอกาสให้แพรวาพูดอะไรแล้วก็วางสายทันที แพรวาจัดผมให้เรียบร้อยเธอสวมเสื้อโค้ทแล้วก็ออกจากห้องไป แพรวาใส่เสื้อเชิ้ตลายตารางสีฟ้าง่ายๆข้างในเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวข้างล่างใส่กางเกงยีนสีฟ้าอ่อนสวมรองเท้าไม่มีส้นสีขาวแต่งหน้าอ่อนดูไปแล้วเหมือนทั้งสวยสดและสง่า เพื่อป้องกันไม่ให้คนจำหน้าได้ตอนออกมาจึงสวมหมวกสานไว้บนหัว โรงแรมไอยราไกลจากที่แพรวาอยู่แพรวาจึงออกมาค่อนข้างเร็ว แค่นั่งรถก็นั่งตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าๆแล้วพอไปถึงที่นัดหมายเธอก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาแก้ว แก้วบอกให้เธอรอที่ชั้นหนึ่งเดี๋ยวจะลงมารับ แพรวาวางสายแล้วก็ยืนรอที่ล็อบบี้ของโรงแรมไอยรา แพรวาไม่ได้แต่งตัวโดดเด่นอะไรเลยทำให้ไม่เป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ รอประมาณสามนาทีก็เห็นลิฟต์ที่อยู่ค่อนข้างไกลเปิดออกจากก็เห็นผู้หญิงใส่กระโปรงสีเขียวเข้มเสื้อเชิ้ตสีขาวปรากฏตัวอยู่ในระดับสายตามองเห็น แพรวาถอดแว่นกันแดดกดหน้ามองไปแค่เห็นก็ดูออกว่าเป็นแก้วเธอโบกมือทักทายแล้วร้องเรียกแก้วเองก็จำแพรวาได้ทันที หลายปีที่ไม่ได้เจอกันพอเจอหน้าก็ยังคงให้ความรู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยเหมือนเก่า หลังจากที่แก้วดึงแพรวาเข้าไปในลิฟต์ถึงถอนหายใจแล้วพูดว่า“แพรวาเธอเนี่ยนับวันยิ่งสวยขึ้นสวยขึ้นจริงๆ” แพรวายิ้มออกมา“เธอเองก็สวยมาก”แพรวาชมแก้ว แก้วผิวขาวมากในสมัยเรียนเธอดูผอมมากแต่ตอนนี้แต่งงานมีลูกแล้วก็ดูอ้วนขึ้นกว่าแต่ก่อนนิดหน่อยหน้าตาก็ดูมีอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลดูๆไปแล้วก็ไม่เหมือนคนที่เป็นคุณแม่ลูกสามเลยสักนิดดูจากสีหน้าแก้วแล้วก็รู้ได้ว่าชีวิตคงจะมีความสุขมาก ฉันจะไปเทียบกับเธอได้ยังไงกันบ้านฉันนะวุ่นวายโกลาหลมากตั้งแต่เช้าจรดเย็นก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดตอนลูกจะเข้าสองขวบฉันได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมงติดต่อกันอยู่นาน” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะดูกลัดกลุ้มแต่กลับแฝงไปด้วยความสุข