ตอนที่70

ต๭นที่70 จ่ายเงินแล้ว “ถิรค่อนข้างแปลกใจ“ใครกันที่แอบมาจ่ายก่อน” “ตอนกินข้าวไม่มีใครลงมาเลยไม่น่าจะมีคนแอบลงมาจ่ายก่อนได้”น้ำเสียงถิรชะงักไปเงยหน้าพูด“แพรวาแน่ๆแพรวากลับไปก่อน” แพรวามาจ่ายเงินทั้งสภาพอย่างนั้นคงถูกคนจับได้แน่ๆว่าเป็นดารา” “พูดอะไรเยอะแยะดูสิดูว่าใครเซ็นชื่อก็รู้แล้ว” ทุกคนพูดกันอยู่แล้วก็ขอให้พนักงานเอารายการที่ถูกเซ็นชื่อเมื่อสักครู่ออกมา บนใบรายการมีตัวหนังสืออยู่มุมขวาลอยขึ้นมาเขียนว่าแพรวา ทุกคนต่างก็คิดว่าตัวเองกำลังเป็นหน่วยFBIกันดูยังไงก็ชัดเจนว่าแพรวาจ่าย พอรู้ที่มาที่ไปแล้วทุกคนก็เลิกสนใจเริ่มเก็บของกันทยอยๆออกมา มีแค่อาจารย์ตุนท์กับแก้วที่จ้องบนชื่อนั้นอย่างลืมตัว เพราะว่าแก้วนั้นรู้ว่าแพรวาเมาหนักไม่รู้เรื่องยังไงก็ไม่สามารถที่จะเซ็นจ่ายเงินได้แน่นอนนอกจากผู้ชายคนนั้นที่มารับแพรวาเป็นคนจัดการดูแล้วน่าจะไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ธรรมดาช่วยจ่ายเงินงานเลี้ยงรุ่นให้เพื่อนเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อาจารย์ตุนท์กลับมามีสติจากการใจลอยเพราะว่าชื่อที่เซ็นอยู่บนนั้นมันไม่ใช่ลายมือของแพรวา ถ้าพวกเขาจ่ายเงินที่ชั้นล่างอยู่เมื่อกี้อาจารย์ตุนท์ไม่น่าคลาดกันกับพวกเขานอกซะจากว่าตอนที่เขาลงมาข้างล่างที่ลานจอดรถพวกขั้งคู่ยังอยู่ที่ชั้นบน อาจารย์ตุนท์กำมือแน่นก็แค่เมื่อกี้ที่สวนกันแค่นิดเดียวเท่านั้น แพรวาหลับครั้งนี้หลับลึกมากตอนตื่นนอนฟ้ากำลังจะสว่างแสงภายในห้องยังคงมืดอยู่แพรวามองเห็นใบหน้าของปิยะวัฒน์สลัวๆ ริมฝีปากคลี่ออกใช้มือจับไปที่จมูกปิยะวัฒน์แกล้งหยอกเล่นอยู่สักพักถึงกระโดลงจากเตียงไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นปิยะวัฒน์ตื่นแล้ว ปิยะวัฒน์ใส่แค่กางเกงนอนลายแถบขาวน้ำเงินนั่งเอาขาไขว้กันอยู่บนโซฟาผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงปิดหน้าดูห่อเหี่ยวแต่กลับเซ็กซี่มากมาย แพรวาเช็ดผมไปด้วยเพ่งมองลวนลามปิยะวัฒน์ด้วยสายตาเงียบๆไปด้วย รอเมื่อแพรวาเป่าผมแห้งแล้วปิยะวัฒน์ก็กวักมือเรียกพูดว่า“มานี่ผมมีเรื่องจะปรึกษากับคุณ” “เรื่องอะไรหรอ” “แพรวาถามไปด้วยแล้วก็เดินอย่างว่าง่ายเข้าไปหาปิยะวัฒน์ด้วย” ปิยะวัฒน์ดึงแพรวาเข้ามากอดเธอไว้ก้มหัวต่ำสูดดมกลิ่นหอมจากผมของแพรวาพูดน้ำเสียงเบาๆ“ย้ายของเข้ามา” แพรวาชะงักไปรู้สึกไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยินจึงถาม“คุณจะให้ฉันมาอยู่ที่นี่หรอคะ” “อืมครับ” ปิยะวัฒน์ดึงสางๆผมแพรวา“คุณมาอยู่ที่นี่ผมค่อนข้างสบายใจมากกว่า” ตาของแพรวาวูบไหวผ่านไปสักพักจึงยิ้มแล้วพูดว่า“ไม่น่าจะสะดวกนะคะถ้าหากว่านักข่าวตามมาเจอที่นี่ก็จะทำให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนนะคะ” “อยากรู้ก็รู้ไปสิ” สมเป็นคำตอบของปิยะวัฒน์เอาแต่ใจมาก ——แพรวาเงียบไปเล็กน้อยสักพักถึงพูดขึ้นมาว่า“เรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วกันจิตราหาห้องให้ฉันได้แล้วอีกไม่กี่วันก็จะย้ายออกมาถึงเวลานั้นถ้าคุณอยากไปหาฉันก็ไปได้ตลอดเวลา” จู่ๆปิยะวัฒน์ก็หยิกเข้าที่เอวของแพรวาแพรวาร้องเสียงเจ็บออกมา “จะให้ผมช่วยย้ายของไหม” น้ำเสียงราบเรียบแสดงชัดว่าข่มขู่ แพรวากดมุมปากสักพักถึงพูด“ให้ฉันย้ายเมื่อไหร่” “วันนี้” ปิยะวัฒน์พูดอยู่พร้อมทั้งใช้มือคลึงๆตรงที่ตัวเองหยิกแพรวาจูบที่คางของแพรวาพูดเสียงต่ำว่า“เชื่อผมนะเด็กดีของผม” ปิยะวัฒน์พูดคำไหนคำนั้นวันนั้นที่พูดเสร็จก็ให้คนไปช่วยแพรวาเก็บของ เพราะว่ากะทันหันแพรวากลับจากกองถ่ายก็เลยตรงกลับบ้านตระกูลเกาไปเก็บของ ซึ่งตรงกับวันเสาร์อาทิตย์พอดีพรรษิษฐ์แพรใจและญาญินีอยู่บ้านกันหมด แพรวาเข้าไปในบ้านก็เจอหน้าพรรษิษฐ์ ประมาณว่านึกไม่ถึงว่าจู่ๆแพรวาจะกลับมาสีหน้าของพรรษิษฐ์ค่อนข้างอิหลักอิเหลื่อตั้งแต่มีเรื่องเทพภพคราวนั้นพ่อกับลูกก็ยังไม่เคยได้นั่งคุยกันดีๆเลย แพรวาเหลือบตามองพูดเรียบๆ“สวัสดีค่ะพ่อสวัสดีค่ะคุณอาญาญินี” พรรษิษฐ์ตอบรับคำกระแอมไอถามว่า“วันนี้ทำไมเลิกงานเร็ว” “ค่ะ” แพรวาตอบรับคำเย็นชา“พ่อคะหนูหาห้องได้แล้ววันนี้กลับมาเก็บของพ่อมีธุระก็ทำเถอะค่ะหนูเก็บของเสร็จก็จะไป” “ลูกจะย้ายออกหรอ” พรรษิษฐ์คิ้วขมวดขึ้น“ทำไมกะทันหันขนาดนี้ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นลูกพูดถึง” “ความจริงก็ว่าจะพูดอยู่ค่ะแต่สถานการณ์ไม่ค่อยอำนวย”แพรวาปัดๆผมพูด“หนูพาพนักงานมาช่วยขนของสองคนเดี๋ยวจะเข้าไปเก็บของในห้องแล้วก็จะไปทันทีไม่น่าจะรบกวนทุกคนมากค่ะ” “ก่อนหน้านี้แกเองก็เห็นด้วยว่าจะกลับมาอยู่บ้านไม่ใช่หรอแล้วทำไมอยู่ดีๆก็จะออกไปอยู่ข้างนอกอีก” แพรวากระตุกมุมปาก“หนูกลับมาเดือนหนึ่งแล้วแต่พ่อก็ยังไม่ให้คนมาจัดห้องของหนูให้สักทีแบบนี้ก็แสดงว่าไม่อยากให้หนูมาอยู่” พรรษิษฐ์มีสีหน้าละอายใจ“แพรวาลูกห้องลูกของค่อนข้างเยอะต้องใช้เวลาในการเก็บหน่อย” “หนูรู้ค่ะดังนั้นจึงไม่อยากหน้าด้านอยู่ให้คนอื่นเค้าวุ่นวาย” “จะพูดอะไรก็พูดให้ดีนะๆแกพูดอ้อมไปอ้อมมาแบบนี้จะว่าใครหรอ” แพรใจทำหน้าบึ้งมองเหมือนกับแพรวากำลังแย่งห้องไป แพรวาเหลือบมองไปที่แพรใจอย่างเย็นชาพูดเรียบๆว่า“ที่ฉันพูดเมื่อกี้ใครรับไปก็คนนั้นแหละ” “แก”แพรใจพูด “ปัง” แพรวาปิดประตูทันทีตัดขาดจากเสียงที่อยู่ข้างนอก ของของแพรวาไม่เยอะมากตอนนั้นก็คิดว่าไม่ได้จะอยู่นานของส่วนหนึ่งจึงยังอยู่ในกระเป๋าเดินทางจัดเก็บของพวกนี้ก็คงจะใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ หลังจากที่จัดเรียบร้อยแล้วก็โทรศัพท์ให้พนักงานสองคนนั้นมาขนเอากระเป๋าเดินทางไป พรรษิษฐ์ยืนดูอยู่ข้างๆก่อนพูดว่า “แพรวารอก่อนลูกพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยด้วยสักหน่อย” แพรวาเงยหน้าขึ้นมองพรรษิษฐ์ยกมือโบกให้พนักงานย้ายของออกไปก่อน ตอนนี้ก็เหลือแค่พ่อกับลูกพรรษิษฐ์ถึงกระแอมไอแล้วพูดขึ้นมา “แพรวาวันนั้นลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ในใจรู้สึกเหยียดหยันขึ้นมาพูดเย็นชาว่า“เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายวันแล้วพ่อมาถามตอนนี้มันไม่ช้าไปหน่อยหรอคะ” พรรษิษฐ์ได้ยินแบบนี้ก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา“แพรวาตอนนั้นบริษัทต้องการเงินก้อนนั้นมากแค่เพียงแต่มีทางพ่อก็จะไม่พาหนูไปพ่อรู้ในใจหนูคงเกลียดพ่อมากแต่ที่พ่อทำก็เพื่อครอบครัวนี้” แพรวาพูดแทรกขึ้นมา“พ่อบอกว่าเพื่อครอบครัวนี้แต่ไม่ใช่เพื่อครอบครัวที่มีแพรวาแต่กลับเป็นครอบครัวของแพรใจเพื่ออนาคตของแพรใจดังนั้นพ่อจึงตัดสินใจพาหนูไปเป็นตัวต่อรองแต่ว่าทำไมล่ะทั้งๆที่หนูก็เป็นลูกพ่อทำไมพ่อถึงใจดำกับหนูขนาดนี้”