ตอนที่72แพ้หนึ่งครั้งถอดหนึ่งชิ้น

ต๭นที่72แพ้หนึ่งครั้งถอดหนึ่งชิ้น ฐานทัตอึ้งไปเล็กน้อยแล้วจ้องมองไปที่เขาก่อนจะพูดขึ้นว่า“ฉันดูผิวเผินขนาดนั้นเลยหรอ?” “พวกคุณสองคนทำไมชอบต่อปากต่อคำกันจัง” ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาเป็นเสียงที่คุ้นชินกันดีแพรวามองไปตามที่มาของเสียงนั้นมองเห็นผู้หญิงผมสั้นสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำและกางเกงยีนส์ขาสั้นกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆเมื่อเธอเดินมาหยุดที่ข้างๆก้องไฟแพรวาจึงรู้ว่าเป็นใครที่จริงแล้วเธอก็คือQueenieแห่งบริษัทคิว.แอลเมื่อสองวันที่แล้วเธอยังเข้าร่วมงานวันเกิดของของเจ้าหญิงน้อยแห่งตระกูลขจรพงษ์สกุลอยู่เลยคนนั้นนั่นเองคนที่แต่งหน้าให้กับเธอ ฐานิตเห็นหน้าเธอเหลือบไปเห็นครั้งแรกฐานิตเองก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่พอสักพักเธอก็เริ่มแน่ใจจึงยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า“คุณแพรวาพวกเราได้เจอกันอีกแล้วน่ะ” ฐานทัตขมวดคิ้วอย่างแปลกใจก่อนถามขึ้นว่า“ฐานิตเธอเคยเจอพี่สะใภ้มาก่อนหน้านี้แล้วหรอ?” แพรวาก็เพิ่งจะรู้เมื่อครู่ว่าQueenieชื่อภาษาไทยของเธอชื่อว่าฐานิต อีกฝ่ายเม้มริมฝีปากแล้วมองไปที่ปิยะวัฒน์ก่อนจะพูดว่า“ก่อนหน้านี้งานวันเกิดของหลานสาวคุณคุณปิยะวัฒน์ก็พาไปให้ดูตัวอยู่เลย” ฐานทัตถามด้วยความแปลกใจว่า“พี่ใหญ่พี่พาพี่สะใภ้ไปพบกับพี่ชายฉันแล้วงั้นหรอ?” คำพูดเมื่อสักครู่ทำให้แพรวาแปลกใจเป็นอย่างมากมันเหมือนพาเธอผู้เป็นภรรยาน้อยไปพบบริวัตรผู้เป็นภรรยาใหญ่อย่างไงอย่างนั้นเลยแพรวาคิดแล้วก็ขนลุก ปิยะวัฒน์เลิกคิ้วขึ้นก่อนถามขึ้นว่า“ทำไมหรอพาไปไม่ได้หรอ?” “ไม่ไม่ไม่ไม่ใช่อย่างนั้นทำไมจะพาไปไม่ได้หล่ะ” เขาพูดพลางมองไปที่แพรวา“พี่สะใภ้วันนี้เป็นวันเกิดพี่ใหญ่ที่อายุครบสามสิบปีคุณเตรียมอะไรเป็นของขวัญหรอ?” แพรวาตกใจแล้วพูดขึ้นว่า“วันเกิดของเขาไม่ใช่เดือนหน้าหรอกหรอ?” “นั้นเป็นวันเกิดตามปฏิทินจันทรคติจะฉลองกับคนนอกพวกเราคนกันเองจะฉลองกันตามปฏิทินสุริยคติพี่ใหญ่ไม่ได้บอกคุณหรอ?” “ของขวัญเธอให้ฉันเรียบร้อยแล้วหล่ะ” ปิยะวัฒน์พูดก่อนที่เธอจะพูดจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า“ฉันพอใจมาก” ฐานทัพยิ้มออกมาซึ้งเป็นรอยยิ้มที่มีสองแง่สองง่าม ทีแรกแพรวาก็ยังไม่ทันได้คิดอะไรแต่ทันทีที่ฐานทัตยิ้มออกมาแบบนั้นเธอจึงนึกได้ว่าสิ่งที่ปิยะวัฒน์พูดออกมานั้นมันหมายถึงอะไรทันใดนั้นเองแก้มของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา “โอเคหล่ะทุกคนอย่าเพิ่งยืนพี่ใหญ่มาแล้วพวกเราก็เริ่มกันเลยหล่ะกัน” นวีนยิ้มพร้อมทั้งพูดขึ้นว่า“พี่ห้าไปเอาปลามาทำความสะอาดก่อนจากนั้นเอาไปย่างมามอบให้กับเจ้าของวันเกิดของเราในวันนี้” “ปลาย่าง?” ประธาน? “จะกินได้หรอ?” ที่จริงในใจของแพรวาตอนนี้กำลังปฏิเสธอยู่ ฆ่าปลาย่างไฟทุกคนต่างขมักเขม้นกับหน้าที่ของตนเองและมีความชำนาญมันคงไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาออกมาจัดงานเลี้ยงข้างนอกแบบนี้ ในป่าอากาศสดชื่นและได้ยินเสียงนกเสียงแมลงเป็นครั้งคราวแต่ทำให้คนรู้สึกไม่สดชื่นเอาเสียเลย แพรวามองเห็นปิยะวัฒน์กำลังม้วนแขนเสื้อของเขาเพื่อไม่ให้มันไปโดนซอสอยู่นั้นจึงเข้าไปกระซิบใกล้ๆว่า“ให้ฉันช่วยน่ะ” “ไม่ต้อง” ปิยะวัฒน์ยังคงก้มหน้าก้มตาทำต่อไปแล้วพูดออกมาว่า“หวานเผ็ดคุณสามารถกินได้ใช่ไหม?” “ได้หมดแหละฉันไม่เลือกอาหาร" ปิยะวัฒน์เงยขึ้นมามองหน้าเธอก่อนจะยิ้มแล้วพูดออกมาว่า“เออใช่ผมลืมไปเลยว่าคุณเลี้ยงง่ายจะตาย” แพรวา……… คำพูดเมื่อสักครู่ถึงแม้ว่าจะพูดไม่ผิดแต่เพราะอะไรถึงทำให้ฟังแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีเลยอะไรที่ว่าเลี้ยงง่ายเลี้ยงดีแล้วขายก็จะได้ราคาดีๆหรอ? หลังจากที่ปลากุ้งหอยแมลงภู่เสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนได้มอบให้กับปิยะวัฒน์จากนั้นก็ขนโต๊ะเก้าอี้ลงจากรถแล้วก็จัดเก้าอี้ให้เป็นวงกลม “พี่สะใภ้เรามาเล่นไพ่กันเถอะ” ฐานทัตตะโกนเรียกเสียงดัง แพรวาที่กำลังช่วยปิยะวัฒน์หมักปลาอยู่นั้นได้ยินจึงหันไปมองกำลังจะปฏิเสธแต่ปิยะวัฒน์ก็ได้กระซิบที่ข้างหูของเธอว่า“ไปเล่นสิทางนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง” แพรวาเหลือบตาไปมองแล้วถามด้วยความไม่แน่ใจ“คุณแน่ใจหรอ?” “อีกสักพักคุณมาตรวจสอบได้เลย” ปิยะวัฒน์พูดแบบนี้แล้วแพรวาจึงวางมือแล้วเดินไปตามคำเชิญของฐานทัต ฐานทัตลากเก้าอี้ให้ขยับมาใกล้ตัวเองแล้วยิ้มก่อนพูดว่า“พี่สะใภ้นั่งข้างๆผมมาให้กำลังใจผมหน่อย” นวีนด่าแบบไม่ได้จริงจังอะไร“นั่งให้กำลังใจระวังพี่ใหญ่จะตัดหัวเอาหล่ะกัน” ฐานทัตยิ้มกรุ้มกริ่มพลางสับไพ่แล้วหันไปถามแพรวาว่า“พี่สะใภ้อย่างเล่นอะไร?” แพรวายกมือขึ้นมาจับผมมีท่าทางคิดนัก“ขอโทษนะฉันเล่นเป็นแค่เกมง่ายๆอ่ะ” “งั้นเรามาเล่นเกมอะไรที่มันง่ายก็แล้วกันใครแพ้หนึ่งครั้งต้องถอดเสื้อผ้าหนึ่งชิ้นคิคิแน่นอนว่าเราจะไม่ถอดของพี่สะใภ้แต่เราจะถอดของพี่ใหญ่แทน”ฐานทัตตะโกนไปถามปิยะวัฒน์ว่า“พี่ใหญ่พี่กล้าให้พี่สะใภ้เล่นเกมนี้ไหม?” ปิยะวัฒน์หันมามองฐานทัตก่อนจะตอบว่ะ“ก็เล่นสิ” ฐานทัตกำหมัดทำท่าทางพร้อมจะเอาชนะ“วันนี้พวกเราจะทำให้พี่ใหญ่แพ้จนไม่เหลือกางเกงเลยคอยดูเมื่อหมดทุกชิ้นแล้วต้องลงไปว่ายน้ำในแม่น้ำด้วย” “อย่างเพิ่งโม้ไปก่อนเลย” ธารณ์สูบบุหรี่แล้วพ้นควันออกมาจากนั้นก็หยิบไพ่ขึ้นมาหนึ่งใบ ปกติแพรวาก็ไม่เล่นไพ่อยู่แล้วจะเล่นเป็นก็แค่เกมที่มันง่ายๆตอนที่อยู่ในสตูดิโอเธอได้เรียนรู้การเล่นมาจากทีมงานพวกนั้นแต่เธอก็ยังไม่นับว่าเล่นเป็นเท่าไหร่ หลังจากที่เล่นไปแล้วประมาณสองสามเกมเธอชนะไปแล้วสองครั้งทำให้เธอค่อยๆมีความมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย “พี่สะใภ้นี่ก็เล่นมานานหล่ะทำไมคุณไม่เป็นเจ้ามือสักครั้งหละ?” ฐานทัตนั่งสนุบสนุนอยู่ด้านข้าง“เจ้ามือชนะแล้วคนอื่นต้องถอดสองชิ้นหากมีคนที่ถูกถอดหมดก่อนแล้วลงไปว่ายน้ำถือว่าจบเกมคุณดูผมกับพี่สี่สิพวกเราสองคนเหลือกางเกงและก็กางเกงชั้นในถ้าคุณชนะอีกรอบคุณก็ชนะแล้วไม่ใช่หรอ?” ในตอนแรกแพรวาไม่มั่นใจเท่าไหร่หลังจากที่เห็นไพ่ของตัวเองก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แย่จึงทำให้ใจสั่นเล็กน้อย คนที่เปิดไพ่แน่นอนว่าทุกคนหวังที่จะชนะอยู่แล้วแพรวาลังเลเล็กน้อยจนในที่สุดเธอก็เป็นเจ้ามือเอง “พี่สะใภ้เจ้ามือแพ้ต้องถอดสี่ชิ้นน่ะคุณต้องมั่นใจหน่อยแล้วตอนนี้ชะตาของพี่ใหญ่ได้อยู่ในมือของคุณแล้ว” แพรวาท้วง“ไม่ใช่ถอดแค่ชิ้นเดียวหรอ?” “ใครบอกว่าตัวเดียวเจ้ามือต้องเพิ่มเป็นสองเท่าน่ะ” แพรวา……… ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าคนกลุ่มนี้กำลังร้องขอให้เธอเป็นเจ้ามือคาดว่าทุกคนกำลังรอดูปิยะวัฒน์แก้ผ้าอยู่ “พี่สะใภ้คุณยังสามารถจับไพ่ได้อีกหนึ่งใบคุณต้องการไหม?” แพรวามองในมือสี่ใบสองแต้มหนึ่งใบสี่แต้มเธอลังเลอยู่ครู่นึงแล้วก็ออกสี่ใบสองแต้มไป ฐานทัตมองแล้วส่ายหัว“สี่ใบสองแต้มหรอไม่เอา” แพรวาแอบดีใจกำลังคิดที่จะลงไพ่ใบสุดท้ายแต่ทันใดนั้นเองธารณ์พูดขึ้นมาว่า“รอก่อนรอก่อน” เมื่อพูดเสร็จก็วาง“ King”แพรวาตะลึง ธารณ์มองไปรอบๆอย่างสบายใจก่อนที่จะจับขึ้นมาหนึ่งใบ3แต้มฐานทัตยิ้มออกมาอย่างกรุ้มกริ่มพูดว่า“ขอโทษด้วยฉันไปก่อน” เมื่อพูดจบเขาหยิบไพ่ใบสุดท้ายที่อยู่ในมือหนึ่งแผ่น9แต้มวางลงไป จากนั้นเขาก็ลุกตะโกนไปพูดกับปิยะวัฒน์ว่า“พี่ใหญ่พี่สะใภ้แพ้แล้วพี่พี่รีบถอดเลยสี่ชิ้นน่ะ” ปิยะวัฒน์วางมือจากการทำอาหารแล้วหันมามองเห็นแพรวากำลังทำตาละห้อยอย่างรู้สึกผิด ปิยะวัฒน์ค่อยๆเบาไฟลงจากนั้นก็เดินไปหาแพรวา แพรวาได้ยินเสียงเท้าเดินเข้ามาสักพักตอนที่เธอกำลังจะหันหน้าไปปิยะวัฒน์ก็เดินถึงตัวเธอพอดี “แพ้แล้วหรอ?”