ตอนที่74เป็นลม

ต๭นที่74เป็นลม “คุณแน่ใจหรอ?” ปิยะวัฒน์มองสีหน้าของเธอและสงสัยในคำพูดของเธอ แพรวาเพียงแต่ยิ้มออกมาแล้วตอบเขาว่า“อือระบบย่อยอาหารของฉันไม่ค่อยดีเมื่อก่อนตอนที่กินอาหารร่วมกันฉันก็เป็นแบบนี้บ่อยๆเออใช่สิ!วันนี้คุณต้องไปดูงานไม่ใช่หรอขึ้นเครื่องตอนแปดโมงเช้าคุณรีบไปสิเดี๋ยวได้ตกเครื่องกันพอดี” ปิยะวัฒน์มองนาฬิกาจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองแพรวาแล้วพูดกับเธอว่า“ผมให้จรณ์พาคุณไปโรงพยาบาลตรวจดูหน่อยดีกว่า” “คุณให้ฉันพักผ่อนเถอะฉันพักผ่อนสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว” แพรวาผลักไหล่เขาออกไปก่อนจะพูดว่า“คุณรีบไปเถอะฉันจะนอนแล้ว” ปิยะวัฒน์ไม่รบกวนเธอเขาอาบน้ำและเก็บของ เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเขามานั่งข้างๆเตียงแล้วยื่นมือไปลูบหัวของแพรวาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า“ผมไปก่อนน่ะถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาจรณ์” “อื้อ” แพรวาเม้มปากก่อนจะพูดว่า“รีบกลับมาน่ะ” ปิยะวัฒน์ก้มลงไปจูบเธอจากนั้นเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางเดินออกไป เมื่อเขาไปแล้วแพรวานอนขดตัวเหมือนตัวกุ้ง เธอปวดท้องอย่างรุนแรงปวดมาเป็นครั้งคราวราวกับลำใส้จะขาดออกจากกัน ไม่นานเธอก็พยายามจับมือถือขึ้นมาโทรหาจิตรา“จิตราสะดวกมารับฉันสักหน่อยไหม?” “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” “ฉันไม่ได้เป็นอะไรที่นี้เรียกรถได้ไม่ค่อยสะดวกอ่ะ” “รอฉันแป๊บนึงน่ะฉันกำลังไป” วางโทรศัพท์เสร็จเธอก็ลุกขึ้นนั่งดื่มน้ำร้อนรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยเธอก็ไปเปลี่ยนชุด ตอนที่มารับเธอไปที่สตูดิโอจิตราเห็นสีหน้าของแพรวาเธอมีสีหน้าที่กังวล“เธอมีอาการเหมือนคนกำลังท้องหรือว่าเธอจะตั้งท้องจริงๆ” แพรวาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาว่า“จะเป็นไปได้ยังไงก็เมื่อวานตอนกลางคืนฉันกินปิ้งย่างเข้าไปก็เลยอาจจะทำให้ท้องเสียก็ได้” “คุณปิยะวัฒน์ไม่รู้หรอเขาทำไมไม่ส่งเธอไปโรงพยาบาล?” “เขาจะส่งฉันไปแล้วแต่ฉันไม่ยอมอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนที่อ่อนแอแค่กินยาก็พอแล้ว” เมื่อเธอพูดจบเธอก็ยกเสื้อคลุมมาห่มตัวไว้แล้วก็หลับตาก่อนที่จะพูดกับจิตราว่า“ถ้าถึงแล้วปลุกฉันด้วยตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ยังนอนไม่ค่อยหลับเลย” “เธอนอนเถอะถ้าถึงแล้วเดี๋ยวฉันปลุกเธอเอง” จิตรารับปากแพรวาเธอได้ลดความเร็วลงและพยายามขับให้นุ่มที่สุด สภาพของแพรวาตอนนี้มันไม่ดีขึ้นเหมือนอย่างที่เธอพูดเลย สีหน้าของเธอซีดเผือดถึงแม้ว่าเธอจะแต่งหน้าแล้วก็ยังไม่สามารถปกปิดไว้ได้ ธนชัยจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างไม่วางใจจากนั้นก็ถามเธอว่า“แพรวาคุณยังไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ค่อยมาถ่ายก็ได้น่ะ” แพรวายิ้มก่อนพูดว่า“ไม่มีปัญหาค่ะผู้กำกับ” ก่อนหน้าเธอเลื่อนมาแล้วสองวันแพรวาจึงรู้สึกเกรงใจตอนนี้เธออยากอดทนให้มันผ่านไปเธอไม่อยากรบกวนคนอื่นอีกแล้ว ธนชัยทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดว่า“โอเคถ้าไม่ไหวแล้วจริงๆก็บอกแล้วกัน” แพรวายิ้มแล้วพยักหน้าให้กับธนชัย วันนี้เป็นฉากที่เธอต้องถ่ายกับจินเฮิงในท่ามกลางสายฝนเป็นอารมณ์ที่ค่อนข้างดุเดือดจุนเฮิงแสดงได้ดีมากตอนที่ถ่ายทำฉากนี้กับเขาทำให้แพรวาเข้าถึงอารมณ์ได้เร็วขึ้น ฉากนี้แพรวาตั้งใจจะให้ผ่านในเทคเดียวผลของการที่เธอประเมินความอดทนของตัวเองสูงไปหลังจากที่วิ่งตากฝนเป็นระยะทางประมาณร้อยเมตรเหมือนโลกทั้งโลกดับสนิทจากนั้นก็หมดสติไป เธอตื่นมาอีกครั้งในตอนเช้าของวันที่สองของการหมดสติไปแขนข้างหนึ่งมีเข็มให้น้ำเกลืออยู่ข้างๆเตียงมีคนคนนึงนั่งฟุบอยู่บนเก้าอี้ทีแรกแพรวาเห็นได้ไม่ค่อยชัดว่าเป็นใครแต่เธอค่อยๆเพ่งมองดูชัดๆในที่สุดเธอก็รู้ว่าคนคนนั้นคือปิยะวัฒน์นั้นเอง เธอกระพริบตาปริบๆถึงแน่ใจว่าเธอไม่ได้มองผิด เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของเขาเป็นชุดเดียวกันกับที่เขาใส่เมื่อวานก่อนที่เขาจะออกจากห้องไป แขนเสื้อของเขาถูกพับอยู่ดูเหมือนว่าตอนที่เขากลับมาถึงไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย “เธอหลับตาจากนั้นก็ดึงเข็มน้ำเกลือที่แขนเธอออกแล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่งหยิบผ้าห่มหวังว่าจะเอาไปห่มให้กับเขา เมื่อผ้าห่มเพิ่งจะไปโดนตัวของเขาเขาก็รู้สึกตัว ใบหน้าหล่อเหลาดูตกใจเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขารีบคว้ามือเธอมาจับไว้แล้วถามขึ้นว่า“ทำไมลุกขึ้นมาหล่ะ?” แพรวากำผ้าห่มไว้แล้วพูดว่า“ไหนบอกว่าจะไปสองวันถึงจะกลับมาไม่ใช่หรอแล้วทำไมกลับมาก่อนแถมยังไม่บอกอีกต่างหาก” ปิยะวัฒน์ดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดของเขาจากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า“บอกแล้วว่าคุณไม่สบายให้ไปโรงพยาบาลไงแล้วทำไมคุณถึงไม่ฟังผมหล่ะ?” ติดเชื้อแบคทีเรียในลำไส้สาเหตุเกิดมาจากการที่ไปปาร์ตี้กันวันนั้นแล้วไปกินอาหารทะเลที่ปรุงไม่สุกเข้าทำให้ร่างกายขาดน้ำอย่างรวดเร็วจนทำให้เธอก็แทบจะไปถ่ายไม่ได้ที่จริงแล้ววันนี้เขามีนัดทานข้าวกับลูกค้าแต่เมื่อได้รับโทรศัพท์จากจรณ์ก็เปลี่ยนเที่ยวบินรีบกลับมาตั้งแต่กลางดึกเมื่อวาน แพรวาก้มหน้าก้มตาเหมือนกับเด็กที่ทำความผิดแล้วโดนจับได้พูดเบาๆว่า“ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้” มองเธอแล้วปิยะวัฒน์เองก็โกรธเธอไม่ลง “ตอนนี้เป็นไงบ้างยังมีตรงไหนไม่สบายอีกไหม?” แพรวาใช้มือลูบที่ท้องของตัวเองแล้วทำเสียงอย่างน่าสงสารว่า“หิว” มันก็ควรจะหิวไหมอาเจียนทั้งวันทั้งคืนไม่มีอะไรตกถึงท้องไม่หิวสิถึงจะแปลก ปิยะวัฒน์ตบตูดเธอแล้วพูดว่า“ไปนอนรอที่เตียงผมจะลงไปดูสักหน่อยว่ามีอะไรกินได้บ้าง” แพรวากลับไปนอนที่เตียงปิยะวัฒน์ได้เรียกให้หมอมาดูอาการเธอจากนั้นเขาค่อยออกจากห้องไป ปิยะวัฒน์ออกจากห้องไปได้ไม่นานจิตรากับนิรมลก็เข้ามา นิรมลสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงยาวสีน้ำเงินและผมสีแดงน้ำตาลดัดลอนอยู่เหนือไหล่ดูดีมาก ช่วงนี้แพรวายุ่งๆอยู่กับการถ่ายละครทำให้นานแล้วไม่ได้เจอเธอวันนี้ได้เจอเธอแพรวาดีใจมาก “นิรมลเธอมาได้ยังไง?” จิตรารีบยกมือขึ้นแล้วพูดว่า“ขอบอกก่อนเลยว่าไม่ใช่ฉันที่ปล่อยข่าว” นิรมลวางดอกไม้ในมือไว้บนโต๊ะก่อนตอบว่า“หมอคนที่เฝ้าไข้เธอเขาเป็นพี่ชายของเพื่อนฉันสมัยเรียนฉันได้ยินนางพูดเป็นไงมาไงถึงได้มานอนโรงพยาบาล?” จิตราพูดพึมพำ“ก็เพราะว่าปิยะวัฒน์พาไป……….” “ปิยะวัฒน์?”นิรมลถามอย่างแปลกใจ“แพรวาเธอกับปิยะวัฒน์ไม่ใช่เลิกกันแล้วหรอ?” แพรวาจ้องไปที่จิตราแต่จิตราหลบหน้าแล้วพูดว่า“พวกเธอค่อยๆคุยกันน่ะเดี๋ยวฉันขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกแป๊บนึง” จากนั้นก็เหลือเพียงแพรวากับนิรมลในห้องนิรมลถามกลับไปอีกรอบว่า“ที่จริงแล้วมันเรื่องอะไรกัน?” “เรื่องมันมีอยู่ว่าเราตัดกันไม่ขาด” นิรมลเห็นแพรวาไม่ค่อยเต็มจะพูดสักเท่าไหร่นิรมลก็เลยไม่ถามอีก “เออใช่!นิรมลเมื่อสองวันก่อนฉันไปร่วมปาร์ตี้ฉันได้เจอเพื่อนเก่าด้วย” นิรมลขยับเข้ามายิ้มแล้วก่อนจะพูดว่า“จริงหรอ” “ใช่เธอยังจำแก้วที่อยู่หอพักเดียวกันกับพวกเราได้ไหมเด็กผู้หญิงที่ตัวผอมๆขาวๆอ่ะตอนนี้นางแต่งงานมีลูกแล้วลูกนางได้สามขวบแล้วมั้งเออใช่!ตอนที่นางแต่งงานนางบอกกว่านางถามเธอถึงช่องทางติดต่อของฉันแต่ก็ติดต่อไม่ได้”