ตอนที่76กลัวแล้วหรอ

ต๭นที่76กลัวแล้วหรอ ในระหว่างที่แพรวากลับบ้านในหัวของแพรวารู้สึกสับสน เธอสับสนเรื่องที่ตอบตกลงแต่งงานกับปิยะวัฒน์ตอนนี้เขากำลังจะพาเธอไปพบกับพ่อแม่และไปจดทะเบียนสมรสกันราวกับชีวิตกำลังนั่งอยู่บนจรวดพุ้งขึ้นไปบนท้องฟ้า เธอเม้มปากก่อนที่จะหันไปมองปิยะวัฒน์อารมณ์ของเขาก็ดูปกติดีไม่เห็นจะมีท่าทีมีความปิติยินดีกับเรื่องแต่งงานสักเท่าไหร่และก็ดูไม่ออกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ราวกับว่าการแต่งงานสำหรับเขาคืองานงานนึงที่เขาทำเป็นประจำทุกวันหรือเป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมเช่นการที่เขาพาเธอไปในงานเลี้ยงบริษัทโดยไม่ต้องปิดบังแล้วก็ยังพาเธอไปเจอกับเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับเขาและยังให้พวกเขาเรียกเธอว่า“พี่สะใภ้”เขากำลังจะแสดงให้เธอรู้ว่าเขาชอบเธอมากหัวใจเต้นแบบไม่เป็นจังหวะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรแต่เธอกลับตั้งหน้าตั้งตารอ ในเขตพญายมในวันนี้มีคนแต่งงานบนถนนเต็มไปด้วยขบวนรถงานแต่งเป็นจำนวนมากเดิมทีก็เป็นถนนที่แคบๆอยู่แล้วทำให้แออัดกันมากยิ่งขึ้นอีกแค่ประมาณร้อยแมตรก็จะถึงบ้านของตระกูลขุนศึกเม็งรายแล้วแต่วันนี้รถติดมากจนรถขยับไม่ได้เลยปิยะวัฒน์จอดรถไว้ข้างๆถนนแล้วหันไปพูดกับเธอว่า“ลงรถกันเถอะ” แพรวากำมือตัวเองแน่นแล้วพูดว่า“ให้ฉันเข้าไปก่อนน่ะฉันอยากให้พ่อของฉันเตรียมใจก่อน” ปิยะวัฒน์ยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วพูดว่า“อีกสิบห้านาทีผมตามเข้าไป” แพรวาพยักหัวกำลังจะเดินไปปิยะวัฒน์กับคว้าแขนเธอไว้ เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัย ปิยะวัฒน์ยกมือขึ้นมาสัมผัสที่ริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวลแล้วกระซิบเบาๆว่า“ไปได้แล้ว” หัวใจของแพรวาเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะจากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกไป ปิยะวัฒน์ยืนมองด้านหลังของเธอจากนั้นเขาก็หยิบบุรี่ออกจากกระเป๋าแล้วจุดไฟจากนั้นก็พ้นควันออกมาไม่นานนักเขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจรณ์ “ช่วยผมหาแหวนวงหนึ่งสิ” แพรวายืนอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลขุนศึกเม็งรายสักพักก่อนที่จะเคาะประตู ไม่นานก็ได้ยินเสียงเท้าเดินมาเปิดประตูจากนั้นก็มีเสียงดัง“ปัก”ประตูก็ได้เปิดออกซุนเออร์หมุนลูกบิดประตูออกมาเจอแพรวาเธอดีอกดีใจมาก “คุณหนูแพรวากลับมาแล้ว” แพรวายิ้มรับ“ซุนเออร์พ่อฉันอยู่บ้านไหม?” “ทางเข้าบ้านหลังที่สองลูกสาวของคุณเฉินแต่งงานคุณผู้ชายก็เลยไปแสดงความยินดีน่าจะกลับมาตอนเที่ยงๆคุณหนูมีเรื่องด่วนที่จะต้องคุยกับคุณผู้ชายหรือเปล่า?” แพรวายิ้มก่อนที่จะส่ายหัว“ไม่มีเรื่องด่วนอะไรหรอกไว้มาวันหลังก็ได้” เธอกำลังจะหันหลังเดินกลับไปแต่ซุนเออร์เรียกเธอให้หยุดก่อนแล้วพูดว่า“คุณหนูรอแป๊บนึงคะครั้งที่แล้วตอนที่คุณหนูไปคุณหนูได้ทำของตกไว้ฉันก็เลยเก็บไว้ให้คุณหนูรอแป๊บนึงนะคะเดียวฉันไปหยิบมาให้” แพรวายังไม่ทันได้พูดอะไรซุนเออร์ก็รีบวิ่งไปแล้ว เธอไม่อยากเข้าไปในบ้านเพราะเกรงว่าแพรใจกับญาณินีอยู่ข้างในเธอคิดว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนใจกว้างอะไรแพรใจอยากจะยั่วโมโหเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าเธอเองจะทนนิ่งเงียบการกลับมาแต่ละครั้งมันไม่ง่ายเลยเธอไม่อย่างจะมีปัญหาทุกครั้งที่เดินเข้าไปในบ้าน แต่ในขณะนั้นที่แพรวายืนอยู่ในสนามจู่ๆแพรใจก็เดินจูงสุนัขของเธอกลับมาจากข้างนอก เธอสวมชุดสีขาววาดด้วยรวดลายที่ปราณีตในมือจูงสุนัขพันธุ์ทิเบตสีน้ำตาลแดงยืนตัวตรงอยู่ข้างๆเท้าของเธอเต็มไปด้วยความดุดัน เธอเหมือนจะกำลังจูงสุนัขของเธอกลับมาดูท่าทางอารมณ์ก็ค่อนข้างดีพอเดินเข้ามาใกล้แล้วเห็นแพรวาเธอกลับชักสีหน้าแล้วถามแพรวาว่า “เธอกลับมาได้ยังไง?” แพรวายิ้มเมื่อสามปีก่อนตั้งแต่เธอย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปทุกครั้งที่เธอกลับมาแพรใจจะถามด้วยประโยคนี้ทุกครั้ง เธอยิ้มก่อนที่จะพูดว่า“บ้านหลังนี้เมื่อก่อนมันก็เป็นบ้านของฉันและอีกอย่างบ้านหลังนี้เธอไม่ใช่เจ้าของบ้านตัวจริงดังนั้นฉันจะมาก็ไม่จำเป็นต้องบอกเธอนิ” แพรใจยิ้มอย่างเยาะเย้ย“บ้านของเธอ!เธอทำอะไรเพื่อบ้านหลังนี้เธอยังมีหน้ากล้ามาพูดว่าบ้านหลังนี้เป็นของเธอ?เธอรู้ไหมเป็นเพราะเธอนั้นแหละที่ทำให้เทวเทพคุ่นเคืองทำให้บริษัทจำเป็นต้องกู้เงินจนถึงทุกวันนี้ก็ยังเอาบริษัทกลับคืนมาไม่ได้บริษัทขึ้นลงๆพนักงานพันกว่าคนเพราะว่าเธอจึงทำให้พวกเขาไม่ได้รับเงินเดือนเรื่องที่พาแขกไปดื่มเมื่อก่อนเธอก็เคยทำไม่ใช่หรอตอนนี้ทำไมไม่อยากทำแล้วหล่ะ?” “บริษัทจะดีหรือไม่ดีมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” แพรวามองเขาไปในดวงตาของเธอ“เธอกังวลเธอก็ไปหาเทวเทพด้วยตัวเองสิฉันเชื่อว่าเขาสนใจเธอมากกว่าฉันทำไมพ่อถึงทุกข์ใจขนาดนี้ทำวิธีนี้ก็น่าจะดีที่สุด” แพรใจโกรธ“เธอหุบปากเดี๋ยวนี้น่ะ” “คนที่ควรจะหุบปากคือเธอต่างหาก!”แพรวาพูดด้วนน้ำเสียงที่เยือกเย็น“เก็บความคิดที่ว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นของเธอไปเมื่อก่อนที่ฉันยอมให้เธอไม่ใช่เพราะฉันกลัวเธอน่ะฉันแค่ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอท้ายที่สุดแล้วคนที่โง่ก็คือคนที่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอรู้สึกว่าไม่อยากดึงไอคิวของตัวเองลงต่ำน้องสาวคนดีของฉันเธอรู้ไหมตอนไหนที่เธอสวยที่สุด?” แพรใจจ้องมองเธอด้วยความโกรธ แพรวายิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า“ก็ตอนที่เธอหุบปากไม่พูดไงเพราะว่าเธอไม่ได้เผยความโง่เขลาของตัวเองออกมาไง” สีหน้าของแพรใจดูไม่ได้เลยตอนนี้เธอกำลังง้างมือขึ้นแล้วจ้องหน้าของแพรวาทันใดนั้นเองเธอก็ลดมือต่ำลงเสียงเธอดังขึ้นว่า“แฮรี่จัดการ!” สุนัขที่น่ากลัวตัวนั้นก็พุ้งตัวเข้ามาหาแพรวา แพรวาไม่ทันได้จะป้องกันตัวเองเลยก็โดนกระชากลงกับพื้นด้วยสุนัขตัวนั้น น้ำหนักสี่สิบห้ากิโลกระโดดขึ้นไปบนตัวของแพรวาเธอลืมตาอีกครั้งก็เห็นน้ำลายของมันไหลออกมาด้วยปากที่โตและมีกลิ่นเหม็นแพรวาแทบอยากกลั้นหายใจ สุนัขพันธุ์ทิเบตตัวนั้นขึ้นกดอยู่บนตัวของเธอมันใช้กรงเล็บอันแหลมคมของมันตะปบเข้าที่คอของแพรวาถ้ามันยังตะปบอีกครั้งเธออาจจะไม่มีชีวิตอยู่เลยก็ได้” ขาแขนของเธอแข็งมื้อเท้าเย็นใบหน้าของเธอซีดเผือดเหมือนไม่มีเลือด เธอกลัวสุนัขตังแต่เธอยังเด็กมากๆทุกคนในบ้านก็รู้แต่พรรษิษฐ์ยังยอมให้แพรใจเลี้ยงสุนัขได้ เธอก็ไม่ได้ชอบสุนัขสักเท่าไหร่แต่เธอแค่ชอบตอนที่แพรวากลัวสุนัขเท่านั้นเองแพรวายิ่งกลัวเท่าไหร่เธอยิ่งชอบใจมันเป็นสิ่งที่เธอโปรดปรานเธอไม่ชอบพี่สาวคนละแม่คนนี้มาตั้งแต่เธอยังเด็ก “กลัวหรือยัง?” แพรใจยืนห่างออกไปไม่ไกลและจ้องมองแพรวาด้วยความรังเกียจและความเย่อหยิ่ง“กลัวแล้วก็ทำตาคำสั่งฉันสิ”