ตอนที่77ตกลงเป็นของเขาทั้งกายทั้งใจ

ต๭นที่77ตกลงเป็นของเขาทั้งกายทั้งใจ แพรวากำมือแน่นใบหน้าซีดยิ้มจางๆพยายามคิดว่ามันไม่ใช่ความจริงริมฝีปากบางพูดออกมาว่า“ฝัน!” สีหน้าของแพรใจดูสลดลง ขณะที่ซุนเออร์ถือของออกจากบ้านมาเมื่อเห็นภาพต่อหน้าของที่ถืออยู่ในมือก็หล่นลงพื้นแล้วตะโกนว่า“แฮรี่หยุดนี่เดี๋ยวนี้น่ะ” สุนัขพันธุ์หนึ่งทิเบตเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์อย่างยิ่งพวกมันเป็นเหมือนสัตว์ป่ารู้จักแค่คนที่เป็นเจ้าของ ดังนั้นคำพูดของซุนเออร์จึงไม่ได้ทำให้สุนัขตัวนั้นหยุดเลยแม้แต่น้อย มันอ้าปากเผยให้เห็นเคี้ยวอันแหลมคมของมันมันคำรามอย่างบ้าคลั่งก่อนที่มันจะอ้าปากเหมือนจะกัดเข้าไปที่คอของแพรวา ทันใดนั้นเองไม่รู้ว่าแพรวาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเธอใช้มือกอดเข้าตรงขากรรไกรของสุนัขพันธุ์ทิเบตตัวนั้นไว้ สุนัขพันธุ์ทิเบตมีความแข็งแกร่งและทรงพลังนอกจากเจ้าของของมันแล้วมันก็ไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัวมันเลยแพรวากอดขากรรไกรมันไว้ทำให้มันบ้าคลั่งขึ้นมันส่ายหัวอย่างรุนแรงและเหวี่ยงกรงเล็บที่แหลมคมของมันเข้าที่หน้าของแพรวา แพรวาหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัวในหัวมีเพียงคำว่า:จบแล้ว ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ไม่มีแล้วความหนักที่อยู่บนร่างกายก็ได้หายไปเธอได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องขึ้นมาจากนั้นเธอจึงลืมตาขึ้น ห่างจากเธอไม่ถึงสามเมตรปิยะวัฒน์กำลังต่อสู้กับสุนัขตัวนั้นอยู่ เขากำคอของสุนัขพันทิเบตตัวนั้นสุนัขตัวนั้นก็ไม่มีท่าทีที่จะแพ้มันใช้กรงเล็บปะตบไปที่แขนของเขา กรงเล็บอันแหลมคมกระชากไปที่เสื้อของเขาขาดหลุดลุ่ยมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากแผลเลอะเสื้อสีขาวดวงตาของแพรวาแดงหัวของเธอแทบจะระเบิด เธอไม่ได้ห่วงว่าตัวเองเจ็บตัวเธอจับส้อมพรวนดินของคนสวนที่อยู่ใต้พุ่มไม้มาเพื่อที่จะเอาไปสู้กับสุนัขตัวนั้น ปิยะวัฒน์ตะโกนออกมาประโยคหนึ่งอย่างโมโห“ถอยออกไป” การกระทำของแพรวาทำให้สุนัขตัวนั้นดุร้ายมากยิ่งขึ้นมันดิ้นพรวดพลาดเขาเกือบจะควาบคุมมันไม่อยู่ เธอไม่ยอมฟังคำสั่งของเขาเธอรู้แค่ว่าจะต้องหยุดสุนัขตัวนี้ให้ได้ ปิยะวัฒน์พยายามเบี่ยงตัวขึ้นไปกดสุนัขตัวนั้นไว้จากนั้นก็จับขาทั้งสี่ขาของมันมัดรวมกันไว้ในขณะเดียวกันซุนเออร์ก็รีบเรียกให้คนมาเอาสุนัขตัวนั้นออกไป พื้นที่ตรงที่เพิ่งจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นเหลือเพียงหยดเลือด “ปั๊ก--- ของที่ถืออยู่ในมือร่วงลงอยู่กับพื้นขาของแพรวาอ่อนลงเกือบจะล้มไปกองอยู่กับพื้น ปิยะวัฒน์คว้าเอวของเธอเอาไว้ทันเขาถามเธอ“คุณโดนมันกัดหรอ?” แพรวาตะลึงเมื่อเหลือบไปเห็นแขนของเขาได้รับบาดเจ็บทันใดนั้นตาของเธอแดงเหมือนจะร้องไห้“คุณเลือดไหล” ปิยะวัฒน์ก้มลงมองที่แขนของตัวเองก่อนจะพูดว่า“ไม่เป็นไร” “จะไม่เป็นไรได้ไงก็เลือดคุณไหล” แพรวาพูดแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลเอ่อออกมาเธอทั้งพูดทั้งร้องไห้น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ปิยะวัฒน์ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอามือไปเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วพูดว่า“งั้นคุณพาผมไปโรงพยาบาลน่ะ” แพรวาพยักหน้า“ไปโรงพยาบาลไปโรงพยาบาลกัน…..” เขารู้ว่าเธอกลัวมากเมื่อก่อนข้างล่างคอนโดที่เธออยู่มีคุณตาคนนึงเลี้ยงสุนัขตัวเล็กๆไว้ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านตรงนั้นเธอจะเหงือไหลตลอดตอนนี้โดนสุนัขตัวใหญ่ขนาดนี้กระโจนใส่จนล้มลงไปกองกับพื้นเธอคงกลัวมาก” ชุนเออร์รีบเรียกคนขับรถในบ้านมาขับรถแพรวาพยุงปิยะวัฒน์เดินออกไป คนที่ยืนอยู่นั้นคือแพรใจเธอเหลือบไปจ้องมองที่ปิยะวัฒน์ปากของเธอขยับพูดขึ้นมาเบาๆ“ท่านประธานปิยะวัฒน์……” ปิยะวัฒน์หยุดแล้วมองไปที่เธอก่อนที่จะพูดว่า“คุณนี่โชคดีจริงๆที่ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง” แพรใจตะลึงยืนมองตามหลังจากนั้นขาทั้งสองข้างของเธออ่อนแรงทำให้เธอต้องนั่งลงไปกองอยู่กับพื้น บาดแผลของปิยะวัฒน์ไม่คอยลึกเท่าไหร่มีเพียงแขนข้างซ้ายเท่านั้นที่มีรอยขีดข่วนปากแผลไม่ลึกจึงไม่ต้องเย็บแค่พันแผลไว้ก็โอเคแล้วแต่ต้องฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า เมื่อฉีดยาเสร็จหมอก็เดินออกไปแพรวาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆมองแขนที่ได้รับบาดเจ็บของเขาดวงตาของเธอเริ่มแดงเหมือนจะร้องไห้ ปิยะวัฒน์ยกแขนข้างที่ไม่เจ็บมาลูบที่หัวของเธอแล้วถามเธองว่า“กลัวไหม?” แพรวาคว้ามือเขามาจับที่แก้มของเธอน้ำตาอุ่นๆไหลลงไปสัมผัสที่มือของเขาหัวใจของเขาแทบสลายแล้วพูดปลอมเขาเบาๆ“โตขนาดนี้แล้วขี้แยเป็นเด็กไปได้” แพรวาไม่ได้พูดอะไรเธอร้องไห้ไม่มีเสียงน้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้นี้เป็นครั้งที่สองของปิยะวัฒน์ที่เห็นแพรวาร้องไห้หนักขนาดนี้ นอกจากจะถ่ายละครแล้วเธอเป็นคนที่ไม่ร้องไห้กับอะไรง่ายๆโดนบริษัทข่มขู่เธอไม่ร้องไห้ตอนที่โดนเทวภพรังแกเธอก็ไม่ร้องไห้จนกระทั้งมาโดนน้องสาวตัวเองปล่อยสุนัขตัวนั้นมาทำร้ายเธอเธอก็ยังไม่ร้องไห้แต่ตอนที่เห็นเขาได้รับบาดเจ็บเธอกลับร้องไห้แบบไม่สามารถควบคุมน้ำตาให้หยุดได้ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอแต่ครั้งแล้วครั้งเล่าเสียน้ำตาเพราะเขาหัวใจปิยะวัฒน์ก็ไม่ใช่หินเป็นไปไม่ได้ที่จะสัมผัสไม่ได้ เขาคว้าเธอมากอดไว้ที่อกของเขาแล้วจูบที่ผมของเธอเบาๆแล้วพูดว่า“ที่รักผมไม่เป็นอะไร” แพรวาอวบกอดไปที่เอวของเขาสักพักก็พูดขึ้นว่า“คุณปิยะวัฒน์ฉันรับปากคุณ” ปิยะวัฒน์งงอยู่พักหนึ่งแต่ในที่สุดเขาก็เขาใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรเขาเม้มปากแล้วจับใบหน้าของเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า“ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้คุณไม่ได้เต็มใจ?ตอนนี้เข้าใจแล้วตอนนี้ตัดสินใจใหม่แล้ว?” แพรวาก้มหน้าลงซบที่อกของเขาสักพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า“ฉันเพียงแค่เพิ่งเข้าใจ” รักไม่รักแล้วยังไงสามารถทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้รักไม่รักตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้วหลังจากที่หย่ากันแล้วอย่างน้อยเธอก็มีช่วงเวลาดีๆไว้ให้คิดถึง ทะเบียนบ้านของแพรวาถูกแยกออกจากบ้านหลังนั้นว่ากันว่าตั้งแต่ที่แม่ของเธอหนีไปการดูแลของเธอถูกยกให้แม่ของเธอแต่ว่าหลังจากที่แม่ของเธอหนีไปมันก็หายไปด้วยพรรษิษฐ์จึงช่วยเธอออกทะเบียนบ้านให้เธอใหม่ก็คืออยู่คนเดียวข้างนอก ก่อนที่จะพูดอะไรปิยะวัฒน์กลับไปบ้านหลังนั้นเพื่อไปเอาทะเบียนบ้าน เมื่อออกมาจากสำนังงานพลเรือนแพรวาถือสมุดเล็มเล็กๆสีแดงไว้แน่นก่อนที่จะเงยหน้ามองที่พระอาทิตย์ที่อยู่เหนือศรีษะของเธอ แสงสีทองของดวงอาทิตย์ตกกระทบที่ตาของเธอทำให้เธอหลับตาจากนั้นในตาเธอเห็นเหมือนภาพสีแดง ทันใดนั้นเองมือขวาของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นปิยะวัฒน์จ้องมองไปที่เธอก่อนที่จะยิ้มแล้วพูดว่า“ไปกันเถอะคุณภรรยา” แพรวาอึ้งไปสักพักก่อนที่จะยิ้มแล้วพูดว่า“โอเคค่ะคุณสามี” เมื่อขึ้นไปบนรถเสร็จปิยะวัฒน์เปิดกล่องที่เก็บของบนรถจากนั้นก็หยิบกล่องกล่องหนึ่งออกมาแล้วเปิดออกยื่นไปต่อหน้าเธอแล้วพูดว่า“ช่วยผมสวมหน่อย”