ตอนที่80คุณชลธิดาโปรดให้เกียรติด้วย

ต๭นที่80คุณชลธิดาโปรดให้เกียรติด้วย ชลธิดาบีบก้นบุรีแน่นอย่างไม่รู้ตัว “กฎในวงการนี้ใครไม่รู้เธอเข้าวงการมานานแล้วไม่มีคนคอยช่วยเหลือก็อยู่ไม่ได้จนถึงทุกวันนี้หรอกเคยได้ยินคนพูดว่าตอนที่เธอเข้ามาในวงการใหม่ๆมีคนคอยสนับสนุนคนคนนั้นขนาดพินิตเองก็ยังต้องกลัวมิชะนั้นพินิตคงไม่ทำดีกับศิลปินดีขนาดนั้นหรอกเป็นไปไม่ได้ที่บริษัทเอฟซีใครไม่รู้ศิลปินในค่ายมีใครบ้างที่ปิดบังความลับในวงการบันเทิงได้แต่คุณเคยเห็นแพรวาไปไหม?คุณเคยเห็นแพรวาเคยไปดื่มเหล้ากับใครไหม?แม้แต่เรื่องอื้อฉาวในหนังสือพิมพ์มีคนไหนที่ข่าวจะหายไปภายในไม่กี่วันถ้าจะบอกว่าไม่มีใครคอยช่วยเธอคุณจะเชื่อไหม? “จริงหรอ?ฉันได้ยินข่าวมาว่าบ้านแพรวาเป็นคนมีรวยเธอไม่จำเป็นต้องคอยมีคนมาสนับสนุนก็ได้นิ” “มีเงินก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นของเธอเพื่อนของฉันคนนึงทำงานเกี่ยวกับนิตยสารเล่าให้ฉันฟังว่าแม่ของแพรวาเป็นอดีตภรรยาของพ่อเธอตอนแรกเหมือนจะหนีตามคนอื่นไปจากนั้นพ่อของเธอก็ได้ภรรยาใหม่ละก็มีลูกสาวเป็นที่รักใคร่มากหลังจากที่เรียนจบเธอก็เข้าไปทำงานที่บริษัทตอนนี้อายุไม่ถึงยี่สิบสี่ปีก็ได้เป็นผู้จัดการเมื่อถึงเวลาทรัพย์สินของครอบครัวจะยกให้ใครนี่ยังไม่ชัดเจนดังนั้นเธอจึงต้องหาผู้รู้มาหาวิธีพูดคุยฉันเข้าใจจริงๆ” “เพื่อนของเธอคนนั้นไม่ได้บอกหรอว่าผู้รู้คนนั้นเป็นใคร?” “เขาไม่รู้แม้กระทั่งข้อมูลโดนไม่ให้เผยแพร่ข้อมูลคุณก็จินตนาการเอาหล่ะกันว่าคนนั้นมีอำนาจมากขนาดไหนไปหล่ะไม่พูดหล่ะเออเรื่องที่ฉันเพิ่งพูดกับคุณไปเมื่อกี้อย่าเอาไปพูดต่อหล่ะคนคนนั้นอาจจะมาเอาเรื่องพวกเราได้” “รู้แล้ว” เสียงรองเท้าส้นสูงนั้นได้เดินหายจากไปชลธิดาที่ยืนพิงผนังอยู่นั้นยกบุหรี่ขึ่นมาสูบแล้วก็เอาทิ้งจากนั้นเขาก็เดินออกมาไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็เดินออกมาจากบันได แพรวาอยู่ล่างตึกกำลังถือเครื่องชาร์ทแบตขณะที่จะกำลังขึ้นลิฟท์เธอรับโทรศัพท์ปิยะวัฒน์ “ฮาโหลอยู่ที่ไหน?” “คุณไม่เห็นข้อความที่ผมส่งหาคุณหรอ?”แพรวายิ้มก่อนที่จะพุดว่า“วันนี้ฉันมีนัดคุยงานฉันน่าจะกลับบ้านดึกน่ะ” ปิยะวัฒน์ขับรถไปด้วยแล้วก็เหลือบไปมองนาฬิกาแล้วพูดว่า“ตอนนี้ก็ใกล้จะสามทุ่มแล้วน่ะ” “แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติฉันต้องไปแล้ว” ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไร แพรวารู้ว่านี้เป็นการแสดงออกความไม่พอใจของเขา “ก่อนหน้านี้ฉันลาพักก็ทำให้พวกเขาเสียเวลามามากแล้ววันนี้ฉันรับปากผู้กำกับธนชัยแล้วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ที่รักคุณเปิดใจหน่อยสิ” เมื่อฟังเสียงที่อ่อนหวานของเธอปิยะวัฒน์ก็ใจอ่อนลงเขาเม้มปากกก่อนที่จะพูดว่า“เมื่อคืนคุณยังค้างชำระผมอยู่น่ะผมยอมให้คุณกลับดึกก็ได้แต่เลทสิบนาทีเพิ่มเป็นหนึ่งครั้งเลทยี่สิบนาทีเพิ่มเป็นสองครั้งเที่ยงคืนเพิ่มเป็นสี่ครั้งคิดเอาเองหล่ะกัน” แพรวา…………. “คุณนับแบบนี้ทำไมในแต่ละคืนคุณทำมากกว่านั้นอีก” ประโยคสุดท้ายเสียงของเธอเบาลงแต่ว่าปิยะวัฒน์ได้ยินมันชัดเจน เขากระตุกคิ้วเล้กน้อย“คุณสามารถลองดูได้น่ะดูพอตอนถึงเวลาใครจะรับมันไม่ได้ก่อนกัน” แพรวาพูด“หรือว่าฉันจะไม่กลับไปดี?” ปิยะวัฒน์ยิ้มอ่อนๆก่อนจะพูดว่า“คุณไม่อยากนอนบนเตียงสามารถบอกได้ให้เข้าใจได้ไม่จำเป็นต้องพูดเป็นนัยเพื่อเป็นสามีที่ดีแล้วผมสามารถตอบสนองความต้องการของคุณได้เสมอ” คำพูดของเขาทำให้หูของแพรวาเริ่มแดงจากนั้นเธอก็รีบพูดขึ้นว่า“ที่รักฉันผิดไปแล้วฉันแค่ล้อเล่น “รู้แล้วหรอว่าผิด?” แพรวาพยักหน้าแต่อีกฝ่ายไม่สามารถรับรู้ได้จึงตอบออกไปว่า“อืม” ปิยะวัฒน์มองเวลา“ผมกำลังออกจากบ้านห่างจากที่คุณอยู่ใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีคุณมีเวลามากที่สุดคือสามสิบนาทีไปบอกพวกเขาผมจะไปรับคุณ” “โอเคขอบคุณนะคะที่รัก” เมื่อพูดจบลิฟท์ก็เปิดออกข้างนอกลิฟท์มีชลธิดายืนอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ แพรวากำโทรศัพท์แน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ปิยะวัฒน์ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอยังไม่วางสายเขาจึงพูดเขาไปในสาย“ที่รักไม่พูดแล้วงั้นผมวางสายก่อนน่ะ” แพรวาจึงตอบไปว่า“ขับดีๆน่ะ”ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่พูดต่อว่า“ที่รัก” ชลธิดาได้ยินประโยคนั้นดวงตาของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น เมื่อได้ยินเสียงอีกฝั่งวางสายไปแล้วแพรวาก็โทรศัพท์ออกจากหู เธอพยักหน้าให้ชลธิดาเพื่อเป็นการทักทายจากนั้นในมือเธอก็กำที่ชาร์ทแบตและกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นเองก็มีมือนึงมากระชากที่ข้อมือของเธอดึงเธอกลับไปเธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนดันตัวเข้าผนัง ชลธิดาใช้มือจับสองมือจับที่ข้อมือเธอไว้แล้วก้มหัวลงมาสูดดมกลิ่นกายของเธอก่อนจะพูดว่า“คุณใช้น้ำหอมหรอ?” แพรวาขมวดคิ้ว“คุณชลธิดาคะโปรดให้เกียรติฉันด้วย” “ให้เกียรติ?” เขาหัวเราะออกมาราวกับเป็นคำพูดที่ตลกชลธิดายิ้มก่อนจะเอามือไปจับคางของเธอและเลื่อนไปที่เส้นผมของเธอ “แพรวาเธอมองฉันดีๆเธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ?หรือว่ารู้จักกับผมสำหรับคุณแล้วมันเป็นความอัปยศในชีวิตของคุณ” เขาลงน้ำหนักที่มือของเขาทำให้แพรวารู้สึกเจ็บเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าในหัวสมองตอนนี้คิดหาวิธีอะไรไม่ออกเลย “คุณมันบ้าไปแล้วฉันไม่รู้จักคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ” ชลธิดามั่นใจว่าเธอมีความสัมพันธ์บางอย่างกับตัวเองแล้วพูดออกไปด้วยความโกรธที่เพิ่มมากขึ้น“ไม่รู้จักหรอ?งั้นผมจะช่วยทบทวนความจำให้” เมื่อพูดจบเขาก็ลงก้มมาจูบเธอ ที่จริงแล้วมันเป็นจูบที่มาจากความโกรธแต่เมื่อได้ไปสัมผัสกับริมฝีปากของเธอความรู้สึกโกรธมันได้เปลี่ยนไป เขาคิดถึงเธอมากสี่ปีเต็มๆทั้งรักทั้งเกียจเขาเกียจผู้หญิงขี้อิจฉาคนนี้และเกียจหัวใจตัวเองแต่ทำไมถึงตอนนี้แล้วยังรู้สึกสับสน โดนคนแปลกจูบเข้าอย่างจังแพรวาไม่สามารถต้านทานได้ขณะที่ชลธิดากำลังดื่มด่ำอยู่นั้นแพรวากัดเข้าไปที่ลิ้นเขาอย่างแรง จนทำให้เรารู้สึกเจ็บและผลักเธอออกไป แพรวาถอยห่างออกมา“ตึ้ง”เสียงหลังของเธอกระแทกกับผนังเธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ชลธิดาได้ยินเสียงนึกว่าเธอได้รับบาดเจ็บจึงเข้าไปพยุงเธอเธอใช้สายชาร์ทแบตที่อยู่ในมือฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของเขาจากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกไป ชลธิดาวิ่งตามออกไปได้ไม่กี่ก้าวเขารู้สึกเจ็บลิ้นมากก็เลยไม่วิ่งตามไปเขาหยุดและก้มลงเก็บสายชาร์ทแบตนั้นขึ้นมาแล้วก็หันมองเธอที่วิ่งห่างออกไปจากนั้นก็ก้มลงเก็บกระเป๋า