ตอนที่81 ต่อแต่นี้จะแต่งงานกับฉันได้หรือไม่

ต๭นที่81 ต่อแต่นี้จะแต่งงานกับฉันได้หรือไม่ แพรวาวิ่งลงไปถึงชั้นล่าง มุ่งหน้าไปยังทางออกของโรงแรมวิ่งไปได้ประมาณร้อยเมตรจึงจะหยุด เธอก้มลงหอบเล็กน้อยแล้วจึงออกไปโบกแท็กซี่ข้างถนนแล้วนั่งออกไป เมื่อขึ้นรถมาแล้วซักพักอารมณ์ก็สงบลงมือก็เผลอบีบโทรเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวทันใดนั้นก็นึกถึงสายโทรศัพท์เมื่อซักครู่ของปิยะวัฒน์ขึ้นมาเธอยื่นไปสัมผัสที่หว่างคิ้วและโทรกลับไป ผ่านไปซักครู่ก็มีคนรับสาย “ฮัลโหล” เสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเขาดังออกมาจากโทรศัพท์แพรวาเลียริมฝีปากเล็กน้อยแล้วจึงพูดกระซิบตอบกลับไป“คุณสามีตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” “อีกยี่สิบนาทีจะถึงที่เธอมีอะไร” “งั้นคุณไม่ต้องมาแล้วฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องเท่าไหร่เลยออกมาซื้อยาตอนนี้ขึ้นรถจะกลับแล้ว” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว“ทำไมไม่สบายอีกแล้ว” “อาจจะยังไม่หายดีดื่มของเย็นๆไปนิดหน่อยก็เลยไม่สบาย” “ไม่สบายจะกลับบ้านไปทำไมไปโรงพยาบาลสิ!” น้ำเสียงที่เป็นการสั่งแต่แพรวากลับรู้สึกถึงความเป็นห่วงเล็กน้อยในนั้น เธอเบะปากลงและพูดเสียงเบาว่า”ฉันจะกลับไปพักผ่อนซักหน่อยถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ดีขึ้นก็ค่อยไปโรงพยาบาลฉันไม่สามารถลาหยุดได้เกือบจะทุกวันนะ” คุณปิยะวัฒน์เงียบไปสองสามวิแล้วจึงพูดว่า“เป็นเด็กดีพักผ่อนอยู่ในบ้านซะฉันกำลังจะกลับไป” “อืมขับรถดีๆ” เมื่อวางโทรศัพท์แล้วปิยะวัฒน์จึงหมุนพวกมาลัยกลับไปตรงทางแยก แพรวาเก็บโทรศัพท์และพูดกับคนขับรถว่า“คุณลุงคะรบกวนขับเร็วขึ้นอีกนิดนะคะ” เมื่อรถขับมาถึงเรสสิริคอนโดแพรวาจึงลงจากรถและวิ่งเข้าไปอาคารอพาร์ตเมนต์ เมื่อกลับไปก็เตะรองเท้าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนถึงตัวลงนอนบนที่นอนอย่างอ่อนแรง หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเธอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอกเสียงฝีเท้าที่ดังเป็นจังหวะดังเข้ามาจากนั้นประตูห้องนอนจึงถูกดึงออก แพรวารีบหลับตาลง ฝีเท้านั้นค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆเมื่อเข้ามาถึงที่ข้างเตียงก็หยุดทันทีจากนั้นจึงแนบฝ่ามือเย็นสบายลงมาบนใบหน้าฉันแพรวาสั่นเล็กน้อยปิยะวัฒน์เสยผมของเขาขึ้นถามเสียงแผ่วเบาว่า“ยังไม่สบายอยู่เหรอ” ดวงตาเปิดเล็กน้อยแสงไฟสีส้มกระทบลงบนแก้มของเขาดูแล้วเหมือนจะอ่อนโยนกว่าปกติเล็กน้อย “ไม่ได้เป็นหนักเหมือนเมื่อกี้แล้ว” “กินยารึยัง” “กินแล้วตอนกลับมา” “งั้นก็นอนเถอะ” เขาห่มผ้าห่มและปิดไฟหัวเตียงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ แพรวามองตามหลังจากรอให้ฝีเท้านั้นออกไปแล้วจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอสอดมือไว้ใต้หมอนลืมตาคู่โตขึ้นมาและมองไปยังพู่โคมไฟเหนือศีรษะ ชายคนนั้นที่ชื่อธามจำคนผิดและยังพูดว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อน ถ้ารู้จักกันในความทรงจำของเธอไม่มีความทรงจำนี้แม้แต่น้อย ยอมรับผิดแล้วน่ะสิ เธอพูดกับตัวเองยังไงก็ตามบนโลกนี้ก็มีคนเหมือนกันเยอะแยะ “แกร๊ก——”พอเสียงดังขึ้นประตูก็ถูกเปิดออก ปิยะวัฒน์ถือแก้วน้ำร้อนจากด้านนอกเข้ามาก้มลงและวางแก้วลงบนโต๊ะสบตากับดวงตาคู่โตของเธอหัวเราะเสียงเบาๆและถามขึ้นว่า“คิดอะไรอยู่” เมื่อเขาย้ายเข้าไปข้างในตบที่นั่งด้านข้างเพื่อบอกให้ปิยะวัฒน์ขึ้นมา ปิยะวัฒน์ปลดกระดุมเสื้อดึงผ้าห่มลงแล้วนั่งข้างเธอ แพรวาเขยิบเข้าไปใกล้พิงหน้าอกของเขา การแนบชิดกันที่กะทันหันกลิ่นบุหรี่จางๆโฉยเข้ามาปิยะวัฒน์ย่นคิ้วแล้วพูดว่า“ทำไมที่ตัวเธอมีกลิ่นควันบุหรี่” “มีเหรอ” แพรวาดมตามร่างกายเธอจึงพูดด้วยเสียงเบาๆว่า“กลิ่นบุหรี่ของคุณน่ะสิ” ปิยะวัฒน์ลูบผมของเธอและกระซิบ“บุหรี่ที่ฉันสูบไม่ใช่กลิ่นนี้นะ” แพรวาหลบสายตาพูดอย่างไม่ตั้งใจ“อาจจะติดมาจากที่ห้องตอนร้องเพลงมีคนสูบบุหรี่” สีหน้าเธอไม่เปลี่ยนไปแผ่นหลังกลับเย็นเฉียบ เมื่อครู่อาจจะเป็นธามที่สูบบุหรี่ ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรอีกซักครู่จึงพูดขึ้นมาว่า“วันนี้พ่อเธอมาหาฉันที่บริษัท” แพรวาแสดงอากัปกิริยาหรี่ตาลงไม่ได้คาดหวังอะไร“เป็นเพราะเรื่องที่เมื่อวานที่สุนัขทิเบตกัดคุณได้พาแพรใจไปขอโทษคุณไหม” ปิยะวัฒน์ลูบใบหน้าเธอ“ฉลาดจริงๆ” แพรวาไม่ได้พูดอะไรอีก เห็นเธอไม่ได้ถามอะไรมากปิยะวัฒน์จึงยื่นมือไปสัมผัสคางของเธอแล้วสบสายตากับดวงตาของเธอ“ไม่อยากรู้รายละเอียดเหรอ” แพรวาหัวเราะเล็กน้อย“พ่อฉันรักแพรใจมากเพื่อเธอแล้วไม่ว่าอะไรก็ทำหมดในเมื่อเขาไปหาคุณคงไม่ไปมือเปล่าแน่นอน” เธอพูดอย่างไม่เคร่งเครียดเหมือนกับว่าคุ้นชินกับเรื่องแบบนี้ ทุกคนตระกูลดวงจักรล้วนรู้ว่าแพรใจกัดแพรวาปิยะวัฒน์เองก็เป็นเพราะช่วยรับความเจ็บปวดของแพรวาเขาทำหน้าที่เป็นพ่อของแพรววากับแพรใจปฏิกิริยาอย่างแรกของเขาคือไม่ถามอาการเจ็บของแพรวาขอบคุณปิยะวัฒน์แต่กลับพาแพรใจไปหาปิยะวัตน์เพื่อโยนความผิดอย่างเห็นได้ชัดแม้แต่คนภายนอกก็ยังสังเกตเห็นได้ เสียงหัวเราะของปิยะวิฒน์ได้หายไปเขามองตรงหน้าเขาผู้หญิงที่กลายเป็นภรรยาของเขาทันใดนั้นหัวใจเขาจู่ๆก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขายื่นมือออกไปและลูบริมฝีปากของเธอถามเสียงแผ่วเบาว่า“เศร้าไหม” แพรวาย่นคิ้ว“ไม่เศร้าหรอกเพราะมีความหวังจึงเศร้า” และเธอก็ไม่ได้คาดหวังกับตระกูลดวงจักรมานานแล้ว เขาหัวเราะ“ฟังดูใจร้ายนะ” แพรวาไม่ได้พูดอะไรคนที่ใจร้ายน่ะคือคนอื่นคนที่เจ็บน่ะคือตัวเองดังนั้นเธอจะค่อนข้างใจร้าย เธอหัวเราะฉันเอนกายและบีบริมฝีปากของเขา“คุณนึกเสียใจไหมที่แต่งงานกับฉัน” “จะเป็นไปได้ไง” เขาอมยิ้มจากนั้นจึงดันเธอให้อยู่ภายใต้การควบคุมปลายนิ้วเกลี่ยไปที่เสื้อของเธออย่างช้าช้า“ในเมื่อตื่นตัวขนาดนี้แล้วพวกเรามาทำเรื่องที่น่าสนใจกันดีกว่า” เขาพูดอยู่ริมฝีปากของเขาก็แนบกับริมฝีปากของเธอ แพรวาหลับตาลงตอบสนองเขากลับพลางยื่นมือออกไปถอดเสื้อของเขาออก การมองเห็นของปิยะวัฒน์มืดลงริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย“ทำไมรีบจัง” แพรวาเงยหน้าขึ้นและจูบคอของเขาพิสูจน์หัวใจของตัวเองด้วยการกระทำ เห็นแพรวาเริ่มก่อนท่านประธานใหญ่ก็ตื่นเต้นมากหยอกล้อไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แพรวาหายใจลำบากขึ้นและเปล่งเสียงคล้ายแมวทั้งเบาทั้งกระตุ้นอารมณ์ออกมา เตียงใหญ่กำลังสั่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยในห้องเต็มไปด้วยเสียงหอบหายใจอย่างต่อเนื่องแพรวารู้สึกเหมือนอยู่ในก้อนเมฆเผลอข่วนหลังปิยะวัฒน์จนเป็นรอยแดงอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมหัวใจของเธอถึงกังวลความกังวลนี้ไม่เพียงเพราะคุณปิยะวัฒน์ยังมีเรื่องอื่นอีกเธอไม่เข้าใจความรู้สึกของเราเพียงแค่ตอนที่เราเป็นหนึ่งเดียวกันความร้อนในใจของเธอก็จางหายไป เสียงภายในห้องเงียบลงเมื่อทุกอย่างสงบลงศีรษะที่เต็มไปด้วยเหงื่อของแพรวาแนบกับแผงอกของปิยะวัฒน์เหนื่อยจนไม่อยากขยับกาย เขาลูบเอวของเธอเบาเบาพูดเสียงแผ่วเบาว่า“เราหาเวลาไปตรวจที่โรงพยาบาลกันเถอะ”