ตอนที่82 ฉันไม่ต้องการเด็ก

ต๭นที่82 ฉันไม่ต้องการเด็ก เขาลูบเอวของเธอเบาเบาพูดเสียงแผ่วเบาว่า“เราหาเวลาไปตรวจที่โรงพยาบาลกันเถอะ” แพรวาก็ตกใจทันทีลืมตาที่มีน้ำคลออยู่ภายในมองไปยังเขา“ฉันไปตรวจอยู่ตลอดทำไมเหรอ” ปิยะวัฒน์เลียริมฝีปากของเขาซักครู่จึงพูดว่า“ไปตรวจให้เรียบร้อยซักหน่อยก่อนที่จะไม่พร้อมฉันไม่อยากมีเด็ก” ในหัวของแพรวาก็เกิดความงุนงงบางอย่างแต่ชั่วครู่ก็รู้สึกตัว ปิยะวัฒน์ขยับริมฝีปากยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอพูดเบาๆว่า“เธอไม่คิดว่าเธอเด็กไปเกินที่จะตั้งครรภ์เหรอ” แพรวาสบตายิ้มเล็กน้อย“ไม่คิดแน่นอนฉันยังดูแลตัวเองได้ไม่ดีเลยฉันจะดูแลชีวิตอื่นได้อย่างไรฉันยังต้องการมีช่วงเวลาที่ดีในสองปีกับคุณ” การแสดงออกของเธอไม่มีช่องโหว่แม้แต่ปิยะวัฒน์ก็ไม่สามารถอ่านความคิดในหัวของเธอได้ เขาหัวเราะและกอดเธอไว้ในอกของเขาพูดเสียงเบาว่า“ฉันชอบเธอที่สุด” แพรวาขยับมุมปากและยิ้มอย่างไม่แยแส ชอบที่สุดเหรอ... ก็เหมือนกับในภาษาอังกฤษชั้นสูงเป็นหนึ่งในหลายอย่างที่ชอบ ตอนที่แต่งงานเธอเคยมีความคิดหนึ่งที่ไร้สาระมากเธอรู้สึกว่าคุณปิยวัฒน์สำหรับฉันน่ะน่าจะแตกต่างกับคนอื่นๆ ไม่ว่าเขาจะเคยมีคนรู้ใจกี่คนก็ตามสุดท้ายคนที่เขาแต่งงานด้วยก็คือเธอคนนี้คนเดียวเพียงพอที่จะทำให้เธอเป็นข้อยกเว้น แต่จริงๆแล้วนี่เป็นความต้องการของเธอในใจปิยะวัฒน์เธอไม่เพียงแต่เป็นคนโปรดจากในหลายๆคนยังไงก็ต้องแต่งงานด้วยผู้หญิงที่เชื่อฟังและไม่ก่อให้เกิดปัญหาไม่ดีหรือไง กับดักที่อ่อนโยนเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการล่อเหยื่อแต่ขอโทษนะครั้งนี้เธอจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่สองปิยะวัฒน์ก็จากไปแล้ว บนโต๊ะมีนมแก้วหนึ่งที่ยังคงร้อนวางอยู่แก้วนมทับกระดาษใบหนึ่งไว้แพรววาจึงหยิบมันขึ้นมา “ไม่สบายก็อย่าลืมไปโรงพยาบาล” เขียนชื่อด้วยตัวหนาสั้นๆด้วยสามคำ...ปิยะวัฒน์ แพรวาจ้องกระดาษนั้นชั่วครู่แล้วจึงขยำทิ้งลงถังขยะจากนั้นก็ยกนมขึ้นมาดื่มจนหมดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงออกไป จิตรารอเธออยู่ด้านล่างแต่เช้าพอขึ้นรถแล้วสบตาเธอแล้วจึงพูดอย่างร้อนใจว่า“ฉันว่าครั้งต่อไปเธอช่วยให้ประธานใหญ่ของเธอไม่ทิ้งร่องรอยไว้ชัดขนาดนี้จะได้ไหมถูกคนเห็นที่สตูดิโอเธอก็จบเห่！” แพรวานวดคอเล็กน้อยพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก“เขาเป็นเสือก็ชอบกัดคอฉันพูดตั้งหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลหรือเธอช่วยแนะนำฉันได้ไหมล่ะ” จิตรากระตุกมุมปาก“เธอนี่น่าไม่อายเลยใครสอนมาเนี่ย” แพรวายิ้ม“เรียนรู้ด้วยตัวเองน่ะ” “โอเคไม่พูดเยอะแล้วรีบเอาคอนซีลเลอร์ไปปิดก่อนละครนั่นวันนี้มีฉากถ่ายเพิ่มกลางสายฝนแต่อย่าทำอะไรผิดพลาดอีกล่ะ” แพรวาตอบรับนำคอนซีลเลอร์ออกจากกระเป๋าเครื่องสำอางมองตัวเองในกระจกและใช้มัน ก่อนละครท่ามกลางสายฝนเพราะเธอติดเชื้อในทางเดินอาหารเลยไม่ได้ถ่ายวันนี้มันเกิดขึ้นทันกับสภาพอากาศที่ฝนตกธนชัยจึงย้ายละครไปถ่ายวันนี้ หลังจากมาถึงสตูฝนเริ่มตกลงมา ผู้กำกับเข้ามาและเร่งพวกเขาให้รีบรีบใช้สภาพอากาศปัจจุบันในการถ่ายมิฉะนั้นต้องใช้สปริงเกอร์แต่มันจะดูไม่เป็นธรรมชาติ จิตราเคลื่อนตัวอย่างว่องไวรีบให้แพรวาไปเปลี่ยนชุดเมื่อออกมาก็แต่งหน้าเธอ เพิ่งจะเสร็จฝนด้านนอกก็ตกลงมาอย่างหนักเปาะแปะเปาะแปะกระทบกับแก้วไม่นานก็ได้ยินมีคนตะโกนให้เริ่มถ่าย ฝนตกลงมาหนักได้ทันเวลาเพราะอารมณ์ที่ใช้ได้พอดีการถ่ายทำของแพรวาจึงเป็นไปอย่างรวดเร็วการถ่ายทำทั้งหมดเสร็จในครั้งเดียวก็ผ่านแล้ว เพิ่งจะถ่ายเสร็จบนศีรษะก็มีร่มมาบัง เธอจามเล็กน้อยรับผ้าเช็ดตัวที่ส่งมาพูดพึมพำว่า“ฝนนี่หนาวจริงๆ” “ไม่หนาวได้ไหมฤดูอะไรเนี่ย” เสียงแปลกๆดังขึ้นมาจากบนหัวฉันแพรวาจ้องมองอย่างตกใจจึงเงยหน้าขึ้นเห็นก็แต่ธามยืนอยู่ข้างเธอพร้อมกับร่ม ในมือซีดของเขายังมีผ้าเช็ดตัวอีกผืนหนึ่งเขาวางบนไหล่ของเธอ แพรวาขมวดคิ้วความรู้สึกไม่สบายใจทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมาก “จ้องทำไมยังเปียกไม่พอเหรอ” เสียงสั่งสอนทั่วไปคล้ายกับคุณปิยะวัฒน์นิดหน่อยแต่กลับมีตรงไหนซักอย่างไม่เหมือน แพรวารู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเธอถอยหลังไปก้าวหนึ่งและหันหลังไป แววตาของธามหม่นลงและจับมือเธอไว้ แพรวาตอบสนองอย่างรุนแรงทันใดนั้นก็ดิ้นขึ้นมาทันที วันนี้ธามสวมแจ็คเก็ตสีแทนเมื่อแพรวาดิ้นจึงดึงซิปบนแจ็คเก็ตของเขาลงโดยไม่ทันระวังในตอนนั้นก็ข่วนไปบนหลังมือของเธอจนเลือดออก แพรวาร้องออกมาสายตาของธามมองตามไปและรีบจับมือเธอไว้พูดอย่างฉุนเฉียวว่า“บอกแล้วอย่าขยับเธอขยับไปมาทำไม” เสียงของเขาทั้งดุทั้งดังแต่เพราะเสียงฝนที่ดังขึ้นไม่ได้กระทบกับสตูดิโอแต่แพรวากลับได้ยินชัดเจน เธอรีบเม้มริมฝีปากขึ้นไม่หูดอะไรแต่กลับแสดงแววตาดื้อรั้นผิดปกติ ธามขมวดคิ้วดึงข้อมือมือของเธอไว้ต้องการดึงเธอไปชายคาเพื่อหลบฝน แต่แพรวาก็ใช้แรงกระแทกกลับปฏิเสธที่จะไปกับเขา ธามข่มอารมณ์ไว้สีหน้าจริงจังขึ้นมา“มีสองตัวเลือกจะเดินไปเองหรือให้ฉันอุ้มเธอ” สถานที่ถ่ายมีคนอยู่เยอะเพียงแค่เอะอะขึ้นมาก็เป็นข่าวได้ แพรวากำหมัดไว้จากนั้นไม่กี่วิจึงเดินตามธามไปอย่างไม่เต็มใจ ฝนในฤดูใบไม้ร่วงทนมาเดือนกว่าแล้วในที่สุดวันนี้ก็ตกลงมาแล้ว เมื่อแพรวาวิ่งตามธามไปที่ชายคาฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้นน้ำจากบนชายคาก็ไหลลงมาน้ำกระเด็นขึ้นมาสูงจึงทำให้ขากางเกงเปียก ธามหุบร่มหยิบผ้าเช็ดตัวต้องการจะเช็ดผมให้แพรวาแพรวาที่หลบอยู่ด้านหลังยื่นมือไปหยิบผ้าที่อยู่บนบ่าและพูดเสียงเบาว่า“ฉันเช็ดเองได้” ธามไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากมองแพรวาเอาผ้าบนไหล่ไปเช็ดก็ส่งผ้าในมือของตัวเองไป แพรวานิ่งไปชั่วครู่ก็รับผ้านั่นไป ธามเห็นแผลบนมือเธอขมวดคิ้วขึ้นกุมมือของเธอและกระซิบว่า“รอฉันซักครู่” เขาพูดจบก็กางร่มและเดินกลับไปท่ามกลางสายฝน แพรวาขมวดคิ้วกำผ้าขนหนูและเดินกลับเข้าไปในห้อง ชั่วครู่หนึ่งเธอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกธามได้กลับมาแล้วไม่รู้เขาไปหาเบตาดีนมาจากไหนและยังจะพลาสเตอร์อีกแผ่นอีก “มานี่” เขาหุบร่มแล้วเรียกเธอ สีหน้าของธามจริงจังอีกครั้งเขาโน้มคอลงและพูด“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”