ตอนที่84 ลาก่อนที่รัก

ต๭นที่84 ลาก่อนที่รัก แพรวาเลียริมฝีปากของเขาซักครู่ก็พูดว่า“ทางครอบครัวของสามีฉันต้องการให้พวกเรามีลูกแต่ว่าฉันยังวัยรุ่นอยู่หน้าที่การงานยังมีไม่อยากที่จะมีลูกเร็วดังนั้นเรื่องทำคุมกำเนิดฉันไม่ได้บอกเขาถ้าเขารู้ว่าฉันทำคุมกำเนิดต้องไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอนทางพ่อสามีก็อยากที่จะอธิบายดังนั้นได้โปรดเถอะค่ะคุณหมอ” คุณหมอขมวดคิ้ว“เรื่องต้องการมีบุตรสามีภรรยาสามารถเจรจากันได้คุณทำลับหลังแบบนี้มันไม่เหมาะสม” เธอทำงานโรงพยาบาลมาสิบกว่าปีเห็นวัยรุ่นคิดแบบนี้มาไม่น้อยดังนั้นคำขอร้องของแพรวาเธอจึงไม่ค่อยแปลกใจ “ที่คุณพูดก็ถูก”แพรวายอมรับกับทัศนคติที่ผิด“ตอนที่ทำคุมกำเนิดฉันคิดน้อยไปตอนนี้ก็ต้องการจะพูดกับเขาฉันไม่สามารถหาโอกาสที่เหมาะสมได้สามีฉันหัวใจไม่ดีกลัวที่จะเป็นการกระตุ้นเขาฉันก็กำลังคิดเกี่ยวกับมันว่าจะรอให้ผ่านปีหน้าเมื่อธุรกิจลงตัวฉันจะแอบเอาออก” แพทย์ผู้เชี่ยวชาญมากกว่าสิบปีล้วนชอบผู้ป่วยที่เชื่อฟังทัศนคติของแพรวามีประโยชน์มากสำหรับแพทย์ทัศนคติของอีกฝ่ายได้อ่อนลงจึงพูดขึ้นว่า“ของแบบแหวนคุมกำเนิดสะดวกก็สะดวกแต่ก็มีผลข้างเคียงมากมายอย่าลืมมาตรวจโดยเฉพาะขั้นตอนการตั้งครรภ์สุขภาพที่แข็งของมดลูกสามารถรับประกันการฝังปกติของไข่ที่ปฏิสนธิเรื่องแหวนคุมกำหนดฉันจะไม่เขียนคุณก็หาเวลาสื่อสารกับสามีของคุณนะคะการตั้งครรภ์เป็นเรื่องของคนสองคน แพรวาโล่งอกริมฝีปากแย้มยิ้ม“โอเคค่ะขอบคุณมากค่ะ” การตรวจเลือดประจำทดสอบปัสสาวะยืดต่อไปอีกเล็กน้อยจนถึงสี่โมงกว่าผลการทดสอบทั้งหมดก็ออกมา แพรวานั่งลงบนม้านั่งริมทางเดินรอจนเกือบจะหลับจึงได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา เธอกระพริบตาฉันเห็นจรณ์ถือซองสีน้ำตาลเดินออกมาจากห้องปฏิบัติการเดินเข้ามาหาเธอแล้วแตะไหล่ของเธอ“คุณผู้หญิงครับผมจะไปส่งคุณเองครับ” เธอนวดเปลือกตาเล็กน้อยยืนขึ้นจากที่นั่ง“เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ” จรณ์พยักหน้า“เรียบร้อยแล้วครับ” “คุณกลับไปรายงานผลเถอะฉันจะขึ้นรถกลับเอง” เธอพูดอยู่ก็พาดกระเป๋าขึ้นบ่าสะบัดมือแล้วเดินออกไป บริษัทเอส.อาห้องประธาน ปิยะวัฒน์นั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟาดูรายงานทางการแพทย์ในมือเมื่อเห็นรายงานผลกาตรวจภายในจึงเหลือบมองจรณ์“นี่คือ...” “ผลตรวจภายในมันคือการใช้กล้องเอนโดสโคปเพื่อตรวจร่างกาย” ริมฝีปากปิยะวัฒน์เม้มปากกล้ามเนื้อบริเวณกรามล่างก็ขบกันแน่น จรณ์กล่าวเพิ่มเติมอย่างรวดเร็วว่า“คนที่ตรวจคุณผู้หญิงเป็นหมอผู้หญิงครับ” ถึงจะเป็นเช่นนั้นท่าทางของปิยะวัฒน์ก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงผ่านไปซักครู่นึงเขาจึงส่ายหน้าและพูดว่า“เธอถามอะไรไหม” จรณ์ส่ายหน้าหัว“คุณผู้หญิงไม่ได้ถามอะไรหลังจากตรวจจบก็เรียกรถกลับไปเองเรียบร้อยตั้งแต่ต้นจนจบ” จรณ์ถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะช่วยท่านประธานปิดประตู บนรถแท็กซี่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนขับหันมามองหญิงสาวสวมแว่นกันแดดบนที่นั่งผู้โดยสารสะกิดเธอเล็กน้อยแล้วเรียกเธอ“หนูโทรศัพท์หนูดังน่ะ” แพรวาลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึงและกล่าวขอบคุณจากนั้นจึงรับโทรศัพท์ “เธอถึงบ้านรึยัง” เสียงทุ้มต่ำของปิยะวัฒน์ดังออกมาจากอีกด้านของโทรศัพท์ แพรวาบีบจมูกตัวเองเรียกสติแล้วจึงพูดว่า“ยังไม่ถึงวันนี้นัดนิมาดื่มชาตอนนี้อยู่บนถนน” “ทำไมไม่ให้จรณ์ไปส่ง” แพรวาหัวเราะเล็กน้อยและตอบกลับเสียงเบา“คุณจรณ์ยุ่งมาแล้วและฉันเลยนั่งแท๊กซี่และไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้กับคนอื่น” ปิยะวัฒน์เงียบไปครู่นึงแล้วจึงพูดว่า“จะกลับกี่โมงฉันจะไปรับเธอ” แต่การเปิดบทสนทนาของปิยะวัฒน์แพรวารู้ว่าตัวเองไม่สามารถปฏิเสธได้เธอดูเวลาแล้วพูดว่า“อีกสองชั่วโมงนะตอนนี้นิยังสอนอยู่ที่โรงเรียนอาจจะล่าช้าซักนิดรอคุณเลิกงานแล้วค่อยไปรับฉันที่โรงเรียน” ปิยะวัฒน์มองดูนาฬิกาและพูดเสียงทุ้ม“ฉันเลิกงานแล้วเดี๋ยวไป” “อืมเจอกันคุณสามี” ปิยะวัฒน์หัวเราะเบาๆทันใดนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“เจอกันครับที่รัก” แพรวาอึ้งเล็กน้อยนิ้วค่อยๆงอขึ้นอย่างช้าๆจนน้ำเสียงฝั่งนั้นดูยุ่งซักครู่เธอจึงวางโทรศัพท์ไป ริมฝีปากค่อยๆคืนสู่สภาพปกติเธอมองไปนอกหน้าต่างซักครู่จึงพูดกับคนขับรถว่า“คุณลุงคะจอดที่หัวมุมข้างหน้านะคะ” โรงเรียนขนาดเล็กที่เชื่อมต่อกับอพาร์ตเมนต์ของครูตอนที่ยังเรียนอยู่โรงเรียนมีเวลาเปิด-ปิดประตูกลับบ้านช้าประตูโรงเรียนก็ปิดแล้ว มหาวิทยาลัยนะไม่ใช่โรงเรียนมัธยมบางครั้งที่มีการรวมตัวก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไปเล่นข้างนอกจนเย็นมากคุณปู่ที่ทำงานในกะเป็นคนเจ้าอารมณ์เมื่อเปิดประตูแล้วยังต้องการจะรายงานเรื่องคุณกับทางโรงเรียนให้คุณเซ็นต์ใบดังนั้นคนจำนวนมากก็ชอบที่จะแอบเข้าจากทางอพาร์ตเมนต์ของครู หลังจากแพรวาจบการศึกษาก็ไม่ได้กลับไปโรงเรียนเป็นเวลาหลายปีแต่เรื่องมากมายก็ยังชัดเจนในความทรงจำเมื่อผ่านถนนสายเล็กๆจากอพาร์ทเมนต์ของครูจึงมีความรู้สึกย้อนกลับไปสู่ยุคของนักเรียนในช่วงนั้น เมื่อเข้าไปในเขตโรงเรียนแพรวาก็ใส่หน้ากากและสวมแว่นตา เธอแต่งตัวสบายๆไม่ต่างจากนักเรียนที่นี่มากนักความงามน้อยลงกว่าในทีวีเล็กน้อยดูเหมือนกับนักเรียนธรรมดาทั่วไปคนจำนวนมากจำเธอไม่ได้ นิรมลเรียนจิตวิทยาการศึกษาวิจัยในปีนี้ผู้ให้คำปรึกษาเธอคือคณบดีวิทยาลัยการศึกษาทรัพยากรดีมากเมื่อเริ่มวิจัยเธอเริ่มให้นักศึกษาปีหนึ่งปีสองรุ่นใหม่แม้ว่าจะยังเป็นนักศึกษาบัณฑิตแต่โดยทั่วไปแล้วเหมือนครูที่เป็นทางการแล้ว เธอทุ่มเททุกวิถีทางให้กับการสอนบนกระดานดำใต้อาคารเรียนพบห้องเรียนที่สอนชั่วคราวของนิรมลจากนั้นก็เดินไปตามทางบันได นี่ก็ห้าโมงกว่าแล้วห้องเรียนจำนวนไม่น้อยเริ่มทยอยเลิกเรียนแล้วระหว่างทางก็มีนักเรียนเดินผ่านอย่างต่อเนื่องประมาณสามถึงห้ากลุ่มพูดคุยและหัวเราะกันแพรวาลงมาตามทางเดินเลียบทางเดินไปยังห้องเรียนของชั้นเรียนของนิรมล ประตูห้องเรียนไม่ได้ปิดเธอสามารถเห็นรูปแบบการสอนของนิรมลที่ไม่เหมือนกับนิสัยท่าทางนุ่มนวลปกติของเธอเธอยืนอยู่บนโพเดียมมีความมั่นใจมากกว่าปกติ ราวกับรับรู้ถึงสายตาของเธอนิรมลจึงหันหน้ามาทางนอกประตูแพรวาขยับมุมปากและโบกไม้โบกมือช้าๆ นิรมลตกใจจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยต้องการออกมา แพรวาจึงรีบแสดงท่าทางเพื่อบอกว่า:เธอสอนต่อเลยฉัรอเธออยู่ที่ดาดฟ้าเดี๋ยวค่อยเจอกัน