ตอนที่85 สามารถทนได้เพราะยังรักอยู่

ต๭นที่85 สามารถทนได้เพราะยังรักอยู่ ดาดฟ้าห่างจากบันไดไม่ไกลผ่านระเบียงไป7อันก็ถึงแล้ว นักเรียนจากชมรมเต้นรำในมหาวิทยาลัยมักมาที่นี่เพื่อฝึกเต้นดังนั้นหลังคาสะอาดสะอ้านนอกจากนี้ยังมีม้านั่งสองตัวสำหรับพักผ่อน ฝนที่หยุดตกไปมีน้ำขังอยู่ที่พื้นน้ำฝนกลายเป็นหยดน้ำเกาะบนพื้นผิวเก้าอี้เสียงหยดน้ำตกกระทบ นิรมลขึ้นมาบนดาดฟ้าเห็นแพรวายืนอยู่ด้านข้างรั้ว เธอยืนหันหลังมองลงไปข้างล่างแผ่นหลังนั้นอ้างว้างโดดเดียวและเยือกเย็น เธอยืนเรียกสติจากนั้นจึงเหยียบน้ำบนพื้นแล้วเดินไปหาเธอ “ทำไมจู่ๆก็มามหาวิทยาลัยล่ะ” เสียงของนิรมลดังเข้ามากระทบหูอย่างกะทันหันแพรวาจึงได้สติกลับมาขยับปากล่างเล็กน้อยและพูดเสียงเบาว่า“จากไปนานแล้วลืมหน้าตามหาวิทยาลัยหมดแล้วเลยอยากมาดูน่ะ” “เธอกล้ามากเลยไม่กลัวคนจำได้เหรอ” “กลัวสิ”แพรวาจึงยักไหล่และคิ้ว“เพราะงั้นเราเลยต้องรีบไปจากที่นี่ไง” นิรมลหัวเราะเล็กน้อย“ไปเถอะฉันรู้จักที่ที่เงียบมากมากแต่ต้องเดินไปไกลและพาเธอไปดูการเปลี่ยนแปลงของมหาวิทยาลัยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาด้วย” วิทยาเขตขนาดเล็กไม่ได้ใหญ่มากมีพื้นที่การสอนสระน้ำตื้นด้านตะวันออกของสระเป็นสนามทางทิศใต้เป็นห้องสมุดทางออกของห้องสมุดไปถึงประตูมหาลัยมีถนนลาดยางยาวมีอุโมงค์ต้นไม้กิ่งก้านมีจุดดำปกคลุมท้องฟ้าเหนือหัวปกคลุมอยู่ เพราะฝนตกในฤดูใบไม้ร่วงใบไม้บนต้นร่วงเกือบจะหมดต้นแล้วบนพื้นดินหนาถูกน้ำฝนปกคลุมตอนนี้ฝนก็หยุดตกแล้วเลยมีคนทำความสะอาดมาทำความสะอาดใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้น นิรมลสวมเสื้อกันลมสีขาวกางเกงขาบานรองเท้าหนังสีดำแต่งหน้าสวยงามดูท่าทางใจดี นักเรียนที่พบกันระหว่างทางจะทักทายเธอด้วยความกระตือรือร้นและนิรมลก็ตอบอย่างสงบ จู่ๆแพรวาก็นึกถึงช่วงเวลาที่เรียนมหาลัยตัวเองเคยอยากที่จะมีวันหนึ่งวันหนึ่งฉันจะเป็นครูสอนศิลปะมีเวลาว่างก็เขียนรูปสอนซักสองวิชาใช้ชีวิตธรรมดาๆมีอิสระจนถึงวันนี้เวลาผ่านไปเธอกลายเป็นนักแสดงนิรมลกลายเป็นคนแบบที่เธอต้องการจะเป็นจริงๆชีวิตนี่น่าทึ่งทีเดียว “อาคารทดลองสองแห่งทางทิศตะวันตกเป็นอาคารใหม่เมื่อสองปีก่อนประตูทางทิตใต้ก็เปิดเช่นกันที่อื่นๆก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน” ได้ยินคำพูดของนิรมลสติของแพรวาก็กลับมาสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อยิ้มแล้วพูดว่า“เปลี่ยนไปไม่มากตอนฉันมาก็มาจากทางอพาร์ตเมนต์อาจารย์แม้แต่ช่องว่างที่รั้วด้านนอกอพาร์ทเมนต์ก็เหมือนเดิมโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง" นิรมลยิ้ม“ช่องนั้นเคยถูกซ่อมแล้วแต่หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมถูกคนทำลายก็ไม่มีใครไปซ่อมเลย” ระหว่างที่คุยเล่นกันเด็กชายในชุดกีฬาสีดำที่มีดอกกุหลาบช่อใหญ่ก็วิ่งมาขวางทางไว้ เขารูปร่างสูงคงจะเป็นผลจากการออกกำลังกายเป็นประจำรูปร่างเขาดูดีและดูหล่อเล็กน้อยและยังร่าเริงสดใส เด็กชายส่งช่อกุหลาบไปยังนิรมลอย่างกล้าหาญ“ครูนิครับตอนเย็นพวกเราทีมบาสเก็ตบอลทานอาหารค่ำกันคุณสามารถมาได้ไหม” นิรมลแปลกใจเล็กน้อยจ้องมองไปที่ช่อดอกกุหลาบนั่นไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหน “นักศึกษาหลินดอกไม่นี้ฉันไม่สามารถ...” เธอยังพูดไม่จบแพรวาก็รับดอกไม้ช่อนั้นมาจากในมือของเด็กชาย เธอยิ้มเล็กน้อย“นักเรียนหลินครูนิรับดอกไม้แล้วแต่วันนี้เธอมีนัดแล้วนายค่อยถามเธอวันอื่นนะ” ส่งดอกไม้ไปแล้วเด็กหนุ่มก็ดีใจมากพูดแล้วก็เดินจากไป นิรมลจ้องดอกไม้ในมือแพรวาตาเขม่ง“แพรเธอไปรับมาทำไม” แพรวาดมกลิ่นดอกไม้แล้วกระซิบว่า“มีคนเยอะแยะมองอยู่ถ้าเธอปฏิเสธตรงๆก็จะเสียหน้าเด็กคนนี้ไม่เลวเลยนะถ้าชอบก็ทำได้ถ้าหากไม่ชอบก็ค่อยหาเวลาอธิบายเป็นอย่างนี้ทุกคนจะได้ไม่เขินไง” “ช่างเถอะฉันปีสี่ไม่ชอบคนเด็กกว่าและยังเป็นนักเรียนของฉันอีก...” เธอหยุดชั่วครู่และหรี่ตาลงแพรวาไม่พบสิ่งปกติจึงขมวดคิ้วขึ้น“นักเรียนแล้วยังไงผู้ชายยังไม่แต่งงานใครจะมาขวาง” นิรมลเปลี่ยนเรื่องและเร่งเธอ“ไม่พูดแล้วรีบเดินสิซักครู่คนจะเยอะแล้ว” เมื่อออกจากมหาวิทยาลัยเดินไปทางตะวันออกร้อยเมตรได้สตรีทฟู๊ดก็ปรากฏตรงหน้าสุดปลายถนนมีร้านน้ำชาอยู่ในสภาพแวดส้อมเงียบสงบบนถนนที่เสียงดังแต่มีที่ที่สงบตั้งอยู่ เข้ามาในห้องดื่มชานิรมลจึงถอดแจ็คเก็ตของเธอและวางบนเก้าอี้ “วันนี้จู่ๆเธอก็มาหาฉันเธอมีเรื่องอะไร” แพรวาถือแก้วด้วยสองมือและหมุนไปรอบๆซักครู่จึงพูดว่า“นิเธอจำที่ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ของฉันเมื่อสี่ปีก่อนได้ไหม" นิรมลยิ้มและพูดว่า“จำได้สิแล้วทำไมเหรอ” แพรวาหลับตาลูบขมับเบาๆ"ฉันจำเหตุการณ์ในตอนนั้นไม่ได้ดูเหมือนจะลืมบางสิ่งบางอย่างแต่ฉันจำทุกอย่างได้อย่างชัดเจน" เธอเงยหน้าขึ้นมองเธอ"นิฉันเคยมีแฟนมาก่อนไหม" นิรมลหัวเราะเบาๆ“แพรเธอเล่นละครเยอะไปรึเปล่าเธอมีแฟนทำไมฉันจะไม่รู้หรือว่าเธอซ่อนแฟนไว้ลับหลังฉัน” แพรวาไม่ได้พูดต่อเพียงหยิบแก้วขึ้นมาจิบ เมื่อเธอตื่นขึ้นจากเตียงเธอเมื่อสี่ปีก่อนเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอว่างเปล่าเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไปแต่เธอจำอะไรไม่ได้เลย ในฝันของเธอบ่อยครั้งมีภาพที่คลุมเครือและความฝันน่าเศร้าและเจ็บปวดหลังจากตื่นขึ้นมาจิตใจของฉันก็ว่างเปล่าและหลงทาง แพรวากระตุกริมฝีปาก"บางทีฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้ใช่สิฉันมีบางอย่างที่จะบอกเธอ" “อะไรเหรอ” แพรวาดึงสร้อยออกมาจากในเสื้อถือแหวนแล้วพูดเสียงเบาว่า“ฉันแต่งงานแล้วกับคุณปิยะวัฒน์น่ะ” นิรมลอิ้งไปใช้เวลาชั่วครู่กว่าจะได้สติกลับมา"เธอจะบอกว่าเธอแต่งงานกับคุณปิยะวัฒน์มันเป็นไปได้อย่างไร” แพรวาลูบนิ้วเบาๆ นิรมลรู้ว่าที่พูดไปไม่ถูกต้องจึงรีบพูดต่อว่า“ฉันหมายถึงพวกเธอเลิกกันก่อนแล้วทำไมจู่ๆก็แต่งงานกันกะทันหันก่อนหน้านี้ฉันเห็นเขาที่โรงแรมของลูกพี่ลูกน้องของฉันและเขาเปิดห้องกับนักแสดงหญิงชื่อปีวราเมื่อเขาอยู่กับคุณเขายังมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นๆผู้ชายแบบนี้ไม่น่าเชื่อเลยนะ” แพรวาส่ายหน้าซักครู่จึงพูดว่า"การแต่งงานจะยาวนานได้นานได้แค่ไหนก็ดูความอดทนของกันและกันฉันไม่เคยคิดที่จะไปกับเขาตลอดมีความสุขในช่วงที่รักกันเมื่อต้องแยกกันก็ไม่เสียดาย” มีประโยคอื่นที่เธอไม่ได้พูดคือ:ฉันสามารถทนได้เพราะฉันยังคงรักมัน