ตอนที่ 86คุณสามีนี่คุณกำลังเปย์ฉันอยู่รึเปล่า

ต๭นที่ 86คุณสามีนี่คุณกำลังเปย์ฉันอยู่รึเปล่า ทันใดนั้นเองนิรมลก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป แพรวาเอนหลังบนเก้าอี้และยิ้มเยาะที่มุมปากพูด“เธอไม่จำเป็นต้องมองเรื่องงานแต่งงานในแง่ร้ายอย่างฉันก็ได้นะที่ฉันพูดก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันเจอมากับตัวคนที่มีการศึกษามีการงานที่มั่นคงทั้งยังเป็นสาวสวยอย่างเธอมีชิปมากพอที่จะทำให้ชีวิตแต่งงานมั่นคงได้” นิรมลพูดอะไรไม่ถูก“ความรู้สึกแบบนี้ไม่สามารถเอาเงื่อนไขภายนอกมาวัดกันได้หรอกนะ” แพรวายิ้มพูดแหย่“แน่นอนว่าไม่นิของเราดูทั้งภายนอกและภายในค่อยๆดูกันไปนั่นช่วยให้มีเสน่ห์สินะ” นิรมลถูกเธอแกล้งเพียงไม่นานก็พูดขึ้น“เธอเจอเรื่องอะไรมาใช่ไหมพูดออกมาเถอะฉันอาจจะช่วยเธอไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้ระบายมันออกมานะ” รอยยิ้มบนริมฝีปากของแพรวานั้นเลือนลางสายตาจับจ้องไปที่ใบชาที่ลอยขึ้นลงในกาน้ำชาเป็นอย่างนั้นอยู่นานแล้วจึงพูดขึ้น“เมื่อไม่นานมานี้ฉันเจอกับคนที่ชื่อธามเราคุยกันมากมายเกี่ยวกับเรื่องที่ยากจะเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นราวกับว่าเมื่อก่อนพวกเราคุ้นเคยกันมากอย่างไรอย่างนั้นแต่ก็เห็นได้ชัดว่าฉันไม่รู้จักเขาเลย” “ธาม？” นิรมลพูดชื่อของเขาออกมาเบาๆส่ายหัวพูด“ฉันจำไม่ได้ว่าเธอรู้จักคนชื่อนี้ด้วยเธออาจจะจำคนผิดรึเปล่า？” “ก็อาจจะใช่” แพรวาถอนหายใจนิรมลคือเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเธอมานานที่สุดถ้าคิดว่าเธอไม่รู้เรื่องนั้นก็นับว่าคิดผิดแล้ว “ใช่ฉันยื่นใบสมัครเรียนไปแล้ววันนี้อาจารย์ธุววิชเข้าใจฉันอย่างชัดเจนแล้วและปีหน้าฉันจะยังเรียนปริญญาเอกต่อไปอาจารย์ก็ยังคงเป็นอาจารย์ธุรวิช” “จริงเหรอดีใจด้วยนะ”แพรวาพูดพลางยิ้มออกมา“อย่างนั้นก็ต้องอ่านหนังสือทั้งหมดให้จบสินะรู้สึกอย่างกับว่าช่องว่างระหว่างฉันกับเธอจะยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆเลย” “เธออย่าพูดหยอกฉันสิงานของเธอเองก็อิสระมากๆเลยนี่ถ่ายรูปทุกวันได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆได้แสดงกับดาราชายที่ชอบมีผู้หญิงอิจฉาเธอตั้งมากมาย” แพรวาหัวเราะไม่ได้พูดอะไรใบหน้าที่น่าหลงใหลกระทบกับแสงแดดที่สาดส่องจากด้านหลังก็ยิ่งดำมืดเธอเป็นเพื่อนกับนิรมลมานานนั้นก็หมายความว่านิรมลคือแสงอาทิตย์ในใจของเธอเธอเป็นเหมือนสีสันที่สาดเขามาในยามที่ฉันสูญเสียทุกอย่างเมื่อมองดูเธอก็ทำให้ตัวเองมีเรี่ยวแรงเพิ่มมากขึ้น “ติ้ง——” ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขั้นแพรวาหันไปมองและรับสาย “ฉันถึงโรงเรียนแล้วคุณอยู่ไหนแล้ว？” เสียงทุ้มของปิยะวัฒน์ดังขึ้นแพรวาเหลือบมองไปที่เวลาก็พบว่าตอนนี้ทุ่มกว่าๆแล้ว “ฉันกับนิดื่มชาอยู่ด้านหน้าร้านชาน่าจะใช้เวลาสิบนาทีถึงจะไปถึง” ประธานเหลือบมองเวลาพูดอย่างอ่อนโยน“ตอนที่เช็คเอาต์แตะบัตรที่ให้ไปนะหลังจากกินเลี้ยงกับเพื่อนแล้วหรือว่าเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้นต้องการใช้เงินก็ใช้บัตรนั้นรูดได้เลยรหัสคือวันเกิดของเธอ” แพรวานึกขึ้นได้วันนี้ตอนที่แยกกันที่โรงพยาบาลดูเหมือนว่าจรณ์จะให้อะไรบางอย่างกับเธอ เธอรีบดึงออกมาจากชุดหนังเปิดกระเป๋าการ์ดดูมีบัตรธนาคารแปลกๆอยู่ในนั้นจริงๆอย่างที่คิดทั้งยังเป็นบัตรสีดำ——วงเงินไม่จำกัด แพรว่านิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น“คุณสามีนี่นับว่าคุณเปย์ฉันรึเปล่า?” จรณ์หัวเราะเสียงต่ำ“เลี้ยงนกคิรีบูนของเธอแค่ใช้เงินก็พอแล้วฉันชอบให้ตัวเองเป็น‘อาหาร’เธอมากกว่า” หูของแรวาแดงขึ้นมาแอบด่าเขาในใจ“ขี้โกง”แกล้งทำขรึมพูด“ฉันจะวางแล้วสัญญาณที่นี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” พูดจบก็ตัดสายไป ปิยะวัฒน์ที่อยู่ฝั่งนั้นทั้งเคืองทั้งขำปกติแล้วมันแย่มากๆแต่เมื่อเขายิ่งแซวเขาก็ยิ่งสนุก “เขาโทรมาเหรอ？” นิรมลเห็นว่าเธอวางสายไปแล้วจึงแอบถามเบาๆ “อื้ม” แพรวาเก็บบัตรเข้าไปในกระเป๋าพูดเสียงเรียบ“เขามารับฉันที่โรงเรียนแล้วฉันต้องไปแล้วล่ะ” “ไปด้วยกันเถอะฉันยังมีเรียนตอนเย็นอีกนี่ก็ควรจะกลับไปโรงเรียนได้แล้ว” แพรวาเช็คเอาท์ด้วยเงินของตัวเองไม่ได้ใช้บัตรที่ประธานปิยวัฒน์ให้มามาใช้บัตรสีดำในร้านน้ำชาเล็กๆแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยจริงๆเธอไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตด้วย คาดิแลคของปิยะวัฒน์จอดอยู่ด้านหน้าประตูโรงเรียนแพรวาเดินออกมาจากซอยถนนแค่มองแวบเดียวก็เห็นแล้ว เหตุผลที่เธอเห็นรถนั่นไม่ใช่เพราะรถของประธานดูโดดเด่นแต่เป็นเพราะคนของประธานที่สวมชุดสูทสีดำยืนล้อมรอบด้านข้างรถที่กำลังถูกคุณปู่ตำหนิ “โรงเรียนนี่บ้านแกเป็นคนสร้างรึไงฮะแกอยากจะจอดตรงนี้ก็จอดเลยอย่างนี้เรอะ？ถ้าหากคนอื่นเขาทำอย่างที่แกทำบ้างล่ะโรงเรียนจะมีทางเข้าให้เข้าไหม？นี่ฉันคุยกับแกอยู่นะทำหน้าเมินใส่ฉันนี่หมายความว่าไงฮะ？ไม่พอใจรึไง？ คุณปู่อายุ50กว่าพูดด้วยสำเนียงท้องถิ่นตะโกนเสียงดังอยู่ห่างตั้งไกลแพรวาก็ยังสามารถได้ยินอย่างชัดเจนเธอจินตนาการได้เลยว่าท่าทางตอนนี้ของปิยะวัฒน์เป็นอย่างไร เธอรีบวิ่งเข้าไปยื่นมือไปทางปิยะวัฒน์แล้วหันไปยิ้มให้คุณปู่พูด“คุณปู่คะเขาไม่ใช่คนโรงเรียนเราไม่รู้ว่ากฎการจอดรถของโรงเรียนคุณปู่อย่าโมโหเลยนะคะ” คุณปู่หันไปมองที่แพรวาใบหน้าที่คล้ำยังคงไม่พอใจแต่ดูเหมือนจะผ่อนคลายกว่าตอนที่คุยกับปิยะวัฒน์มาก “ไม่รู้ก็บอกไม่รู้สิทำไมไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้” ปิยะวัฒน์........ “คุณปู่คะคุณปู่เหนื่อยมากแล้วหนูจะทำให้เขาเลื่อนรถเองค่ะ” แพรวาพูดพลางจิ้มเอวปิยะวัฒน์เป็นสัญญาณให้ขึ้นไปบนรถหลังจากนั้นก็หันกลับมาโบกมือให้นิรมล“นิฉันไปก่อนนะ” นิรมลที่มีช่อกุหลาบอยู่ในมือพยักหน้าให้กับเธอ“ระวังตัวด้วยนะ” หลังจากที่แพรวาขึ้นรถไปกับปิยะวัฒน์นิรมลมองดูช่อกุหลาบที่อยู่ในมือเธอเม้มปากทิ้งช่อกุหลาบลงถังขยะและหันหลังเดินจากไป เมื่อขึ้นไปบนรถแล้วแพรวาจึงพูดขึ้น“แค่เรื่องจอดรถอย่างเดียวไม่พอคุณยังทำให้คุณปู่ที่เฝ้าหน้าประตูมาด่าอีกเหรอ？” ประธานไม่พูดอะไรมาก“สำเนียงเขาฟังยากและยังพูดเร็วอีกฉันฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร” แพรวาอึ้งไปชั่วขณะต่อมาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ เธอก็แค่พูดเองเท่านั้นทำไมประธานต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วย ปิยะวัฒน์หมุนพวงมาลัยพลางพูดขึ้น“อยากกินอะไร？” “ไม่กินแล้วคุณบอกว่าฉันอ้วนขึ้นไม่ใช่เหรอฉันจะลดน้ำหนัก” ปิยะวัฒน์หัวเราะขึ้นมาพูด“พูดเล่นเฉยๆนี่เธอซีเรียสเหรอ？” “ก็ต้องซีเรียสสิ”แพรวาทำท่าทางจริงจัง ปิยะวัฒน์เบ้ปากจากนั้นก็พูดขึ้น“ฉันพาเธอไปกินโจ๊กดีกว่ามันดีต่อกระเพาะอาหาร” แพรวาเบิกตากว้าง“ขอบคุณค่ะคุณสามี” หลังจากกินข้าวเสร็จปิยะวัฒน์พาเธอกลับเรสสิริคอนโดวันนี้ช่างเหนื่อยเหลือเกินทันทีที่กลับถึงบ้านแพรวาก็ทิ้งตัวลงที่โซฟาทันทีประธานช้อนตัวเธอขึ้นราวกับว่าเธอเป็นลูกเจี๊ยบตัวน้อยและก็โยนเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จก็อุ้มกลับไปที่ห้องนอน แพรวาที่ง่วงและสะลึมสะลืออยู่นั้นแต่กลับเป็นปิยะวัฒน์ที่รู้สึกกดดันขึ้นมา.......