ตอนที่87หมู่นี้ความต้องการของคุณค่อนข้างมาก

ต๭นที่87หมู่นี้ความต้องการของคุณค่อนข้างมาก แพรวาที่ง่วงและสะลึมสะลืออยู่นั้นแต่กลับเป็นปิยะวัฒน์ที่รู้สึกกดดันขึ้นมา....... เธอลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าของปิยะวัฒน์ลางๆพูดเสียงเบา“คุณสามี” สบตาเข้ากับปิยะวัฒน์เขาเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเธอไม่ได้สวมอะไรไว้ข้างในร่างที่เปลือยผิวสีน้ำนมไร้ที่ติราวกับหยกเม็ดงามเมื่อได้สัมผัสเธอเป็นดั่งลวดลายงดงามที่หยุดหลงใหลไม่ได้ เขาโน้มศีรษะลงมาประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของเธอฝ่ามือค่อยๆลูบไล้ไปบนร่างของเธออย่างช้าๆเริ่มจากเอวไล้ไปถึงสะโพกจากนั้นก็ถอดหัวเข็มขัดค่อยๆถอดมันอย่างช้าๆ แพรวาหายใจแรงขึ้นแววตาดูอ่อนแรงลง ปิยะวัฒน์ชอบเวลาที่เธอทำท่าทางแบบนี้มากที่สุดมันทำให้เขาอดที่จะประทับรอบจูบไม่ได้จริงๆ “ตรงนี้เคยมีอะไรเข้าไปแล้วใช่ไหม？” ตอนนั้นเองทันทีที่เขากระซิบถามประโยคนั้นจากที่แพรวากำลังเคลิ้มๆอยู่นั้นก็ตื่นขึ้นมาทันทีหลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อขนลุกไปทั่วทั้งตัว หรือว่าเขาจะรู้เรื่องคุมกำเนิดแล้ว？ แพรวาคว้าผ้าปูที่นอนมาคลุมท่อนล่างสายตามองต่ำแววตาสั่นเครือ“คุณรู้ทุกอย่างแล้วไม่ใช่เหรอ” ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรออกมานิ้วมือค่อยๆสอดเข้าไปแพรว่ากัดริมฝีปากค่อยๆเลิกคิ้วขึ้น เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้กัดที่ริมฝีปากของเธอเสียงลมหายใจหอบกระซิบ“ตอนที่ตรวจอึดอัดรึเปล่า？” แพรว่าตกใจไปชั่วขณะ ปิยะวัฒน์ไล้ไปตามใบหูประทับรอยจูบเบาๆ“ขอโทษนะตอนนั้นฉันไม่รู้........” คำพูดของเขาช่างคลุมเครือแต่แพรวาก็เข้าใจ เขาพูดว่าก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าต้องตรวจเรื่องแบบนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเต็มใจจะนอนที่นั่นถึงแม้ว่าจะเพื่อตรวจก็ตามแต่มันก็น่าอายอยู่ดี แพรวาแสดงท่าทีออกมายื่นมือไปโอบที่ไหล่ของเขา“ตอนที่ตรวจไม่อึดอัดหรอกตอนที่ตรวจเสร็จต่างหากที่อึดอัด” ราวกับว่าเธอคุ้นชินกับความมืดมิดค่อยๆกัดเข้าไปที่ใบหูของเขาพูดอย่างแผ่วเบา“เพราะว่าคิดถึงคุณ........” สายตาของปิยะวัฒน์ดูแปลกใจเขาปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอไว้ข้างกายดันตัวเองขึ้นก้มมองเธอด้วยความสงสัย“เธอในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก” แพรวาหูแดงขึ้นมาพูดอย่างเขินอาย“ช่างเหอะถ้าคุณไม่อยากทำงั้นฉันเข้านอนแล้ว！” ประธานหัวเราะออกมาช้อนคางเธอขึ้นมาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา“แต่ว่าวันนี้เธอเริ่มนะ” เขาพูดพลางพลิกตัวยกเธอขึ้นมาไว้บนร่างของเขา......... เช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึงราวกับว่าแพรวาวิ่งมาตลอดทั้งคืนปวดไปทั้งร่างกายหลังจากที่ทำกิจกรรมออกกำลังกายแล้วเธอยังคงมีท่านประธานอยู่มันทำให้เธอมีความสุขมาก เธอลุกจากเตียงไปอาบน้ำตอนที่ออกมาก็พบกับเรื่องคาดไม่ถึงที่ประธานยังคงไม่ไปไหนเขาเพิ่งกลับจากวิ่งกำลังเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้าได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมองมาทางฉัน“ตื่นแล้วเหรอ” แพรวาแค่ส่งเสียง“อื้ม”เธอกินข้าวพลางถามเขา“ทำไมวันนี้คุณยังไม่ไปทำงานอีก？” ปิยะวัฒน์ลุกขึ้นเขามองเข้าไปในตาเธออย่างลลึกซึ้ง“ฉันเพิ่งแต่งงานยังอยากอยู่บ้านใช้เวลากับภรรยาให้มากกว่านี้” แพรวามือสั่นเกือบจะสำลักน้ำ ประธานเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดน้ำที่เลอะอยู่มุมปากยื่นกระเป๋าที่อยู่ในมือมาทางฉัน“นี่อาหารเช้าของเธอกินเสร็จฉันจะพาเธอไปสตูดิโอ” วันนี้ประธานดูอบอุ่นแปลกๆ ตอนที่กินข้าวแพรวาแอบเหล่มองเขาอย่างเงียบๆหลังจากที่เป็นอย่างนั้นอยู่หลายครั้งในที่สุดก็ถูกท่านประธานจับได้ เขาวางหนังสือพิมพ์ลงถาม“กินเสร็จแล้วเหรอ？” แพรวาคีบเกี๊ยวชิ้นเล็กเข้าปากพยักหน้า “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปฉันจะไปเตรียมรถ” “คือว่าวันนี้ฉันไม่เข้าสตูดิโอฉันจะกลับบริษัท” ปิยะวัฒน์นิ่งไปครู่หนึ่งเหลือบมองดูเวลาพูดเสียงเรียบ“เธอเก็บของเร็วๆหน่อย” แพรวา....... จริงๆแล้วเธออยากบอกว่าไม่สะดวกต่างหาก เมื่อใกล้จะถึงบริษัทปิยะวัฒน์ก็ถามขึ้น“สัญญาเธอกับบริษัทเอฟซีใกล้หมดรึยัง？” “ยังเหลืออีกหนึ่งปี” ปิยะวัฒน์ขมวดคิ้ว“ก่อนหน้านี้บอกว่าจะยกเลิกสัญญาไม่ใช่เหรอทำไมถึงยังเหลืออีกหนึ่งปีล่ะ？” แพรวายักไหล่“ถ้าไปที่อื่นก็ต้องปรับตัวใหม่อีกยุ่งยาก” “ไม่ใช่ว่าเจอเรื่องอะไรเข้าหรอกนะ？” “เรื่องอะไรฉันไม่ใช่เสาหลักของบริษัทสักหน่อยหัวหน้าที่ไหนจะมาใส่ใจฉัน” ปิยะวัฒน์เงียบไปพักหนึ่งแล้วก็พูดขึ้น“ตอนนี้พนิตเข้าร่วมในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เป็นหนี้ธนาคารจำนวนมากเขาไม่มีเงินเลยและไม่มีอำนาจพอจะควบคุมบริษัทเอฟซีดังนั้นวันนั้นเธอจึงเห็นฉันที่ที่ทำงานของพนิตแต่ข้อเสนอของเขาไกลเกินไปยิ่งไปกว่านั้นบริษัทเอฟซีเองก็ไม่มีศิลปินที่มีค่ามากพออีกฉันเลยยอมแพ้เมื่อเริ่มก่อสร้างที่นั้นก็ไม่สามารถหยุดได้เขามีเงินน้อยเกินไปแน่นอนว่าต้องขายบริษัทเอฟซีให้ได้เร็วที่สุดเพราะอย่างนั้นฉันจึงมองเรื่องที่เธอจะอยู่ต่อในแง่ดีไม่ได้” “ทำไมบริษัทเอฟซีถึงถึงให้พนิตจัดการเขาไม่ควรขายให้คนที่ไม่น่านับถือแบบนั้นสิ？ ปิยะวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรออกมาพนิตเป็นนักธุรกิจขนานแท้เขาให้ความสำคัญกับเรื่องของผลประโยชน์หากมีใครสักคนที่สามารถเสนอราคาที่ทำให้เขาพอใจได้แม้ว่าบริษัทเอฟซีจะถูกทำลายเขาก็ไม่สนใจ รถหยุดที่หน้าตึกบริษัทเอฟซีแพรวาปลดเข็มขัดนิรภัยหันมาพูดกับปิยะวัฒน์“ฉันไปก่อนนะ” ปิยะวัฒน์พยักหน้า“ไปเถอะตอนเย็นฉันอาจจะกลับดึกไม่ต้องรอฉันนะ” แพรวาตอบรับที่เขาบอกก่อนจะลงรถจู่ๆปิยะวัฒน์ก็คว้าข้อมือเธอไว้ เขาเลิกคิ้วขึ้นพูดเตือน“เธอลืมอะไรไปรึเปล่า？” “อะไรเหรอ？” แพรวาอึ้งไปชั่วขณะ ปิยะวัฒน์ดึงเธอเข้าไปจูบ“เรื่องจูบเนี่ยครั้งต่อไปเธอต้องเป็นคนเริ่มนะ” แพรวา........ สำหรับประธานแล้วคุณกล้าหรือไม่ที่จะหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมเพื่อที่จะแต๊ะอั๋งเธอ？ หลังจากลงรถเธอมองดูรถของปิยะวัฒน์ขับออกไปจนลับสายตาแพรวาจึงค่อยหมุนตัววินาทีต่อมามุมปากของเธอก็ปรากฎรอยยิ้มขึ้นมา หลังจากที่เธอห่างจากปิยะวัฒน์ได้ไม่ถึงห้าเมตรธามที่ยืนอยู่หน้ารถบิวอิคก์มองมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ปลายนิ้วของแพรวาสั่นไหวรู้สึกประหม่าไปหมดเธอเม้มปากกุมหน้ารีบเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว “ปัง——” ธามปิดประตูรถรีบตามมาอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าที่ตามมาจากด้านหลังเร่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆแพรวากลัวไปหมดเขาเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วเขาวิ่งตามมาตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด ทันทีที่เข้ามาในลิฟต์เธอรีบกดปุ่มปิดเพียงหนึ่งวินาทีก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดเท้าข้างหนึ่งก้าวเข้ามาและประตูลิฟต์ก็ตอบสนองทันที ธามพับแขนเสื้อนัยน์ตาจ้องมองอย่างเย็นชาเขาเลียริมฝีปากก้าวเข้ามาในลิฟต์ แพรวายืนติดกับผนังลิฟต์หดตัวเข้าไปในมุมสุดพยายามรักษาระยะห่างระหว่างธามไว้ ในลิฟต์มีทั้งหมดหกคนบรรยากาศในลิฟต์ทำให้หายใจไม่ค่อยออกเมื่อลิฟต์หยุดที่ชั้นสี่สี่คนที่เหลือเดินออกไปจนหมดแพรวาได้แต่ก้มมองต่ำและเดินตามเขาไปในที่ที่มีคนเยอะเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก แต่ก่อนที่เธอจะพ้นจากประตูลิฟต์ก็ถูกมือข้างหนึ่งดึงให้กลับเข้าไป.......