ตอนที่88เธอเป็นเด็กเลี้ยงแล้วจริงๆสินะ

ต๭นที่88เธอเป็นเด็กเลี้ยงแล้วจริงๆสินะ ข้อเท้าเธอพลิกเธอจะร้องอุทานออกมาแต่ก็ถูกปิดปากไว้ดึงเข้าไปในลิฟต์ ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดธามคลายมือที่ปิดปากแพรวาออก “เธอเป็นเด็กเลี้ยงไปแล้วจริงๆสินะ？” ประโยคนี้เขาแทบจะกัดฟันถามออกมาก่อนหน้านี้ก็ได้ยินเรื่องซุบซิบมาบ้างเขาเองก็ไม่สนใจอะไรแต่เพราะเมื่อครู่นี้เขาเห็นมากับตาตัวเองว่าเธอจูบกับผู้ชายคนอื่นบนรถ เขาไม่สามารถเชื่อได้เลยว่าแพรวาที่แค่จับมือแค่กอดก็หน้าแดงแล้วแท้จริงจะเป็นคนที่เริ่มจูบผู้ชายคนอื่นก่อน แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้ผู้หญิงที่เขาไม่เพียงแม้แต่จับปลายนิ้วมือคนนั้นจะไปถึงขั้นไหนต่อไหนกับชายคนอื่นแล้ว ใจที่เต็มไปด้วยความหึงหวงเป็นเหมือนไฟป่าที่เผาผลาญความมีเหตุผลของเขาไปจนหมด แพรวาเจ็บที่ถูกเขาจับไว้เธอบิดและดิ้นไปมาพูด“นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักคุณคุณจำคนผิดแล้ว！” “ไม่รู้จักฉัน？” ธามช้อนคางเธอขึ้นบังคับให้เธอสบตากับเขาแสยะยิ้มพูด“ก็ถูกคนนอกอย่างฉันถ้าเปรียบเป็นนางงามล่ะก็นับเป็นคราบสกปรกในชีวิตเลยก็ได้” เขาค่อยๆใช้นิ้วมือเขี่ยเส้นผมที่แก้มของเธอทัดไว้ที่หูพูดคำต่อคำ“ถ้าเป็นไปได้เธอคงไม่อยากเจอหน้าฉันอีกสินะ？แต่ฉันกลับมาแล้วแพรวาตุนท์กลับมาแล้ว” ทันใดนั้นร่างกายแพรวาก็แข็งทื่อไปหมดเหมือนมีบางอย่างในใจที่ฟื้นตัวขึ้นมา ครูคะชื่อของครูตั้งได้ดีมากๆเลยค่ะตุนท์ความสุขของช่วงชีวิต ครูคะครูยังขาดแฟนนะคะครูหล่อมากๆแถมยังวาดรูปเป็นอีกต่างหาก ครูคะหนูคิดโปรเจกต์จบได้แล้วค่ะครูเป็นแบบให้หนูได้ไหมคะ？ “ปัง——” ในพริบตาที่รถชนเข้ากับแผ่นป้ายโฆษณามีคนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนเธอได้ยินเสียงกระซิบข้างหู：แพรลืมตาสิ เสียงๆนั้นเสียงที่เต็มไปด้วยความหวดกลัวมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อหลังจากนั้นก็มีเสียงดังภาพอุบัติเหตุรถยนต์ขึ้นมาในสมองเธอภาพจำสุดท้ายที่จำได้คือเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนเลือด ความทรงจำของเธอผลุดเข้ามาในสมอง คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้านี้เธอเกือบจะหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้แล้วเมื่อประตูลิฟต์เปิดเธอก็รีบวิ่งออกไป ตุนท์จ้องมองแผ่นหลังของเธอเขากำมือแววตามองตามอย่างความมองหม่น แพรวาเธอติดหนี้ฉันฉันต้องการทั้งหมดกลับมา หลังจากที่ออกจากบริษัทเอฟซีตลอดทางแพรวาไม่เป็นตัวของตัวเองความทรงจำของเธอหยุดอยู่อย่างนั้นมีเพียงแค่อุบัติทางรถยนต์เท่านั้นที่จำได้ชัดเจน ในความทรงจำของเธอเจ้าของเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นก็คือตุนท์ พวกเขาประสบอุบัติทางรถยนต์ด้วยกันแต่เธอลืมเหตุการณ์ทั้งหมดรวมถึงเขาด้วย ตุนท์.......ตุนท์......... แท้จริงแล้วคุณเป็นใครในชีวิตฉันกันแน่ทำไมเวลาที่นึกถึงชื่อนี้ฉันถึงได้รู้สึกเท่าขนาดนี้....... “ปัง——” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแพรวาใจสั่นเครือตั้งสติได้ถึงค่อยรับสาย เป็นจิตราที่โทรเข้ามา“แพรเธอกลับมาหาฉันที่บริษัทก่อนน้าแก้วส่งของมาให้ฉันมากมายบอกว่าเธออยู่ที่บ้านชนัตหาบริษัทที่จะมาซ่อมบ้านตอนนี้กำลังซ่อมอยู่กับฉันที่นี่เนี่ยหลายวันมานี้มีข่าวรั่วไหลฉันกลัวว่าจะทำมันหายเธอแวะมารับไปทีสิ” แพรวาสนใจขึ้นมาทันพูดเสียงอ่อน“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” จากนั้น20นาทีเธอรีบไปที่อพาร์ทเมนท์ของจินตรา เมื่อเปิดประตูเข้าไปจินตราพูดอย่างไม่คาดคิด“ทำไมมาเร็วแบบนี้เนี่ยจะเข้าไปคุยกับพนิตหน่อยไหม？” “อื้ม” แพรวาตอบเอื่อยๆสีหน้าซีดเซียว จินตราเห็นท่าทางของเธอก็ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง“เธอเป็นอะไรไปไม่สบายรึเปล่า？” “เปล่าเมื่อวานนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”แพรวาเม้มปาก“ของอยู่ที่ไหนหรอ？” “เดี๋ยวฉันยกมาให้” น้าแก้วเป็นคนที่พิถีพิถันมากยื่นของมาให้เป็นกล่องที่มีรหัสให้เรียบร้อย แพรวาเปิดออกดูเธอตะลึงไปชั่วขณะ ข้างในกล่องไม่ใช่ของอะไรแต่เป็นสมุดสเก็ตซ์ภาพตอนที่เธอเรียนวาดรูป สมุดเล่มหนาสิบกว่าเล่ม เธอหยิบปากกาและหนังสือขึ้นมา บนกระดาษร่างสีขาวภาพเหมือนของชายรูปงามชายหนุ่มที่ใบหน้าคมชัดริมฝีปากยกสูงขึ้นเล็กน้อยเส้นผมปกลงมาที่หน้าผากขนคิ้วดาบเรียวยาวไล่ไปตามมุมตาเบ้าตาลึกแววตาที่อบอุ่นราวกับกำลังจ้องมองคนที่ตัวเองรักอย่างไรอย่างนั้น หัวใจของแพรวารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา น้าแก้วเห็นเธอถือสมุดสเก็ตภาพค้างอยู่อย่างนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปดู “นี่ใครเหรอเขาดูหล่อมากเลยนะเนี่ย” แพรวาไม่ได้ตอบอะไรออกไปตากลมโตแดงระเรื้อขึ้นมา น้าแก้วตกใจ“หนูร้องไห้ทำไม？” แพรวาพยายามลืมตาแต่น้ำตายังคงร่วงหล่นในมือสั่นเทาเธอปิดสมุดและเก็บเข้าไปในกล่องจากนั้นก็ลุกเดินออกไป น้าแก้วตามมาที่ประตูก็พบว่าตัวเองยังคงสวมชุดนอนอยู่เธอบ่นและกลับเข้าไปเปลี่ยนชุด น้าแก้วโทรไปหาปิยะวัฒน์ที่เพิ่งเลิกประชุมเมื่อตอนบ่าย “ปิยะวัฒน์แพรอยู่กับคุณรึเปล่า？” น้ำเสียงของน้าแก้วฟังดูเป็นกังวลมากปิยะวัฒน์ขมวดคิ้วเอ่ยถาม“เธอไม่อยู่ที่บริษัทเหรอ？” “เธอออกไปตั้งนานแต่ว่าไม่ยอมรับสายเลยฉันรู้สึกเป็นห่วงนิดหน่อย” ปิยะวัฒน์ย่นคิ้ว“ผมจะกลับไปดูที่บ้านเดี๋ยวนี้” เมื่อวางสายโทรศัพท์ปิยะวัฒน์เดินออกไปพร้อมกับเสื้อคลุมสูทตอนที่เปิดประตูนั้นเองจรณ์ก็กำลังถือแฟ้มงานเดินเข้ามา เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ตกใจ“นี่คือสรุปประชุมเมื่อครู่ครับท่านประธาน” “เอาไปวางที่โต๊ะก่อนไว้พรุ่งนี้ฉันจะเข้ามาดู” เขาพูดพลางเดินออกไปจากห้องทำงาน จรณ์มองแฟ้มงานที่อยู่ในมือเขาถอนหายใจถือแฟ้มเข้าไปในห้องทำงาน บางทีประธานก็ไม่รู้ตัวว่าคุณผู้หญิงมีอทธิพลต่อเขามากแค่ไหนมันเกินความคาดหมายของตัวเขาเองไปตั้งนานแล้วนอกจากเรื่องของแพรวาก็ไม่มีเรื่องไหนที่มีผลต่อความกระตือรือร้นในการทำงานของเขาอีกแล้ว ระหว่างที่ขับรถเขาเอาแต่โทรหาที่บ้านแต่ไม่มีใครรับสายเลยเขารีบกลับบ้านเมื่อเปิดประตูก็พบว่าที่ทางเข้าไม่มีรองเท้าถอดอยู่เธอไม่ได้กลับมาบ้าน แพรวาไม่ใช่คนประเภทที่จะหายไปไหนต่อไหนถ้าถึงขั้นที่น้าแก้วไม่รู้ว่าเธอไปไหนนั้นแน่นอนว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ เขาหน้าเครียดต่อโทรศัพท์หาจรณ์“ตรวจสอบการเช็คอินของทุกโรงแรมให้ฉันที” จรณ์ไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติมรีบไปตรวจสอบอย่างรวดเร็ว ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาโทรศัพท์ของเขาก็มีสายเข้า “ท่านประธานครับเมื่อสามชั่วโมงก่อนคุณผู้หญิงได้เช็คอินที่โรงแรมชิงไห่หมายเลขห้องคือ2018ครับ” ปิยะวัฒน์ไม่ตอบอะไรแม้แต่ประโยคเดียวเขาวางสายและออกไปข้างนอก